Hebban Live!
Er klinkt beleefd verwachtingsvol geroezemoes in de zaal voorafgaand aan de Hebban Awards 2016 show. De uitgevers, recensenten en Hebban-lezers bewonderen het fraai Pruisisch blauw geschilderde tongewelf van de Buiksloterkerk. Het oudste monument van Amsterdam-Noord (1609) is met veel Hebban-roze versierd, zodat Hugo Borst zich later op de avond ironisch zal afvragen of hij bij een gay dating show is beland.
Aan alle rust komt een eind als de bonbon van de week, pardon, presentator Bart Gielen het podium op springt. Bekend van zijn maandelijkse Barts Boekenclub in het Amsterdamse Betty Asfaltcomplex, gooit hij zich met evenveel aanstekelijk enthousiasme op dit boekenprijzengala. Zoals gebruikelijk bij Bart begint de avond met een opwarmquiz met dit keer vragen over ‘hoeveel uur je op de Hebban awards mocht stemmen’ (542 uur), ‘hoeveel awards vorig jaar werden uitgereikt’ (16) en nog veel meer. De winnares mag later op de avond aan Hugo Borst zijn award overhandigen.
Bart Gielen houdt het tempo er flink in en iedereen bij de les. Dat er maar in vijf categorieën prijzen worden overhandigd (beste roman, thriller, non-fictie, young adult en debuut), helpt daarbij.
Verrassing (niet): de thrillerprijs gaat naar een representant van de Scandinoir. Samuel Bjørk scoorde 23 procent van de stemmen met De doodsvogel. Een why-donit met een ritueel vermoord meisje en een vertrouwd depressief rechercheurskoppel. Per video bedankt de zwaar bebrilde auteur de Hebban-lezers, ‘amazing, I do visit your website!’
Nederlandse auteurs doen het goed in de Young Adult-categorie. Eminence grise Carry Slee wint met Kapot. De award krijgt ze uit handen van Thomas Olde Heuvelt, die qua kapsel en leren jasje zo kan meezingen bij The Ramones. Thomas praatte het liefst over zichzelf en hoe Stephen King zijn boeken complimenteerde, maar betuigde ook eer aan zijn jeugdhelden Roald Dahl en Paul van Loon. ‘Carry Slee heeft mijn generatie geïnspireerd en geholpen bij de dingen van alledag.’ La Slee bekende dat het ‘best spannend’ was om na tien jaar weer voor jongere lezers te schrijven. ‘Ik ben erg blij met deze prijs, vooral omdat het de fans zijn die op mij gestemd hebben.’
Veel mensen verwachtten dat de Hebban Award voor beste roman naar Simone van der Vlugt zou gaan. Verrassend ging senior Hendrik Groen met de plexiglas trofee aan de haal. Dat nog steeds niet met zekerheid bekend is wie er achter dit pseudoniem schuil gaat, was geen probleem want zijn uitgever las een brief van Hendrik voor: ‘ik hoop op een beeldje of sculptuur, want sinds mijn zwemdiploma heb ik geen oorkonde meer ontvangen’. Hendrik reageerde verheugd dat hij erin geslaagd was mensen met zijn dagboek ‘een lach, een traan en bezinning’ te brengen. Uitgeverij Meulenhoff schenkt om de prijs te vieren 100 grootletterexemplaren van Groens boek aan verzorgingstehuizen.
‘ik hoop op een beeldje of sculptuur, want sinds mijn zwemdiploma heb ik geen oorkonde meer ontvangen’ - Hendrik Groen
Emotioneel hoogtepunt van de avond was de dankspeech van Hugo Borst, die de Hebban Non-fictie award binnensleepte met Ma, het boek over zijn moeder die Alzheimer heeft. ‘Vorige week heb ik nog een stuk in het AD geschreven waarin ik haar dood wens. Ik heb te veel medelijden met mijn moeder en de staat waarin ze verkeert, ze is er slecht aan toe. Vooral schrijnend omdat het vrouw was die van lezen en taal hield. Nu is het bijna onmogelijk haar te verstaan. Tijdens Alzheimer raak je steeds meer kwijt.’
Hugo Borst kwam rechtstreeks vanuit de bibliotheek in Venlo naar de avond in Amsterdam-Noord rijden. ‘Ik merk dat mensen mijn boek herkenbaar, mooi en liefdevol vinden. Ik schrijf blijkbaar met genade.’ Borst dankte presentator Gielen, ‘je doet het op een heel eigen manier, niet conventioneel…’. Hij kondigde aan met een tweede deel van Ma te komen. Daarnaast voert hij actie met de cliëntenraad van zijn moeders verpleeghuis in Den Haag om de zorg voor senioren te verbeteren. Binnenkort komt Borst met een manifest.
Zoals gebruikelijk in Barts Boekenshow, dus ook op het Hebban gala, mochten een paar auteurs binnen 120 seconden hun boek pitchen. Jente Posthuma (Mensen zonder uitstraling ) las droogkomisch een zelfspottend verhaal voor, Haro Kraak (Lekhoofd ) hield een gloeiend betoog, Octavie Wolters (Voorland ) kwam in tijdsnood en cabaretière Anke Laterveer (Lefbek ) had moeiteloos de lachers op haar hand met een Brigitte Kaandorp-achtige monoloog.
Uiteindelijk bleef er één prijs over, de debutantenaward. Vier debutanten vertelden over de worsteling met numero uno en de hel die nummer twee heet. Sandra Bernart (Ik zag Menno ), Inge van der Krabben (Tot waar we kijken kunnen ) en Erik Rozing (De psychiater en het meisje ) - Kim van Kooten (Lieveling ) was niet aanwezig, red. - werden helaas niet voor hun inspanningen beloond: Lize Spit won met het veelgeroemde Het smelt. De jury: ‘een droomdebuut dat soms letterlijk aanvoelt als een ijskoud bad’. Of: ‘Het smelt lezen is voortdurende klappen in je gezicht krijgen en aan het eind met een stomp tegen je neus knock-out geslagen worden’. We gaan nog meer van de charmante Vlaamse horen...
Meer Hebban Live!