Imagicon 2015 - een impressie

De workshop van Tais Teng bleek al snel meer een lezing te zijn. Hoewel hij vroeg of we zelf ook wilden schrijven, leek hij niet te kunnen stoppen met vertellen. Dat was geen probleem, want het publiek vond het niet erg om te luisteren. Tais vertelde over zijn zoektocht bij het schrijven van Een schip van bloed en barnsteen, dat zich afspeelt in het oude Deventer, halverwege de 15de eeuw. Hij zat op ongeveer één derde van het verhaal voor hij op zoek ging naar informatie over hoe het nou echt allemaal zat met de Hanzesteden. Die informatie bleek niet helemaal overeen te komen met zijn voorstelling van deze zaken. Verder vertelde hij over de mythische figuren die hij in zijn boek had verwerkt en hoe hij de relaties tussen verschillende van deze figuren en de hoofdpersonen had opgezet. Alles bij elkaar was het een boeiende lezing waar we veel leerden over het proces dat een schrijver doormaakt in het samenstellen van een verhaal.  

Buitenaards leven
Na een dikke vijftig minuten was het tijd voor de volgende lezing. Omdat er maar vijf minuten tussen twee tijdsblokken zat, was het enigszins haasten. Iedereen liep dan ook heen en weer op zoek naar dat ene waar ze heen wilden. Voor mij was dat een lezing over de mogelijkheden van buitenaards leven. De lezing werd gegeven door Edwin Mathlener, die de aandacht goed vast hield. De conclusie was dat er waarschijnlijk twee- tot tienduizend verschillende planeten zijn met intelligent leven in ons melkwegstelsel, waarvan wij er één bewonen. Edwin ging verder met uitleg over wat voor planeten dat dan zouden zijn en hoe wij al tientallen jaren proberen om contact te leggen met buitenaards leven. Hij sloot af met een belangrijke vraag: zouden we dat contact eigenlijk wel moeten willen? Is buitenaards leven ons überhaupt gunstig gezind? Of zouden we, zoals grote wetenschappers als Hawking denken, totaal onder de voet gelopen worden en kunnen we daarom maar beter doen alsof we niet bestaan?  

Datingshow voor cosplayers
Terwijl ik werd bijgeschoold over buitenaards leven, was er in het theater een datingshow voor cosplayers. Hierbij mocht één cosplayer kiezen uit vier mogelijke dates. De keuze kon gemaakt worden door vragen te stellen aan de vier date-kandidaten, die door een scherm gescheiden waren van de kiezende kandidaat. Alle vijf de kandidaten werden uit het publiek geplukt, waarbij uiterlijk en geslacht van totaal ondergeschikt belang waren. De hele show werd aan elkaar gepraat door The Joker, die uiteindelijk zelf ook nog een date wou scoren. Als gevolg plukte hij een andere Joker uit het publiek om verder te presenteren. 

De beursvloer op
Tegen die tijd was het tijd voor een broodje en een rondje beursvloer. Er stonden veel verschillende kraampjes, waaronder menig boekenkraam. Zo stond Jasper Polane er, American Book Center en natuurlijk Zilverspoor. Verder waren er sieraden te koop, miniaturen van Doctor Who en Marvel, katana's en zwaarden gebaseerd op bekende zwaarden uit games, films en comics, en kraampjes met artiesten die eigen werk verkochten. Ook werd er gegamed en waren er mensen bezig met Magic the Gathering en andere bord-/kaartspellen, waar je uitleg over kon krijgen of gewoon even mee kon doen.  

Games: de films van de toekomst
Op zo'n conventie gaat de tijd altijd veel te snel, dus we gingen weer door naar een paneldiscussie over 'Games: de films van de toekomst' met Nicholle Lammerich, Roy van der Schilden, en Tamara van Staalduinen. Bij deze discussie kwam van alles en nog wat voorbij, waaronder hoe games omgaan met cutscenes, hoe het panel dacht dat games dit zouden moeten doen, culturele verschillen tussen games en het concept 'open world'. Het panel werd aangevuld met opmerkingen, meningen en vragen uit het publiek. Interessant voor gamesliefhebbers, maar waarschijnlijk vrij saai voor een ieder die niets heeft met games.  

Alastair Reynolds
En toen was het tijd voor de eregast: Alastair Reynolds. Alastair Reynolds is een sciencefictionschrijver uit het Verenigd Koninkrijk met een PhD in astronomie. In 1991 verhuisde hij naar Nederland voor een baan bij ESA (European Space Agency). In 1997 veranderde alles. Hij werd werkzoekende en vond toen de tijd om zijn eerste manuscript af te maken. Hij stuurde een aantal hoofdstukken van het manuscript naar een uitgever, die de rest van het boek ook wel wou zien. Daarnaast kreeg hij de mogelijkheid om een verhaal te publiceren in Interzone, hét sciencefiction tijdschrift van het VK. In 2004 besloot Alastair helemaal te stoppen met zijn 'day-job' in de astronomie, die ondertussen minder zekerheid bood en minder opleverde dan zijn schrijfwerk. In 2008 verhuisde hij, met zijn vrouw, terug naar Wales.  

Alastair vertelt hoe er veel veranderd is in het veld van sciencefictionliteratuur. Er wordt zoveel gepubliceerd, dat het onmogelijk wordt om bij te houden wie de nieuwe, veelbelovende schrijvers zijn. Dit zorgt er mede voor dat de resultaten van een populariteitwedstrijd soms wel erg makkelijk te beïnvloeden zijn via sociale media. Aan de andere kant zorgt de hoeveelheid aan verhalen voor meer variatie binnen het genre. Daarnaast is er tegenwoordig meer zelfkritiek: hoe zit het met mensen van een andere afkomst dan West-Europa of de Verenigde Staten? Hoe zit het met vrouwen in de sciencefiction?  

Hij vertelt over zijn vriendschap met zijn grote voorbeeld Iain Banks, die gedeeltelijk gebaseerd is op een gedeelde liefde voor whiskey. Over hoe geschokt hij was toen hij van een gezamenlijke vriend, Peter Hamilton, hoorde dat Banks overleden is. Hij benadrukt ook hoe blij we mogen zijn dat Iain Banks er geweest is en heeft geschreven. Alastair is diep geraakt door de dood van Terry Pratchett, van wie hij zich niet kan voorstellen dat iemand hem kan opvolgen. De boodschap die hij mee wil geven is duidelijk: “Don't take them for granted”, waardeer de schrijvers die we hebben en alles wat ze hebben geschreven en nog gaan schrijven.  

Galaxy masquerade Parade
Het laatste onderdeel waar wij naartoe zijn gegaan was de Galaxy masquerade Parade, waar de verschillende cosplayers prijzen konden winnen. Gepresenteerd door Facilier (Disney's Prinses en de Kikker) en door The Joker, mochten de verschillende cosplayers laten zien wat ze in huis hadden. Er waren verschillende prijzen, voor zowel de officiële wedstrijd als voor alle cosplayers die niet aan de wedstrijd meededen. Twee publieksprijzen werden uitgereikt via de aloude en beproefde methode van schreeuwen: wiens naam het hardst werd geschreeuwd, was de winnaar. Alles bij elkaar was het eigenlijk gewoon een feestje op het podium van mensen die een personage tot leven brachten.  

Nagenieten
Als laatste heb ik nog mijn boek laten signeren door Alastair Reynolds, die de vriendelijkheid zelve was. Hoe vol de dag ook was, we hebben nog genoeg moeten missen: een wedstrijd om binnen korte tijd zelf een cosplay samen te stellen, verschillende lezingen en panels over uiteenlopende onderwerpen als 'Horror : het belang van spannende verhalen' en 'Dr. Who – Monsters beperkt houdbaar?' en verschillende workshops, bijvoorbeeld over het maken van accessoires voor je karakter. Na afloop heb ik met mijn gesigneerde boek in mijn hand (de andere zes die ik had gekocht in een tas op de achterbank) nog twee uur in de auto zitten nagenieten en dromen. Nota bene: Ik reed niet, dat deed mijn man. Die mee was als fotograaf en net zo genoten heeft als ik.