Hebban vraagt: zijn we dol op vervolgen 10 jaar later of niet?
Wouter: 'Een langverwacht vervolg toont aan dat een boek nog steeds relevant is en er genoeg nieuwe invalshoeken te bedenken zijn rondom het verhaal. Een goed voorbeeld vind ik De testamenten van Margaret Atwood. Haar vervolg op Het verhaal van de dienstmaagd verscheen maar liefst vierendertig jaar later! Toch heb je dat totaal niet door als je beide boeken na elkaar leest. Het is ook een goede manier om nieuwe, jonge lezers aan een boek te binden en het origineel opnieuw onder de aandacht te brengen. Uiteraard zijn er vaak heel hoge verwachtingen om aan te voldoen, maar over het algemeen vind ik dat schrijvers die meer dan waar maken. Het boek waar denk ik op dit moment het meest reikhalzend naar wordt uitgekeken, is The Winds of Winter van George R.R. Martin. Hij houdt zijn fans wel op de hoogte van de voortgang, maar dan vooral van deadlines die hij niet haalt. Zijn achterban moet inmiddels dus behoorlijk gefrustreerd zijn.'
Roos: 'Ik houd sowieso niet zo van vervolgdelen, ik lees graag boeken die op zichzelf staan. Mijn Wil ik lezen-plank is al lang genoeg zonder dat ik aan talloze vervolgen vastzit om te weten hoe het verhaal afloopt! In het zeldzame geval dat ik toch aan een serie begin, is er niets irritanter dan lang moeten wachten op het volgende deel. Je blijft vol spanning achter en tegen de tijd dat het nieuwste boek uitkomt, heb ik vaak geen zin meer om me opnieuw in het verhaal te verdiepen en verder te lezen. Waar ik wél enthousiast over ben, zijn prequels of spin-offs die jaren later opeens verschijnen, zoals de nieuwe prequels van de 'Hongerspelen'-reeks. Omdat dit soort boeken op zichzelf staan, hoef je ze niet te lezen. Maar als je de verhaalwereld opnieuw ingezogen wil worden, kan dat, zonder dat je alle voorgaande boeken weer moet lezen om in het verhaal te komen. Het is leuk hoe zo'n nieuw boek de oude fans weer samenbrengt.'
Suzette: 'Series lezen doe ik eigenlijk niet zo vaak, voornamelijk omdat ik de toewijding om lang aan één verhaal vast te zitten niet heb. Ik lees net als Roos liever een boek dat op zichzelf staat. Heel stiekem rol ik ook een beetje met mijn ogen als ik hoor dat een bestsellerauteur na zo veel jaar wéér terugkeert naar de wereld van de reeks waar die succesvol mee is geworden. Ergens vraag ik mij af of je dan niet gewoon het verhaal kunt loslaten en aan iets nieuws kunt beginnen. Het voelt toch een beetje alsof het te veel uitgekauwd wordt, net als Disney die besluit Star Wars spin-offs te maken waardoor de hele verhaallijn ongeloofwaardig wordt. Het is te duidelijk dat het pas achteraf is bedacht. Maar ja, anderzijds gun ik ieders geluk om weer terug te kunnen keren naar de wereld waar die jaren geleden verliefd op is geworden. Dat is het mooie van boeken, want verhalen zitten in alle hoekjes en gaatjes.'
Sander: 'Ik houd niet zo van series. Dus daarvoor is de 'nee'. Ik houd er wel van als een auteur een reden bedenkt om een vervolg te schrijven op een standalone – mits hij of zij dat natuurlijk heel erg goed uitvoert. Zijn daar veel voorbeelden van? Zonder heel diep na te hoeven denken, kan ik er eigenlijk maar één bedenken: het vervolg op De aanklager (Presumed Innocent, 1987) van Scott Turow. Hij besloot ruim twintig jaar na de verfilmde bestseller met Rusty Sabich in de hoofdrol een vervolg te schrijven. Onschuldig verscheen in 2010 en in mijn recensie schreef ik vol overtuiging dat '...dit boek behoort tot de ultieme top van het genre.' Dat een laat vervolg op een grote bestseller niet altijd hoeft te leiden tot een nieuw succes, dat bewijst collega-thrillerauteur John Grisham die naar voorbeeld van Turow na tweeëndertig jaar (!) een vervolg schreef op Advocaat van de duivel, het succesvol verfilmde boek met Tom Cruise in de hoofdrol. Het ultimatum werd een stuk minder positief ontvangen.
Anouk: 'Ik ben dol op series en dus ook op vervolgdelen, dus ik kan het nooit weerstaan om terug een verhaalwereld in te duiken. Maar ik hou wel altijd een slag om de arm, want doet de auteur dit omdat de roem (en het geld) lonkt? Net als met verfilmingen kom ik er vaker wel dan niet bedrogen uit. Ik vond bijvoorbeeld Harry Potter en het vervloekte kind geen goed verhaal. Ik heb ook niet zo veel met De ballade van slangen en zangvogels van Suzanne Collins. Dat sprak me niet zo aan, dus dat heb ik nog niet opgepakt. Maar het verhaal van Haymitch, waarvan ik al sinds het verschijnen van de originele trilogie roep dat ik dat wil lezen? Ik val er als een blok voor. En Collins kan schrijven, daar ben ik niet zo bang voor. Ik denk dat ik in dat opzicht misschien wel liever een prequel dan een vervolg zou willen lezen. Een eerder genoemd stuk in de geschiedenis dat verder wordt uitgediept. Want als je verder gaat met personages waarvoor je zelf al een heel einde hebt bedacht, zal het altijd anders uitpakken dan het in je hoofd zit. Toch zal ik het eigenlijk altijd wel lezen, dus ik blijf "ja" antwoorden op de vraag.'
