Hot or Not? 'Phobos' van Victor Dixen
De Franse YA-auteur Victor Dixen won al twee keer de prestigieuze Grand Prix de l’Imaginaire voor zijn boeken. Die zijn niet alleen in Frankrijk ontzettend populair: de serie Phobos werd al aan meerdere landen verkocht. Het in dit artikel besproken boek vormt het eerste deel in deze reeks en verschijnt op 23 augustus in Nederlandse vertaling.
Phobos is een verhaal met een bijzonder uitgangspunt: zes jongens en zes meisjes bevinden zich in een ruimteschip op weg naar Mars. Ze maken deel uit van Project Genesis: een datingshow die in alle landen ter wereld wordt uitgezonden. Voor het oog van vele camera’s krijgen de jongeren elke dag zes minuten om met elkaar door te brengen. Het is de bedoeling dat er zes relaties ontstaan, zodat ze op Mars de eerste menselijke kolonie in de ruimte kunnen beginnen. Er is geen weg terug… De wees Léonor is een van de uitverkorenen en hoopt met deze reis eindelijk haar droom waar te maken: een leven zonder eenzaamheid. Maar al snel dat iedereen zo zijn of haar geheimen heeft.
Volgens L’est Républicain is Phobos ‘een bloedstollend verhaal’ en ‘een meeslepende YA-roman’. MetroNews noemde het een ‘verslavende nieuwe trilogie van een veelbelovende Franse auteur’. Vijf young adults mochten de Nederlandstalige versie vast lezen en beoordelen. Maakt het verhaal de verwachtingen waar en mogen we een Franstalige auteur toevoegen aan de lijst favoriete YA-schrijvers?
Reality TV
Een datingexperiment in de ruimte leek de vijf lezers uit de Hebban YA Club van 10 een leuk en spannend idee. ‘En natuurlijk origineel. Want wie verzint het om een datingshow te houden in een ruimteschip onderweg naar Mars?’ zegt Danique Slootweg. Het maakte Claudia Verleg in ieder geval meteen nieuwsgierig: ‘Een boek over een reis naar Mars, met een liefdescomplot erin gemixt. Na het lezen van de beschrijving van dit boek wist ik dat het een goed en origineel boek zou zijn. Al snel kreeg ik door dat er iets niet helemaal pluis was; maar wat dan? Deze vraag bleef in mijn hoofd schuilen tijdens het lezen, en ik kon niet stoppen tot ik het antwoord vond.’
Iris Scholte: ‘Het verhaal gaat vooral over Mars. Alles staat in het teken van deze planeet en om daar zo snel mogelijk voortplanting plaats te laten vinden. Liefde is ook een groot onderdeel van het verhaal. Door de ‘speeddates’ worden de meiden toch verliefd en gaan ze bijna vechten om een bepaalde jongen.’
De uitwerking lijkt veelbelovend. Danique: ‘Phobos is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Je beleeft het verhaal vanuit Léonor, via het TV-kanaal dat de mensen op de aarde kunnen ontvangen, maar je ziet ook de gebeurtenissen buiten het bereik van de camera’s en beleeft ze vanuit de mensen die achter Genesis zitten. Ondanks dat het er al zoveel perspectieven zijn, vind ik dat er nog eentje mist. Namelijk die vanuit een van de jongens. Zo zou je meer inzicht krijgen in wat er aan de andere kant van het ruimteschip gebeurt. Dit gebrek zorgde er misschien wel voor dat ik tijdens het lezen minder geïnteresseerd was.’
Audrey van den Bogaerde was erg te spreken over de perspectiefwisselingen in Phobos. ‘Door de wisselende perspectieven (waaraan ik het begin wel even moest aan wennen) werd ik zo in het verhaal gezogen over Léonor en haar medepassagiers die elk maar een paar maanden hebben om de ware liefde te vinden op hun ruimteschip. (Zou ik ook wel willen, by the way…).’
Het hele verhaal leest bijna als een realityreeks, vindt Audrey: ‘Verslavend, zoetsappig en toch weer diepgaand. Ik houd ervan dat de schrijver soms uit het camerastandpunt vertelt en hij dus echt die cliché close-ups laat zien. Het was net alsof ik het hele verhaal op een schermpje zag, net als de rest van de wereld in het boek zelf. Plus, ik heb me ruimteschepen altijd moeilijk kunnen inbeelden. Gewoon omdat het niet echt iets is wat je dagelijks tegenkomt.’ In Phobos had ze daar echter geen moeite mee, want ‘net als in een echt programma kun je plattegronden, kaartjes, tabelletjes en zelfs songteksten bekijken om het zo levensecht mogelijk mee te maken.’
Ook Iris noemt dit laatste als een van de originele kanten van het verhaal: ‘Tijdens het lezen kom je afbeeldingen tegen voor extra uitleg, wat ik wel erg handig vind.’ De verschillende perspectieven zijn volgens haar een ander positief punt. ‘Omdat boven de hoofdstukken aangegeven wordt vanuit welk perspectief je leest, voorkomt de auteur verwarring. Ook de storyline is heel spannend. Door de verschillende perspectieven weet je dingen die andere personages nog niet weten. Het taalgebruik is niet heel ingewikkeld. De zinnen zijn niet extreem kort, maar ook niet lang. In het verhaal worden weleens vaktermen gebruikt maar die worden wel nader uitgelegd zodat het makkelijker is om het te volgen. De hoofdstukken zijn niet al te lang, waardoor je er snel doorheen leest.’ Audrey voegt daaraan toe: ‘Ik begon aan pagina een en was verbaasd dat dit boek zo luchtig en vlot is geschreven.’
Met een twist
Claudia vergelijkt Phobos met een ander bekend YA-verhaal: ‘Dit boek vond ik iets weg hebben van De Hongerspelen. Er zijn sponsors, pakketjes, het leven van de kandidaten wordt live uitgezonden op tv en is razend populair. Toch heeft de schrijver hier een origineel verhaal van weten te maken. Het wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, waardoor je ook de ‘slechte’ kant van deze wereld leert te begrijpen. Ook hebben de verschillende kandidaten elk een eigen karakter en kon ik ze goed uit elkaar houden.’
Elke Cremers heeft wel gemengde gevoelens over de personages. ‘Léonor vind ik een supertof personage, dat heel erg echt aanvoelt. Maar de andere personages geven mij dat gevoel niet... Heel veel van de anderen, zoals Mozart en Elizabeth, lijken bijna wel karikaturen van echte mensen te zijn, waardoor het boek, ondanks de sci-fi, nog onrealistischer wordt. Het verhaal zelf vind ik erg tof, al is er weinig spanning en is het allemaal redelijk overdreven.’
Een vroege plottwist is volgens Elke de oorzaak voor het ontbreken van spanning. ‘De zogenaamde plottwist vindt al voor de eerste helft van het boek plaats, waardoor de spanning deels wegvalt. Omdat dit wordt onthuld aan jou, de lezer, weet jij ook dat Léonor achter het geheim zal komen en dit zal onthullen. Dit is heel erg jammer, omdat het boek daardoor een stuk saaier wordt.’ Iris vond Phobos daarentegen juist heel spannend. ‘én het eindigt met een cliffhanger. Nadat ik het boek uit had wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk het tweede deel lezen. Jammer genoeg moeten we daar nog even op wachten.’
Over het einde van het boek zijn de meningen verdeeld. De cliffhanger viel Claudia tegen, maar zorgt ook voor nieuwsgierigheid. ‘Ik had verwacht dat er een duidelijker eind aan zou komen. Ik heb nog zoveel vragen waar ik graag een antwoord op zou willen hebben. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het verder gaat met deze personages en ga zeker deel twee lezen zodra deze uit is.’ Claudia en Iris vinden het boek daarmee het oordeel ‘hot’ meer dan waard.
De hooggespannen verwachtingen van Danique werden echter niet waargemaakt. Een beetje teleurgesteld verklaart ze: ‘Ondanks dat ik genoten heb van Phobos, is het niet helemaal wat ik verwacht had. Het idee van Phobos is briljant. Het verhaal echter wat minder. Ik zou het niet aanraden, maar misschien krijgt het toch een kansje.’ Danique waardeert Phobos met een Not, net als Elke: ‘Ondanks al mijn kritiek heeft deze serie een hoop potentie, en ben ik benieuwd naar de volgende delen. Toch geef ik dit boek een ‘not’. Dit doe ik puur omdat het mijn verwachtingen niet waar maakte en het uiteindelijk als een teleurstelling aanvoelde. Hopelijk wordt deel twee een stuk beter en krijgt die van mij wel wat meer cosmic love.’
De teleurstelling van Danique en Elke is niet die van collega-lezer Audrey; zij is razend enthousiast. ‘Victor Dixen schrijft echt geweldig en verslavend! En hij heeft mij verslaafd gemaakt aan zijn serie. Met alle gevolgen van dien voor dit meisje (die de 7 seizoenen van Castle, de tv-serie, in ongeveer 2 maanden heeft uitgekeken): het boek was in een dag uit. Ja, ik wens echt dat ik trager had gelezen. Want het einde en het boek zelf! Ik had het absoluut niet erg gevonden als dit boek 400 pagina’s meer telde, want dan zou ik niet zo geschreeuwd hebben bij de laatste paragraaf. Hoef ik je dan nog meer te vertellen over hoe goed ik het boek vond? Dat dacht ik ook! Bel, ren, fiets dus zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde boekenwinkel en koop dit boek dat je meeneemt naar de ruimte en je helaas met een ‘licht’ gebroken hart weer afzet op Aarde.’
Met dit overduidelijke betoog laat Audrey de balans doorslaan: met drie enthousiaste Hots tegen twee licht teleurgestelde Nots lijkt Phobos inderdaad een veelbelovende YA Scifi-roman.
Victor Dixen komt naar Nederland! Op zaterdag 27 augustus organiseert uitgeverij Q een book club & signeersessie bij boekhandel Donner in Rotterdam. Lees hier meer.
