Thrillerleesclub gematigd enthousiast over laatste Neuhaus

Je zult maar tien jaar geleden zijn begonnen je boeken in eigen beheer uit te geven en inmiddels 3,5 miljoen boeken hebben verkocht. Het Duitse bestsellerkanon Nele Neuhaus geniet er met volle teugen van. De succesformule die ze hanteert luistert naar de namen Pia Kirchhoff en Olivier von Bodenstein.
In De levenden en de doden, het vijfde naar het Nederlands vertaalde boek uit de Bodenstein & Kirchhoff-reeks, staat rechercheur Kirchhoff op het punt om op huwelijksreis te gaan, als een sluipschutter een slachtoffer maakt. Pia besluit de reis uit te stellen en haar baas Olivier von Bodenstein te hulp te schieten bij deze zaak. Er vallen al snel meer doden en het lukt de politie niet een verband te ontdekken. De druk in het politiekorps om resultaten te boeken neemt toe. Langzaam maar zeker ontstaat de indruk dat iemand met een doelgerichte wraakneming bezig is.

Dat Nele Neuhaus in eerste instantie zelf haar boeken uitgaf in een oplage van 500 exemplaren, met een eigen voorraad in de garage, kun je je nu bijna niet meer voorstellen. De grote doorbraak kwam met Sneeuwwitje moet sterven, dat werd uitgegeven bij een grote uitgeverij. Inmiddels is ze de populairste Duitse thrillerauteur. Na haar scheiding vestigde ze zich met haar nieuwe partner in de Taunus, een middelgebergte in de Duitse deelstaat Hessen. Het is ook daar waar haar thrillers zich afspelen. 

Wat vinden de vijftien lezers van deze leesclub zoal van De levenden en de doden?
Eerst maar eens de cover. "Een mooie, rustige kaft zonder veel storende quotes", vinden zowel Chantal van Luytelaar als Erika Beumer. Waarbij Wemmie nog voor het lezen al waarschuwde dat het fraaie berglandschap met rimpelloze water wel eens schijn kan zijn. Zij heeft alle boeken van Nele Neuhaus inmiddels gelezen en weet zodoende wel beter. Dat ze gelijk heeft bevestigt Mieke Schepens: "Het unieke van dit boek is, dat het net is alsof de auteur de lezer uitdaagt. Het is niet allemaal vanzelfsprekend zoals je denkt dat het is."

Maar welk cijfer verdient het boek zoal? Wat direct opvalt is dat de helft van lezers het boek een score van 8 of hoger geeft. Elly van der Meer is het meest lovend. Haar 8,5 is de hoogst gegeven score. Het boek boeide haar dan ook van het begin tot het einde en ze gaat zeker nog meer boeken lezen van Nele Neuhaus. Vooral de schrijfstijl staat haar aan, iets waar onder meer Sonja Tonnis (eindscore 8,3) zich goed in kan vinden. "De verhaallijnen zijn zo goed in elkaar gezet, dat de spanning blijft oplopen", voegt ze eraan toe. Rianne van Geest (eindscore 8,2) is niet minder scheutig met de loftrompet: "Nele Neuhaus heeft de verwachting weer waargemaakt. Haar schrijfstijl is redelijk rustig en beschaafd, maar desondanks blijft de spanning er goed in, net als in haar vorige boeken."

Echter, smaken verschillen. Sommige scores liggen aanmerkelijk lager. Brigitte Vens spant wat dit aangaat de kroon met haar 3,0. Toch valt haar lage score vrij eenvoudig te verklaren: "Er zijn veel te veel personages, waardoor ik mijn aandacht er niet meer bij kon houden." Elise Puijk is dezelfde mening toebedeeld en geeft aan meerdere keren terug te hebben moeten zoeken wie nou wie was en welk verhaal er bij welke persoon past. Ook Ria Hogevonder onderstreept dit en voegt toe dat de ontknoping verrassend, maar toch ook wel wat voorspelbaar is. De op een na laagste score, tevens de enige andere onvoldoende, komt van Jetty Holtrop. Hoewel ook zij een aantal kritische kanttekeningen bij het boek plaatst en het een magere 5,7 geeft, benoemt ze ook de in haar ogen grootste plus van het boek: "Het onderwerp is origineel. Er worden wel meer boeken geschreven met orgaandonatie als onderwerp, maar in een context als deze ben ik het nog niet tegengekomen."

Rest de vraag waar we het boek gaan terugvinden op de Hebban Hall of Fame. De cijfers die voor de zes belangrijkste facetten (spanning, plot, leesplezier, schrijfstijl, originaliteit en psychologie) van de thriller worden gegeven schommelen tussen de 6,8 en 7,9. Het boek krijgt een gemiddelde puntenwaardering van 6,9. Hiermee plaatst het zich net onder aan de middenmoot van de Hebban Hall of Fame. Iewat teleurstellend wel. Neuhaus' andere boek, Boze wolf, staat nog altijd op een zeer respectabele gedeelde 12e plaats.