Interview Chelsea Cain

Je bent een debutant op het gebied van thrillers. Wat moeten we nog meer weten over Chelsea Cain?
“Ik ben 36 jaar, heb een dochtertje dat zeemeermin wil worden als ze groot is en een echtgenoot die een paardenstaart heeft die altijd langer is dan van wie dan ook in de kamer.
We wonen in Portland, Oregon, een stad die in Amerika bekend staat vanwege haar politiek progressieve karakter, die verder hoofdzakelijk vegetarisch is, vol uithuizige, bovenmatig gestudeerde, literair georiënteerde mensen die zich zeer bewust zijn van hun omgeving. Heel erg bevolkt ook. Ik bracht mijn jeugd door in een hippiecommune in Iowa. Ik heb dubbel scharnierende enkels. Ik houd van politieseries op de televisie, met name de Engelse omdat het accent van de acteurs maakt dat de shows zo heerlijk hoogdravend lijken. Dingen waar ik van houd zijn: het grappige haar van mijn dochtertje, de geur als je voor het eerst een boekenwinkel binnenloopt, rode wijn, onze Boston terrier, koffie, de New York Times, mensen die je voorlaten in de supermarkt omdat je minder producten hoeft af te rekenen dan zij, de gedichten van Mary Oliver, boeken over forensische pathologie, Kunst die een bepaald gevoel bij me oproept, kleine tussendoor slaapjes, luisteren naar vinyl grammofoonplaten, mijn neven en het uitzicht op de West Hills uit een van de ramen op de derde verdieping van ons huis.”

Wat was je motivatie om Hartzeer gepubliceerd te krijgen?
Pfoee...Ik wist dat als het niet uitgegeven zou worden, ik een baan zou moeten zoeken.

Waarom koos je voor het schrijven van een thriller?
“Ik dacht dat dat wel grappig zou zijn. Je kunt geen boek schrijven als je het verhaal niet leuk vindt. Ik had een verhaal nodig die me elke dag opnieuw weer naar dat toetsenbord zou sleuren. Ik ben dol op politiefilms op televisie, op thrillers en hardboiled romans met private prive detectives. Het leek me een fascinerende wereld om een tijdje in rond te lopen. Het speelde ook mee dat mijn achtergrond compleet uit non fictie boeken bestond. Ik wilde schrijven in een genre dat compleet nieuw voor me was. Dus was ik verplicht personages te bedenken, geheel uit het niets, in plaats van hen te baseren op mensen die ik kende.
Ik heb namelijk al eerder geprobeerd om romans te schrijven en dat waren allemaal jammerlijke mislukkingen omdat ik gewoon verhalen schreef over vrienden. Dat werkt natuurlijk niet omdat je dan met handen en voeten gebonden bent aan de werkelijkheid. Je denkt meer aan wat echt is en wat niet echt is dan aan het creëren van een goed leesbaar verhaal.”.


Hoe kwam je op het idee voor hartzeer? Ofwel, wat is het verhaal achter het boek?
In mijn tienerjaren was er een seriemoordenaar die The Green River killer genoemd werd. Hij verkrachtte en vermoordde jonge vrouwen, voornamelijk prostituees. En er was een politie-eenheid samengesteld om hem te pakken te krijgen. Een paar jaar geleden zag ik toevallig op de televisie een interview met twee politiemannen die in die eenheid gezeten hadden. Ik was geïntrigeerd door het feit dat deze agenten zolang achter die moordenaar hadden aangezeten. Deze ene zaak had het grootste deel van hun carrière opgeslokt. En toen ze hem eindelijk opgepakt hadden, waren ze niet goed in staat de draad van hun leven weer op te pakken. Gary Ridgway (The Green River killer) sloot dezelfde deal als ik mijn moordenares Gretchen Lowell in Hartzeer laat sluiten. Om aan de doodstraf te ontkomen vertelde hij de politie op welke plekken hij nog meer lijken had verborgen. Dus zochten ze hem op in de gevangenis. Ze lieten op de televisie opnames zien van een van de agenten die samen met Ridgway in de verhoorkamer zit. Zo van de buitenkant leek het wel of er twee oude vrienden bij elkaar zaten. En op een bizarre wijze waren ze dat ook inderdaad. Ridgway was ongeveer vijftien jaar hun hoofdverdachte geweest. Die politieagent kende Ridgway langer dan de meeste huwelijken duren. Maar onder die dunne laag van vertrouwdheid, zag je al die lagen van manipulatie en teleurstellingen. Toen ik dat zag, leek het me bijzonder interessant om die relatie uit te diepen, maar dan met een vrouwelijke seriemoordenaar als hoofdpersoon. Op die manier kon ik ook wat seksuele spanning toevoegen aan een toch al complex dynamisch geheel. Natuurlijk heb ik het thema van de aantrekkingskracht tussen een agent en een moordenar al eens eerder gezien of gelezen. Maar naar mijn idee is die spanning nog nooit zo volledig vorm gegeven en uitgediept als ik het wilde. Er werd altijd vaag aan gerefereerd, het was impliciet aanwezig of het stopte net op het moment dat het interessant werd. Ik wilde de grenzen verkennen. Ik wilde expliciet zijn, de grens passeren. Bovendien was ik in die tijd zwanger en had ik niets beters te doen.”

Hartzeer wordt in een adem genoemd met Silence of the lambs van Thomas Harris. Wat vind je daarvan?
“Het is een alleraardigst compliment en ik neem het tot mij met een zeer bescheiden buiging. Silence of the Lambs is zeer zeker het ultieme boek dat je te binnen schiet als je het over het thrillergenre hebt. Ik denk dat veel mensen die nooit een thriller gelezen hebben, wel Silence of the lambs gelezen hebben of de film gezien hebben. Het boek is een groot cultureel referentiepunt geworden. Ik kan me herinneren dat toen ik ongeveer honderd pagina’s gevorderd was in mijn boek, op het moment dat Archie de moordenares Gretchen in de gevangenis gaat opzoeken, dat toen de vergelijking zich aan me opdrong. Ik heb zelfs een geestig verhaallijntje toegevoegd waarin ik Gretchen laat bellen met Susan Ward, de journaliste die Archie vergezelt, zodat lezers in ieder geval weten dat ik een grapje maak.
Maar toch ben ik verbaasd over hoe vaak de parallel met Silence of the Lambs opduikt.
Ik ben er oprecht van overtuigd dat de boeken nauwelijks overeenkomsten met elkaar vertonen, anders dan de mensen kennelijk denken. Maar een van de grootste voordelen van het thrillergenre is dat je in een universum terecht komt waar het toegestaan is om archetypes en clichés te gebruiken. Ik heb geproeerd om ze te vermijden en om ze, daar waar ze noodzakelijk zijn, wat op te frissen, maar het eind van het liedje is dat het een pageturner is geworden met een politieman, een seriemoordenaar en een journaliste. En dat is een verhaal dat al een miljoen keren is verteld. Dat van mij is alleen de nieuwste versie.”


Door welke boeken of schrijvers ben je beïnvloed?Als kind was ik een grote fan van de boeken van Nancy Drew. Ik hield van haar dapperheid, haar perfectionisme en onafhankelijkheid.(Ik was ook dapper, maar niet perfect en hoewel ik het uit alle macht probeerde, kreeg ik het niet voor elkaar om smokkelaars en kidnappers in ons kleine stadje te ontdekken). Daarna ontdekte ik Raymond Chandler en Dashiell Hammett, etc. Het is het standaard antwoord, maar het is wel waar. De roman As I Lay Dying van William Faulkner deed me voor het eerst beseffen dat ik alle regels aan mijn laars kon lappen, die ik op school leerde over de manier waarop je moet schrijven. Zonder die regels werd schrijven plotseling een stuk leuker. Ik vind Angst en Walging in Las Vegas van Hunter S. Thompson nog steeds een van de grappigste en beste boeken die er in Amerika ooit is geschreven. Toen ik halverwege de twintig was kwam ik in mijn Henry James periode en reisde ik in mijn eentje af naar Mexico met acht van zijn romans bij me. Ik ging pas terug toen ik al zijn boeken uithad. Het was een van mijn mooiste vakanties ooit. Op het gebied van thrillers ben ik dol op Val McDermid’s Tony Hill en Carol Jordan. Zij is niet bang om alles op zijn kop te zetten en daar ben ik gek op. Ik en ook een fan van de Alex Delaware-boeken van Jonathan Kellerman omdat ik altijd dat sprankje hoop behoud dat ik tijdens het lezen het plot kan ontrafelen. Ik houd ook van de boeken van Robert B. Parker. Hij schrijft fantastische dialogen en hij geeft zijn karakters de ruimte om elkaar te vermaken zonder dat datgene wat ze doen het plot ook maar een millimeter vooruit brengt. Mijn laatste favoriete boek is Stiff van Mary’s Roach. Het is een non fictie boek waarin verteld wordt wat er met onze lichamen gebeurt als we dood zijn. Het is het grappigste boek over lijken dat ik ooit gelezen heb en iedereen die erover denkt zijn lichaam aan de wetenschap te geven zou eerst dit boek moeten lezen alvorens een donorcontract te ondertekenen.”

Je boek wordt geafficheerd als ruw en schokkend. Maar ik vond het psychologische aspect veel belangrijker en interessanter.
“Dankjewel. Het psychologische aspect van het verhaal interesseert me inderdaad het allermeest. Ik denk dat alle goede thrillers karakterstudies zijn. Wij schrijvers situeren de karakters in de meest extreme omstandigheden omdat het een manier is om de lezer snel duidelijk te maken wat voor figuren het zijn. Je dringt snel tot de karakters door. Voor mij is dat waar het boek om draait, de gevaarlijke relatie tussen Archie, de politieman, en Gretchen, de seriemoordenares. De rest is alleen maar een excuus om hun verhaal te vertellen. Is het ruw en schokkend? Soms misschien wel. Maar het grote voordeel van lezen is dat je altijd die stukken kunt overslaan die je niet bevallen. En als het je interesseert hoe het boek compositorisch in elkaar zit of als je wilt weten hoe je iemand met een vleeshaak moet martelen, dan kan je sommige hoofdstukken keer op keer herlezen. Maar zeg dat alsjeblieft tegen niemand. Ze zullen denken dat je een engerd bent.”


Je boek speelt zich als het ware af in je achtertuin. Waarom? Heb je nog commentaar gekregen van de mensen in je omgeving?
“Nou, het was gemakkelijker om deze locatie te kiezen dan om een boek te schrijven dat zich afspeelt in Chicago. Kijk, ik woon hier en niet in Chicago. Eerlijk gezegd heb ik niet genoeg zelfvertrouwen om een verhaal te schrijven dat zich afspeelt in een stad die ik niet zo goed ken. Ik zou als een halve gare overkomen. Ik ken Portland goed en bovendien spelen veel thrillers zich af in Los Angeles en New York. Het leek me aardig om een locatie te nemen die een beetje anders was. Portland is een beeldschone stad. Maar het is ook een duistere, broeierige stad. We zijn omgeven door bossen en bergen en we worden constant aan het gevaar om ons heen herinnerd. Kinderen verdrinken in rivieren. Hele wandelende families verdwijnen spoorloos. Mensen storten in de bergen in ravijnen. Mensen die honden uitlaten worden de zee in gesleurd. Allemaal dingen die zich uitstekend lenen voor thrillers. Wat betreft je tweede vraag, of ik nog commentaar heb gekregen van mensen uit mijn omgeving? Ja, dat heb ik en alleen maar positieve reacties. Portlanders zijn nooit zo vaak in de gelegenheid om iets over zichzelf te lezen. Dus als de gelegenheid zich aandient, raken we allemaal erg opgewonden.”

Laat je sommige van je karakters terugkomen in je volgende boeken of was hun optreden eenmalig?
“Ooo, je zult hen zeker terugzien. Ik heb een contract met mijn uitgever waarin ik beloof drie boeken te schrijven met dezelfde karakters. En als ik het van hen mag, dan schrijf ik er meer. Ik heb nog heel veel verhalen te vertellen over Archie en Gretchen en ik heb zo het gevoel dat ik voorlopig nog niet uitgekeken ben op de relaties tussen de personen in Hartzeer.”

Kan je iets zeggen over de toekomst?
“Veel thrillers. Ik ben net klaar met het tweede boek en ik ben nu aan boek drie aan het schrijven. Ik wil ook meer reizen. Een van de voordelen van een boek dat in 22 talen is verschenen is dat er elke maand wel ergens een boek van me gepubliceerd wordt en gepromoot moet worden. Het is een fantastische manier om de wereld te zien. Ik moet alleen nog een manier zien te vinden om mijn dochter overal in mijn koffer mee te kunnen nemen.”