Hebban interviewt Karen Swan
De Oostenrijkse verleiding
Karen Swan, vertaald door Irene Goes
Regisseur Clover Phillips wil een documentaire maken over Kit Foley, een getalenteerde maar controversiële snowboarder. Hij was ooit betrokken bij een dodelijk ongeval, maar heeft daar nooit over willen praten. Vastbesloten om de waarheid te achterhalen, vertrekt Clover naar de besneeuwde Alpen, waar ze een romantisch winterwonderland deelt met een man die haar niet kan uitstaan. Maar terwijl ze dieper graaft, merkt Clover dat ze zich aangetrokken voelt tot Kit. Toch is ze ervan overtuigd dat hij iets verbergt. Is hij wel echt zo koud als hij lijkt?
Twee boeken per jaar, dat lijkt me hard werken! Hoe doe je dat?
Ieder jaar verschijnt er een op zichzelf staand boek voor kerst, dat is een traditie die ik zelf gestart ben en waar mijn lezers op rekenen. Daarnaast werk ik nu aan de serie 'Het wilde eiland'. Voor ik begin aan een nieuw boek, denk ik een maand na over het verhaal en doe ik onderzoek. Deze fase overlapt altijd met de promotie van het boek dat net uit is en met het redigeren van het volgende boek dat naar de drukker moet. Twee keer per jaar heb ik zo'n drukke maand waarin ik bezig ben met drie boeken tegelijk. Nu ik aan een serie werk, is dit ritme wel lastig, want ik moet na het schrijven van een boek over St Kilda eerst iets totaal anders schrijven. Als ik alleen aan St Kilda kon werken zou ik de hele reeks in twee jaar klaar hebben.
Maar doe je dat jezelf niet aan, door twee boeken per jaar te willen schrijven?
Haha, jazeker. En ik kan dit ook niet eeuwig volhouden. Maar mijn trouwe lezers zijn bij me terechtgekomen door het kerstboek dat ik ieder jaar schrijf en ik wil die loyaliteit belonen. Ergens in de toekomst moet er iets veranderen, want dit ritme is niet vol te houden, maar voor nu moet en wil ik gewoon doorgaan.
Waar werk je nu aan?
Op dit moment ben ik bezig met het kerstboek dat in 2024 moet uitkomen in Engeland. Dat zal zich afspelen in Kopenhagen, dus daar ben ik recent geweest. Het derde deel van 'Het wilde eiland' is net af en wordt nu vertaald. Dat boek zal eerst in Nederland uitkomen en dan pas in het Verenigd Koninkrijk. Ik vind het wel leuk voor de Nederlandstalige lezers dat Xander Uitgevers de serie zo kort na elkaar uitbrengt. Mijn Engelstalige lezers moeten telkens langer wachten.
Ik zal blij zijn als er drie delen verschenen zijn. Dat gaat de lezers een veel completer beeld geven. Ik heb de serie zo opgebouwd dat er elke keer vanuit een ander perspectief meer bekend wordt over de moord, een klein beetje in Agatha Christie-stijl. Na Pasen begin ik aan het vierde en laatste deel.
'Ik probeer me onder te dompelen in mijn personages en te vinden waar ze wonen en hoe ze rondlopen.'
Laatste deel? Maar het werd toch een serie van vijf boeken over vijf vrouwen?
Dat klopt. In de loop van het schrijven en verschijnen van de delen is dat anders gegroeid. Het einde van mijn derde boek heeft een grote onthulling, maar dat gaat niet een eigen deel worden. Ik ga het verwerken in het vierde boek, samen met het andere verhaal dat ik dan vertel.
Het derde boek zal over Flora gaan, maar wie speelt de hoofdrol in het laatste deel?
Jane Ferguson, zij is getrouwd met Norman. Ze heeft visioenen, iets wat ik heel boeiend vind. Maar ze staat wel een beetje apart van de drie anderen, omdat ze wat ouder is. Het boek zal anders worden, omdat Jane niet in aanraking komt met de andere vrouwen na haar vertrek. Dus ik zal het boek splitsen en regelmatig een hoofdstuk vanuit het perspectief van Effie, Mhairi en Flora schrijven zodat de lezer weet wat er verder met hen gebeurt. Maar om eerlijk te zijn weet ik nog niet helemaal hoe ik het ga doen. Misschien dat ik iets doe met het gegeven dat enkele van de vertrokken St Kilda-bewoners de zomer erna zijn teruggegaan als 'summer ranger', om toeristen te ontvangen. Wie weet of ik zoiets ga gebruiken om de serie op het eiland te kunnen eindigen. Haha, ik zit hier nu gewoon hardop te filosoferen. Ik kan niet wachten tot ik eraan kan beginnen.
Nadat ik het tweede deel Vuurlicht las, had ik wel het gevoel dat ik wat hints gemist had in Het wilde eiland. Hoe moeilijk is het om zo te schrijven dat je niet alles weggeeft?
Dat is zeker moeilijk en het gaat daarom langzamer dan ik gewend ben; voor twee boeken per jaar moet je flink doorschrijven. Maar ik moet echt opletten, zeker als de scène al in een ander boek zit. De dialoog moet identiek zijn, net als hoe de personages staan of zitten. Ik moet alles controleren. Redactiesuggesties om een zin beter te laten lopen bijvoorbeeld; ik kan niks veranderen als het al op die manier gezegd is. Het is alsof ik in elk boek de camera draai en je meer meekrijgt van een conversatie. Superfascinerend om te doen als schrijver en om telkens een nieuw perspectief aan eenzelfde situatie te geven. Maar the proof is in the pudding: pas als het laatste boek geschreven is, zijn alle perspectieven bekend.
Lees ook de trilogie
Was het moeilijk om te schrijven over leven op die plek, in die tijd?
Enorm, er waren slechts zesendertig mensen op dat eiland en verder niks dan schapen. Het idee alleen al dat je een rots moest beklimmen om een ei voor je ontbijt te halen! In Vuurlicht zie je hoe het zelfs voor die tijd ouderwets was, Mhairi vindt een boerderij met kippen en een fiets al modern. Ik moest echt zoeken om dingen te vinden die ze konden doen. Maar uiteindelijk draait het toch om relaties tussen mensen, om fouten die gemaakt worden. Zolang lezers zich maar kunnen identificeren met de personages en hun situatie. Als je een geheime liefdesrelatie hebt, maakt het niet uit waar. Je moet deze nog steeds verborgen houden voor je omgeving, hoe klein of groot die ook is.
Is deze serie je eerste uitstap naar het schrijven van historische fictie?
Jazeker, hoewel ik in andere boeken al wel sprongen naar het verleden maakte, bijvoorbeeld in De Spaanse belofte, waar een deel zich afspeelt tijdens de Spaanse burgeroorlog. Dat deel voelt voor mij als het kloppende hart van het verhaal en daaruit ontstond de wens om meer historische fictie te schrijven. Ik zou niet verder terug willen dan honderd jaar. Voor mij is de recente geschiedenis de meest fascinerende, die tijd ligt nog dicht bij hoe we nu zijn en is goed inleefbaar. Effie groeit op in een moeilijke tijd voor vrouwen, maar zij kleedt zich in mannentenue en doet mannenwerk. Ik vind dat prachtig en heel modern. Ik doe graag onderzoek voor dit soort boeken en ik ga zeker meer historische fictie schrijven.
Hoe ben je te werk gegaan met je onderzoek naar het leven op St Kilda?
In de jaren negentig zijn de laatste mensen die er gewoond hebben overleden, dus ik heb stapels boeken over het eiland gelezen, ook van mensen die er toen woonden. En natuurlijk ben ik er geweest. Toch heb ik vooral gekeken naar de geschiedenis en niet naar de mensen die echt vertrokken zijn. Ik wilde met opzet geen gelijkenis hebben, ik zou niet willen dat mensen mijn verhaal zouden betrekken op wat er echt is gebeurd, of dat ik me aan de werkelijkheid zou moeten houden. Mijn verhaal is pure fictie, maar in de correcte historische setting.
'Zodra ik begon met schrijven, wist ik dat dit het was voor mij.'
Bezoek je altijd alle locaties waar je boeken zich afspelen?
Absoluut. Er is maar één uitzondering: De tropische zoektocht. Dat verhaal speelt zich af in Costa Rica en is in coronatijden geschreven. Ik moet echt naar de locaties, het is belangrijk dat ik weet hoe het voelt om er te zijn. Ik ga nooit naar de toeristische plekken, ik ga ze juist uit de weg. Ik probeer me onder te dompelen in mijn personages en te vinden waar ze wonen en hoe ze rondlopen. Ik verdwaal ook altijd met opzet, zodat ik dingen ontdek die de locals doen. Voor ik de locatie bezoek, heb ik een vaag idee over het verhaal en dat werkt zich vanzelf verder uit als ik daar ben.
Voor De Oostenrijkse verleiding heb je zowel surfen als snowboarden grondig moeten bestuderen. Dat lijkt me wel een uitdaging.
Ha, dat was zeker een interessant boek om aan te werken. Ik moest echt veel opzoeken en leren over die onderlinge 'bro-cultuur' tussen surfers, skate- en snowboarders en om al die terminologie te snappen en te kunnen gebruiken. Maar het meest uitdagende aan dit boek was om een personage neer te zetten dat onaardig was, iemand waarvan ik dacht: hoe kun je dáár verliefd op worden? Ik werd daartoe geïnspireerd door een documentaire over Lance Armstrong, waarbij ik zag hoe gedreven en meedogenloos je moet zijn om de top te bereiken. In dit boek zit een personage dat niet leuk is. Dat maakte het ook moeilijk om de finale te schrijven, omdat hij zo'n moeilijk karakter heeft en je daar wel trouw aan moet blijven.
Waarom ben je schrijver geworden?
Zodra ik begon met schrijven, wist ik dat dit het was voor mij. Mijn debuut verscheen in 2009, maar dat ging over het leven op dure jachten en over dingen waar ik eigenlijk niet veel mee heb. Mijn derde boek Christmas at Tiffany's zie ik als het echte begin van mijn schrijfcarrière, vanaf dat boek schreef ik verhalen die ik zelf ook zou willen lezen. We zijn nu vijftien jaar verder en nog steeds leer ik bij, zeker als het gaat om historische verhalen. Ik heb echt geluk dat ik dit mag doen. Het is keihard werken, zeker met zo'n grote uitgever met keiharde deadlines, waar mensen letterlijk op mij zitten te wachten tot ze verder kunnen. Maar aan de andere kant, ik was wel de flexibele moeder die altijd overal bij kon zijn toen mijn kinderen klein waren. Ik kan thuis werken, lekker wandelen met de hond als ik daar zin in heb en prachtige plaatsen bezoeken om onderzoek te doen.
Leesfragment
Dompel jezelf onder in de nieuwe seizoensroman van Karen Swan waarin ze romantiek en spanning combineert tegen een idylissch Oostenrijkse achtergrond. Hieronder vind je alvast een sneak preview van de eerste pagina's van De Oostenrijkse verleiding.
Winactie
Heb jij je laten verleiden door deze winterse roman en wil je graag verder lezen? Hebban mag in samenwerking met uitgeverij Xander vijf exemplaren van De Oostenrijkse verleiding weggeven. Kijk snel hoe je mee kunt doen.
