Interview Ariane Meijer

Expressief
Het is bewolkt maar zwoel in de Amsterdamse Maasstraat. Het maakt het verblijf op het terras van het restaurant met de misplaatst pretentieuze naam Villa Maas tot een genoegen. Ariane Meijer
doet zich tegoed aan een groot broodje geitenkaas waar ook de slinks buurtende vogels naderhand nog een complete avondmaaltijd aan overhouden. Ze is mooi en heeft een expressief gezicht. Haar achterover gekamde haren worden bijeen gehouden door een grote zwarte haarband. Ariane lacht veel en graag en is op een relaxte manier beweeglijk. Het heeft een aanstekelijke werking op het flinke aantal verzamelarmbandjes om haar linker pols die elke beweging met een licht tingelend geluid begeleiden.

Tv en film
Ariane Meijer (1967) heeft op haar 40e al het goed gevulde leven achter de rug dat zo kenmerkend is voor veelzijdige mensen. Als kind showde zij kleding in bladen als Knip en de Wehkamp catalogus. Haar prille carrière als fotomodel zou doorlopen tot haar 26e. Ariane kijkt relativerend op die periode terug. “Ik showde alleen in Nederland hoor. Ik was duidelijk een poldermodel. Het is nooit zo geweest dat ze zeiden, kom pak je koffers en vlieg mee naar Milaan.” Over haar loopbaan bij de televisie kijkt ze met gemengde gevoelens terug. Het was leuk zolang het duurde. “Ik wilde actrice worden en heb een toneelopleiding gevolgd, die ik overigens niet afgemaakt heb. Maar ik kreeg wel vrij snel allerlei tv-rollen, bijvoorbeeld in Zeg ‘ns AA, Diamant, Ha die Pa en Goudkust. Een paar jaar geleden had ik zelfs een bijrol in de film Costa, Ik speelde de paaldanseres Claudette. Dat was wel lachen. In het echt had ik inmiddels twee kinderen en in die film moest ik als een nymfomane een orgasme van vijf minuten faken. Humor, toch? En verder heb ik voor de tv een aantal programma’s gepresenteerd. Zeven jaar Call Tv voor Veronica. Daarna een jaartje Special report Magazine voor AT5 en vervolgens nog eens zes jaar SBS 6, waar ik bijvoorbeeld Studienieuws op Zes, Explosief en Tuinieren en wonen met kijkers heb gepresenteerd. Ik heb dat werk allemaal verkozen boven een baan op een advocatenbureau. Met mijn juridische opleiding heb ik niets gedaan.”

Mannen ABC
“Schrijven heb ik eigenlijk al vanaf de lagere school gedaan. De juffrouw zei me dat ik wel een erg rare fantasie had, maar ze vond het wel leuk wat ik schreef. Op de middelbare school ben ik dagboeken bij gaan houden. Ik heb daarna een paar grote reizen om de wereld gemaakt. Hele schriften vol heb ik geschreven. Maar professioneel ben ik pas na mijn SBS 6-tijd gaan schrijven. Toen mijn oudste kind werd geboren in de eerste week van augustus 2001. Ik ben toen een weblog begonnen. Ik schreef een paar stukjes per week, zowel fictie als andere dingen. Uit die stukjes is mijn eerste boek Schatje, ik ben te leuk en te sjiek voor je, ontstaan. Als ondertitel had het Het Mannen ABC.”
In dit hilarische boekje biedt Ariane een luchtige kijk op de wereld van het daten. Aan de hand van het alfabet beschrijft ze de meest uitgesproken karakters van het verschijnsel man.
Een heel herkenbaar boekje voor vrouwen. De wereld van de vrouw is sowieso een wereld die Ariane goed weet te treffen, blijkens haar wekelijkse column voor het blad Weekend. Het genre thriller leek niet de meest logische volgende stap.

Buiten spelen
“Toch wel,” zegt Ariane. “Een aantal van mijn verhalen voor mijn eerste boek hadden al een flinke spanningsboog. Het kriebelde gewoon bij me om bepaalde personages uit te werken. Die innerlijke onrust heeft me ertoe aangezet om een thriller te gaan schrijven. Ik heb daarbij niet aan een bepaald publiek gedacht. Als je gaat schrijven, denk je niet aan het feit dat je wordt uitgegeven. Schrijven heeft met passie te maken, met drang. Als dat niet aanwezig is, doe je het niet. Ik vond het schrijven van het tweede boek overigens wel anders. Tijdens het schrijven had ik het al moeilijk, want het opzetten en het uitwerken van het idee gaat allemaal wel, maar het verfijnen en afmaken vind ik erg moeilijk. Ik wilde bij wijze van spreken steeds buiten gaan spelen. Ik wilde iets nieuws.
Ik sta in mijn omgeving bekend dat ik vrij veel discipline heb. Ik heb mijn studie rechten ook afgemaakt, terwijl ik dat echt niet het allerleukste vond. Maar als ik een plan heb, hoe wild ook, dan voer ik het uit. Niet altijd met succes, maar ik doe het wel.”

Koud-Zuid
De hoofdpersoon in het boek Koud-Zuid is Donia, een P.C.Hooft shopaholic die verneemt dat haar steenrijke man door twee mannen op een scooter geliquideerd is. Een vervelend voorval, dat Donia echter in de gelegenheid stelt om het middelpunt van de belangstelling te worden. Het voelt als een warm bad. Donia lijkt haast een persiflage op de Esthelle Gullits van deze wereld. Ariane had dikke pret bij het creëren van haar hoofdpersoon: ”Donia is een combinatie van verschillende vrouwen die ik ken. Mijn adviseur zei:”Ik ken al die wijven wel.” In zekere zin is dat ook zo. Ze bestaan echt, de vrouwen die leven om te winkelen, die hun grootste genot halen uit de nieuwe merkkleding die ze dagelijks aanschaffen. Wie die vrouwen nooit meegemaakt heeft, denk dat ik overdrijf bij mijn beschrijving van Donia. Maar ik heb eerder nog dingen weg moeten laten om het niet ongeloofwaardig te laten worden.”

Feestje
Het moet ongelooflijk leuk zijn om over een vrouw als Donia te schrijven. Een auteur moet zich met haar karakter helemaal kunnen uitleven.“Dat is ook leuk. En het is bijna genant, maar ik zit soms hardop te lachen achter mijn computer. Nu zit ik in mijn eentje, dus is het niet zo erg. Ik houd van humor. Toen ik mijn eerste boek herlas heb ik zitten bulderen van het lachen. Heerlijk. Mensen met wie je niet kan lachen zijn vreselijk. Verder heb ik eigenlijk geen restricties. Maar mensen moeten kunnen relativeren, anders wordt het leven ellendig. De wereld is al zo ellendig. Je moet proberen van elke dag een feestje te maken. Je moet genieten zoveel je kunt. Het lijkt mij erg triest dat mijn laatste gedachte voordat ik dood ga zou zijn dat ik niet genoeg
van het leven genoten heb.”

Oud–Zuid
Het gedrag van de mensen die in Amsterdam Zuid leven met hun aangeleerde chique, hun overdreven bestedingspatroon en hun onrealistische wereldbeeld wordt door Ariane Meijer zo trefzeker
beschreven dat het lijkt of zij er onderdeel vanuitmaakt. “Ik ben geboren en getogen in Amsterdam Zuid. Dus ik ken het gedrag en de gedachtegang van mensen die daar wonen van nabij. Amsterdam-Zuid is net een gevangenis. Een hoog ons kent ons gehalte. Iedereen is verplicht om in het cirkeltje mee te draaien. Voor mijn hoofdpersoon Donia ligt dat niet anders. In het begin van het boek denkt ze alleen aan zichzelf en de indruk die ze op anderen moet maken. Als je jezelf verplicht om nergens aan te denken, dan is de kans groot dat je aan de pillen raakt. En dat raakt Donia ook. Ze moet constant de schijn ophouden. Natuurlijk is mijn boek fictie, maar ik ben wel zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid gebleven. Ik ben serieus en heb geen karikatuur van Donia willen maken. Maar het probleem is dat ik natuurlijk wel steeds aan mezelf getoetst heb. Zou ze dit gedaan kunnen hebben? Of niet?”

Spuiten in de zandbak
“Maar ik ben die wereld ontvlucht. Ik woon nu op het platteland. Gelukkig kan ik mijn kinderen in een andere omgeving laten opgroeien. Amsterdam is niet relaxed, zeker niet voor kinderen. Je ziet zoveel ellende. Er wordt op straathoeken en bij scholen gedeald. Mijn kinderen kunnen nu lekker boomhutten bouwen, rustig voetballen. Hier op het platteland vind je geen spuiten in de zandbak. Merkkleding is geen must. Als je nu kijkt naar de Cornelis Schuytstraat in Amsterdam Zuid, dan zie je dat een gewone winkelstraat is veranderd in een haute couture straat. De groenteman wordt er de groentejuwelier genoemd. Een appel kost er 3 Euro. Het bakkertje om de hoek is er niet meer. Alle winkels in die straat zijn nu hysterisch duur geworden. En waarom? Het is hetzelfde als met modieuze spijkerbroeken. Iedereen volgt elkaar na. Ik heb een documentaire gezien over een sprinkhanenplaag. Men weet nooit wie wanneer het startsein geeft, maar plotseling gaan ze allemaal dezelfde kant op.

Mysterieus.
De Schuytstraat was vroeger het winkelbuurtje van mijn oma, nu hangen er mannen met telelenzen rond die de ‘would be celebrities’ willen fotograferen. Alle B-sterren van de televisie zitten op de paar terrasje die er zijn met een blik in hun ogen die zegt “ik wil niet gezien worden.” Begrijp me goed, ik houd van Amsterdam en misschien kom ik er ooit terug. Maar op dit ogenblik ben ik er even klaar mee.”

Charlies Angels
De naïeve Donia wordt door de omstandigheden gedwongen om met problemen om te gaan waar ze het bestaan niet van kende: chantage, zwendel, drugs, witwaspraktijken. Een hele overgang voor een karakter dat eerst alleen aan uiterlijk vertoon dacht.
“Ja, Donia ondergaat een hele verandering. Ik moet eerlijk zeggen dat ik, toen ik de eerste helft van het boek afhad, het een tijdje opzij gelegd heb. Ik was zo bezig met het leven van Donia, met het beschrijven van haar karakter. Ik had er zo’n plezier in dat ik wel door had kunnen gaan. Mar er moest een break komen. Ik moest verder met het verhaal. En daar komen allerlei criminele activiteiten in voor. Het probleem was dat ik Donia, met haar karakter, natuurlijk niet plotseling in een van Charlies Angels kon veranderen. Ik kon niet radicaal van haar karakter afwijken. Ik wilde dat ze zich zou openstellen voor andere normen en waarden. Daarom wilde ik haar laten samenwerken met een tegenpool. Dat was Laura (Muis) de vriendin van haar dochter. In het begin keek Donia op haar neer. Slordige kleding, dwars, geestelijk leven enzo. Maar langzaam verandert Donia’s houding ten opzichte van Muis die haar helpt om de waarheid achter de moord op Donia’s man te achterhalen en die heel daadkrachtig op zoek gaat naar Julia, de dochter die ontvoerd is. Ik wilde laten zien dat er onder de generatie twintigers hele toffe mensen zitten. Dat het een generatie is die zich helemaal niet bezig houdt met uiterlijk vertoon of met carrières. Dus het was belangrijk voor Donia’s menselijke ontwikkeling om haar te laten kennis maken met die wereld. Daardoor begon ze zich open te stellen.”

Willem Endstra
Langzaamaan begint het Donia duidelijk te worden wat al haar vrienden allang wisten. Haar man Gideon kon zich zijn luxe levensstijl permitteren dankzij geraffineerde witwaspraktijken. Is er een connectie met de werkelijkheid?. Ariane kijkt voor het eerst tijdens het gesprek serieus. “Koud-Zuid is geschreven naar aanleiding van de moord op Willem Endstra. In de tijd dat ik in Amsterdam woonde, fietste ik altijd over de Apollolaan. Ik keek iedere keer toch onwillekeurig naar de plaats waar hij vermoord was. Het kwam dus allemaal erg dichtbij. Toen kwam het idee voor het thema witwassen in me op. Ik heb dat alleen behoorlijk onhandig beschreven. Ik wist in dat opzicht net zo weinig als Donia. In het begin liet ik de ruwe versies van wat ik geschreven had lezen aan een vriend die een financieel genie is en aan Mark, een studiegenoot die nu advocaat is. Ik kreeg van hen te horen dat ik in mijn boek bezig was wit geld zwart te wassen. Ik besefte toen dat ik de nodige input nodig had om het proces geloofwaardig te kunnen beschrijven.”

Literatuur
Dat Koud-Zuid het etiket “literaire thriller” heeft meegekregen was niet helemaal conform de wens van Ariane. “Ik heb een hekel aan categorisering. Het is ook lange tijd onderwerp van discussie geweest bij de uitgeverij. Ik wil niet in een hoek, maar ik wil wel in een boekenkast.
Dus heb ik me er maar bij neergelegd. Als daardoor de boeken in de winkel komen en in de boekenkasten bij de mensen, dan maar een genreaanduiding.
Het klinkt gek, maar eigenlijk zou ik het liefst geen kaft hebben. Ik zou liefst zo neutraal mogelijk een stapel papieren willen aanbieden en willen zeggen: “lees maar…” Maar ik ben me bewust dat dat niet kan. Dus moet er niet alleen een genreaanduiding op de omslag, maar ook een plaatje dat er prettig uitziet en uitnodigt tot kopen. De omslag van Koud-Zuid is het motief van het tapijt in mijn slaapkamer. Dat vind ik mooi. Daar kan ik mee leven.”

Zwarte Cobra
Op de achterflap van Koud-Zuid staan traditiegetrouw een aantal aanbevelingen.?Curieus in dit verband is de aanbeveling van topcrimineel Henk R. alias de Zwarte Cobra die het boek “zeer realistisch” noemt. “Nee, het is geen grapje,” zegt Ariane. Ik zou niet durven. Ik maak geen grapjes met dat soort mensen. Mijn studiegenoot Mark, die strafrechtadvocaat is heeft de Zwarte Cobra als klant. Hij heeft hem het manuscript laten lezen. Hij vond het leuk om te lezen en gaf me zijn commentaar. Dus het is serieus”

Volgende boek
“Natuurlijk denk ik wel over een volgend boek na. Maar ik heb een schrijfverbod van mijn naasten tot na de zomer. Zij hebben mij superenthousiast begeleid tijdens het schrijven en ze hebben me veel ruimte gegeven. Maar nu is het even tijd voor hen.”