Adrian Stone: 'Ik ben geen one-trick-pony'

In De Klauw, het eerste deel van Stone's nieuwe Magyckerreeks, maakt het autistische jongetje Auric het de machthebbers en magiemonopolisten onverwachts erg moeilijk. Het thema religie uit eerdere boeken van Stone is ingeruild tegen empathie. Het sterk aanwezige element 'autisme' is geen boodschap of statement, wel een onderwerp dat de auteur intrigeert en in zijn directe omgeving beleeft.

Dit is jouw zesde boek, na de Duiveltrilogie en het Runetweeluik, en het is weer heel anders. Het religieuze element is geen thema dit keer. Waarom heb je dat losgelaten?

'Waarom heb ik dat losgelaten? Omdat ik iets heel anders wilde. Na vijf boeken was ik uitverteld, de verhalen speelden zich af op die twee continenten en daar was een bepaald verhaal te vertellen en daar was ik eigenlijk mee klaar. Ik wilde toen iets anders doen. Iets totaal anders. Ook om te laten zien dat ik geen one-trick-pony ben. Dat klinkt misschien gek, maar je wilt toch ook bewijzen dat je als schrijver meer kunt dan in een wereld te blijven hangen. Dus dat betekent eigenlijk automatisch dat je van die religie weg moet. Dat betekent wel dat ik een hele tijd heb zitten denken over welke kant ik op wilde. Ik wist wel dat ik iets wilde doen met een autistische jongen en met een tovenaarseiland. De doorbraak kwam toen ik in 2012 met Jacques Post in Toronto op de World Fantasy Convention aan het dineren was en hij met het idee van de louteraars kwam. Daarmee vielen eigenlijk een aantal dingen op zijn plek. Ik wilde een magiemonopolie, maar ik wist niet hoe ze dat monopolie in stand konden houden. Het begon met die functie van die louteraar, of al met die naam, en dan heb je nog iemand nodig om ze te beschermen, dus toen ontstond het trio magycker, louteraar en wapenbroeder. Dan heb je het driemanschap dat je eigenlijk nodig hebt om dat monopolie te bewaren. Toen werd het verhaal geboren. Ik ben gaan schrijven, alleen kreeg ik vier maanden daarna een burnout. Ik had een paar hoofdstukken af en ik heb toen 1,5 jaar niet geschreven. Dat was niet leuk.'

Je moet als schrijver nooit te veel vertellen, maar ook niet te weinig.

Hoe heb je het daarna weer opgepakt?

'Ik ben daarna weer heel langzaam begonnen, toen ik me beter ging voelen. Ik was uiteraard heel voorzichtig geworden, maar het ging heel moeilijk. Ik was het schrijven niet verleerd, maar de regelmaat. Daarom heeft het ook daarna nog vrij lang geduurd voordat het boek helemaal af was. Schrijven kun je alleen als je het met plezier doet en tijdens een burnout heb je er geen plezier in. Maar ik heb het toen weer opgepikt. Ik ben een organisch schrijver en ik wist nog niet op welk moment ik zou stoppen met het verhaal voor het eerste boek. Ik weet wel hoe het eind van deel drie afloopt. In deel twee komt het eiland waarvan we nu alleen nog glimpen zien, veel meer aan bod. Ik wilde dat in deel een nog vrij geheimzinnig houden. Ik heb het langzaam weten af te ronden, met hulp van mijn meelezers. En ik heb daarna nog van mijn redacteur Maarten Basjes vijfduizend woorden mogen schrappen en ik heb er vijfduizend nieuwe bij geschreven om dingen te verduidelijken. Je moet als schrijver nooit te veel vertellen, maar ook niet te weinig.'

Wat ik niet heb gedurfd is in Aurics hoofd te gaan zitten, om hem als viewpoint character te gebruiken, omdat ik het zelf niet ben.

Het personage Auric

De hoofdrol is voor de autistische jongen Auric. Die rol is gebaseerd op iemand in je directe omgeving. Is dat een onderwerp dat je al langer wilde gebruiken in je schrijfwerk?

'In eerdere boeken was ik bezig met de zoektocht naar je eigen spirituele pad. Autisme is iets dat me intrigeert. Het heeft een enorm breed spectrum en er zijn veel mensen die wel iets autistisch hebben, ik ook. Mannen hebben er vaker last van dan vrouwen, vrouwen zijn sowieso empathischer aangelegd. Net zoals ik eerder in boeken veel bezig geweest ben met balans, met evenwicht, tussen onder andere je mannelijke en vrouwelijke kant, vind ik ook je plek op de empathische ladder heel interessant. Ik heb alles uit mijn eigen omgeving gehaald, en heb geen research hoeven doen. Wat ik niet heb gedurfd is in Aurics hoofd te gaan zitten, om hem als viewpoint character te gebruiken, omdat ik het zelf niet ben. Ik deel zelf mensen in op vijf punten: A, B, C, D en E. De A staat voor authenticiteit, de B voor balans, de C voor controle - ik ben zelf een control freak - D staat voor dominantie, en E is empathie. Als je mensen op die punten kunt inschatten heb je al een aardig beeld van iemand. Waar in de eerste vijf boeken de B van balans heel belangrijk was, en ook de authenticiteit, is hier de E van empathie heel belangrijk.'

De magie in het boek is in feite helemaal niet het belangrijkste element in het boek, vertelde je al eerder. En je hebt het magische systeem niet volledig verklaard. Je laat de werking enigszins in het midden.

'Er zijn in dit boek bibliotheken met krachtwoorden en uit die krachtwoorden stel je spreuken samen. En dan worden ze aan een Magycker geleerd, waarbij de complexiteit van de spreuk naar status en kunde van de magycker wordt gekozen. Het boetseren van de spreuken is weer een vak apart, maar daarover komt later meer. Hier is de werking van de magie minder relevant. Het gaat meer om de gebeurtenissen rond Auric, Marit, Eamon en later ook Valdana. Daarnaast gaat het om de positie die het eiland inneemt, waar allerlei misstanden zijn en dat misschien straks wel ten onder gaat aan zijn eigen decadentie en arrogantie. Wat je ook in het echte leven veel ziet. Dat wordt verder in de reeks meer uitgewerkt, maar hoe je precies die magie samenstelt en waar je hem vandaan haalt, vond ik minder relevant. In sommige fantasyboeken, ik heb er veel gelezen, wordt dat tot in de naadjes uitgelegd en in anderen is het er gewoon en wordt het gebruikt. Ik heb in deze serie niet de behoefte gevoeld dat tot in detail uit te leggen en ik denk niet dat de lezer dat als gemis zal ervaren.'

Hoe zou je dit boek bestempelen? Is het puur voor fantasylezers, of is het, omdat je al aangeeft dat magie niet een primair element in het boek is, ook prima geschikt voor lezers buiten dit genre?

'Dat is überhaupt een kenmerk van mijn boeken. Ik schrijf geen hardcore fantasy. Hier komen dan wel draken in voor, maar ik zal niet snel boeken schrijven met trollen, elfen en dergelijke. Dat is niet zo mijn ding.  Het is voor een vrij breed publiek toegankelijk. Het is geen echte young adult, maar net als mijn andere boeken, die vanaf een jaar of 12 à 13 al gelezen worden, kan dat bij dit boek ook al.'

Ik ben een world builder. Ik heb altijd al vanaf mijn jeugd Dungeons & Dragons gespeeld, vroeger als ik met soldaatjes speelde, bedacht ik er al hele werelden achter. In een kort verhaal kan je dat niet echt kwijt.

Lezende schrijvers

Heb je een heel goede tip voor beginnende schrijvers?

'Ik zeg altijd: lees zelf veel. Lees niet per sé alleen Engels. Wat ik veel bij beginnende schrijvers zie is dat ze veel anglicismen, veel voltooid deelwoorden gebruiken. Dat ze eigenlijk vertaald Engels schrijven. Lees dus ook Nederlands. Maar lees sowieso veel. Het is heel moeilijk om een goede schrijver te worden als je zelf niet leest. Daarnaast, als je een boek uitgegeven wilt krijgen bij een grote uitgever, is het mijn ervaring dat het bijna niemand met boek één lukt. Verwacht niet dat je gelijk bij een grote uitgever doorbreekt. Misschien is het wel slimmer om het eerst te proberen bij een kleinere uitgever, een following op te bouwen. Mijn allereerste boek is nooit uitgegeven. Voor Profeet (red. Profeet van de duivel, het eerste deel van de Duiveltrilogie) had ik al een boek geschreven. Dat ligt gewoon in de kast. Ik heb dus ook veel oefeningen gedaan. Korte verhalen schrijf ik niet, ooit wel eens eentje voor een Pure Fantasy bundel. Dat was een leuk, onderhoudend verhaal, maar ik ben niet zo van het korte werk. Ik ben een world builder. Ik heb altijd al vanaf mijn jeugd Dungeons & Dragons gespeeld, vroeger als ik met soldaatjes speelde, bedacht ik er al hele werelden achter. In een kort verhaal kan je dat niet echt kwijt.'

Zou je het dan overwegen om een kort verhaal te schrijven in een van je werelden?

'Dat zou kunnen, maar het is die eeuwenoude discussie. In sommige opzichten is korte verhalen schrijven moeilijker dan een roman en in andere opzichten is een roman moeilijker. Misschien dat ik het ooit nog doe, maar ik denk niet dat daar mijn kracht ligt.'

Er komen nog twee boeken in deze Magyckerreeks. Kijk je al verder dan dat?

'Dan ga ik in principe weer een andere wereld bedenken. Ik vind het wel leuk om eens in de zoveel tijd iets helemaal nieuws op te bouwen. Mijn werelden zijn ook niet heel groot, twee continenten, een eilandengroep. Die staan ook al inherent niet toe om er twintig boeken over te schrijven. Ik hou het graag overzichtelijk.'

Vond je het spannend dat er honderd boeken werden uitgezonden naar Hebbanlezers voor de #hebbanbuzz?

'Ja, dat vond ik heel spannend. Ook na zes boeken blijft het echt spannend.'

#hebbanbuzz

De klauw ligt momenteel bij honderd 'buzzers' thuis en het resultaat staat inmiddels op 46 recensies, met een gemiddelde waardering van vier sterren. Voor genreliefhebbers blijkt het een hit te zijn, maar voor lezers die dit als eerste fantasyboek lezen, lijkt het ook uitstekend aan te slaan. Buzz jij mee voor dit boek? Zet je recensie dan snel op Hebban, zodat we het eindresultaat kunnen bekijken. 

Wat niet gezegd kon worden ...

In het interview liep auteur Adrian Stone over van stukjes verhaal, eigenschappen van personages, achtergronden van gebeurtenissen ver in het tweede en derde boek en meer gevoelige informatie. De geluidsopname van dit interview ligt achter slot en grendel en de interviewster probeert hard te vergeten wat ze daar in Elfia heeft gehoord. Het eiland Aimery, de magie en de draken komen in ieder geval allemaal veel uitgebreider aan bod in de volgende boeken. Het is duidelijk dat Adrian Stone boordevol ideeën en verhaallijnen zit en al druk bezig is met het schrijven van het volgende boek in de Magyckerreeks.