Heleen van der Kemp: 'Ik ben gek op mijn slechteriken'

Handige laatjes met troep

Mijn personage rechercheur Britt Franken is al een hoop gespuis tegengekomen. Een psychotische seriemoordenaar, een bad cop, een steenrijke pedofiel, drugsmaffiosi, kopschoppers, een doorgedraaide commando en dan ben ik nog niet eens compleet. En hoe kom je er vanaf? Door Britt en haar team in te zetten! Zo los ik dat op, want opgeruimd staat natuurlijk netjes. Weg met de griezels! Ik ben zelf een doemdenkende angsthaas en vooral de engste dingen in het nieuws trekken mijn aandacht. Dan denk ik al snel: stel je toch eens voor…

Bij Blond 15  waren het loverboys die via social media jonge meisjes in de val lokten. Bij Afrekening  de idioot lage straffen in Nederland waardoor ik me kon voorstellen dat mensen het recht in eigen hand nemen. Bij Onschendbaar  hoe het is als je ineens je baan verliest door de recessie én hoe gek je kunt worden van te veel geld en macht (denk: Berlusconi). Voor Bijwerking  was het een berichtje over zeer gevaarlijke partydrugs waaraan in Europa al tientallen mensen waren bezweken. De pillen waren nog niet in Nederland gesignaleerd.
Nog niet.
Dat is wat ik dan denk.

En bij mij treedt er dan een heel circus in werking. Vooral als een ánder verhaal ook mijn aandacht trekt waardoor er een kruispunt ontstaat. En bij een flink gevaarlijk, dodelijk kruispunt is er een verhaal geboren. Het is trouwens vaak mijn vriend die met dat tweede verhaal aan komt zetten. Hij zegt dan: stel nou dat we a met b combineren? Hij is daar heel slim en geslepen in. Twee van dat soort breinen op een kussen, daar slaapt een thriller tussen.
Gezellig!
Tenminste, dat vinden wij.

Als de verhalen er zijn moeten ze gedragen worden. Er moet gepraat, bewogen, gehuild, geschreeuwd en gebibberd worden. Ik ben gek op mijn slechteriken. Het is zorgelijk te noemen hoe graag ik in hun huid kruip en onbegrijpelijk hoe het komt dat ik ze zo goed ken. Want ik ben best aardig, zelf. Toch vind ik in mijn werk de good guys hoofdstukken veel moeilijker om te schrijven. Saai zelfs. Ik kan niet wachten tot ik weer los kan met de boef. Geef mij een slechterik en ik ben in mijn element! Ze zitten al in mij, ik hoef ze niet te bedenken. Een naam is wel handig, maar dat is genoeg. Het skelet, het vlees op de botten en de misdaden groeien in mijn hoofd.

Ik denk door mijn fascinatie voor spannende boeken die ik al jong had. Als een spons zoog ik al die motieven, sluipwegen, wapens en intriges op. Psychoses, jaloezie, lust, hebzucht, stressstoornissen, verslavingen en gekte in zijn algemeenheid. Ik heb er allemaal laatjes voor. Voor een personage trek ik er een paar open en combineer wat ik vind tot nieuwe boeven. En gelukkig ruim ik ze met hulp van Britt ook weer netjes op. Vrees niet. Dus Tom, Xavier, Victor, Frits, Jeffrey, Julia en Nick dankjewel voor de interessante moorddadige uren samen.
Er is nu weer ruimte voor een nieuwe bad guy or girl. Er groeit al iets.
En lief is-ie niet.
Verre van.

Deze columnreeks wordt gepubliceerd in samenwerking met het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM).