Hot or Not: 'Sorta like a Rockstar' van Matthew Quick

Matthew Quick was docent Amerikaanse literatuur maar beëindigde die carrière om zelf schrijver te worden. Dat lukte: zijn werk werd in dertig talen vertaald en zijn romans werden meermalen bekroond. Quicks bekendste werk is Silver Linings Playbook, dat verfilmd werd met actrice Jennifer Lawrence in de hoofdrol. Zij kreeg daarvoor een Oscar.    

Quick schrijft echter ook met succes boeken voor een jongere doelgroep. Zo verscheen onlangs een volgens uitgeverij Lemniscaat ‘inspirerend, hartverwarmend verhaal van hoop en plezier, ondanks de realiteit.’ Het gaat hier om Sorta Like a Rockstar, waarin Quick Amber Appleton ten tonele voert, die samen met haar moeder in een gele schoolbus woont. Niet ideaal, maar gelukkig is ze een ster in optimisme. Dat wordt echter wel op de proef gesteld als er iets afschuwelijks gebeurd. Zoals we gewend zijn van Quick, komen in dit boek weer vele bijzondere personages voorbij.    

Netflix verfilmt het verhaal en daarmee mogen we het al een succes noemen. Maar: is de YA Club het daarmee eens? Elke, Merel, Romée, Manon en Femke lazen Sorta Like a Rockstar en oordeelden: vinden zij het boek Hot or Not?  

Zoetsappig?  

‘Het eerste wat mij aan dit boek trok was de titel en de auteur,’ zegt Manon. ‘Sorta Like a Rockstar is een geweldig accurate titel als je erover nadenkt. Matthew Quick ken ik van de film Silver Linings Playbook. Sinds de film ben ik altijd heel geïnteresseerd geweest in zijn boeken en toen we dit boek kregen aangeboden was ik heel erg enthousiast dat ik eindelijk een boek van hem zou lezen.’  

Romée had geen hoge verwachtingen van deze YA-roman: ‘Het verhaal leek mij iets te zoetsappig voor mijn smaak, maar ik wilde het wel graag lezen omdat ik nog niks van deze auteur gelezen had.’ Ook Elke wist niet zo goed wat ze kon verwachten. ‘Ik kende Matthew Quick wel, maar zijn boeken spraken me niet aan. Toch klonk dit boek heel erg bijzonder, op een vreemde manier. En die verwachting kwam uit!’   

Een aanloopje  

Het duurt even voor de vijf lezers helemaal door het verhaal gegrepen worden. Dat blijkt uit vrijwel alle reacties. ‘Het was vooral in het begin moeilijk om te beginnen met lezen en het boek niet na een paar hoofdstukken weer weg te leggen,’ zegt Manon. ‘Maar op een gegeven moment (na ongeveer honderd pagina’s) merkte ik dat ik helemaal meegesleurd werd in Ambers verhaal en het boek niet meer weg kon leggen. Ik moest en zou weten hoe het met Amber zou aflopen en heb de hele nacht doorgelezen en veel, heel veel gehuild.’  

Femke is het daarmee eens. ‘Het boek werd naarmate het vorderde steeds beter. Het duurde wel even voor ik het met plezier las. Het begin is namelijk erg onduidelijk. Je wordt als lezer meteen in het diepe gegooid, en ik had alleen maar vragen. Wie is wie? Wat zijn al die namen en plekken? Hoe zitten al hun relaties in elkaar? Het was moeilijk te snappen. Maar die context kwam gaandeweg, waarvoor je dus wel even moet doorzetten en je door het vage gedeelte heen moet worstelen.’

Merel voegt daaraan toe: ‘Hoewel de eerste honderd bladzijden de indruk geven dat je een rooskleurig jeugdverhaal aan het lezen bent, maakt het verhaal op de helft een flinke plotwending, die zowel het verhaal als het karakter van Amber (en daarmee de schrijfstijl) verandert. Hiermee veranderde ook mijn visie op het verhaal compleet, op een positieve manier. Hoewel Amber een leuk, optimistisch meisje is, was ik persoonlijk een beetje klaar met haar karakter, het voelde niet ‘echt’. Vanaf de plotwending worden de zinnen korter, bestaat het boek voor een deel uit haiku’s en voelt Amber met haar gedachten en daden veel ‘echter’ aan dan vóór de heftige gebeurtenis. Ze ontwikkelt als persoon.’  

Emotionele rollercoaster  

Elke noemt Sorta Like a Rockstar een emotionele rollercoaster met een grote dosis magie. ‘Het is gewoon een contemporary hoor, maar de personages en de wereld waarin Amber leeft, voelen aan als speciale stukjes magie. Elk personage dringt tot je door, maar het hart van het verhaal is natuurlijk Amber Appleton.’  

‘Amber is een zeventienjarig meisje dat samen met haar moeder en hondje Bobby Big boy in een schoolbus woont nadat haar moeders ex hun uit huis heeft gezet,’ vertelt Manon. ‘Amber is een heel leuk personage dat ondanks haar situatie heel erg positief is en niet bij de pakken neer gaat zitten.’   

‘De drijfveer van dit boek is hoofdpersonage Amber, een sterk meisje, ook al heeft ze dat zelf nog niet echt door,’ legt Femke uit. ‘Ik vond haar ontwikkeling geloofwaardig, net als de andere personages, waarvan er een aantal echt goed waren uitgewerkt. Anderen waren wat oppervlakkiger. Maar pluspunt is dat Matthew Quick aandacht heeft voor verschillende soorten mensen, ze komen allemaal aan bod!’

Het zijn de bijzondere personages waarover het in de flaptekst van het boek gaat. Ook Elke zijn ze op een positieve manier opgevallen. ‘Door haar connecties met personages als Pastoor Chee, Soldaat Jackson, Antieke Joan – hoe bizar ze dan ook mogen klinken – leeft het boek helemaal op,’ zegt zij. ‘Ook de vriendengroep genaamd de Vijf is geweldig, maar de gecompliceerde relatie met haar moeder vormt de krachtige basis van het verhaal. Die voelt zo hartverwarmend en tegelijkertijd hartverscheurend aan, dat je ontzettend veel sympathie krijgt voor de ó zo hoopvolle Amber.’    

Uitgesproken karakter

Waar Elke erg enthousiast is over Sorta Like a Rockstar, merkt Romée op dat ze het verhaal te ongeloofwaardig vindt. ‘Amber heeft zoveel moeilijkheden dat het niet meer realistisch overkomt. Vooral haar blijvende optimisme lijkt niet oprecht. Ik denk dat dit niet echt een verhaal is dat mensen zullen onthouden nadat ze het gelezen hebben, wat natuurlijk wel de bedoeling zou moeten zijn.  

Ook Manon kan het hoofdpersonage niet helemaal als geloofwaardig beschouwen. ‘Waar ik me aan irriteerde is dat hoewel Amber zeventien jaar oud is, ze vaak overkomt als iemand van twaalf jaar door haar acties.’ Merel kan zich daar wel in vinden en noemt Amber ‘een uitgesproken karakter’. De toon wordt volgens haar meteen gezet, mede door de schrijfstijl die Quick hanteert.  

‘Ik ben best wel een goede katholiek. Maagd met een hoofdletter. Dikke mik met Moeder Maria; ik ben een heilige puber van God, stelletjes sukkels!’ Uit: Sorta Like a Rockstar

‘Amber maakt lange zinnen en je merkt snel dat haar gedachten afdwalen, waardoor je als lezer moeite moet doen om je aandacht erbij te houden. Amber is een aparte hoofdpersoon: ze is katholiek en helpt graag, of leeft graag, voor anderen. Op haar levensstijl wordt flink de nadruk gelegd, wat verfrissend is, maar je uiteindelijk ook een beetje gaat irriteren (we weten het nu wel…).’  

Tranen met tuiten  

Romée hoopte vooral dat de schrijfstijl haar erg goed zou bevallen. ‘En dat het verhaal daardoor een ‘boost’ zou krijgen. Helaas was dit in mijn ogen niet het geval. Er is weinig aan te merken op de schrijfstijl, maar toch lopen de zinnen voor mijn gevoel niet lekker. Het kan zijn dat dit komt doordat het een vertaling is en dat de zinnen in het Engels een stuk beter lopen.’  

Ook Femke merkt op dat het vooral aan het begin van het verhaal ‘soms te deftige woorden gebruikt worden die niet bij de stijl van het boek passen.’ Wel is ze erg enthousiast over de rol van de haiku’s - korte Japanse gedichten - in het boek. ‘Ze zijn goed verweven met het verhaal en zeggen dan vaak ook precies wat ze moeten zeggen. Het is een leuke manier om gedachtegangen weer te geven.’ 

Elke is het daar helemaal mee eens. ‘De fragmenten van het verhaal, haiku’s (die supertof zijn overigens) en wijze uitspraken van Pastoor Chee die zich afwisselen in het laatste deel vond ik enorm tof en maakten het verhaal helemaal af. Het emotionele hoogtepunt aan het einde van het boek, wanneer er een heftige gebeurtenis plaatsvindt, was ontzettend moeilijk om over te lezen. Hoe je leest dat iemand die zo hoopvol is eigenlijk helemaal kapotgaat vanbinnen, vond ik echt hartverscheurend.’ Manon was dan ook niet de enige die de watersluizen openzette. Elke: ‘Ook ik huilde ook echt tranen met tuiten over de laatste paar hoofdstukken.’  

Het eindoordeel 

Elke: ‘Sjonge, wat een boek zeg! Dat had ik toen ik begon met lezen nóóit verwacht. Sorta Like a Rockstar heeft me doen lachen, doen huilen, maar bovenal heeft het me écht verrast. Daarom geef ik het een welverdiende HOT!’  

Merel: ‘Ik vond het lastig dit boek te beoordelen. Het begin is totaal niets voor mij, maar na honderd pagina’s kwam het boek naar mijn gevoel op gang. Dat het boek laat op gang kwam en de hoofdpersoon zich later gaat ontwikkelen wanneer er echt iets gebeurt, voegde voor mij wel wat toe. Ik ben blij dit boek gelezen te hebben en geef het een magere HOT.’  

Manon: 'Mijn oordeel van het boek is een HOT: Ik zou het boek zeker aanraden maar ook weer niet aan iedereen. Het is niet zomaar een licht YA-boek waar je zo doorheen leest en het houdt zich bezig met donkere thema’s. Het boek komt langzaam op gang en dat zorgt ervoor dat vooral het begin moeilijk is om door heen te komen. De Haiku’s in het boek waren echt een lichtpuntje tussen het zwaardere verhaal door. Door het hele verhaal schijnt ook de goedheid die Amber Appleton is. De wereld heeft (meer) Amber Appleton’s nodig.’  

Romée: ‘Een NOT: het verhaal was in mijn ogen te zoetsappig en het was niet echt een bijzonder verhaal dat je zal blijven onthouden. In mijn ogen was dit een boek zoals vele anderen; niet erg origineel en een beetje ‘too-much’ waardoor het niet realistisch overkomt.’  

Femke: ‘Ik ben niet per se laaiend enthousiast over Sorta Like a Rockstar, maar geef dit verhaal vol met hoop wel zeker een HOT!’    

Meer Hot or Not artikelen lees je hier.