Hot or Not? 'Dochter van Frankrijk' van Carol Drinkwater
Wie de BBC-serie James Herriot heeft gevolgd, kent Carol Drinkwater vooral in de rol van Helen Herriot. Maar ook als schrijfster heeft ze wereldwijd succes. Vooral haar memoires over de olijfgaard waar ze met haar echtgenoot woont in Zuid-Frankrijk worden gretig gelezen. Twee jaar geleden verscheen Drinkwaters eerste volledige roman, De vergeten zomer. Een verhaal over geheimen uit het verleden en familiemysteries, dat zich afspeelt op een wijngaard in de Provence. Ook voor haar tweede grote roman koos de schrijfster voor Frankrijk als decor. Dochter van Frankrijk (oorspronkelijk getiteld The Lost Girl) heeft meerdere verhaallijnen, die zich afwisselend afspelen in 2015 en 1947.
2015. Sinds haar dochter vier jaar geleden is weggelopen, leeft fotografe Kurtiz Ross in een zelfgekozen isolement. Haar enige gezelschap is haar camera. Ze geeft zichzelf de schuld van Lizzies verdwijning en heeft de hoop opgegeven. Maar dan komt er bericht: Lizzie is in Parijs.
1947. Na de oorlog in Parijs leidt de Engelse Charlie een eenzaam bestaan. Terugkeren is geen optie, hij is bang om opgepakt te worden als deserteur. Dan ontmoet hij de jonge Marguerite, die vastbesloten is om het te gaan maken als actrice. Samen vertrekken Charlie en Marguerite naar Zuid-Frankrijk, waar Marguerite hoopt op een auditie in Cannes.
2015. Kurtiz belandt tot haar verbijstering in Parijs in een ongekende situatie van chaos en paniek. Een onbekende dame biedt haar hulp. Geen van beiden kan voorspellen wat de nacht hun zal brengen. Maar de vriendschap van de oude vrouw, en haar verhaal over haar liefde en verlies in de naoorlogse Provence, zorgen voor een sprankje hoop – en voor een onverwachte band, een nieuw begin.
Heerlijk sfeervol verhaal met een hart
Drinkwaters tweede roman wordt in het buitenland al goed ontvangen. ‘Echt een meeslepend verhaal,’ schreef Sunday Post. Volgens Living France is Dochter van Frankrijk ‘De perfecte vakantieroman’. Ook collega-schrijfster Dinah Jefferies is onder de indruk van dit boek: ‘Het decor van Parijs en het prachtige landschap van Zuid-Frankrijk maken dit een roman om te koesteren.’ Daar sluit Ilse Arkesteijn, acquirerend redacteur bij A.W. Bruna, zich bij aan: ‘Dochter van Frankrijk is pas de tweede roman van Carol Drinkwater, maar ze schreef al diverse boeken hiervoor (over haar leven op het Franse platteland) en je merkt aan haar schrijfstijl dat ze die ervaring heeft. Ook deze roman leest weer heel, heel erg lekker: met prachtige sfeerbeschrijvingen van zowel het Zuid-Franse zonovergoten land als van Parijs in donkere tijden. Ze weet je direct het verhaal in te trekken, en dit keer niet alleen met een sfeervol ‘wegdroom’ verhaal maar ook met een veel spannender, dramatischer plot. Zo brengt ze diverse thema’s (zoals oorlog) aan bod, zonder dat je het idee hebt een zwaar boek te lezen. Dat waar Carol over schrijft, gaat haar echt aan het hart en ze verwerkt daarnaast ook enkele eigen ervaringen in haar romans. Dat merk je bij het lezen: er zit gevoel in haar boeken. Kortom, als je houdt van een heerlijk sfeervol verhaal met een hart, laat Dochter van Frankrijk dan niet aan je voorbijgaan.
De feelgoodlezers
Voor verhalen die zich in verschillende tijdsperioden afspelen zijn de dames van de Hebban Feelgood Club wel te porren. Helma Koot, Janneke Elderbroek, Marieke Scheers, Renate Versluis en Sanne de Graaf wilden dan ook graag de temperatuur van Dochter van Frankrijk meten. Is dit tweede boek van Carol Drinkwater echt zo sfeervol als wordt beloofd? Vijf feelgood-dames beslissen: Hot or Not?
Leven met verse littekens
Helma werd net als Ilse Arkesteijn vanaf de eerste pagina het verhaal in getrokken. Dat kwam vooral door de fijne schrijfstijl. Ook Janneke zat er meteen in: ‘Vanaf het eerste hoofdstuk neemt de auteur je mee op een reis die je onder andere voert naar Parijs, Zuid-Frankrijk, Engeland en het Midden-Oosten. Sanne vindt het vooral bijzonder dat Carol Drinkwater een historische gebeurtenis aanhaalt die nog niet eens zo lang geleden heeft plaatsgevonden, de aanslagen in Parijs in 2015. ‘Daarnaast heeft Drinkwater een recente gebeurtenis verweven met een situatie van langer geleden; de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Iedereen likt zijn wonden, draagt zijn eigen verhaal met zich mee en probeert met verse littekens te leven en dat geldt ook voor Charlie en Marguerite.’
Verweven lijnen
De verschillende verhaallijnen vinden elkaar volgens Sanne al snel. ‘Je voelt aan dat beide verhaallijnen in elkaar verweven zijn, maar hoe dat precies zal verlopen blijkt pas op de laatste bladzijdes.' Helma vond zowel het verhaal van Charlie als van Kurtiz interessant om te lezen, maar dat van Kurtiz sprak haar uiteindelijk het meeste aan vanwege de aanslagen in Parijs die daarin geloofwaardig zijn verweven. ‘Drinkwaters beschrijving van de chaos, paniek en onmacht, de gevoelens van angst en onzekerheid over het lot van dierbaren, die kort na de aanslag overheersten, is indringend.’
Volgens Marieke blijft het verhaal iets te veel bij Kurtiz hangen, waardoor het verhaal van Charlie en Marguerite wat ondergesneeuwd raakt. ‘Deze verhaallijn is ook niet zo spectaculair en lijkt opgenomen te zijn als tegenhanger van de heftige gebeurtenissen die zich in het nu afspelen. Het geeft de lezer de kans om even tot rust te komen, om vervolgens weer ondergedompeld te worden in de gevolgen van een heftige avond in Parijs.’ Gelukkig is het verhaal van Kurtiz bijzonder en krijgt het meer vorm naarmate het verhaal vordert, aldus Marieke. ‘Haar verleden en de keuzes die ze heeft gemaakt worden door middel van flashbacks duidelijker. Het verhaal dat zich in het nu afspeelt raakte me, het is een goede keuze van de schrijfster geweest om Parijs en de gebeurtenissen daar als middelpunt van het boek te kiezen. Het geeft de onmacht heel goed weer, en tegelijkertijd ook de enorme veerkracht van mensen.’
Renate merkt op dat er best een verhaallijn weggelaten had kunnen worden, omdat ze niet allemaal iets extra’s aan het verhaal geven. Sanne is het daar niet helemaal mee eens, volgens haar is elk lijntje in het verhaal onmisbaar, ook die over het verstoorde contact tussen Kurtiz en haar dochter.
Schrijfstijl
Wat de dames het meest opvalt aan Dochter van Frankrijk, is de stijl waarin het geschreven is. Drinkwater heeft volgens Sanne een realistische en aangrijpende manier van vertellen, die ervoor zorgt dat het verhaal je constant in z’n greep houdt. ‘Haar omschrijvingen zijn echt en puur en doordat ze fotografie een rol heeft gegeven lijkt het net of je als lezer door de lens meekijkt.’ Renate vond vooral de korte hoofdstukken en het eenvoudige taalgebruik prettig om te lezen. Net als Janneke, die ook nog benoemt dat er een goede afwisseling tussen de beschrijvingen en dialogen zit. ‘De soms korte en dan weer wat langere hoofdstukken houden het tempo in het verhaal en verbinden het verleden met het heden.’ Marieke had soms juist wat moeite met de schrijfstijl. ‘Hele stukken lezen vlot en leveren een goed kloppend verhaal, maar dan is er ineens een stukje dat stoort met te lange of ‘te mooi gemaakte’ zinnen die niet lekker lopen. Woorden die gebruikt worden om bij de juiste tijd te laten passen (1947), maken dat het verhaal onnatuurlijk en krampachtig overkomt.’
Heftige thema’s
Een aantal feelgood-dames merkt op dat Drinkwater behoorlijk wat heftige onderwerpen aanhaalt in haar roman: de terroristische aanslagen in Parijs, een verkrachting, de politieke spanningen op de Westelijke Jordaanoever, de Me Too-discussie. Vrij zware thema’s en soms is de overgang van het ene onderwerp naar het andere wat groot, maar volgens Janneke is het vanaf het begin duidelijk hoe deze verhalen met elkaar verweven zijn. Carol Drinkwater heeft elk thema goed uitgewerkt, vindt Renate, waarbij ze benadrukt dat de aanslagen zo zijn beschreven dat de schrijfster daarmee een eerbetoon brengt aan de slachtoffers.
Puntjes van kritiek
Hoewel de Feelgood-dames allemaal hebben genoten van Dochter van Frankrijk, zijn er wel wat puntjes van kritiek. Zo eindigt het verhaal van Charlie volgens Helma nogal abrupt en wordt er geen antwoord gegeven op de vraag waarom Lizzie nooit meer iets van zich heeft laten horen. Ook Marieke blijft met deze vraag zitten. Verder is de uiteindelijke connectie tussen Kurtiz en Marguerite volgens Helma ronduit onwaarschijnlijk en de plot voelt een beetje afgeraffeld aan. ‘En dat is wel jammer, want het doet afbreuk aan de verder interessante verhaallijn van Kurtiz tijdens en na de aanslagen.’ Janneke heeft eigenlijk maar één kanttekening bij Dochter van Frankrijk, en die gaat over Kurtiz. Dit personage is volgens haar niet benaderbaar genoeg tijdens het lezen: ‘Terwijl ze wanhopig op zoek is naar haar vermiste dochter, leer je Kurtiz aan de hand van het verleden wat beter kennen. Als moeder heeft ze haar eigen verlangens jarenlang opzijgezet voor de opvoeding van haar dochter en de carrière van haar man. Wanneer haar dochter ouder wordt, gaat Kurtiz steeds vaker werken als fotograaf en is ze soms wekenlang van huis. Vooral in het begin van het verhaal is het daardoor moeilijk om compassie te vinden voor dit personage.’
Feelgood einde
Dochter van Frankrijk eindigt volgens Marieke met een echt feelgood einde. ‘Het is duidelijk dat dit ook het doel was van de schrijfster. Het mysterie uit het verleden dat samenkomt met het nu. Het is nogal onwaarschijnlijk, maar het sluit het boek wel lekker af.’ Ook Renate was erg benieuwd naar de afloop van het verhaal. ‘De schrijfster heeft naar een duidelijke climax toegewerkt.’ Daar sluit Helma zich bij aan: ‘Drinkwaters schrijfstijl zorgde ervoor dat ik door de ruim 400 pagina’s vloog. Ik wilde gewoon weten of Oliver, de bijna ex van Lizzie, het er nog levend vanaf gaat brengen, of Kurtiz eindelijk haar contact met Lizzie weet te herstellen en of er toch nog een toekomst is weggelegd voor haar en Alex.’
Het oordeel
Kokend heet wordt het vanwege een paar kritiekpunten en wat open vragen niet bij alle vijf deelnemers aan deze Hot or Not, maar wel warm genoeg om Dochter van Frankrijk een aanrader te noemen!
Helma: ‘Ondanks het wat magere plot slaat de wijzer uiteindelijk toch naar de positieve kant uit en beoordeel ik dit boek als Hot!’
Janneke: ‘Dankzij de mooie vertelstijl van Carol Drinkwater, is het geen enkel probleem om de verschillende verhaallijnen te volgen.’
Marieke: ‘Ik ben niet compleet overtuigd, maar toch was dit boek niet weg te leggen en bleef ik geboeid door zowel het verhaal van Kurtiz als Marguerite.’
Sanne: ‘Dochter van Frankrijk is een ijzersterke en aangrijpende roman. Een vette Hot!’
Renate: ‘Ik moest even over wat negatieve punten heen stappen, maar ik raad dit boek uiteindelijk toch wel aan.’
Meer Hot or Not artikelen lees je hier.
