Het jaar van Thomas Olde Heuvelt

De populariteit van Thomas Olde Heuvelt kent geen grezen. De horrorthriller Hex (2013) vinden we al jaren terug in de bovenste regionen van de Hebban Rank, de lijst van populairste boeken. En geholpen door niemand minder dan Stephen King betekende Hex ook de internationale doorbraak van de inmiddels 35-jarige auteur. Het buitenlandse succes zorgde er wel voor dat zijn fans zich moeten beroepen op een flinke dosis geduld. Echo, Olde Heuvelts nieuwste boek, verschijnt in mei en dat is precies zes jaar na Hex. Nu bekend is dat hij het geschenkboekje voor de Spannende Boeken Weken 2019 gaat schrijven, staat wel vast dat dit het jaar van Thomas Olde Heuvelt zal worden. Vliegende reporter Wilke Martens trotseerde alle bovennatuurlijke elementen en bezocht de auteur in zijn huis in de bossen.

Door Wilke Martens, eerder gepubliceerd in Thriller Magazine.

Donkere wolken pakken zich dreigend samen boven de snelweg. De lucht is net zo donkergrijs als het asfalt. De man op de radio lijkt over niets anders te praten dan files. Door regen en gladheid zijn er allerlei ongelukken gebeurd. Stapvoets rijd ik mee in de autopolonaise. Alleen rode achterlichten en de reflectie van witte strepen op het asfalt van de A15 geven kleur aan deze ochtend. Het plan was om Thomas Olde Heuvelt te interviewen tijdens een wandeling door de bossen bij Nijmegen. We zouden het hebben over klimmen, hoge bergen, de grootsheid van de natuur: de thema’s uit zijn nieuwe boek Echo, dat in mei verschijnt. Maar met dit weer …

Waarom zou je dat doen?

Zo’n anderhalf uur later passeer ik Nijmegen, waarna ik nog iets verder rijd naar het zuidoosten. Toen ik de afspraak maakte kreeg ik een telefoonnummer door van de uitgever: de navigatie kon ‘op de berg’ wel eens uitvallen. De Duivelsberg, schiet door mijn hoofd bij het hoogteverschil waarvoor ik niet eens hoef terug te schakelen. De regen valt met bakken uit de hemel. Het is ijskoud. ‘Maar als de navigatie uitvalt,’ vraag ik me hardop af, ‘dan lukt bellen toch ook niet?’ Ik zie Katharina al staan, bovenop de berg, prevelend, ondanks haar dichtgenaaide lippen. Ik zet de radio harder. ‘Waarom zou je dat doen?’ blèr ik mee, zodat ik van buiten niks kan horen. Gewoon, voor het geval dat.

Aan de andere kant van de berg draai ik mijn deelauto een smalle straat in. Asfalt verandert in zand. Langzaam rijd ik langs de huizen, die meters en meters uit elkaar staan. Geen buur die naar je omkijkt als hier wat gebeurt. Ik stop voor een statig zwart hekwerk: zou het hier zijn? Net als ik mijn telefoon wil pakken om te bellen, gaat de poort open. Schokkerig en langzaam. Hoor ik het nou kraken? Het terrein oogt verlaten. Ik zoek een plekje met zo min mogelijk modder om te parkeren. Stel je voor dat je hier vast komt te zitten in de blubber… Ik zet de motor af, pak mijn tas van de bijrijdersstoel en kijk op mijn telefoon. Geen bereik.

Aarzelend volg ik het grindpad naar een woning, die half verscholen tussen de bomen staat. Vanonder mijn capuchon tuur ik naar het huis. Een donkere gestalte staat achter het raam. Als ik dichterbij kom, zie ik dat hij naar me zwaait. Dan herken ik hem van de foto’s en tv. Alleen heeft hij dit keer niet zijn stoere schrijversblik, maar vrolijke ogen en een grote grijns. Met weidse gebaren wijst hij naar de deur. ‘Welkom,’ lacht Thomas als hij opendoet.

Bovennatuuurlijk randje

Binnen is het behaaglijk en de geur van koffie verrijkt de keuken. In plaats van door een regenachtig bos te wandelen, gaan we op de bank bij de houtkachel zitten. Door de grote ramen en decoratieve takken in de hoek van de kamer lijkt het alsnog of we in de natuur zitten. ‘Echo is een thriller, maar met bovennatuurlijk randje. Zoals je van me gewend bent. Het speelt zich af in een vallei in Zwitserland. Als je in de Alpen sterft - en dit is niet verzonnen - word je meestal zonder ogen gevonden. Vogels hebben je namelijk al eerder gevonden en eten de zachte delen uit je lichaam. Ze pikken je ogen er als eerste uit. Volgens de legende bevrijden de vogels de ziel van de gevallen klimmer. Deze mythe heb ik ook gebruikt, al blijven in mijn verhaal de echo’s hangen. De hoofdpersonen in Echo ontdekken een bergtop die ze nog niet kennen, maar hij lijkt anders te zijn dan op de kaart staat en ook online is er niks over te vinden. Pioniers als ze zijn, beklimmen ze de berg toch, maar dan gaat het mis …’

Thomas is zelf fervent klimmer. Ooit wilde hij alle ‘vierduizenders’ van de Alpen trotseren en op expeditie in Alaska en Peru, naar nooit eerder beklommen toppen. ‘Maar ik ben me steeds bewuster geworden van de gevaren. Door het schrijven van dit boek heb ik die ambitie nogal bijgesteld. Maar ook ouder worden en langer een relatie hebben, heeft invloed op de keuzes die je maakt. Bovendien klim ik niet om mezelf continu naar het uiterste te drijven, maar omdat ik de bergen vreselijk mooi vind. Die enorme kracht van de natuur is indrukwekkend, maar ik wil wel levend terugkomen. Dat wilde ik vroeger ook al, maar toen stond ik er minder bij stil.’

Ik moet denken aan Free Solo, de documentaire over klimmer Alex Honnold die pas verschenen is. Hierin is vastgelegd hoe hij zonder touw (!) de 976 meter hoge en supersteile rotswand El Capitan in Yosemite National Park in de VS bedwingt. Ik vraag Thomas of hij ook zulke risico’s zou nemen. ‘Honnold is exceptioneel goed. De wanden die hij beklimt zou ik überhaupt niet beklimmen. Er hoeft maar iets te gebeuren - een druppeltje zweet op de verkeerde plek, een windvlaag vanuit de verkeerde hoek, een zandkorrel op een richel - en hij is weg. Dat hij zulke risico’s neemt, daar kan ik niet goed bij. Ik snap de kick, ik weet hoe het voelt om op dat soort wanden te staan, maar zelfs met touw vraag ik me continu af of al die stiksels het wel houden en of er geen rotsblok naar beneden komt.’

Het is iets dat altijd sterker is dan jij: het laat je toe, maar het kan je ook zomaar van de berg af gooien. Iedere berg heeft een eigen karakter, je voelt de bezieling in dat landschap.

Voor deze klimmers is het een verslaving, denk ik, waarvoor alles en iedereen moet wijken. Thomas herkent dat wel. ‘Er is iets wat je voelt als je op die berg bent, iets dat je uitdaagt. Het is iets dat altijd sterker is dan jij: het laat je toe, maar het kan je ook zomaar van de berg af gooien. Iedere berg heeft een eigen karakter, je voelt de bezieling in dat landschap. In Echo wilde ik daar iets mee doen: de hoofdpersoon maakt een afschuwelijk klimongeluk mee en raakt bezeten door die natuurkracht. De bezieling van de berg is in hem geslopen, hij is bezeten door een natuurfenomeen. Hoe verandert die bezetenheid hem als mens?’

Voorzorgsmaatregelen

Thomas neemt bij het klimmen de nodige voorzorgsmaatregelen, maar dat neemt niet weg dat hij een paar keer maar net goed is weggekomen. ‘Een jaar of acht geleden was ik in Zwitserland een ijswand aan het beklimmen. Bij gletsjers is het zaak dat je er weer af bent voordat de zon erop staat, want dan wordt de sneeuw die spleten in het ijs bedekt zacht. Daar kun je doorheen zakken en in zo’n spleet verdwijnen. Je zit daarom altijd aan een touw aan je klimmaatje vast, maar dan nog is het gevaarlijk. Wij waren vroeg in de nacht vertrokken, de gletsjer overgestoken, op weg naar de ijswand. Deze zat als het ware in een kom: de gletsjer onder ons, ijswanden achter en naast ons. We hingen net met onze ijsbijltjes vast, toen de wand achter ons afbrak. Letterlijk. Het werd een enorme ijslawine, met sneeuwwolken die opstoven. Een half uur eerder liepen wij daar nog! We hadden alles goed ingeschat en goed voorbereid, maar dat is gewoon de pechfactor.’

Nog zo’n ‘bijna pech’-gevalletje dat Thomas tijdens een van zijn klimtochten meemaakte, werd de openingsscène van Echo. ‘Met mijn vaste klimmaatje was ik een rotsgraat aan het beklimmen in de Zwitserse Alpen. Een graat is het hoogste punt waar twee bergwanden bij elkaar komen in de kam. Het was een hele grillige graat, waarbij je over allerlei moeilijke punten heen moest klauteren. Er was een stuk van veertig meter lang waar je schrijlings op moest zitten om jezelf dan voorzichtig vooruit te schuiven. Links was een afgrond van zo’n zevenhonderd meter en rechts keek je vijftienhonderd meter recht naar beneden. De klim omhoog was goed gegaan, we hadden de top bereikt en we moesten weer terug. Halverwege die graat was een klein plateautje, dat net iets breder was, met een haak erin, waar je je kon zekeren. Mijn klimmaat ging eerst en had zich daar vastgemaakt. Ik schoof naar hem toe en ging tegenover hem zitten. Terwijl hij bezig was mij te zekeren, keek hij omlaag. Op dat moment leek zijn hoofd van zijn nek te vallen en naar beneden te rollen! Het bleek zijn helm te zijn, die hij niet meer had vastgegespt nadat hij hem op de top had losgemaakt. Die helm tuimelde en tuimelde en tuimelde. Door mijn levendige fantasie wist ik gelijk hoe het eruit zou zien als er een mens aan had vastgezeten. En toen moest ik nog om hem heen klauteren, om de weg te vervolgen …’

Angst

Een koude rilling loopt over mijn rug, ondanks het knisperende vuur. Op zo’n bergkam met ravijnen aan weerszijden, het lijkt me nog veel enger dan een middeleeuwse heks die zomaar in je huis verschijnt. Voor de zekerheid speur ik vanuit mijn ooghoeken de kamer af. Katharina is nergens te bekennen. ‘Het is een heel ander soort spanning dan die in Hex’, zegt Thomas. Ik vraag me af of hij gedachten kan lezen. ‘Ik hou van spanning waarmee je jezelf uitdaagt om je grenzen op te zoeken. Dat doe ik niet alleen door te klimmen, maar ook met cliff jumpen, terwijl ik bang ben om te vallen en een irrationele angst heb voor haaien. Ja, ook in de Middellandse Zee, al weet ik dat ze daar nauwelijks zitten. In ieder geval niet zo dicht bij de kust. Maar als ik naar beneden spring, denk ik toch “er zal maar zo’n beest zitten”. Zelfs wanneer ik in een meer zwem, voel ik die angst. Voor mij zijn haaien de enige echte monsters die nog op aarde leven. Al weet ik dat het in het algemeen heel onschuldige dieren zijn. Ik ken de feiten.’

Plotseling hoor ik gestommel in een hoek van de kamer. Het lijkt uit een soort houten inbouwkast te komen. Als je bang kan zijn voor haaien in een meer, kan je dan ook bang zijn voor heksen in een houten kast? Thomas lijkt niks te horen, misschien denkt hij aan Jaws. Dan staat hij op en gooit een blok hout in de kachel naast de boekenkast. Een hele plank is gevuld met edities van Hex, in allerlei talen.

‘Het enorme succes van Hex, is dat ook niet beangstigend?’ vraag ik.

Thomas knikt, pakt enkele edities van de plank en laat ze me zien. Chinees, Braziliaans, Brits-Engels, Amerikaans-Engels.

De ambitie om met ieder boek beter te worden, die zit gewoon in me.

‘Het is onwerkelijk hoe dat boek is opgestegen. Dat brengt een enorme druk met zich mee, die me op een bepaalde manier heeft bevroren. Echo is mijn zesde boek, maar het voelt als mijn tweedeboeksyndroom. Kan ik Hex wel overtreffen? De ambitie om met ieder boek beter te worden, die zit gewoon in me. Als kind stond ik in de Nijmeegse boekhandel voor de kast met Stephen King-boeken. Ik mocht ze nog niet lezen van mijn moeder, maar ik kende alle omslagen. Toen besloot ik dat ik boeken wilde schrijven die wereldwijd in de winkel zouden liggen. Ik heb de lat hoog gelegd, maar ik ben er nooit van afgestapt. Toch vond ik de afgelopen jaren geen rust om te schrijven, door alles wat bij Hex kwam kijken: de verfilming, tournees in allerlei werelddelen, interviewaanvragen uit verschillende landen. Allemaal supermooie ervaringen, maar ik was alleen maar bezig met wat erna moest komen. Ik kon niet eens van het succes genieten.’

Ambitie

Zijn ambitie heeft Thomas niet bijgesteld, maar hij heeft wel geleerd zijn tijd beter te managen. ‘Via de uitgever kreeg ik een coach, maar ik heb ook met collega-auteurs gepraat. Van Esther Verhoef kreeg ik de beste tip. Zij deelt haar jaar in blokken in: ze sluit zich bijvoorbeeld drie maanden helemaal af om te schrijven, daarna stelt ze zich drie maanden open voor interviews, en zo verder. Planmatig werken en regelmaat, dat werkt erg goed. Daarbij is gezond leven en fysieke inspanning heel belangrijk, omdat je tijdens het schrijven continu in je hoofd zit. Klimmen is voor mij de perfecte meditatie: je hoofd raakt helemaal leeg en je wordt één met de natuur. Dat heb ik nodig om daarna weer te kunnen schrijven. Maar als ik vastloop met een verhaal, werkt het ook al om hier even de bossen in te gaan.’

Ik krijg het idee dat Thomas’ vingers jeuken, hij wil weer achter zijn laptop kruipen om door te werken. Hij zit immers nog in zijn ‘drie-maanden-schrijvenblok’. Echo moet verder geredigeerd worden, het geschenk voor de Spannende Boeken Weken is nog niet helemaal af én het liefst wil hij ook nog volgend jaar een nieuw boek gepubliceerd hebben. Ambities in overvloed. ‘Mijn grootste uitdaging voor de toekomst is om sneller te schrijven,’ zegt hij, terwijl ik mijn pen en papier opberg. ‘Ik wil mijn lezers blijven geven, uiteindelijk schrijf ik voor hen. Als een boek dicht blijft, zijn het gewoon dode letters op papier. Pas in jouw fantasie komt een verhaal tot leven.’

Ik knik en denk aan de heks in de houten kast. Thomas loopt met me mee naar buiten. ‘Pas op voor de bomen, ze doen soms een beetje raar op deze weg’, roept hij me na. Ik grinnik, zwaai en start de auto. Als ik de poort door ben en wil optrekken, schiet een Border Collie tussen de bomen door de weg op. Ik trap vol op de rem, maar zie niks meer. Was het de schim van Fledder? In dit verhaal verbaast me niks, besluit ik, en ik draai de volumeknop maximaal open. 

Thriller Magazine verscheen in februari 2019. De thriller Echo is vorige maand verschenen. 

Tijdens de Spannende Boeken Weken, van zaterdag 1 t/m vrijdag 21 juni 2019, geeft de boekhandel Olde Heuvelts geschenkboek Dolores Dolly Poppedijn cadeau aan haar klanten bij besteding van minimaal € 12,50 aan Nederlandstalige boeken.