Leesclubs /

Hebban Leesclub | Bonbons als ontbijt

op 26 mei 2017 door Hebban Crew

De klassieker 'Bonbons als ontbijt' werd voor het eerst in 40 jaar opnieuw uitgebracht. Een club van vrouwelijke leesclubdeelnemers met een man als coördinator hielden zich roman van een achttienjarige schrijfster tegen het licht.

Dit eindverslag is van de hand van leesclubcoördinator Jan Stoel.

Over het boek

Het boek is voor de eerste keer in 40 jaar herdrukt. De oorspronkelijke titel is Chocolates for breakfast en was het debuut voor de toen 18-jarige Pamela Moore. Moore leed aan wat we nu noemen een bipolaire stoornis en pleegde in 1964 op 27-jarige leeftijd zelfmoord. Het speelt in de jaren vijftig van de vorige eeuw en beschrijft met name hoe de jeugd uit de wat hogere klasse zich tracht te ontworstelen aan het conservatisme van hun ouders

Haar naam is Courtney Farrell. Ze heeft groene ogen en ze is vijftien jaar oud. Haar vader is een rijke uitgever in New York, haar moeder een goed geconserveerde, maar werkloze Hollywoodactrice die om elf uur martini's serveert en om twaalf uur het ontbijt. Als de dure kostschool haar wegstuurt, begint voor Courtney een ander leven. Haar eerste schreden op het pad van de volwassenheid brengen haar in aanraking met drank, geldgebrek, tanende roem, de klassen maatschappij, homoseksualiteit, liefde - of is het hunkering? Courtney en haar vriendinnen worden heen en weer gekaatst tussen uitbundige vrolijkheid en diep depressieve gevoelens. En nergens chocolade te bekennen.

Coming of age

Het boek kan als een coming of age-roman gezien worden, waarin de groei naar volwassenheid beschreven wordt. "Zoals elke puber begint Courtney, de hoofdpersoon in het boek, los te komen van haar ouders, begint haar eigen keuzes te maken en krijgt duidelijk een eigen mening,” aldus Sanne. Kimberley is van mening dat Courtney aanvankelijk veel op zichzelf is aangewezen en dat haar moeder niet veel voor haar doet. “Courtney ontwikkelt zich van jong meisje naar vrouw en aan het eind van het boek blijkt haar moeder meer naar haar om te kijken. En dat vond ik fijn!” vindt Ranata. Silke: “Courtney ontwikkelt zich van meisje tot jonge vrouw. Dat komt ook door de verschuiving van haar veilige kostschoolleventje naar dat van Hollywood (waar ze zich bijna lleen tussen volwassenen begeeft) en New York (waar vrijwel alle jongeren zichzelf aan het ontdekken zijn). ” Volwassen worden is een lastig proces zo in die jaren vijftig.

Toegankelijke stijl

Pamela Moore schrijft het boek in een toegankelijke stijl. Dat past ook wel bij iemand van 18 jaar. Renata heeft niet het idee dat je een boek dat geschreven is in de vijftiger jaren van de vorige eeuw leest. Maar het kan ook de resultaat zijn van de nieuwe vertaling. Iedereen is het er wel over eens dat het ongelofelijk knap is dat iemand van 18 jaar zo’n boek kan schrijven. Toch waren er ook kritische geluiden over de schrijfstijl. Renate stoorde zich aan de perspectiefwisselingen in de hoofdstukken zelf en rekent dat toe aan de jeugdige leeftijd van de auteur. Soms is het taalgebruik niet echt dat van een vijftienjarige constateert men.