Hot or Not: 'Perfecte resten' van Helen Fields
Van Perfecte resten kon je eerder een sneak preview lezen en meedoen met de Hebban Buzz, maar eigenlijk keken we zelfs daarvoor al reikhalzend uit naar dit eerste boek van auteur Helen Fields. Deels ook omdat het betekent dat er een nieuw rechercheursduo klaarstaat om de tijd te vullen tot de verschijningsdata van de nieuwe boeken van onze favoriete auteurs. Fields' hoofdpersonages worden immers al vergeleken met die van Samuel Bjørk, M.J. Arlidge en Mo Hayder.
Hoewel de oorspronkelijk Engelse Fields tegenwoordig met haar gezin in Los Angeles woont en ze daar ook filmscenario's schrijft voor de productiemaatschappij die ze met haar echtgenoot runt, heeft ze in Perfecte resten gekozen voor Schotland als decor. Naar eigen zeggen is het land van haar hart uiterst geschikt voor de thrillerserie die ze met dit eerste deel opzet.
Perfecte resten
Op een afgelegen plek in de Schotse Hooglanden staat een lichaam in lichterlaaie. Al wat achterblijft om het slachtoffer te kunnen identificeren zijn tanden en een reepje stof. Tegelijkertijd schreeuwt een vrouw om hulp in een afgesloten kamer ergens in Edinburgh.
Het is Luc Callanachs eerste werkdag bij de Schotse politie en hij krijgt direct een moordonderzoek toegewezen. Net vertrokken bij Interpol wil hij zich graag bewijzen bij zijn nieuwe team en directe collega Ava Turner. De moordenaar is een geduchte tegenstander die vakkundig zijn sporen weet uit te wissen.
Het duurt niet lang tot er nog een vrouw wordt ontvoerd; Callanach begint een race tegen de klok om het slachtoffer te vinden voordat het te laat is. Maar het daadwerkelijke lot van de ontvoerde vrouwen is gruwelijker dan Luc ooit had kunnen vermoeden.
Detectiveduo Luc & Ava
De keuze voor inspecteurs Luc Callanach en Ava Turner lijkt ook voor de VIPs een gouden greep te zijn geweest. Kees: 'Mijn eerste kennismaking met de inspecteurs Luc Callanach en Ava Turner is een positieve. Beiden zijn interessante en boeiende personages die het verhaal voor het grootste deel dragen.' Ook Lieselotte is te spreken over het feit dat Fields veel aandacht besteedt aan het introduceren van haar hoofdpersonages, die tenslotte een hele reeks moeten blijven boeien. 'Geleidelijk wordt er stukje voor stukje verteld, zodat de lezer hongerig blijft naar meer informatie en verder wil lezen, maar ook geboeid blijft.'
De focus ligt daarbij op de net overgeplaatste Luc Callanach, die als nieuw element wordt toegevoegd aan de Schotse politie. 'De enige die nog wat mysterieus is, is Ava; van haar wil je als lezer nog wel meer te weten komen,' vervolgt Lieselotte. De aanpak van Fields werkt, want de introductie smaakt inderdaad naar meer: 'De hoofdpersonages hebben voldoende vlees op hun botten om een reeks te dragen en er zijn nog veel onbeantwoorde vragen over hun verleden,' zegt Vera. Ook vindt ze het samenspel tussen de twee veelbelovend: 'Ze vormen elkaars klankbord voor hun aparte onderzoeken en mogelijk bloeit er iets in de toekomst tussen de twee.'
Die mogelijke romantiek valt meer VIPs op. Renate: 'De wisselwerking was heel natuurlijk; je voelde de spanning.' Kimberly wijt het succes van Luc en Ava aan hun realistische uitwerking. 'Ook de mindere punten van de karakters worden benoemd. Zo krijg je een volledig beeld.' Eline moest daardoor juist even overgehaald worden: 'Toen ze voor de eerste keer voorgesteld werden, dacht ik dat ik het hele verhaal zou moeten doorbrengen met zelfingenomen snobs. Naarmate ik meer over hen te weten kwam, merkte ik dat mijn gevoel sterk veranderde. Uiteindelijk zat ik zelfs gespannen af te wachten of het wel goed zou komen.'
De dader
Fields heeft ervoor gekozen het verhaal deels vanuit de dader te vertellen. Kees: 'Een aardig uitgangspunt, omdat je daardoor de dader enigszins leert kennen, als het ware ook een beetje in zijn huid kruipt, maar vooral te weten komt waardoor hij tot zijn daden komt.' Kimberly: 'Je weet wel direct wie de dader is, maar de motieven blijven lang onduidelijk. Normaal vind ik het jammer als ik niet zelf kan raden wie de dader is, echter was het in dit verhaal helemaal niet storend.'
Lieselotte voegt daaraan toe: 'Het is niet origineel, er zijn nog meer schrijvers die dit doen, maar het werkt wel.' Ook zij vindt de toevoeging van de dader als hoofdpersonage erg geslaagd: 'De lezer blijft na sommige hoofdstukken op zijn honger zitten omdat er na een bepaalde wending de omschakeling naar de ander gebeurt. Wat een goed idee is van Fields, want daardoor blijf je geboeid en wil je steeds verder lezen. Het was moeilijk om het boek opzij te leggen.'
Ook Marina sluit zich daarbij aan. 'De moordenaar is al bekend vanaf het begin en toch weet Fields de lezer een koude hand rond de nek te leggen.' Het personage van de dader is daardoor even goed uitgewerkt als dat van Callanach en Turner. Vera: 'In tegenstelling tot vele andere thrillers, waar de dader probeert geen sporen achter te laten, doet deze dader het juist wel. Dat is zo geweldig aan dit boek.'
Schrijfstijl
Renate, die hoge verwachtingen had omdat het boek wordt aangeraden voor fans van Mo Hayder, werd niet teleurgesteld: 'De schrijfstijl is prettig en daardoor leest het fijn, al moet je op sommige momenten wel even slikken omdat het zo luguber en hard is wat ze schrijft. Door haar beeldende manier van schrijven komt dit al lezende vrij heftig over, maar ook gebruikt ze een hoop humor, en heeft ze ervoor gezorgd dat de meeste personages herkenbaar en zeker menselijk zijn.'
Dat lugubere, daar moet je tegen kunnen volgens de VIPs. Lieselotte: 'Fields schuwt het niet om gruwelijkheden in haar boek te gebruiken. Er zitten echt een paar stukken in waar ze de daden van de moordenaar gedetailleerd beschrijft, wat niet voor gevoelige lezers is.' Er zit echter wel degelijk een doel achter deze beschrijvingen: 'De auteur beschrijft heel gedetailleerd de gruwel die de vrouwen moeten ondergaan, maar ook waarom de dader dat doet. Zijn forensische kennis is groot en hij gebruikt die tegen de onderzoekers,' legt Vera uit.
Kimberly is het daarmee eens: 'Ik kon bijna de pijn voelen van de slachtoffers. Erg goed geschreven natuurlijk, maar ook wel een beetje naar om te lezen.' Voor Marina is de schrijfstijl een teken van Fields' expertise: 'De setting is grandioos; het grauwe Edinburgh met zijn mistige heuvels, de lezer waant zich op een filmset. Ook de dialogen zijn prettig kort, ad rem, levendig. Het verhaal zelf houdt ze strak en eenvoudig: een protagonist en antagonist, één hoofdverhaallijn en een tweede ernaast om de colour locale te schilderen. Slim gedaan.'
De spanningsboog
Ook op de spanning is weinig aan te merken. Marina: 'Ze komt binnen met een 'bang', al vanaf de eerste bladzijde heeft ze de aandacht van de lezer vast, en die zal doorlezen tot de spetterende climax. De plot klopt, de spanningsbogen zitten goed, haar karakters staan er.' Voor Kees was de opbouw ook zeer geslaagd: 'Al vanaf het begin, dat niets aan de verbeelding overlaat, is de lezer bij het verhaal betrokken. Gedurende de plot blijft dit zo en naar mate de ontknoping nadert, neemt dat eigenlijk alleen maar toe.'
Eline zat het hele boek op het puntje van haar stoel: 'Je zit doorheen het verhaal je af te vragen of de inspecteur de puntjes snel genoeg met elkaar zal verbinden. Er was geen enkel moment waarop ik de spanning voelde verslappen en de opbouw naar de ontknoping dreef de spanning zelfs nog meer op.' Is er dan helemaal geen kritiek op Perfecte resten? Toch wel, maar hij blijft mild. Het eerste kritiekpunt heeft te maken met de tweede verhaallijn. Waar Marina deze een toevoeging vond, had het voor Vera beter in een apart boek verwerkt kunnen worden. 'Al zie ik wel dat de auteur dit tweede onderzoek gebruikt om beide rechercheurs met elkaar te laten samenwerken.'
Het tweede focust op de afwerking van de spanningsboog. Fields weet deze tot grote hoogten op te zwepen, maar daardoor 'doet een groot deel van het laatste hoofdstuk afbreuk aan het verhaal, het is te simpel,' zegt Kees. Marina is het met hem eens. 'Het Deus ex machina-moment waarop de plottwist volgt en het verhaal versnelt, is een zwaktebod.' Toch noemt ze de finale zelf grandioos en ook Kees roemt de manier waarop Fields de lezer betrokken laat blijven bij haar verhaal.
Het eindoordeel
De VIPs zijn unaniem; alle zeven vinden ze Perfecte resten van Helen Fields Hot! Hun enthousiaste woorden bevestigen de vermoedens dat thrillerlezers in Luc Callanach en Ava Turner een nieuw duo hebben gevonden; hoofdpersonen die een volledige reeks kunnen dragen. Daarnaast toont het overtuigende portret van de dader dat Fields ook individueel krachtige plots neer kan zetten.
Renate: 'Dit was echt een boek dat ik wilde blijven lezen – dat je baalt dat als je andere dingen moet doen. Toen ik zag dat het boek te beluisteren was via de luisterbieb, was het lekker makkelijk als ik in de auto zat. Dan luisterde ik gewoon verder. Het is een boek dat naar meer smaakt; gelukkig is het een eerste deel in de serie rond Callanach en Turner, wat een hoop leesplezier gaat betekenen. Ik kan nu al niet meer wachten.'
Vera: 'Het wisselende vertelperspectief plaatst je de ene keer in het hoofd van de dader en dan weer in dat van Luc Callanach. Door dit wisselen krijg je op het einde van ieder hoofdstuk een cliffhanger die de spanning ten goede komt. Laat het volgende deel maar komen: HOT!'
Kees: 'Mijn eerste kennismaking met de inspecteurs Luc Callanach en Ava Turner is een positieve. De lezer is bij het verhaal betrokken. Voorafgaand is hij getuige van het onderzoek, maar ook van de gruwelijke en lugubere werkwijze van de moordenaar. De hoofdstukken met hem zijn dan ook het meest intens. Perfecte resten is een onverwacht sterke thriller die, zoals de achterflap vermeldt, inderdaad verslavend is. Ongekend dat dit een debuut is. HOT.'
Lieselotte: 'In Perfecte resten is de spanning nooit ver weg, het is een boek waar je meteen in zit. Het was moeilijk om het boek opzij te leggen. Fields heeft ook een verrassende wending toegevoegd aan de plot, waardoor het leven van Luc Callanach op zijn kop gezet wordt. Voor mij is dit zeker en vast een HOT. Het is een must-read voor iedere thrillerliefhebber. Ik kan niet wachten tot deel twee uitkomt.'
Kimberly: 'Ik kon de Schotse accenten bijna horen, zo goed zijn de sfeer van het land en de personages beschreven. Zoals in veel thrillers focust Fields op het psychologische element van de spanning, maar ook van de (zieke) geest van de dader. Het boek heeft mij zeer vermaakt en ik zou het ook zeker aanraden. Je moet alleen geen zwakke maag hebben voor sommige van de details. De volgende delen staan al op mijn Wil ik lezen-lijstje!'
Eline: 'Ik heb heel erg genoten van dit boek en ik kan zelfs zeggen dat het één van de betere thrillers is die ik al gelezen heb. Fields weet de spanning heel erg goed op te bouwen door de lezer een goede combinatie te geven van informatie over de misdadiger aan de ene kant, en de inspecteur aan de andere kant. Ik ben door dit boek van Helen Fields en haar personages gaan houden en ik kan niet wachten om het volgende boek in de serie te lezen.'
Marina: 'Helen Fields is een vakvrouw, zo blijkt overduidelijk uit dit thrillerdebuut. Het boek is een lichte HOT; het is een heerlijke, goed ineengezette thriller die van spanningspiek naar spanningspiek rent naar een grandioze finale. Maar hij is zeker niet vernieuwend; de inhoud blijft niet hangen. Dit zal de lezer echter worst wezen, want wedden dat hij verslaafd raakt aan het droomtrio: Luc, Ava en Schotland?'
Perfecte resten is eind september verschenen bij Uitgeverij Ambo|Anthos in Nederlandse vertaling.
Powered by de Hebban VIP Club
Dit artikel werd mogelijk gemaakt door de bijdragen van de leden van de Hebban VIP Club. De Hebban VIP Club is een exclusieve club voor leden met een roze Hebban-hart die het leuk vinden om Hebban te helpen de beste, fijnste en leukste plek te laten zijn en blijven voor liefhebbers van boeken.
