Interview Chevy Stevens

Het krulomzoomde gezicht van Chevy Stevens is engelachtig, haast profaan. Met moeite herken ik de jonge vrouw van de publiciteitsfoto’s waar zij met lang golvend haar op staat. Alleen de oogopslag en de zelfverzekerde blik zijn hetzelfde. Ze ziet er vlot maar degelijk uit en het kost weinig moeite om me haar voor te stellen in haar rol als makelaar die een potentiële koper vakkundig door een huis loodst. Het was tijdens het uitoefenen van dat beroep dat zij de inspiratie kreeg voor haar debuutroman Vermist.

Kan je iets vertellen over je achtergrond?
“Ik ben geboren in Duncan BC op Vancouver Island, waar ik nog steeds woon. Mijn vader zat bij de marine en had de hele wereld rondgereisd. Hij was zeer belezen. Toen ik jong was vertelde hij allerlei interessante verhalen en las me voor uit Kipling. Mijn moeder had een paardenranch waar ze heel druk mee was. Ze gaf kinderen paardrijlessen. Maar daarnaast schilderde ze. Ze was heel artistiek. Mijn vader was veel weg en mijn moeder was heel druk, dus ontwikkelde ik als kind een rijk fantasieleven. Ik speelde met mijn poppen en mijn katten en schiep mijn eigen wereld. Ik was erg introvert, een dromer. Ik las veel en vond het heerlijk om me onder te dompelen in de fantasiewereld van boeken. Ik had als tiener overigens niet de ambitie om schrijfster te worden. Ik vond het leuk om te schilderen en te schrijven, maar ik had niet de brandende passie die er voor nodig is om er je beroep van te maken. Die is pas later gekomen. Ik heb eerst halfslachtig gestudeerd, heb daarna een aantal baantjes gehad en ben rond mijn 28e makelaar geworden.

In je debuutroman Vermist wordt een jonge vrouwelijke makelaar ontvoerd, en lange tijd in gevangenschap verkracht en gemarteld. Is het idee voor het boek voortgekomen uit eigen ervaring of uit die van een vrouwelijke collega?
De basis voor mijn carrièrewissel lag in eerste instantie in het feit dat ik niet erg gelukkig was. Ik was in een periode dat ik dacht: Is dit het nu. Is dit alles? Ik was niet gelukkig in mijn werk en niet gelukkig in mijn relatie. En wat doet een mens dan? Die gaat dagdromen, nadenken over andere mogelijkheden. Ik wilde een minder hectisch bestaan. Dat was het moment dat het idee om schrijfster te worden bovenkwam. En op een nacht droomde ik mijn droom in proza. Ik zag woorden en complete zinnen op papier verschijnen. En een paar maanden later had ik als makelaar een “open huis” en toen kwam het idee voor het verhaal van mijn boek bij mij op. Kijk, het is niet zo dat je als vrouwelijke makelaar constant bang bent dat je een psychopaat tegen het lijf loopt die je ontvoert of die je bij het bezichtigen van het huis zal verkrachten, maar je bent wel voorzichtig. Ik ging nooit met een man samen een kelder van een huis in. Ik had ook altijd een mobiele telefoon in mijn hand om om hulp te vragen als het nodig was. Ik sprak ook nooit met een potentiële klant af in een afgelegen huis als ik hem niet eerst op kantoor ontmoet had. Het is nu eenmaal zo dat sommige mannen je een onveilig gevoel geven. Wat dat betreft ging ik op mijn instinct af. Maar een echt bedreigende situatie heb ik niet meegemaakt. Mijn verhaal is dus meer gebaseerd op onderbewuste angsten dan op een situatie uit de werkelijkheid.”

Je beschrijft als het ware de universele vrouwelijke nachtmerrie?
“Zo zou je het kunnen noemen. Vrouwen zijn nu eenmaal kwetsbaar. Als je de krant erop naslaat zie je dat veel vrouwen worden verkracht in parkeergarages, in steegjes, tijdens het joggen of gewoon op weg naar huis. Vrouwen die zich op plekken bevinden waar vrijwel niemand komt, moeten gewoon op hun hoede zijn. Verpleegsters bijvoorbeeld, maar ook vrouwelijke makelaars die een onbekende man in een groot leeg huis moeten rondleiden. Je moet gewoon voorzichtig zijn. Voordat ik makelaar was, was ik verkoopster. Ik was altijd op weg, sliep in motels, reed door afgelegen gebieden. Als ik in een motel langs een bar liep waar een aantal mannen stond, voelde ik me niet op mijn gemak. Voor je eigen veiligheid is het dan gewoon slim om niet al teveel aandacht te trekken en je niet in kwetsbare posities te manoeuvreren.”

Vermist is een misdaadroman met intense fysieke en psychologische momenten. Je beschrijft op beeldende wijze verkrachtingen, martelingen en ander geweld. Hoe moeilijk was het om je in te leven?
“Ik leef me enorm in als ik aan het schrijven ben. Ik kan lachen tijdens het schrijven van humoristische scènes en huilen bij sterk emotionele scènes. De emotionele en fysiek gewelddadige scènes waren voor mij vrij moeilijk. Mijn hart klopte dan als een razende. En als ik aan scènes werkte waarin de hoofdpersoon Annie O’Sullivan droevig of kwetsbaar was, dan leed ik met haar mee. Na dergelijke scènes was ik urenlang uitgeput. Bij een bepaalde scène aan het einde was ik zo geraakt, dat ik uren heb zitten huilen. Ik was niet tot bedaren te krijgen. Ik heb voor mijn boek overigens geen research gedaan. Ik heb geen artikelen of boeken gelezen over ontvoeringen en verkrachtingen. Ik wilde dat alles puur uit mijzelf zou komen. Ik heb alleen op internet gezocht naar de eventuele emotionele verwerking van een dergelijk drama, naar de stadia van rouw, verwerking en woede. Maar het merendeel kwam toch vanuit mijn eigen inlevingsvermogen.”

De lezer weet vanaf het prille begin dat je hoofdpersoon Annie de ontvoering overleefd heeft, omdat ze het hele verhaal, opgedeeld in sessies, aan haar psychiater vertelt. De hoofdstukken zijn vervangen door sessies. Een unieke vorm. Hoe kwam je daarop?
“Het is minder bewust gegaan dan het lijkt. Het is namelijk zo dat het hele verhaal bij mij binnenkwam in de vorm van een monoloog. In mijn hoofd hoorde ik hoe Annie het verhaal vertelde aan haar psychiater. Het was als het ware een sessie, waarin een woedende vrouw al haar frustraties op tafel legt. Ik heb opgeschreven wat ik hoorde en dat was Annies verhaal tijdens een sessie. Een verhaal in de ik-vorm. Ik ben in diezelfde stijlen in diezelfde vorm doorgegaan. Ik heb eigenlijk geen seconde overwogen om het verhaal in een andere vorm te gieten. Het is de ideale vorm om alle emoties te beschrijven terwijl ook het verhaal voortgang vindt en ik op heel natuurlijke wijze gebeurtenissen uit het verleden kan beschrijven, zonder dat ze hinderlijk opvallen als zijnde flashbacks. De vertelvorm was heel vloeiend en had enorm veel voordelen.”













Bij jou zijn de hoofdstukken vervangen door “sessies”. Maar het zijn bijzondere sessies, want Annie praat wel tegen de psychiater, maar hij geeft nooit antwoord. Waarom niet?
“Het antwoord van een psychiater doet niet terzake. Annie wil ook geen antwoorden. Dat vertelt ze hem meteen tijdens een van de eerste sessies. Zij wil praten, haar woede en frustraties uiten. Dat is haar manier van verwerken. Annie wilde ook niet gewezen worden op dingen waar ze helemaal niet aan wilde denken. Toen ik met het boek begon heb ik de psychiater wel antwoord laten geven, maar het werkte niet. Ik heb alles geschrapt. Het was Annies verhaal, haar monoloog.
Mijn nieuwe roman, Never Knowing, waar ik nu aan bezig ben, is ook in sessie-vorm. Ik voer een nieuwe patiënt op, Sara, maar ik maak gebruik van dezelfde psychiater, Nadine. Dat kan ook gemakkelijk, want zij heeft in Vermist geen gezicht gekregen. Maar ook hier zal de rol van de psychiater beperkt blijven. In mijn derde boek krijgt de psychiater de hoofdrol. Dat wordt een verhaal vanuit het gezichtspunt van de psychiater. Hopelijk gaat het schrijven van een boek nu wat sneller, want over mijn eerste boek Vermist, heb ik vier jaar gedaan. Het was een lang leerproces ”

Annie haat haar ontvoerder vanuit het diepste van haar hart, maar naarmate ze langer opgesloten is, begint ze ook enig begrip voor de man op te brengen. Als hij soms dagen weggaat om eten te halen, mist ze hem wel op een bepaalde manier.
“Dat komt omdat ze ook zijn zwakke kanten leert kennen. Ze ziet dat hij ondanks zijn gewelddadige inslag toch ook menselijke kanten heeft en soms heel kwetsbaar kan zijn.
Ze ziet dat zelfs de vleesgeworden duivel niet alleen zwarte kanten heeft. Dat is iets wat ik er bij het herschrijven in heb gezet. In het begin was De Griezel, of The Freak zoals hij in de Amerikaanse editie heet, een clichématige slechte man. Maar het werkte beter als hij gewone menselijke aspecten had. Meer nog dan de dagelijkse verkrachtingen, bracht dat de nodige verwarring teweeg bij Annie. Ze snapte een beetje waarom hij de dingen deed die hij deed. Daar stond tegenover dat ze woedend was op zichzelf omdat ze begrip voor haar verkrachter wist op te brengen. Het was een emotie die ik goed kon gebruiken in het verhaal. Overigens ging Annies begrip nergens zover dat je van het Stockholm-syndroom kan spreken. Daarvoor haatte ze hem toch te veel.”

Nadat Annie tijdens haar gevangenschap zwanger is geraakt, krijgt zij een baby, die door toedoen van The Freak sterft. Dan kent Annies haat geen grenzen meer.
“Ik had ultieme haatgevoelens nodig evenals oneindig oplaaiende angst om geloofwaardig te maken waarom Annie de waarheid achter haar ontvoering per se wil achterhalen. Ik wilde ook het statement maken dat het kennen van de waarheid een mens niet altijd verlichting schenkt. Voor Annie was het waarschijnlijk beter geweest als ze niet had ontdekt waarom ze ooit ontvoerd was door The freak. De achterliggende waarheid is nog veel erger en complexer dan een mens kan verdragen. Maar het is in de werkelijkheid nu eenmaal zo dat je alleen verder kan gaan met je leven als je met de grootste drama’s kan leren omgaan. Hoe pijnlijk ook. Een verwerkingsproces, een rouwproces kan pas beginnen na het kennen van de waarheid. Daarom willen moeders van vermoorde kinderen vaak praten met de moordenaars. Ze willen antwoorden. Pas dan kunnen zij verder. Eigenlijk geldt dat voor ons allemaal. Met de waarheid kan een mens leven, met de leugen niet.”

HET OORDEEL
In “Crimezone leest vooruit” wordt een boek gelezen en besproken door minimaal vijf recensenten van Crimezone. Voor deze editie vroegen we om de meningen van: Anique Mulder, Jennefer Mellink, Rose Leighton, Jensy Franco Barate en Anne Terwisscha.

Vermist krijgt van alle recensenten een dikke voldoende. De Canadese kan goed schrijven (daarover zijn de recensenten het allemaal eens), de vorm wordt niet door iedereen ervaren als prettig, wel als vernieuwend. De spanning is meer dan goed. Stevens weet knap in de huid te kruipen van hoofdpersoon Annie en laat de lezer niet snel meer los. De ontknoping is verrassend.

DE RECENSIES
Anique: ‘Debutante Chevy Stevens haalde de inspiratie voor haar eerste boek uit haar voormalige baan in de makelaardij. Vermist kreeg al lovende recensies in het buitenland, waardoor de verwachtingen in Nederland hooggespannen zijn.

Annie O’Sullivan is makelaar en besluit aan het eind van de dag toch nog een man rond te leiden in een huis dat ze graag wil verkopen. Deze man blijkt niet geïnteresseerd te zijn in het huis, maar in Annie zelf. Voordat ze het weet wordt ze wakker op een bed in een hermetisch afgesloten berghut. De Griezel, zoals zij de man noemt, wil met haar een leven opbouwen. Hij mishandelt, kleineert, dirigeert en verkracht haar. Hij breekt haar beetje bij beetje af. Uiteindelijk weet ze te ontsnappen, maar ze kan haar eigen leven bijna onmogelijk oppakken. Zeker als ze het sterker wordende vermoeden heeft dat ze nog steeds niet veilig is.

Elk hoofdstuk in Vermist beschrijft een sessie van Annie bij een therapeut. Aan haar ‘zielenknijper’ vertelt ze beetje bij beetje wat haar in die berghut is aangedaan en hoe ze haar leven daarna probeert op te pakken. Een bijzondere opzet, waardoor het verhaal zich langzaam aan de lezer openbaart. Annie is het personage dat in de lezer kruipt en zich daar nestelt. Het ongelofelijke verhaal is realistisch en heeft stuitende wendingen. Haar relatie met andere personages wordt mooi uit de doeken gedaan.

Angst, verdriet, achterdocht, genegenheid en woede. Deze achtbaan van emoties wordt zo goed beschreven door Stevens dat de lezer niet anders kan dan alles meevoelen en zelf ervaren. De schrijfstijl is heel helder, mooi, net of Annie de gebeurtenissen rechtstreeks aan je vertelt. Haar wispelturigheid en haar koppigheid zijn heel begrijpelijk. Toch zoekt Stevens met Annies eigen zoektocht de grenzen van geloofwaardigheid op. De confrontatie die de hoofdpersoon aangaat aan het eind van het boek lijkt onwaarschijnlijk in haar situatie. Een ander zou dat nooit durven, maar voor haar pakt het toevallig goed uit. Dit hoort echter ook wel bij een goede thriller en bezorgt de lezer een aantal spannende uren.
Vermist heeft de verwachtingen meer dan waargemaakt, is verrassend, spannend, ongelofelijk indrukwekkend en blijft lang na de laatste bladzijde nog spoken. Een prachtig debuut!’

Rose: ‘Een verhaal dat niet uit hoofdstukken, maar uit sessies bestaat en een hoofdpersoon die de lezer direct aanspreekt met dokter: dat is even wennen. In Vermist vertelt ontvoeringsslachtoffer Annie haar verhaal aan haar psycholoog, als een lange monoloog waarin ze op een rijtje zet wat haar allemaal is overkomen. In het begin is dat heel wonderbaarlijk, maar al snel wen je aan deze monoloog-vorm en duik je met Annie haar verhaal in.

Dat is behoorlijk heftig: het ene moment probeert Annie, een jonge makelaar, nog een huis te verkopen aan een geïnteresseerde klant en het volgende moment blijkt die klant haar grootste nachtmerrie. Hij injecteert haar met iets waardoor ze buiten westen raakt en wanneer ze bijkomt, bevindt ze zich in een hutje ergens in de bergen, ver weg van de buitenwereld. Haar ontvoerder neemt volledig de macht over Annies leven over en ze kan niet anders dan daar in meegaan. Dat is bij tijd en wijlen enorm benauwend, vooral doordat ze er in ik-vorm over vertelt. Langzaam maar zeker wordt duidelijk wat Annie allemaal heeft moeten doorstaan, maar je komt ook steeds meer te weten over haar leven voor de ontvoering, en dat daarna. Zou het kunnen dat haar aanvaller haar met een reden heeft meegenomen? Je gaat het je steeds meer afvragen.

Doordat het gaat om een uitgebreide terugblik, ontstaat een typisch soort spanning. Je weet vanaf bladzijde één dat Annie uiteindelijk thuis zal komen, anders had ze niet bij de psycholoog gezeten. Je hoeft je dus niet af te vragen of ze het wel zal overleven. Toch weet Chevy Stevens op een typische manier onder je huid te kruipen. Of dat per se in deze ‘bij de psycholoog op de bank’-vorm moet, kun je je afvragen, dat is af en toe wellicht ietsje gezocht. Ook zonder de psycholoog was de monoloog overeind gebleven, en misschien nog wel spannender geworden, maar over all is dit een prima debuut.’

Jennefer: ‘De makelaar om wie het allemaal draait in Vermist, Annie O’sullivan, houdt open huis. Net op het moment dat de opendag erop zit, komt er een verlate bezoeker aan die oprecht interesse in het huis blijkt te hebben. Annie leidt de man rond door het huis, maar de man lijkt heel andere plannen te hebben. Hij prikt een pistool in haar rug en leidt haar mee naar zijn busje. Als ze, nadat ze is gedrogeerd, bijkomt, bevindt ze zich in een blokhut op een, voor haar, onbekende locatie. De daaropvolgende maanden brengt ze door met haar ontvoerder in de blokhut. Ontsnappen is onmogelijk, haar ontvoerder ombrengen evenmin. De ontvoerder doet dingen met haar die het daglicht niet kunnen verdragen. Als Annie zichzelf na een jaar weet te bevrijden, durft ze niemand meer in vertrouwen te nemen. Annie bouwt een goede band op met adjudant Gary Kincade van de afdeling Geweldsdelicten, overigens de enige persoon, naast haar psychiater, met wie ze vrijuit durft te praten over haar ontvoering. Mensen in haar omgeving verzekeren haar ervan dat er niets meer kan gebeuren, maar het tegendeel is waar, het gevaar loert om de hoek.

Vermist speelt zich grotendeels af in de bergen, daar waar Chevy Stevens vandaag de dag graag haar vrije tijd doorbrengt samen met haar man en hun hond.
Stevens heeft de omgeving in Vermist heel realistisch weten te omschrijven. Het verhaal is zo goed geschreven, dat je bijna zou gaan denken dat de auteur de ontvoering zelf heeft meegemaakt en haar eigen verhaal doet. Als lezer leef je ontzettend mee met de ontvoerde Annie, wier leven volledig uit handen wordt genomen door de ontvoerder, zowel tijdens de ontvoering als erna. Doordat een groot deel van het verhaal wordt verteld vanuit de ik-verteller, weet je niet meer dan het hoofdpersonage. Dit maakt het verhaal nog zenuwslopender. De plot is goed verzonnen en erg goed uitgewerkt. Vermist is een zeer veelbelovend debuut dat je als thrillerliefhebber absoluut gelezen moet hebben.’

Jensy: Vermist is het thrillerdebuut van de uit Vancouver Island afkomstige Chevy Stevens. Op een fascinerende manier beschrijft Stevens de ontvoering van een jonge vrouw en de nasleep van haar ontvoering. Vermist is een huiveringwekkend verhaal dat de lezers niet zo snel los zal laten.

Het verhaal speelt zich af op het eiland Clayton Falls, Vancouver Island. Hoofdpersonage Annie werkt er als makelaar en staat op het punt een grote opdracht binnen te slepen. Haar vriend heeft een eigen restaurant en haar beste vriendin werkt ook als makelaar. Over het algemeen leidt Annie een vrij normaal leven. Dit verandert echter wanneer ze op een dag, tijdens een open dag, wordt ontvoerd door een onbekende man. Deze ‘griezel’ neemt haar mee naar een afgelegen plek waar hij een huisje heeft gebouwd, speciaal voor zijn nieuwe leven met Annie. Ruim een jaar lang wordt Annie misbruikt en mishandeld door de ‘griezel’. Maar wanneer ze de hoop op redding bijna heeft opgegeven ziet Annie een kans om haar ontvoerder uit te schakelen en te ontsnappen. Annie is enorm opgelucht met haar herwonnen vrijheid maar het kost haar wel veel moeite om de draad weer op te pakken. Alleen tijdens gesprekken met haar psychiater kan ze over de gebeurtenissen van haar gruweljaar praten. Zolang de politie niet alle details rondom haar ontvoering heeft opgehelderd kan Annie zich niet helemaal veilig voelen. Beetje bij beetje komen de politie en Annie achter de echte identiteit van haar ontvoerder en zijn motieven. Annie komt tot de schokkende ontdekking dat ze niet iedereen in haar directe omgeving kan vertrouwen. Zouden haar familie en kennissen misschien iets met haar ontvoering te maken kunnen hebben?

Vermist wordt verteld vanuit het perspectief van Annie. Doormiddel van gesprekken met haar psycholoog komt de lezer te weten wat Annie allemaal tijdens haar ontvoering heeft meegemaakt. Elke hoofdstuk staat voor een nieuwe sessie met haar psycholoog. Je komt zo als lezer in het hoofd van Annie terecht en ziet de gebeurtenissen door haar ogen. In het begin is deze vertelstijl even wennen maar naarmate het verhaal verder vordert, word je er echt ingezogen. Vooral de gebeurtenissen aan het begin van het verhaal doen je behoorlijk huiveren. De gruwelheden die Annie meemaakt worden zo duidelijk en echt beschreven. Het is net alsof je ze als lezer echt voor je kunt zien gebeuren. Het eerste deel is dan ook het beste deel van het verhaal. Maar daarna zakt het verhaal een klein beetje in en gebeurt er weinig. Het begint vervolgens weer interessant te worden wanneer duidelijk wordt wie er werkelijk achter de ontvoering van Annie zit. De ontknoping komt als een verrassing en is totaal niet voorspelbaar. De boeiende plot en verrassende ontknoping maken dit boek de moeite waard om te lezen. Stevens heeft met Vermist zeker een uniek debuut geschreven.’

Anne: ‘Het gaat Annie O’Sullivan niet voor de wind. Ze heeft een moeder bij wie ze het nooit goed kan doen en haar werk als makelaar loopt niet echt op rolletjes. Maar het kan altijd erger. Annie komt in een nachtmerrie terecht als ze op een dag ontvoerd wordt door een man. Hij sluit haar op in een blokhut met geen enkele kans op ontsnappen. De Griezel, zoals Annie hem in gedachten noemt, dwingt haar te leven volgens zijn regels, die zij noodgedwongen opvolgt.

Vermist wordt verteld door Annie zelf en begint als ze inmiddels teruggekeerd is in de maatschappij. Annie loopt bij een psycholoog; elk hoofdstuk is een sessie waar Annie in monoloogvorm verhaalt wat haar is overkomen. Deze vertelstijl is verraderlijk: in het begin zorgt ie voor een veilige afstand door haar beschouwende manier van vertellen en het feit dat je weet dat ze het overleefd heeft.
Maar langzamerhand gaat het verhaal onder de huid kruipen. Annie springt in haar verhaal ook naar de tijd na haar terugkomst. En dan valt het op dat ze over bepaalde details niet praat, waardoor de spanning alleen maar meer toeneemt.

Je hebt van die schrijvers die gelijk met hun debuut al laten zien dat ze over grote klasse beschikken. Stevens is daar één van. Ze weet genoeg afwisseling in haar verhaal te brengen door heen en weer te springen tussen, tijdens en na de ontvoering, waardoor de lezer niet constant met de ontvoerder en Annie te maken heeft. De personages zijn goed neergezet; de manier waarop bijvoorbeeld wordt beschreven hoe Annie reageert op haar omgeving is erg geloofwaardig. En wat ook heel belangrijk is in een thriller: Stevens weet hoe ze het verhaal op gang moet houden door de gebeurtenissen steeds erger te maken.

Maar dat moet je als lezer allemaal zelf ontdekken. Het is jammer dat de flaptekstschrijver daar niet net zo over dacht. Op de achterkant van het boek worden details en hints gegeven die pas in het laatste deel van het boek voorkomen. Een jammerlijke misser op een verder zo voortreffelijk debuut.’