Hoe gaat het nu met... Stefan Popa?
De griep van het papieren boek
In Nederland leven twee fenomenen weer helemaal op: de keelgriep en het papieren boek. Ik heb van alle twee de zaken notie genomen. Zo schrijf ik dit met een Anta Flu achter de tong (de rode, die is superieur) en heb net een Trouw-artikel gelezen over het succes van het boek. Het papieren boek, terug van nooit weggeweest. Positief nieuws, hoewel ik wel een kleine kanttekening moet plaatsen. Er worden nu weliswaar meer boeken verkocht dan vorig jaar en het jaar daarvoor, maar neem je de boekverkoop van tien jaar terug, dan wordt duidelijk dat er jaarlijks miljoenen boeken minder worden verkocht dan voorheen.
Maar ik klaag niet. Dat is intussen een beetje mijn motto geworden als auteur. Of noem het een mantra. Ik klaag niet. Ik mag niet klagen. Ik klaag niet. Ik mag niet klagen. Motto, mantra, strafregels. Ik ben gelukkig. A27, mijn tweede roman, verscheen vorig jaar september. Nu, driekwart jaar later, is het moment gekomen om de balans op te maken. Het boek heeft het prima gedaan. Dat is uitgeverstaal voor ‘we hadden er meer van verwacht’.
Toch ben ik tevreden. A27 wordt nog altijd verkocht en gelezen. Er is veel aandacht voor geweest. Ook hier op Hebban. Zo organiseerden we een leesclub. Ontzettend leuk, maar tegelijkertijd ook behoorlijk confronterend. Het enthousiasme was enorm, hoewel kritiek ook niet werd geschuwd, en dat is goed, dat is eerlijk. Ik klaag niet. Wel hield ik alle reacties in de gaten en reageerde op mijn beurt op elk bericht. Nooit eerder kreeg ik zoveel inzicht in mijn eigen werk. In diezelfde periode deed ik een tour langs de boekhandels om A27 te slijten. Ik ontmoette fantastische boekhandelaren, mensen die ervoor zorgen dat het papieren boek, ondanks alles, zijn weg vindt naar de juiste persoon.
Ik publiceer en ga door. Soms denk ik terug aan het ‘oude’ werk. Dan ben ik trots of juist onzeker. De zon kan schijnen of het stormt. A27 was een probeersel. Ik wilde een snelle roman schrijven met personages waar lezers niet meteen van houden, personages die moeten rijpen om de weg naar het hart van de lezer te vinden. Dat is gelukt, denk ik. Vreemd genoeg voel ik diezelfde onzekerheid niet als het gaat om mijn debuutroman, Verdwenen grenzen. Het boek is twee weken terug opnieuw gedrukt en de extreem goedkope editie ligt nu voor maar vijf euro in de winkel. Vijf euro! Dat is slechts vijf euro meer dan helemaal niks. Sommige schrijvers vinden zo’n goedkope editie een belediging voor hun werk. Ik vind het juist fantastisch dat mijn debuut nog altijd verkrijgbaar is. En dat voor zo’n prijs. Zo kunnen nog meer mensen kennismaken met Florica en Remus en hun romantische geschiedenis.
Voor klagen heb ik geen tijd. Ik klaag niet, ik schrijf. Inmiddels heb ik anderhalf jaar van mijn leven geïnvesteerd in een roman die bijna af is. Een komedie, niet goddelijk, wel menselijk. De verovering van Vlaanderen is met gemak de leukste roman die ik geschreven heb – en allicht schrijven zal. Anders dan Verdwenen grenzen en anders dan A27. De toekomst ziet er in ieder geval goed uit. Er worden meer boeken verkocht en er wordt meer gelezen. En er gaat een keelgriepje rond in deze prille zomer. Ook dat is goed nieuws. Uitzieken gaat immers het best met een boek op de buik en een honingthee binnen handbereik. Nee, ik klaag absoluut niet.
Stefan Popa (1989) is auteur en journalist en woont en werkt in Baarn. Hij debuteerde met de roman Verdwenen grenzen, waarvoor hij veel lof ontving en dat werd getipt in De Wereld Draait Door. Over de ontwikkeling van zijn tweede roman A27, die in september 2015 is verschenen, publiceerde Stefan regelmatig columns op Hebban.
