Hebban Weekopening #10: stilte voor de storm?
Deze week is de (relatieve) stilte voor de storm. Zeer relatief, want morgen maken we de shortlist van de Hebban Thriller Prijs bekend. En donderdag komt de discussieset voor het Boek van de Maand online. En reken maar dat er wat te discussiëren valt over het geweldige Yellowface. Wát een boek is dat, zo actueel, spannend, tenenkrommend, heftig en verschrikkelijk (op een goede manier) lees je ze niet vaak ... Heb je dat boek nog niet in huis? Hop! Regel dat!
Vanavond wordt de shortlist van de Libris Literatuurprijs bekendgemaakt en natuurlijk krijgt de Hebban Reading Challenge de nodige aandacht deze week (lees een sloom boek). Maar welke storm bedoelde ik nou? Juist! Vrijdag knallen we met het Boekenbal in de Amsterdamse Schouwburg de Boekenweek in! Een hectische tijd, maar ook feest, waarin we boeken, lezen en schrijven vieren in heel Nederland. Vandaag blikken we alvast vooruit.
Ik lees nu...
Ik ben begonnen in De zaaier van Octavia Butler, een legendarisch boek in het dystopische genre, dat angstaanjagend dichtbij komt. Dat dit boek nu in Nederland uitkomt, is – in elk geval mede – omdat het verhaal start in 2024 (het werd geschreven in 1993). Klimaatverandering, economische tegenslag, genormaliseerd geweld en algehele malaise heeft de wereld van Lauren verkleind tot haar eigen wijk in een voorstad van Los Angeles, ommuurd en verdedigd met de alomtegenwoordige wapens. Maar ze ziet aankomen dat het leven zoals ze dat kent – ook al is het beperkt en gevaarlijk – volkomen overhoop gegooid zal gaan worden. Haar hyperempathie helpt daar niet bij, want ieders pijn komt bij haar extra hard binnen ...
De stand van zaken in 2024 in onze realiteit is misschien nog niet zo erg als in Butlers boek, maar veel van de perspectieven die ze schetst staan wel op de rand van gebeuren: jarenlange droogtes, extreem geweld, hyperindividualisme, een terugtredende overheid, onder corrupte leiding, gigantische huisvestings- en daklozenproblemen ... De zaaier doet denken aan recentere dystopieën, zoals Oryx en Crake van Margaret Atwood en Riot Baby van Tochi Onyebuchi (respectievelijk tien en zeventien jaar later gepubliceerd) en heeft daar ongetwijfeld invloed op gehad.
Zoals ik wel vaker zeg: ik hoop niet dat dit boek werkelijkheid wordt, maar het is wel een geweldig geschreven ervaring.
Redacteur en schrijfwedstrijdencoördinator Martijn leest voornamelijk speculatieve verhalen en boeken, maar neemt ook geregeld non-fictie, historische fictie en literatuur ter hand.
Blik op verwacht
Van familiegeschiedenis naar een onvindbare boekwinkel, via Chinese sciencefiction weer terug naar familie, namelijk de Chabots, die het boekenweekgeschenk schreven: zo kan een leesweek heen en weer schieten. Lezen is een ontdekkingsreis door genres, gevoelens, ideeën, stijlen en opvattingen, eindeloos fascinerend en voor elk wat wils (in het groot dan, per boek verschillen de meningen natuurlijk flink). Sommige boeken landen meteen, andere hebben meer overdenking nodig, weer andere snap je totaal niet in eerste instantie, maar hoe meer je leert en ontdekt en leest, hoe meer je begrijpt wat de schrijver over probeerde te brengen. Elke lezer is anders en elke lezer verandert. Een boek als Het bittere kruid van Marga Minco had ik waarschijnlijk als puber totaal niet begrepen, juist door de zeer weloverwogen afstandelijke stijl, maar toen ik het onlangs voor het eerst luisterde (voorgelezen door Marga Minco zelf, wat het nog wat indringender maakte), was ik diep, diep! onder de indruk. Daarom kijk ik uit naar de Boekenweek: de viering van boeken en lezen en schrijven, want lezen kan ons allen redden, daar ben ik van overtuigd.
Mijn Hebban Reading Challenge
En wat lees jij nu?
