Column /
Ina van der Beek: Mijn eerste X
Zij debuteerde met een dichtbundel en vervolgde haar schrijversweg met romans, nu al meer dan twintig titels. Ina schrijft vanuit het christelijke levensbeeld. Haar romans, vol met minutieus uitgewerkte beschrijvingen van de gedachten en dilemma’s van haar personages, zullen vooral de lezers van middelbare leeftijd aanspreken.
In haar laatstverschenen roman ‘Het afscheid’ (een zelfstandig te lezen vervolg op de roman ‘Alleen verder’) beschrijft zij de lotgevallen van Sinie, die een nieuw leven probeert op te bouwen na een zwaar persoonlijk verlies en daarbij wordt geconfronteerd met een stukje verleden dat haar hele wereld op de kop zet.
Mijn eerste X achter de signeertafel
Het was best spannend, ik keek ernaar uit en tegelijkertijd tegenop: mijn eerste signeersessie in een boekwinkel. Maar eindelijk was het dan zover.
Ik zat achter een breed bureau, midden in de winkel. Op het bureau lagen twee enorme stapels boeken, niet zomaar boeken, nee, mijn spiksplinternieuwe roman! Ik was net gaan zitten, toen ik de winkeldeur hoorde opengaan, het belletje rinkelde… rinkelde… en bleef rinkelen.
Achter elkaar stroomden de mensen binnen, ik kon mijn ogen bijna niet geloven, maar het was echt zo: ze kwamen allemaal voor mijn nieuwe roman!
Ik pakte mijn pen en met licht trillende hand schreef ik mijn naam en een aardige opdracht voorin het eerste boek. Terwijl bleef de rij mensen maar aangroeien.
En toen…
Toen werd ik wakker. Even bleef ik met mijn ogen dicht liggen, een droom die letterlijk te mooi was om waar te zijn. Ik grinnikte zacht in mezelf, deels om de gekke droom, deels van de spanning voor de dag die komen ging.
‘Wat doe je?’ mompelde mijn man slaperig naast me.
‘Ik droomde over dat signeren van vanmiddag…’
‘Maak je niet druk, joh,’ zei hij bemoedigend, ‘er komen vast meer mensen dat je denkt of droomde.’
‘Dat hoop ik toch niet!’ zei ik, nu helemaal klaarwakker. ‘Hoewel, meer dan ik denk zou wel fijn zijn…’
Toen was het echt zover. Ik zat aan een klein tafeltje, een bescheiden stapeltje boeken lag klaar. Nerveus keek ik naar de klok, zou er wel iemand komen? Want wees nu eerlijk, wie komt er nu speciaal naar de winkel om een gesigneerd exemplaar te kopen van een boek, geschreven door een nog totaal onbekende auteur? Niemand toch!
De eerste tien minuten gingen voorbij… klanten liepen langs mijn tafeltje zonder ook maar een blik op mijn prachtige roman te werpen. Ik voelde me heel erg zitten, daar in die winkel. Om me een houding te geven, pakte ik een paar andere boeken uit de schappen en bladerde er wat in.
Eindelijk stopte er iemand bij mijn tafeltje en pakte een boek van de stapel. Met een vriendelijke glimlach keek ik toe en legde vlug het boek waarin ik zat te bladeren neer. Zonder iets te zeggen werd mijn roman weer neergelegd op de stapel, de klant pakte het boekje van mijn collega-auteur waarin ik had zitten kijken en knikte goedkeurend. ‘Ja, deze neem ik!’ zei ze. ‘Moet ik bij u afrekenen, u zit hier zo…?’ Ik verwees haar naar de kassa en nog kleiner dan ik me al voelde, zakte ik achterover op mijn stoel. Kon ik hier maar verdwijnen!
Maar opnieuw ging de winkeldeur open, twee van mijn vriendinnen stapten binnen en liepen vrolijk naar mijn tafeltje. Ze pakten beiden een boek van de stapel, bladerden er wat in, prezen de mooie cover en maakten me complimenten.
‘Wat ziet het er mooi uit! Pfff… 214 pagina’s, waar haal je het vandaan!’
Na nog een gezellig praatje liepen ze met hun gesigneerde exemplaar naar de kassa om af te rekenen. Inmiddels waren er andere vriendinnen binnengekomen en even later stonden er wel vijf mensen om mijn tafel.
En zo ging het door. De stapel boeken werd kleiner en kleiner, de kassa rinkelde vrolijk… nou ja, voor zover de kassa’s van tegenwoordig nog rinkelen natuurlijk… Ook ik werd steeds vrolijker en toen de anderhalf uur signeertijd voorbij was, lagen er nog maar een paar boeken op mijn tafel.
Toen ik tenslotte met een mooi boeket, cadeautje van de boekhandel, naar buiten stapte, was mijn verpletterde ego weer aardig opgericht. En ik had één ding geleerd: van je vrienden moet je het hebben! Dus tegelijkertijd een tip voor beginnende auteurs: Ga als volkomen onbekende auteur nooit je boeken ergens zitten signeren, want heus, je gevoel van eigenwaarde krijgt een enorme deuk. Tenzij… tenzij je net zoveel lieve vrienden en vriendinnen hebt als ik.
Enne… vergeet dan vooral niet om ze dringend te verzoeken die middag langs te komen!
