Hot or Not: Hazelwoud van Melissa Albert

Hazelwoud is het debuut van Melissa Albert, die geïnspireerd werd door haar eigen obsessie met klassieke portaalfantasy en speculatieve fictie (over deuren naar onbekende werelden, boeken die vervloekt zouden kunnen zijn en verhalen die tot leven komen…), maar ook door het beeld dat zij had van een sprookjespersonage dat de echte wereld betreedt.

In haar eerste boek heeft ze deze elementen samengebracht: de zeventienjarige Alice reist samen met haar moeder Ella van stad naar stad, om het ongeluk dat hen achtervolgt voor te blijven. Dan krijgen ze bericht dat Althea, Alice’ oma en auteur van een duister sprookjesboek, is overleden op haar landgoed het Hazelwoud. Als Ella dan ook nog wordt ontvoerd door een figuur die zegt dat hij uit de door haar oma verzonnen sprookjeswereld Achterland komt, moet Alice samen met klasgenoot en sprookjesfan Ellery Finch afreizen naar het Hazelwoud om dit mysterie op te lossen.  

Volgens uitgever Jolijn Swager van uitgeverij Moon zijn er drie redenen waarom je Hazelwoud móet lezen:  

A. Het ziet er geweldig uit, met stofomslag en goudfolie  
B. De kracht van een boek staat centraal  
C. Een duister sprookjesverhaal waar je in wil blijven verdwalen…  

Zijn onze vijf lezers YA-lezers Audrey van den Bogaerde, Claudia Verleg, Elke Cremers, Merel Kuitert en Romée van Oostrum het met haar eens? Krijgt de magie van het Hazelwoud ook hen in zijn greep?   

Een pareltje vol wrede sprookjes  

‘Hazelwoud is een van de meest gehypete boeken van dit moment,’ vertelt Audrey. ‘Het kwam in februari voor het eerst op de New York Times-bestsellerlijst en uitgeverij Moon is al maanden laaiend enthousiast over hun boekbaby. Als fervente YA-lezer had ik door al die enthousiaste reacties heel veel zin in het boek.’ Ook Claudia was erg benieuwd: ‘Ik ben een groot fan van sprookjes retellings. Dit is een verhaal zoals geen ander sprookje; geen prachtige prinsessen en prinsen op witte paarden, maar een moordlustig en wreed sprookjesbos vol met ongeluk.’  

Romée sluit zich daarbij aan: ‘Ik had erg hoge verwachtingen van Hazelwoud, grotendeels door het betoverende omslag van het boek. Het is echt prachtig.’ Audrey wil de uitgeverij daar meteen een compliment over geven. ‘Allereerst wil ik een oprecht applaus voor de prachtige uitvoerig van Hazelwoud. Een supermooi stofomslag mét fantastische dustjacket, daar ben ik altijd voor te vinden. Het is werkelijk een pareltje om vast te houden.’  

Er was eens een meisje dat Alice heette  

Toch moeten een paar lezers meteen na de eerste bladzijden een kanttekening plaatsen bij het verhaal. ‘Dat komt vooral door het hoofdpersonage Alice en haar gedachtegang,’ zegt Audrey. ‘Zo vind ik het raar dat ze haar moeder waarvan ze zielsveel houdt telkens maar bij haar voornaam noemt. Ook vind ik haar houding ten opzichte van haar verleden eigenlijk best vreemd, want als ze al jaren uit een verschillende woonplaatsen heeft moeten vluchten door verdachte ‘ongelukken’, stel je dat dan na een bepaalde tijd als volwassene niet in vraag? Dus ja, Alice was best wel naïef.’

Merel is het met Audrey eens. ‘Hazelwoud wordt geschreven vanuit het perspectief van Alice, en dit maakt het lezen (aangezien zij me qua persoonlijkheid niet zo lag) wat irritant op een gegeven moment. Alice heeft last van woedeaanvallen en wordt boos om de kleinste dingen, waardoor ik me op een gegeven moment afvroeg waarom mensen nog met haar omgingen. Ze doet constant alsof de wereld haar iets verschuldigd is en is enorm naïef.’ Ook Elke kon zich door het hoofdpersonage niet helemaal verliezen in het verhaal. ‘Ze is egoïstisch en is constant gemeen tegen Finch, terwijl hij het niet écht verdiend, en lijkt alleen maar aan zichzelf te denken.’  

Claudia heeft helemaal geen slechte woorden over voor het hoofdpersonage; zij kan zelfs begrip voor haar opbrengen. Volgens Claudia heeft de debutante ‘een prettige schrijfstijl waarin ze gedetailleerde beschrijvingen afwisselt met spannende gebeurtenissen en mysterieuze dialogen. Ook worden de gevoelens van Alice zo omschreven dat je precies weet hoe ze zich moet voelen. De vriendschap die opbloeit tussen Alice en Ellery Finch is realistisch weergegeven met ups en downs en krachtige conversaties.’  

Oeroude vertelkunst  

‘Positief aan Hazelwoud vind ik de originaliteit; een boek als dit had ik nog niet gelezen,’ zegt Merel. ‘Het Achterland is een magische plek waar logica niet thuishoort,’ vertelt Claudia. ‘De sprookjes van Althea zijn heel anders dan de sprookjes die wij kennen. Ze zijn duister en wreed en een beetje angstaanjagend, met veel onverwachte wendingen. De vage beschrijvingen en hints in de zoektocht naar het Achterland en het Hazelwoud houden je constant op het puntje van je stoel. Niets is wat het lijkt, de werkelijkheid kan zomaar veranderen in een sprookje.’         

Ook Elke vindt het idee van het Achterland heel interessant: ‘Met de donkere sprookjes en de verhalen die blijven leven door het vertellen ervan, wat gelinkt wordt aan de orale vertelkunst van jaren geleden in onze eigen wereld. Maar ja… de logica ontbreekt soms, alsof de wereldopbouw niet compleet is.’  

Romée daarentegen is enthousiast over de creatie van Melissa Albert. ‘Het verhaal is heel origineel; er zijn nauwelijks clichés te vinden en het Achterland wordt heel gedetailleerd beschreven en is daardoor heel realistisch.’ Dat vindt ze overigens ook van de personages. ‘Hun gedachten werden goed beschreven, hun acties zijn vaak begrijpelijk en het taalgebruik hoorde echt bij de leeftijden van de personages.’ Romée wil bovendien nog een extra compliment geven voor de vertaling van Merel Leene. ‘Vaak vind ik dat er spanning verloren gaat bij het vertalen, maar dit was bij Hazelwoud niet van toepassing. Ik had helemaal niet door dat ik een vertaling aan het lezen was.’    

Duizelingwekkend  

Claudia is erg enthousiast over Hazelwoud, maar moet toch een minpuntje noemen. ‘Dat is de opbouw van het verhaal. In het begin verloopt alles best langzaam, en dit deel had best wat sneller gemogen, al vond ik het interessant om over Alice’ leven te lezen. Het einde ging voor mijn gevoel echter veel te snel. Er gebeurden ineens erg veel dingen die best wat uitgebreider beschreven hadden mogen worden.’  

Ook Elke kon de opbouw van het verhaal niet zo waarderen. ‘Pas in de tweede helft wordt het een beetje spannend (nadruk op ‘beetje’). Maar dan worden er zo veel verhalen in het overkoepelende verhaal gepropt dat het me af en toe duizelde. De proporties kloppen niet.’ Merel sluit zich daarbij aan: ‘Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar langzaam op gang. De eerste 200 bladzijden ‘verveelde’ ik me bijna. Het sprookjesachtige was juist hetgeen wat mij aansprak, en dat komt pas laat aan de orde. Vanaf dat punt gaat alles echter weer heel snel; er gebeurt bijna té veel en het verhaal wordt een beetje chaotisch, alsof iemand een droom letterlijk op heeft geschreven.’  

Romée en Audrey zijn het wat betreft de trage start van het verhaal eens met hun medelezers, maar zijn wel te spreken over de rest van het boek. ‘Toen ik begon met lezen moest ik wel even in het verhaal komen,’ zegt Romée. ‘De eerste paar bladzijdes zijn namelijk wat verwarrend, maar je rolt al snel in het verhaal en dan blijf je ook zeker doorlezen.’ Ook Audrey werd bij de beschrijvingen van de vertellingen van het Achterland gegrepen door het verhaal. ‘Ze zijn wreed, gruwelijk en spannend: na 100 pagina’s werd ik dus eindelijk in het verhaal gezogen. Nu ik het hele boek uitheb, zijn die sprookjes het grootste pluspunt van Hazelwoud te noemen.’  

Voor die lezers is er dan ook goed nieuws: naast het vervolg op Hazelwoud verschijnt er ook een editie van het fictieve Sprookjes uit het Achterland, in ieder geval als oorspronkelijke Engelstalige uitgave.      

Het oordeel:  

Waar iedereen razend enthousiast is over het prachtige uiterlijk van Hazelwoud, zijn de vijf lezers het duidelijk niet helemaal met elkaar eens over het verhaal zelf. De originaliteit ervan wordt door enkele lezers geloofd, maar volgens andere lezers doet de opbouw van de plot die originaliteit weer teniet. Dit is het uiteindelijke oordeel: 

Elke: ‘Ik denk dat er lezers zullen zijn die dit boek leuk zullen vinden, maar het is gewoon niets voor mij. Ik miste een hoop elementen die het boek écht tof zouden maken, zoals spanning en meer diepte rondom het Achterland, Althea en de Verhalen. Daarom geef ik Hazelwoud van Melissa Albert, helaas, een NOT. (Wel nog een klein pluspunt… de cover is fantastisch… maar ja, dat zegt niet alles over het verhaal helaas).’   

Merel: ‘Al met al geef ik dit boek een NOT, en dat komt wellicht omdat mijn verwachtingen erg hoog waren. Het is simpelweg ‘oké’. Als je van bloederige sprookjes houdt te midden van een jeugdverhaal, dan zou ik het aanraden.’     

Claudia: ‘Ik vind Hazelwoud een zeer goed uitgewerkt magisch en mysterieus verhaal vol met bijzondere personages, en daarom geef ik dit boek zonder twijfel een HOT!’    

Audrey: ‘Hazelwoud is een boek dat nog door je hoofd blijft spoken nadat je de laatste pagina hebt uitgelezen. Vooral omdat je je oprecht afvraagt wat je zojuist hebt gelezen. Het was een moedige poging om me helemaal te betoveren met deze sprookjeswereld, maar het was geen geslaagde. Met een zwak uitgedacht plot en teleurstellend einde, moet dit boek een NOT zijn.’  

Romée: ‘Hazelwoud is een geweldig verhaal met veel fantasie en leuke, originele personages. De grimmige sfeer gemengd met het spannende verhaal maakt het echt interessant om te lezen en het smaakt zeker naar meer! Een overtuigde HOT voor mij!'              

Eerdere afleveringen van Hot or Not lees je hier.