Het stinkt naar de dood

Mooi?
Dat was niet direct het woord dat bij Heloise was opgekomen, toen ze de foto's zag. Fascinerend, ja. Groot, heftig en waanzinnig, ja. Maar mooi? Dat Frankensteinachtige botanische monster? Nee!

Amorphophallus titanum, beter bekend als de lijkbloem, bloeit een keer in de zeven tot tien jaar. Hoewel de bloem er exotisch uitziet en een opmerkelijke vorm heeft, is dat niet waar bewonderaars het over hebben. Wanneer de plant in bloei staat, wordt er namelijk een geur van rottend vlees verspreid.  

Het verhaal in de debuutthriller van de Deense schrijfster Anne Mette Hancock heeft ook een luchtje dat wijst richting de dood. Journaliste Heloise Kaldan, gespiegeld aan de beroepsachtergrond van de auteur zelf, is een jonge hond op de redactie van de Demokratik Dagblad en altijd op zoek naar een nieuwe scoop. Haar bravoure wordt echter getemperd als blijkt dat haar laatste coverstory gebaseerd is op valse informatie. Ontslag dreigt, ware het niet dat de hoofdredacteur haar redt van een vroegtijdig einde van een carrière. Dat nieuwe verhaal lijkt Heloise in de schoot geworpen te worden als ze brieven ontvangt van Anna Kiel, een vrouw die enkele jaren eerder een advocaat bruut om het leven bracht en sindsdien spoorloos is. Alleen Heloise is de uitverkorene om haar verhaal op te tekenen want Anna zegt haar te kennen en daarom zoekt Anna contact. Heloise heeft echter geen flauw idee wie deze vrouw moet zijn, maar door een aantal raadselachtige gebeurtenissen verdiept ze zich samen met inspecteur Erik Schäfer in de cold case.

De opening van het verhaal, die zich afspeelt in het zuiden van Frankrijk tegenover het contrast van de maatschappij in Denemarken, is het uit het leven gegrepen van de auteur. Tijdens een vakantie in Frankrijk maakte ze haar eigen openingsscène mee doordat ze werd herkend door een kennis uit haar jeugd, zonder dat zijzelf doorhad wie haar precies aanstaarde. Diezelfde avond schreef Hancock de opening van haar thriller waarin thema’s als vergeving, wraak en gerechtigheid op verschillende wijzen de revue passeren. Er ontvouwt zich een verhaal voor de lezer dat doet denken aan een klassiek mysterie, maar Hancock prikkelt niet.

Grootste valkuil in dit boek is dat het je niet lukt om sympathie op te brengen voor de verschillende personages omdat ze niet voldoende uitgewerkt worden. Je leeft niet met ze mee waardoor Heloise en Erik wel verder hobbelen in het verhaal, maar die 'drive' die je normaal voelt bij het lezen van een thriller niet wordt opgewekt. Het verhaal wordt voornamelijk door Heloise en Erik verteld waardoor het bedreigende perspectief van Anna achtergesteld wordt. Jammer, aangezien de laatstgenoemde hoofdstukken voor nog meer inzichten in dadergedachten hadden gezorgd. Ook de dialogen kabbelen voort en plotwendingen worden niet volledig benut. Zo struikelt Heloise wel heel toevallig over het lijk van een ex-collega, die zelfmoord heeft gepleegd, als ze hem thuis wil opzoeken. Als het team van Erik Schäfer zich op de zaak richt en de conclusie moord aan het sterfgeval verbindt, heeft de auteur eindelijk een opening om het verhaal lekker op gang te brengen.

Ze bewoog naar hem toe - geluidloos, snel - en stond pas stil toen haar borstkas een paar centimeter van zijn rug was verwijderd. Ze voelde zijn lichaamswarmte door de badjas heen. Ze herkende zijn geur. Door het geluid van haar stem gingen zijn schouders met een ruk omhoog en hij draaide zijn hoofd naar haar toe.

Hancock redt het perspectief van Anna door met een suggestieve epiloog te eindigen die de lezer zelf aan het fantaseren zet. Juist het vermijden van die expliciete scènes, waardoor het lijkt alsof Hancock een andere focus kiest van het beeld en zich concentreert op andere details in de omgeving, zorgt ervoor dat haar verhaal een elegant karakter behoudt hoewel het verleden van Anna in relatie staat tot afschuwelijke dingen.

Hancock houdt haar personages nog langer bij zich, aangezien in haar thuisland Denemarken deze week een tweede thriller verschijnt met de personages Heloise Kaldan en Erik Schäfer. Hun paden kruisen elkaar weer als er een jongen verdwijnt van school maar enige tijd later zijn telefoon wel opduikt. Het blijkt dat Lukas aan pareidolie lijdt: een psychisch verschijnsel waarbij iemand willekeurige waarnemingen heeft waardoor er herkenbare dingen waar te nemen zijn, bijvoorbeeld een gezicht. Een nieuw Deens en misdaadbestrijdend duo is dus weer toegevoegd aan de thrillercanon, maar of dit blijvertjes zijn? De tijd zal het leren.

Lijkbloem is verschenen bij Uitgeverij Prometheus en werd vertaald door Kor de Vries. 

Meer Hebban Crew Reviews lezen? Je vindt ze allemaal hier terug.