#ikleesthuis met Marie Lotte en Nydia
Mooie meisjes poepen niet
Marie Lotte is een volwassen vrouw van 29 als ze zichzelf glibberend van het zweet op een wc-bril terugvindt. Knettermisselijk en dubbelgeklapt van de buikpijn. Zojuist is ze in een tempootje Tour-de-France van het huis van haar scharrel naar haar eigen huis gefietst. Het afscheid van de date in kwestie was kort en een tikkeltje ongemakkelijk; de zweetdruppels stonden toen al op haar bovenlip. Het monsterlijke gevaarte dat zich in haar darmen wanhopig een weg naar buiten probeerde te banen, zocht al even naar het licht aan het einde van de tunnel en de situatie was niet langer houdbaar.
Vierentwintig uur eerder was er nog niets aan de hand. De date was al vroeg begonnen op een zonnig terras. Er was wijn, daarna bier, toen muziek, er was tongen in de club en er was blijven slapen in het huis van die toch wel erg leuke vrouw. Maar ergens vroeg in de ochtend, met het hoofd nog vol alcohol, schoten Marie Lottes ogen paniekerig open:
ER MOEST WORDEN GEPOEPT.
Wat volgde was een snelle calculatie:
aantal meter tussen haarzelf (hierna te noemen: de poeper) en de date (hierna te noemen: de slaper) +
aantal deuren tussen de poeper en de slaper =
kans dat de slaper geconfronteerd wordt met geluid en/of stank
Eerste conclusie: er was voldoende afstand, er was voldoende deur. Het huis leende zich in principe prima voor een stiekeme kaksessie, ware het niet dat er nog rekening te houden was met talloze andere factoren. Een kleine selectie:
- Hoe graag wil de poeper de slaper nog eens zien? Behoorlijk graag. Of nee, maak daar maar van: HEEL graag.
- Hoe anoniem kan de poeper blijven? De gayscene is klein en dat schiet dan toch door je hoofd.
- Hoe groot en goor zal de drol worden? Er zijn al twee reguliere poepsessies overgeslagen.
- Gaat er sprake zijn van lawaai en stank? Bierkak is de ergste kak.
- Wat is de doortrekkracht van de betreffende pot? Moeilijk in te schatten, de eerste ontmoeting met de wc-pot was een dronken ontmoeting.
- En hoe groot is de kans dat de wc verstopt raakt? Klein natuurlijk, maar water dat omhoogkomt en een eeuwig drijvende drol is Marie Lottes grootste angst.
De uitkomst was onvermijdelijk. Who was Marie Lotte kidding? Die uitkomst stond al vast voordat de date überhaupt begon: dat poepen ging hier nooit ofte nimmer gebeuren. En dus zat ze die ochtend met samengeknepen billen op de bank, sloeg ze de koffie af en breide ze vroegtijdig een eind aan een date die best nog wel wat langer had mogen duren.
Kak.
Er zullen nu ongetwijfeld lezers zijn die denken: bestaat dit? Doen mensen dit zichzelf echt aan?! Waarop Nydia dan zou zeggen: ‘Ojazeker.’ En: ‘Na 24 uur vluchten naar je eigen plee? I’ll raise you met nog eens 24 uur.’ Er staan haar hele weekenden en korte vakanties bij waarin ze niet poepte. Er bestaat een foto van Nydia waarop ze glunderend naast haar eerste volgepoepte potje zit. Uit de drol steekt zelfs een vlaggetje, dat haar moeder er ter aanmoediging in had geplant. Een groter contrast met Nydia’s huidige poepschaamte is bijna niet te bedenken.
Op vakantie is een van haar vaste strategieën een ontdekkingsrondje maken om een afgelegen toilet te spotten. Ze neemt vaak een busje reisdeo als verfrisser mee (al is niets zo telling als een spray die poeplucht dient te verdoezelen. Het is kiezen tussen twee kwaden). Maar deze tactieken ten spijt: het gebeurt maar al te vaak dat de poorten sluiten, of ze nou wil of niet. Zit de wc te dicht op medereizigers of staat de volgende te springen om haar hokje in te duiken, dan kan ze het wel vergeten. Van die camping-wc’s waar een meter of twee verderop iemand staat te tandenpoetsen of rijen festivalbezoekers zover het oog reikt... HORROR!
Maar de poepangst beperkt zich niet alleen tot romantische encounters of je behoefte doen op een camping. Het is dagelijkse kost. De bochten waarin we ons wringen om maar niet door de mand te vallen zijn ongekend, want de illusie der illusies willen we koste wat het kost in stand houden: mooie meisjes poepen niet. Liever kapotgaan van de buikpijn, dan toegeven dat onze lijven functioneren zoals lijven dat doen. Bestaan er belangrijkere zaken binnen het feminisme dan poepangst? Wellicht*. Maar vervelend is het wel.
We hebben vrienden (mannen) die er voldoening uit halen om te kakken in de baas d’r tijd en het daar graag over hebben tijdens etentjes. Er schijnen speciale appgroepen (met mannen) te bestaan, die enkel en alleen zijn aangemaakt om te kunnen opscheppen over de grootte van de meest recente drol. Je hebt mensen (mannen) die met een tijdschrift onder de arm richting wc vertrekken. OP KANTOOR. Waar collega’s de ferme tred naar het toilet dag in, dag uit gadeslaan.
Het moge ondertussen duidelijk zijn: wij zijn niet die mensen. Wij zijn wél die collega’s die het met lede ogen aanzagen (en met lede neuzen aanroken).
Het wc’tje in de boekhandel waar Marie Lotte werkte zat pal naast de keuken waar zij ’s middags haar thee stond te maken. Was het een dag waarop ze met Een Bepaalde Collega werkte, dan was het elke keer raak: de keuken vulde zich met een geur die je niet per se met thee en koekjes associeert. Stond ze daar weg te walmen. En dat terwijl er nota bene twee wc’s in deze boekhandel waren. Die ene bij het keukentje en de andere ergens achter in de winkel, waar de geur zich zou beperken tot het assortiment luxe vulpennen. Een Bepaalde Collega voelde zich blijkbaar zo vrij van schaamte dat het niet eens in hem opkwam na te denken over zijn poeplocatie.
Op Nydia’s kantoor grensde de wc direct aan de ruimte waar zij aan het werk was. Er stond nog net een tussenschotje, maar geur en geluid vonden altijd wel een weg. Dit was blijkbaar géén reden voor de vaste poepgangers om de ontlastingsrituelen naar huis te verplaatsen.
Nu is poepgeur rondom je thee of in je werkruimte natuurlijk geen feest, maar dat we met enige afkeer naar de dagelijkse route de toilet van onze collega’s keken, zat ’m toch vooral in de jaloezie. God, wat lijkt het ons heerlijk om een persoon met SCHIJT te zijn.
Jarenlang vulde Nydia’s ochtendritueel zich met stress en gedoe. Koffie drinken, hopen dat er iets in gang werd gezet voordat ze de deur uit moest, wellicht nog wat jumping jacks en warm water. Mocht dit alles geen optimaal resultaat boeken, dan was het een dag lang ademhalingsoefeningen doen om door de buikpijn heen te komen terwijl ze casual een gesprek op gang probeerde te houden. Soms had ze geluk en liep het kantoor al vroeg leeg, waardoor zich een krappe window of opportunity voordeed: geen collega’s, nog geen schoonmakers. Niet geheel risicoloos, want er is altijd kans op een onverwachte binnenloper die nog even de laptop op komt halen. Bij deze collega te boek komen te staan als ‘de sluippoeper’ is niet ideaal. En dan is er nog die schoonmaker, van wie je niet wilt dat die met de neus boven een net bescheten stinkpot komt te hangen (vertrouwen op wc-verfrisser of een open raampje is voor amateurs). Worstcasescenario: oog in oog met elkaar komen te staan zodra je de wc uit stapt. Niet alleen ben je te laat om de walm wat weg te laten trekken, maar dan is er ook nog eens het bewijs dat jij de schuldige was. Bovendien: sluippoep je meermaals per week, dan gooi je het hele ritme van je stoelgang overhoop en voor je het weet zit je elke dag te stresspoepen terwijl je met ingehouden adem luistervinkt of de sleutel van de schoonmaker al in het slot kraakt. Fun fact: Marie Lotte heeft zo’n einde-van-de-werkdag-kaksessie weleens vroegtijdig afgebroken omdat ze die sleutel in dat slot daadwerkelijk hoorde.
Ellende galore, en dit is lang niet de enige situatie waarin poep een buitenproportioneel grote rol innam: tijdens de werkpauze snel op en neer naar huis gaan om ongestoord de darmen te legen. Bij een nieuwe verkering serieus overwegen om een rondje hardlopen te faken zodat je kan poepen bij het ziekenhuis om de hoek. Tijdens het bezichtigen van een nieuwe kamer meteen uitdenken of je in het betreffende huis wel of niet in privacy kan kakken. Op de universiteit uitzoeken welke wc nog onontdekt was...
We deden het allemaal. De absurditeit.
Terwijl we dit alles hoofdschuddend opschrijven willen we onszelf toeschreeuwen: Lieve schat, waar maak je je druk om? POEP GEWOON. Maar zet ons in een riskante poepsituatie en onze poorten gaan geheid weer hermetisch op slot.
Wat is dit toch? Waar is al deze schaamte en angst ontstaan?
Was het de septic tank bij Marie Lotte thuis die meer dan eens verstopt raakte, waarop haar vader met ontstopper in de hand grappend, maar met lichte irritatie mopperde: ‘Nou, Lotte heeft weer een drol gedraaid, hoor’? Was het Nydia’s moeder, die met grootse armgebaren en begeleidende kreten van walging brullend de gang uit kon stormen: ‘Gat-ver-damme, wie heeft er zitten kakken?!’?
Het hielp vast niet mee, maar waarschijnlijk ligt de oorzaak dieper. Hoewel we weten – heus, echt waar – dat niemand écht denkt dat meisjes, mooi of niet, niet poepen, heeft dat zinnetje zich toch weten vast te klauwen in ons brein. We verwachten van meisjes, eerder dan van jongens, dat er niet wordt gestonken. Meisjes zijn er vooral voor de mooi. Ze moeten aantrekkelijk en schoon zijn. Ze zitten netjes met hun benen over elkaar, ‘als een dame’. Ze nemen niet te veel ruimte in, ze zijn niet te aanwezig, en ze moeten vooral ‘het mysterie’ in stand houden. Daarbij hoort overigens niet alleen het niet-poepen, maar ook niet zweten, niet bloeden, niet scheten. Wel: naar bloemetjes ruiken. Liefst overal, tot de vulva aan toe. Niet voor niets is er een heel schap in het Kruidvat ingericht voor doekjes en wasemulsies voor de ‘intieme zone’ van vrouwen. Doekjes voor een schone eikel of een fris paar ballen moeten wij nog tegenkomen. En niet voor niets hebben we die producten allebei gebruikt. Hoewel we donders goed weten dat ze echt niet goed zijn voor je vulva. En hoewel ze irriteren als de neten en je er met een beetje pech zelfs een schimmelinfectie aan overhoudt.
De angst om niet te voldoen aan het vrouwelijk ideaalbeeld doet rare dingen met een mens.
We zijn het gewend om continu de schijn op te houden. Zelfs als je lijf het je wel heel moeilijk maakt**. Voorbeeld van zo’n uitdagend moment: de menstruatie. Als je niet alleen je tampon verstopt in je mouw richting wc (o wee als men weet: dit mens bloedt), maar ook nog dient te verbergen dat je – doordat je baarmoeder samentrekt en je darmen daardoor automatisch ook in de kramp schieten – last hebt van diarree of andere poepperikelen. Een slagveld van zó’n oncharmante omvang, dat vrouwen onderling het er ook zelden over hebben. Toen wij vorig jaar een podcastaflevering maakten over poep, kwamen we er pas achter dat we niet de enigen waren.
Het schrijven van dit stuk was wederom een goede reden om het met vrienden te hebben over poep, en de verhalen kwamen los. Dat de schaamte toch vooral bij vrouwen zit en niet bij mannen werd ons meer en meer duidelijk. Vooral nadat de volgende twee situaties, met beide de elementen ‘poep’ en ‘douche’, vlak na elkaar met ons gedeeld werden.
Vrouw
Locatie: in een vakantiehuisje met een groep vrienden
De daad: na meerdere dagen niet kunnen poepen door schaamte, besloot de vrouw in kwestie uit pure wanhoop (want buikpijn) het dekseltje van het doucheputje te wippen en rechtstreeks in het afvoerputje te kakken. Voor extra verbloeming spoot ze er nog een fles douchegel achteraan.
Man
Locatie: de douches op een camping in Italië waar al het water via een gootje achter in de douches naar één put in de hoek liep.
Daad: drie vrienden die elke dag tijdens het douchen in de goot poepten, zodat hun drollen langs andere mensen zouden drijven. Hi-la-risch!
De vrouw uit het bovenstaande verhaal durfde het nooit eerder te delen, al speelde het zich zes jaar geleden af. De mannen praten er al schuddebuikend over met een raar soort trots.
Andere verhalen van mannen: tijdens je krantenwijk aanbellen bij een van je abonnees om te vragen of je naar de wc mag (om te POEPEN!); met vrienden naast elkaar in hokjes gaan kakken en dan lachen om elkaars scheten en stank; in de kleedkamer bij voetbal allemaal omstebeurt gaan zitten schijten in zo’n wc’tje dat er direct aan grenst zonder ook maar enig moment schroom te voelen (niet per se om erover te grappen of op te scheppen, maar gewoon poepen, omdat je moet poepen); en op kantoor wel een rustige verdieping uitzoeken voor de grote dump, maar ‘meer vanuit medeleven voor de medemens, dan uit solidariteit met mezelf, want op een drukbezocht toiletblok zou ik het ook prima kunnen, hoor’.
We hoeven niet te doen alsof mannen allemaal superoké zijn met overal en de hele tijd kakken. Er zijn er vast genoeg die er enigszins terughoudende kakgewoontes op na houden. We vragen ons wel af: hoeveel mannen herkennen zich in het ademhalingsoefeningenverhaal om het wc-bezoek koste wat kost uit te stellen? Hoeveel mannen voelen nog de horror door hun lijf denderen als ze denken aan die ene scheet die ze drie jaar geleden per ongeluk lieten in het bijzijn van een ander? Hoeveel mannen hebben DE TACTIEKEN paraat als het noodlot toeslaat:
- direct doorspoelen als je kak nog aan je kont hangt (ook wel the courtesy flush genoemd) omdat je van tevoren al weet: deze geur zou zich nog weleens allesvernietigend kunnen verspreiden;
- handen wassen met overmatig veel zeep en dan flink de ruimte bewapperen om de frisse geur te verspreiden;
- een vlotje maken van wc-papier zodat je de plons niet hoort;
- wc-papier tegen je anus houden, zodat eventueel ontsnappende scheetjes niet te horen zijn;
- waar mogelijk poepen combineren met douchen zodat 1. de stoom zijn magische werk kan doen en de poepgeur verdwijnt en 2. het niet raar is als je lang weg bent;
- sowieso altijd zo snel mogelijk poepen, zodat niemand ook maar kan vermoeden dat je meer hebt gedaan dan een klein en uitermate beschaafd plasje.
En: hoeveel mannen vinden dit alles de normaalste zaak van de wereld?
De tolerantie voor vies zijn ligt hoger bij mannen. Zweten en scheten vinden we misschien wel smerig, maar het is in ieder geval mannelijk. Kakken en flink stinken is eveneens voor kerels. Het wordt niet altijd met enthousiasme ontvangen, maar ach, we begrijpen het wel. Grappen en grollen over goor zijn, ‘Trek eens aan mijn vinger’, het alfabet boeren... het is allemaal een vorm van ruimte innemen. Van jezelf laten gelden en van laten weten dat je er bent. En dan op zo’n manier dat het ook nog eens door anderen als storend ervaren kan worden. Als je als vrouw de gewenste beschaafdheid laat varen en eraan meedoet ben je direct een tomboy, of one of the guys. Gewoon vrouw zijn en scheten laten valt moeilijk te rijmen. Knap lullig hoe we menselijke functies toewijzen aan enkel voor mannen. Hoe hebben ze dit voor elkaar gekregen en onder wiens bureautje moeten we kruipen om ervoor te zorgen dat deze functies iedereen toebehoren?
Ja, poep stinkt, ja, poep ís onsmakelijk. Dit is geen pleidooi om maar alles te bekakken wat los en vast zit. En alsjeblieft lieve mensen, laat een toilet netjes achter (die courtesy flush is af en toe zo gek nog niet). Maar wat zou het fijn zijn als er wat meer openheid komt over het feit dat we allemaal poepen, zweten, stinken, scheten en – in het geval van mensen met een baarmoeder – vaak ook nog bloeden. Binnen de grenzen van de redelijkheid dan, hè. Een onenightstand hoeft niet met de deur open te gaan zitten schijten, maar het zou prima zijn als diegene zou zeggen: ‘Luister, ik vind het vet gezellig, ik wil niet weg, maar ik moet echt even poepen.’ Wat een opluchting zou dat zijn. Die ander is ook maar een mens. Weg met de schaamte! Weg met de buikpijn! Weg met het zweet op de bovenlip ontstaan door pure poeppaniek!
Praat eens wat vaker over poep. Snij het onderwerp aan op kantoor, tijdens de borrel, op een housewarming. En dan dus niet met een dichtgeknepen neus tegen je collega roddelmompelen: ‘Omg Een Bepaalde Collega heeft weer gekakt’ (Marie Lotte kan bevestigen noch ontkennen dat ze zich hier schuldig aan heeft gemaakt). Maar gewoon kunnen zeggen: hé, ik ga even poepen, ik doe even deze deur dicht. Appen: ben wat later, inclusief poepemoji's. Aankondigen: wil wel seksen, maar moet eerst effe poepen en douchen, joe. Onze levens zijn er in ieder geval enorm op vooruitgegaan. Goed, we zullen het niet snel als gespreksopener op tafel leggen in een zakelijke meeting of bij iemand op wie we graag indruk willen maken. Maar, wie weet dat het ooit nog zover mag komen. A girl can dream.
* We noemen: de loonkloof, dat Zwarte Piet nog altijd van de partij is met Sinterklaas, de ontoegankelijkheid van de wereld voor mensen die een rolstoel gebruiken, geweld tegen LHBTIQA+’ers, seksueel grensoverschrijdend gedrag, ongelijkwaardige representatie in de politiek, het bedrijfsleven en de media, dat vrouwen 60% meer kans hebben op bijwerkingen bij geneesmiddelen dan mannen, het stigma op sekswerk, het taboe op lichaamshaar bij vrouwen, schaamte rondom menstruatie en de veroordeling van vrouwen die uitkomen voor hun zin in seks. En dan komen we pas net op stoom.
**En wij zijn dan nog wel geprivilegieerde poepers met een huis met prima plee, soepel werkend darmsysteem en een sluitspier die we doorgaans onder controle hebben. Als wij al zo’n shitload aan stress ervaren, hoe is het dan als je een stoma hebt, of een chronische darmziekte waardoor je vaker dan gemiddeld naar het toilet moet? Als je niet anders kunt dan een luier gebruiken? Of als je dakloos bent en er nauwelijks openbare toiletten zijn? Schaamte is dan echt het laatste wat je kunt gebruiken.
Marie Lotte en Nydia
Zo’n anderhalf jaar geleden schreven Marie Lotte Hagen en Nydia van Voorthuizen het feministische pamflet DAMN, HONEY als reactie op een bestseller 60-notering. Al snel volgde een tweewekelijkse podcast en inmiddels is DAMN, HONEY uitgegroeid tot een heus feministisch platform over alle shit waar je als vrxuw van deze tijd mee moet dealen. Marie Lotte en Nydia zijn niet meer weg te denken uit feministisch en activistisch Nederland en strijden op diverse wijzen voor gelijkheid. Met humor, schaamteloze openhartigheid en een kritische blik praten ze over allerlei onderwerpen zoals catcalling, heteronormativiteit, seks, fast fashion, abortus en de clitoris.
Auteursfoto © Bianca Toeps
Lees ook van Marie Lotte en Nydia:
