Hot or Not? 'De verloren kinderen' van Diney Costeloe
De verloren kinderen speelt zich af in Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als ze met hem wil trouwen om hun zoon te erkennen, moet ze Rita en Rosie opgeven. Zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt, tekent Mavis de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt ‘om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken de zusjes deel uit van die groep. Er is niets wat Mavis daaraan kan doen…
Raakt als een mokerslag
Met The Throwaway Children schreef Diney Costeloe – die tussen de boeken opgroeide omdat haar vader uitgever was in Londen – een internationale bestseller. Vele lezers bestempelen de roman als emotioneel, hartverscheurend, spannend en boeiend. Volgens De Fontein is ook de Nederlandse vertaling van Kris Eikelenboom ‘niet weg te leggen’. Acquirerend redacteur Sabrina Verbeek licht toe: ‘Dit boek heeft zó veel mensen wereldwijd geraakt, van Engeland tot Canada en Australië. Hoewel de zusjes in dit boek nooit echt bestaan hebben, heeft Diney Costeloe ervaringen en verhalen van kinderen die dit echt hebben meegemaakt verwerkt in een boek dat je raakt als een mokerslag.’
De feelgoodlezers
Alhoewel De verloren kinderen niet per se ‘feelgood’ is, waren de clubleden van We Love Feelgood door de vele enthousiaste lezersreacties toch wel nieuwsgierig naar de roman. Diana van Eynde, Helma Koot, Janneke Elderbroek, Renate Versluis en Sanne Camps mochten de drukproef alvast lezen. Werden zij als een mokerslag geraakt door deze internationale bestseller?
Pakkende schrijfstijl
Janneke werd vanaf de eerste bladzijde meteen door het verhaal gegrepen. Dat is volgens haar te danken aan de pakkende schrijfstijl van Diney Costeloe. ‘Door het moeiteloos wisselen van perspectief bouwt ze de spanning op en zorgt ze ervoor dat je als lezer wordt opgenomen in het verhaal.’ Sanne vult aan: ‘De schrijfster heeft een makkelijke manier van vertellen, de zinnen zijn kort en doordat ze veel dialoog toepast, is het alsof je de gebeurtenissen vanaf een afstandje gadeslaat.’ Ook de tijd waarin het verhaal zich afspeelt wordt volgens Sanne erg goed neergezet door Costeloe. ‘Het zijn de details die het hier doen: het werken op een bouwplaats van platgebombardeerde huizen, het gebrek aan een telefoon, het gebruik van bonnen. Dit alles zorgt ervoor dat je je heel goed kunt inleven in die tijd en je het liefst in het verhaal zou willen springen om de kinderen onder je hoede te nemen.’
Renate kon vooral de beeldende manier waarop Costeloe schrijft waarderen. ‘Op die manier krijg je een goed beeld van het leven in Engeland net na de oorlog.’ Ook Helma vond de schrijfstijl prettig: ‘Ze vertelt dit ontroerende verhaal op overtuigende wijze, zonder te vervallen in melodramatische woorden en zinnen.’
Emotionele rollercoaster
Maar dat Costeloe niet vervalt in melodramatische woorden en zinnen, neemt volgens Helma niet weg dat het verhaal een emotionele rollercoaster is dat je bij de keel grijpt. ‘Wat een afschuwelijk leven hadden die twee meisjes: eerst hun vader verliezen in de oorlog en daarna door de gewelddadige nieuwe vriend van hun moeder in een tehuis gedumpt worden en zonder pardon naar Australië verscheept. Ik kreeg oprecht een hekel aan al die zogenaamde weldoeners die moesten zorgen voor de kinderen die ze onder hun hoede kregen, maar alleen oog hadden voor hun eigen financiële gewin.’
Wat uit de reacties van de vijf dames duidelijk spreekt, is dat ze enorm meeleefden met de personages, die door de schrijfster levensecht zijn geportretteerd. Ze hadden medelijden met Rita en Rosie, voelden bijna de pijn van hun ellende. Confronterend, vond Janneke, ‘want Costeloe maakt het verhaal niet mooier dan het is. Dat maakt het tot een geloofwaardig verhaal en zorgt ervoor dat je respect krijgt voor de personages. Want zij zullen ongetwijfeld slechts voorbeelden zijn van vele andere kinderen die hetzelfde lot hebben moeten ondergaan.’ Renate kreeg vooral veel sympathie voor de oma van de meisjes: ‘Moeilijk om zo machteloos te zijn, wat een schat van een vrouw is dat. Echt een oma waar je van gaat houden tijdens het lezen.’
Ontroering, een brok in de keel; stuk voor stuk werden de vijf dames geraakt door het verhaal. Maar naast ontroering, zorgde De verloren kinderen ook voor de nodige spanning. De feelgoodlezers lazen het boek binnen een mum van tijd uit omdat ze zo graag wilden weten hoe het verhaal afliep. Of het goed komt met de zusjes of dat ze onherstelbaar beschadigd zijn.
Veel narigheid, weinig vreugde
Diana vond het af en toe wel lastig te verkroppen dat De verloren kinderen vooral narigheid bevat en weinig vreugde. ‘Dit boek is heel dubbel voor me’, licht ze toe, ‘het heeft me geraakt diep vanbinnen, maar zit ik te wachten op zoveel narigheid en naïviteit? Ja en nee. Het is goed dat het verhaal aan het denken zet; hoe voed ik mijn eigen kinderen op en wat voor gevolgen kan dat hebben? Maar aan de andere kant voelde ik me niet echt veel beter na het dichtslaan van het boek.’ Diana merkt ook op dat Diney Costeloe zo nu en dan wat diepgang laat liggen, bijvoorbeeld wanneer Rosie in een vreselijke situatie belandt. ‘Het hoofdstuk eindigt met een gebeurtenis die schokkend kan zijn voor de lezer, maar Costeloe haalt er verder niet uit wat erin zit.’ Daar is Sanne het mee eens. Zij miste vooral wat diepgang bij de passages waarin de gevolgen van verlies op latere leeftijd aan bod komen. Wat haar betreft had Costeloe dit thema nog wel wat sterker mogen aanzetten.
Tranen, tranen, tranen
De tranen hebben bij de vijf feelgoodlezers flink gevloeid tijdens het lezen van De verloren kinderen. ‘Ik ben niet zo huilerig aangelegd, maar ik had toch regelmatig een brok in mijn keel’, zegt Helma. Ook Renate is niet zo snel emotioneel bij een boek, maar huilde bij deze roman tranen met tuiten. ‘Op het begeleidende briefje van de uitgever stond al dat je zakdoekjes moest klaarleggen en dat klopte helemaal!’ Tranen, tranen, tranen dus. Tot op de laatste bladzijde is deze roman ontroerend.
Het oordeel
De verloren kinderen is geen roman waar je het typische feelgood gevoel van krijgt, maar de vijf dames van We Love Feelgood zijn allemaal wel erg onder de indruk van dit verhaal. De uitgever maakt de verwachtingen waar en de temperatuur loopt dan ook hoog op!
Diana: ‘Hot. De onderliggende boodschap van dit verhaal moet verteld worden.’ Helma: ‘Een emotionele rollercoaster die je bij de keel grijpt. Een welverdiende hot.’
Janneke: ‘Een heel indrukwekkend verhaal dat niemand ongeroerd zal laten. Het voelt een beetje tegenstrijdig om over zo’n heftig en verdrietig boek te zeggen dat het hot is, maar het is zeker een aanrader. Vooral omdat het een stukje naoorlogse geschiedenis is waarover nog maar weinig is geschreven.’Renate: ‘Dit boek maakt alle verwachtingen waar. Zeker een aanrader, maar houd de zakdoekjes bij de hand want vroeg of laat heb je ze echt nodig!’ Sanne: ‘Het verhaal zorgt meermaals voor een brok in de keel, het raakt je, maar toch kun je het enigszins met een goed gevoel wegleggen.’
Eerdere afleveringen van Hot or Not lees je hier.
