Interview Alex Kava

In 2004 heeft Alex Kava eindelijk de weg gevonden naar de ‘echte’ boekhandel. De nieuwe Nederlandse tak van uitgeverij Mira Books kondigde het vierde boek in de Maggie O’Dell serie van Kava grootschalig aan. Blinde razernij (At the Stroke of Madness) verscheen in oktober en inmiddels hebben een groot aantal vaste bezoekers van Crimezone zich gestort op de schrijfster. Ik richtte me tot de uitgever om te zien of ik één van mijn grootste ontdekkingen van de afgelopen jaren kon interviewen. Alex Kava was zeer bereid – ‘a pleasure and an honour’ – mijn vragen te beantwoorden, ook al was de timing in verband met haar (tijdelijke) verhuizing naar Florida een beetje ongelukkig. Een maand later dan geplanned, maar maak u op voor het exclusieve interview met Alex Kava

Een boek per jaar
Alex Kava schrijft één boek per jaar. Na Duister kwaad (A Perfect Evil) volgde in 2002 De val (Split Second). Een jaar later verscheen de derde Maggie O’Dell thriller in Nederlandse vertaling: Verloren zielen (Lost Souls). In 2004 verscheen bij Mira Books dus nummer vier: Blinde razernij (At the Stroke of Madness).
Ik vroeg Alex Kava zichzelf voor te stellen aan de lezers van Crimezone Magazine. Wie is Alex Kava en wanneer en waarom wilde ze nu zo graag schrijfster worden?
Alex Kava: “Waarschijnlijk had ik dat als kind al direct te pakken. Ik was continu bezig met het verzinnen van verhalen. Maar ook in mijn latere werk was het creëren van verhalen belangrijk. De langste tijd van mijn vorige carrière heb ik doorgebracht in de reclamewereld. Ik heb zes jaar een eigen ontwerpbureau gerund dat voor een grote verscheidenheid aan klanten alles ontwikkelde op het gebied van reclame. Denk aan televisie- en radiocommercials, verpakkingen en advertenties. Daarna ben ik voor een bedrijf als Directeur Public Relations gaan werken. Dat was weer een nieuwe uitdaging en vroeg veel van me. Toch denk ik dat daar diep van binnen weer de behoefte ontstond om verhalen te verzinnen.
Dat is het verhaal over mij en het antwoord op jouw vraag ‘wie is Alex Kava?’. Vandaag zou ik zeggen dat ik eindelijk de auteur ben, die geniet van haar werk en continu de uitdaging aangaat om zichzelf te verbeteren, te leren, te observeren en te luisteren.

Ik vertelde Alex dat ik nogal verrast was toen ik erachter kwam dat het boek (Duister kwaad, red.) geschreven was door een vrouw. Niet alleen door de naam ‘Alex’ op de cover, maar juist ook door de hardheid en rauwheid van het verhaal.
Alex: “Vóór Duister kwaad had ik al een verhaal geschreven, ik geloof iets van ‘Don’t Go Out After Dark’. Dit stuurde ik naar een aantal literaire agenten en allemaal stuurden ze het terug met eigenlijk dezelfde opmerkingen. ‘Dit is te hard voor een romantisch verhaal’ of ‘Aan spanning ontbreekt het niet, maar het is wel heel erg gewelddadig. Er mag wel wat meer romantiek in’. Ik begon mij af te vragen of deze opmerkingen niet gevoed werden door het feit dat ik een vrouw was. Hou hierbij wel even in gedachten dat het begin jaren negentig was en er – naast Patricia Cornwell – maar weinig vrouwelijke thrillerschrijvers waren.
Toen ik Duister kwaad af had besloot ik de naam ‘Alex’ te gebruiken. Sharon Kava werd vanaf nu Alex Kava. Nu dachten de agenten dat het verhaal geschreven was door een man, wat ik als compliment beschouwde omdat je als schrijver onafhankelijk van leeftijd of geslacht gewaardeerd wilt worden. Uiteindelijk is het goed uitgepakt. Maar ik hoor nu nog steeds regelmatig dat veel van de mannelijke lezers mijn boek niet zouden hebben opgepakt als het (duidelijk) geschreven zou zijn door een vrouw.”

Geobsedeerd door het kwaad
Alex Kava schrijft behoorlijk stevige thrillers, waarin zieke geesten zoals seriemoordenaars en kinderverkrachters de revue passeren. Ik vroeg aan Alex hoe ze voor elkaar krijgt zo helder over dit soort onderwerpen te schrijven. Heeft ze er nooit last van?
Alex: “John Philpin, een bekend forensisch psycholoog heeft ooit gezegd dat het lijkt alsof ik geobsedeerd ben door het kwaad. Ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft. Ik ben gefascineerd door het idee dat ieder mens in staat is tot goede en slechte dingen. Wat zorgt er nu voor dat sommige mensen wel die onzichtbare lijn over gaan en anderen niet. Voor mij is niet alleen een zaak om een vermakende thriller te schrijven, maar om juist een antwoord te vinden op die vraag.”
In een interview met Alex Kava las ik dat ze het soms wel eens moeilijk vindt om vanuit het oogpunt van een zieke geest te schrijven.
Alex: “Ik vind het soms lastig om afstand te nemen van mijn karakters. Ik heb wel eens gelezen dat je niet alleen in de schoenen van je karakter moet staan om geloofwaardigheid te creëren, maar dat je ook moet weten wat voor soort schoenen je karakter zou dragen. In de geest kruipen van een misdadiger is geen eenvoudige opgave, maar misschien moet ik daar wel dankbaar voor zijn, dat ik er moeite mee heb.
Het geeft soms wel antwoorden op de vragen waarom ze dingen doen. Ik wil niet voelen wat zij voelen. Maar ik wil wel beseffen dat er maar weinigen puur goed of puur slecht zijn, dus het gaat meer om het waarom. Waarom ze plots beginnen met moorden. Soms betekent dat dat je ook hele slechte mensen met andere ogen moet bekijken in plaats van ze alleen te zien als monsters.”

Research
In Verloren zielen, een boek over een sekte en haar charismatische leider, zie je duidelijk parallellen met David Koresh en dat wat zich afspeelde in Waco. Alex vertelde me dat in al haar boeken wel stukken zitten die min of meer gebaseerd zijn op waargebeurde misdaden en bestaande misdadigers. “Voor Verloren zielen heb ik mij erg verdiept in Koresh, maar ook in Jim Jones en ‘the Guyana massacre’. Mijn inspiratie komt voort uit het stellen van vragen en zoeken naar antwoorden. In dit geval was ik geïntrigeerd door het feit ‘waarom’ iemand kiest voor aansluiting bij een sekte en ‘hoe’ de leider(s) van een dergelijke sekte zo’n sterke psychologische macht hebben over zijn volgelingen.”

Gemiddeld is Alex drie tot vier maanden bezig met research voordat ze werkelijk gaat schrijven aan een verhaal. “Soms kom je dan op verrassende dingen uit”, vertelt Alex. “In Blinde razernij besloot ik één van mijn karakters te laten leiden aan Alzheimer. Gewoon als een eenvoudige verdieping van het personage. Maar door mijn onderzoek naar de verwoestende kracht van de ziekte, wat het met je geest en geheugen doet, realiseerde ik me dat dit beeld veel meer was dan ‘een eenvoudige verdieping’. Ik geloof dat Luc Racine (de man met Alzheimer in Blinde razernij, red.) een van mijn meest gedenkwaardige karakters is ooit. Uiteindelijk speelt de ziekte van Alzheimer een zeer belangrijke rol in het boek, omdat Racine de enige persoon blijkt te zijn die de moordenaar zou kunnen identificeren... Hij kan het zich alleen niet meer herinneren.”
Alex Kava vindt de voorbereidingen voor een nieuwe boek misschien wel het leukste van haar werk. “Door mijn research heb ik enkele van de meest fascinerende mensen die ik ken ontmoet. Ik heb de FBI Academy in Quantico, Virginia bezocht, waar ik een hele middag mocht praten en luisteren naar drie FBI-profielschetsers van de afdeling Gedragswetenschappen. Ik ken verschillende mensen bij de politie, detectives, een forensisch psycholoog, een technisch medewerker van een crime laboratorium, etc. etc. Mensen waarvan ik heel veel heb geleerd over hun gedeelde expertise en belevenissen. Een ding blijft mij verbazen als ik zit en luister naar hun verhalen: de werkelijkheid is vaak nog erger dan fictie. Sommige dingen die zij met mij deelden zou ik niet eens kunnen bedenken!”
Het vierde boek met FBI-agente Maggie O’Dell in de hoofdrol, Blinde razernij, is direct ook de laatste – tot nu toe – in deze serie. In augustus 2004 verscheen One False Move, haar eerste stand alone thriller. Wist Alex al bij boek één dat O’Dell op zijn minst nog drie keer zou terugkomen?
Alex: “Nee, helemaal niet zelfs. In Duister kwaad verschijnt Maggie ook eigenlijk pas in hoofdstuk zeven, geloof ik. Maar de reacties op haar karakter waren zo positief, dat er een soort vraag ontstond naar een serie. Maar ik heb nooit de intentie gehad om een serie te schrijven toen ik bezig was met het eerste boek. Ik heb zoveel ideeën en daarvan zijn er ook zoveel die niet noodzakelijk hoeven te passen binnen de grenzen van Maggie’s wereld. Een goed voorbeeld is dus One False Move waarvoor ik het idee kreeg toen ik met mijn honden in een huisje in het bos bivakkeerde om te schrijven en ik me plotseling midden in een jacht op twee bankrovers bevond. De paniek die ik toen voelde wilde, die ervaring, die wilde ik in een roman kwijt. Dat werd One False Move. ”
Welk boek van haar moet je nu gelezen hebben om echt kennis te maken met het werk van Alex Kava. Ik vroeg de schrijfster ons één titel te tippen
Alex: “Oh, je moet je realiseren dat deze vraag is alsof je een moeder vraagt welk van haar kinderen ze zou redden als het schip waar ze opzitten aan het zinken is. Maar zonder dollen, ik geloof wel dat ik een ontwikkeling zie in elk boek dat ik schrijf. Gewoonlijk is mijn laatste boek ook mijn favoriet. Lezers die geïnteresseerd zijn in series kunnen het beste beginnen met Duister kwaad. Hoewel ze allemaal onafhankelijk van elkaar gelezen kunnen worden, is het voor de ontwikkeling die Maggie O’Dell doormaakt misschien beter om toch bij het eerste boek te beginnen. Haar ontwikkeling loopt ongeveer parallel aan mijn ontwikkeling als schrijver.”

Liefhebber van het genre
Naast misdaadschrijfster is Alex Kava een echte liefhebber van het genre. Ik vroeg haar wat ze momenteel leest en wie haar favorieten zijn.
Alex: “Momenteel lees ik een aantal nieuwe Amerikaanse stemmen in crime fictie. The Prettiest Feathers van Patricia Sierra en John Philpins, Psychopath van Keith Ablow en The Courier van Jay MacLarty’s.”
Alex is een groot fan van Jeffery Deaver en tipt dan ook altijd de boeken in de Lincoln Rhymes-reeks. Maar ook Patricia Cornwell en Kathy Reichs behoren tot haar favorieten.
Op mijn vraag of ze ooit in Nederland is geweest of plannen heeft ons land te bezoeken, antwoordde ze: “Ik ben nog nooit in Nederland geweest, maar ik zou het erg leuk vinden. Afgelopen jaar heb ik de mogelijkheid gekregen om Duitsland, Italië en Engeland te bezoeken. Als de Nederlandse lezers mijn verhalen waarderen, lukt het misschien een keer jullie land te bezoeken.”
Alex Kava heeft ook een boodschap voor de lezers van Crimezone Magazine: “Wat me blijft verbazen is dat onze fascinatie over het kwaad en crimineel gedrag volledig universeel is. Het afgelopen jaar zijn mijn boeken terecht gekomen in de bestsellerlijsten van niet alleen de Verenigde Staten, maar ook in Engeland, Australië, Italië, Duitsland, Polen en Japan. Ik hoop dat ze hetzelfde losmaken in Nederland. Ik kan er niets aan doen, maar ik denk echt dat Nederlandse lezers naar dezelfde antwoorden zoeken als ik met betrekking tot misdrijven en misdadigers. Ik hoop dat mijn nieuwe publiek in Nederland niet alleen Maggie O’Dell waardeert, maar ook mijn andere karakters gedenkwaardig genoeg vindt.
Heel erg bedankt, Sander, voor deze kans. Het was een erg plezierig interview en ik hoop dat we in contact blijven.”