Hoop voor de mensheid in 'De dag dat de walvis kwam'
John Ironmonger (1954) groeide op in Nairobi, voor hij op zijn zeventiende met zijn familie naar Cornwall verhuisde, waar zijn moeder vandaan kwam. Hij studeerde af in zoölogie en was hoogleraar aan de universiteit van Ilorin, Nigeria, voor hij terugging naar Engeland en daar een carrière in de IT opbouwde. Tussendoor bleef hij altijd schrijven. Zijn eerste boek was The Good Zoo Guide, een kritische bespreking van meer dan 130 dierentuinen, safariparken, aquaria en vogeltuinen in het Verenigd Koninkrijk.
Dat boek verscheen in 1994; het zou tot 2012 duren voor hij zijn eerste roman zou publiceren, waarmee hij de Costa First Novel Award won. Not Forgetting the Whale is Ironmongers derde roman, waarin hij zijn eigen ervaringen in Cornwall, zijn zoölogische kennis en zijn fascinatie voor geautomatiseerde systemen samenbrengt. Het verhaal speelt zich af tijdens een pandemie, maar verrassend genoeg focust het boek op de manier waarop het dorp samenkomt om ertegen te strijden. Inmiddels is in eigen land Ironmongers vierde boek, The Many Lives of Heloïse Starchild, ook verschenen.
Terwijl de voorpagina’s vol staan met steeds grimmigere koppen, biedt De dag dat de walvis kwam een zeer welkom alternatief.’ - The Independent
De dag dat de walvis kwam
Eerst spoelt er een jonge man op het strand aan. Dan een walvis. De 307 inwoners van het vissersdorpje St. Piran voelen meteen dat er iets vreemds te gebeuren staat. Maar niemand vermoedt hoe erg hun gemeenschap bedreigd wordt. De man, Joe Haak, gevlucht uit Londen, waarschuwt voor een dodelijk griepvirus.
Maar zijn Joe’s angsten gegrond? Waarom is Joe de stad ontvlucht? En hoe zit het met de mysterieuze walvis? De dag dat de walvis kwam is een hartverwarmende roman die laat zien dat een gemeenschap een crisis kan overwinnen met solidariteit.
Over het boek: St. Piran
Dat de omgeving van De dag dat de walvis kwam autobiografisch aandoet, is bewust. In een column op de website van uitgeverij Signatuur vertelt Ironmonger: 'Het voelde voor mij heel vertrouwd om over het fictieve stadje St. Piran te schrijven. Ik was zeventien toen mijn familie samen met mij uit Nairobi verhuisde en in Mevagissey, een dorp aan de kust van Cornwall, een nieuw leven begon als winkeliers. [...] Mijn ouders kochten een winkel op het plein, vlak bij de haven, en ik werkte daar tijdens de schoolvakanties.'
Ook de hoopvolle twist is uit het leven gegrepen: 'In eerste instantie dacht ik dat ik Mevagissey zou haten. Mijn vrienden woonden ver weg, en dit kleine stadje was, vooral in de winter, ellendig stil en afgelegen. Maar net als Joe ontdekte ik dat het stadje een buitengewone gemeenschap had. In een paar weken kende ik de namen en gezichten van talloze inwoners, had ik nieuwe vrienden gemaakt en begon ik te begrijpen hoe iedere bewoner deel uitmaakte van een sociaal vangnet waardoor die gemeenschap zich kenmerkte. Het was onverwacht. Het was blijdschap.'
Ironmonger vertelt met veel verbeeldingskracht over de strijd van een vissersdorp tegen de ineenstorting van onze beschaving. Avontuurlijk verontrustend, ontroerend.’ - Stern
Over het boek: de pandemie
De auteur wilde al langer over het onderwerp schrijven, maar had nog een verhaal nodig. Dat kwam toen hij een artikel las waarin de vraag werd gesteld of een pandemie de westerse beschaving neer kon halen. Als IT-expert weet hij dat onze beschaving functioneert dankzij verschillende automatische systemen. 'Het feit dat het allemaal zo ongelofelijk goed werkt, betekent automatisch dat we niet zien hoe riskant deze processen eigenlijk zijn. En toch zijn ze dat. Een kleine verstoring kan het hele mechanisme van onze beschaving tot stilstand brengen.'
Ironmonger schreef het boek vóór de pandemie, en toch heeft het griezelig veel overeenkomsten. Op de vraag of we een situatie kunnen verwachten zoals in St. Piran, zegt hij: 'Ik denk dat het antwoord op die vraag inderdaad "ja" moet zijn. Maar er is een sprankje hoop.' De inwoners van St. Piran zijn veerkrachtig, komen samen en delen met elkaar. Ze ontkrachten daarmee het idee dat we als honden zullen vechten om het laatste stukje brood. 'Het griepvirus vernietigt ons niet, maar brengt ons juist dichter bij elkaar. Misschien kan dat ons hoop geven. Hoewel de dorpelingen van St. Piran natuurlijk wel de hulp van een walvis hebben. Laten we dat niet vergeten.'
Een lief, opbeurend verhaal over het tegenhouden van een ramp in een afgelegen hoek van Cornwall.’ - Financial Times
Interview
Luister hieronder naar een interview met John Ironmonger over zijn boek (Engelstalig). De opname is gemaakt door de Brum Radio Book Show uit 2018, toen zij Not Forgetting the Whale uitkozen als Boek van de Maand.
Leesfragment
Klinkt De dag dat de walvis kwam echt als een boek voor jou, iets hoopvols om te lezen tijdens een échte wereldwijde pandemie? Hieronder lees je een sneak preview van het boek!
