Interview David Hewson

Tot 2005. In dat jaar verscheen het eerste deel met in de hoofdrol politieman Nic Costa in Nederlandse vertaling: De Vaticaanse moorden. Het boek werd door de uitgeverij (De Fontein) gebracht in de slip stream van Dan Brown, wat mogelijk heeft bijgedragen aan de succesvolle start ervan. Hewson zelf dacht nog niet na over een serie. In een eerder interview met Crimezone vertelde hij dat zijn toenmalige redacteur hem, nadat ze De Vaticaanse moorden had gelezen, hierop aandrong. ‘Ze had in alle opzichten gelijk. Nic Costa en Teresa zijn ideale personages voor een serie,’ aldus de Britse misdaadschrijver.
Inmiddels bedient Hewson in vele landen een groeiend aantal fans met één nieuw boek per jaar en werd het zesde deel in de reeks genomineerd voor de Theakston’s Old Peculiar Crime Novel of The Year Award in 2009.

School dropout
In een interview las ik dat de keurige Engelsman die naast mij op de bank zit een echte ‘school dropout’ was. Maar als ik hem hierover vraag, wil Hewson die gedachte graag even rechtzetten. ‘Nee, ik ben van school gegaan toen ik zeventien was. Ik kwam uit een arbeidersgezin, er was geen geld om te studeren en ik wilde maar één ding: schrijven. Ik richtte mijn pijlen op de plaatselijke krant in Yorkshire. Daar mocht ik aan de slag. Ik schreef verhalen over bloemenshows en begrafenissen. Maar ik wilde natuurlijk meer. Gelukkig zag men mijn talent wel en tegen de tijd dat ik vierentwintig werd kon ik aan de slag bij The Times.’

Een kleine tien jaar later verscheen dus zijn eerste boek, maar daarvan wil de auteur eigenlijk niets meer weten. ‘Dat was een hoop troep. Ik heb zelf niet eens een exemplaar van dát boek. Maar er is dus, en dat verzin ik niet, een Amerikaan die juist dat boek verzamelt. Ik heb er al drie voor hem gesigneerd, maar het liefst zak ik direct door de grond als ik het boek zie. Mijn eerste échte boek is Semanta Santa. Dit boek speelt zich af in Sevilla (Spanje) en werd in 2002 verfilmd als Angel of Death.’

In die tijd werd ook de basis gelegd voor het eerste boek in de Nic Costa-reeks. ‘Ik legde op dat moment de laatste hand aan Lucifer’s Shadow, mijn “vierde” standalone die zich afspeelde in Venetië. Om niet teveel afgeleid te worden door de stad wilde ik het geredigeerde manuscript niet lezen terwijl ik in Venetië was, dus ik ging naar Rome. Dit was in feite het begin van mijn nieuwe carrière. Na Lucifer’s Shadow had ik in Engeland geen uitgever meer, dus ik kon ook echt opnieuw beginnen. Dat was eigenlijk een goed moment. Ik ben er ook van overtuigd dat het goed is om eens in de zoveel tijd het roer om te gooien. Het kan nooit altijd goed gaan op dezelfde manier, dus je moet jezelf opnieuw blijven uitvinden.’

‘ Costa maakt ook gewoon fouten. Hij is een mens van vlees en bloed.’
‘Ik wilde vooral een protagonist creëren die anders was dan de bekende varianten. Dus niet die detective van middelbare leeftijd met een drankprobleem en rondloopt in een kreukelige regenjas. Ik wilde een jonge vent, die idealistisch was en nog een beetje naïef. Gewoon een fatsoenlijke kerel, die nog door het leven gevormd moest worden. De eerste recensenten moesten daar nog wel eventjes aan wennen want dit was toch niet zoals een hoofdpersonage in een misdaadroman bedoeld was. Zij wilden vooral de bekende helden zien die het allemaal wel even zouden oplossen. Maar Costa maakt ook gewoon fouten. Hij is een mens van vlees en bloed.’

A Season for the Dead (NL: De Vaticaanmoorden, 2005) werd uiteindelijk echt de gedroomde nieuwe start voor de auteur. ‘Ik vond al snel een nieuwe uitgever in Engeland en in Amerika. Daarna kwam De Fontein, zij waren de eerste buitenlandse uitgever die de vertaalrechten kochten. Het boek was een internationaal succes.’

Hoewel het op voorhand dus niet echt de opzet was, werd het toch het begin van een lange reeks boeken. Maar heel planmatig ging Hewson niet aan de slag. Er zit nog steeds geen roadmap in zijn lade.

‘Ik wou dat ik zo georganiseerd was (lacht). Nee, ik schrijf elk boek als een opzichzelfstaand boek. Elk boek wijkt ook behoorlijk af in tone of voice en de aanpak. Het gaat ook niet altijd alleen maar over Costa. Er zijn andere personages die hun rol opeisen. In boek tien heeft Theresa Lupo (zijn persoonlijke favoriet, red.) de hoofdrol. Zij was al in een tijdje in mijn hoofd bezig een hoofdrol te bemachtigen. Ik wil zelf niet verveeld raken tijdens het schrijven en al helemaal de lezer niet vervelen met één hoofdpersoon waar ze járen aan vast zitten. Daar zijn voorbeelden genoeg van. Het masker van Dante (het boek dat dit jaar in Nederland verscheen) is bijvoorbeeld echt een Hitchcock-achtig verhaal, gezien vanuit een Italiaanse oogpunt, dat zich naast Rome ook in San Francisco afspeelt. Het volgende boek is weer een echte politiethriller dat zich afspeelt in het Rome van de jaren 70 met de terroristische groeperingen die destijds actief waren. Het boek daarna gaat weer over Costa en allerlei mysteries rondom de kunstenaar Caravaggio. Steeds weer net even anders om niet afgestompt de raken.’

Hewson schreef Het masker van Dante omdat Dante zo een grote en belangrijke naam in de Italiaanse literatuur is. ‘Het verhaal van Alfred Hitchcocks Vertigo laat zoveel parallellen zien met Dante’s verhaal. Dat wilde ik samenbrengen.’ Zo komt Costa uiteindelijk in San Francisco terecht. Wederom een interessant uitstapje voor de protagonist, want in een eerder interview – na het eerste of tweede boek – vertelde de auteur nog dat hij Rome nooit zou verlaten om dat daar nog zoveel verhalen in zouden zitten. Het was het antwoord op de vraag of hij ooit een verhaal in Venetië zou laten plaatsvinden. Twee boeken later zat Costa wél in Venetië…
Hewson moet hierom lachen, maar hij heeft zijn antwoord natuurlijk allang klaar: ‘Rome is echt een fantastische stad. Maar de plaats moet ook niet té vertrouwd worden voor de lezer. Dan haal je veel van de verrassingen weg. Mijn personages moeten vertrouwd zijn, niet de omgeving.’

Italiaanse televisieserie
Inmiddels wordt de Nic Costa-reeks van David Hewson door een Italiaans productiehuis bewerkt voor televisie. Hewson: ‘Het is een enorm project. Het worden zes televisiefilms van negentig minuten. Ik verwacht overigens niet dat de scripts voor medio 2012 zijn geschreven. Ze gaan zeer creatief te werk en smelten verhaallijnen van verschillende boeken aan elkaar. Ze zijn daar bezig met het maken van het beste voor televisie, en dat is niet per definitie één op één het boek dat er ligt.’

Hij bemoeit zich verder niet met het schrijven van de scripts, wel houdt hij vinger aan de pols. Hewson: ‘Ik ben een romanschrijver, geen scenarioschrijver. Daar heb je hele andere vaardigheden voor nodig.’

Over zijn beste boek, zegt David Hewson: ‘In mijn hoofd is het boek dat ik op het moment schrijf het beste. We hebben het hier als schrijvers onderling weleens over, want iedereen voelt dat wel zo’n beetje hetzelfde. Op het moment dat het boek af is, dan vergeet je het min of meer. Natuurlijk niet de grote lijnen, maar de details ben laat je snel achter je liggen. Daarom is het soms ook lastig om promotie te doen voor je boeken. Je moet proberen te onthouden waar het boek precies over ging, terwijl je inmiddels al met hele andere verhalen bezig bent. Er zit zo twaalf tot achttien maanden tussen het schrijven en de publicatie en in het buitenland kan het zo een paar jaar later zijn.’

Over het schrijverschap: ‘Het is wat dat betreft een heel raar beroep, schrijver. Toen ik journalist was ging ik ergens naar toe, schreef een verhaaltje en de volgende dag stond het in de krant. Klaar! En of het goed was of minder goed, of ronduit slecht. Ach, het maakte niet echt uit. Twee dagen later was het al weer vergeten. Boeken blijven je achtervolgen. Het is eigenlijk krankzinnig… Ik doe het ook alleen maar omdat ik nergens anders meer terecht kan (haha). Geen krant zou me meer in dienst nemen, maar ik geloof ook niet dat ik dat ooit nog zou willen. Maar laat me duidelijk zijn: ik houd echt van mijn werk, hoe gek het ook is of nog zal worden in de toekomst. Er is voor auteurs zoveel meer mogelijk door alle digitale ontwikkelingen.’

Dat Hewson openstaat voor nieuwe kansen blijkt wel uit het persbericht enkele weken na het interview waarin de auteur bekend maakte dat hij de klassieker Macbeth van Shakespeare gaat bewerken tot een audioboek met co-auteur, A.J. Hartley (hoogleraar Shakespeare aan de Universiteit van North-Carolina). Het boek wordt ingesproken door de Schotse acteur Alan Cumming. Op dit moment worden wereldwijd de vertaalrechten verkocht van een ander project waaraan Hewson binnenkort begint: de “verboeking” van de Deense televisiereeks The Killing, die in Nederland voor veel geld verkocht werd aan uitgeverij De Boekerij.

Het genre
Over het genre zelf zegt de Brit: ‘Ik mis de originaliteit. Ik begrijp dat niet. Zoveel mensen proberen alleen maar voorspelbare boeken te schrijven. Crime is het meest populaire maar ook het meest interessante genre dat er is. Daar kun je, vind ik, zoveel meer mee doen. Maar veel schrijvers leggen hetzelfde voorspelbare pad af. Ik vind dat saai, maar vooral ook slecht nieuws voor het genre.’

Hewson legt uit dat ook in Engeland door literatuurcritici met de nek gekeken wordt naar het thrillergenre. ‘Er is één ding wat de Britten meer haten dan een flop en dat is een succes (lacht). Je kúnt niet goed zijn als je heel veel boeken verkoopt. Als je populair bent, dan kun je niet intelligent zijn. En als je succesvol bent, ben je niet literair. Ach ja, het beeld verandert wel hoor, heel langzaam. Maar ik krijg meer uitnodigingen voor literaire festivals in Australië dan in mijn eigen land.’

De auteur blijft zich toch over het literaire klassenverschil verbazen. ‘Je kunt iets mooi vinden of niet. Dat is het gewoon. In de muziek wordt dit onderscheid helemaal niet gemaakt. Kijk, Lady Gaga hoeft je smaak niet te zijn, maar je kunt wel een bepaalde vorm van bekwaamheid, een bepaalde kwaliteit, erin herkennen. In de UK wordt veel populaire fictie niet eens besproken door critici. Maar ja, als je dat écht erg vindt, dan moet je geen schrijver willen zijn.’
Uiteindelijk was dit een van de redenen voor Hewson om board member te worden van International Thriller Writers Inc, een organisatie voor thrillerauteurs in Amerika. Hewson: ‘Het is niet zo internationaal geworden als we hebben gehoopt, maar het heeft wel zeker invloed gehad op het literaire landschap in de VS. We wilden vooral laten zien dat we geen “tweede klas” auteurs zijn. Ik denk dat dat wel gelukt is. ITW verzet nog steeds veel goed werk, ook voor beginnende auteurs.’

Social Media
Steeds meer (thriller)auteurs zijn dagelijks op de populaire vriendennetwerken te vinden. Ook David Hewson is vrij actief op zowel Facebook als Twitter. Hij vergaarde inmiddels 1.700 volgers en bijna 1.000 “vrienden”. Op mijn vraag waarom hij het doet, antwoordt Hewson: ‘God knows (lacht)… Ik heb echt geen flauw idee. Nee, mijn Amerikaanse uitgever vroeg me min of meer iets te doen met Facebook en Twitter. Maar als je een eerlijk antwoord wilt, ik vraag me werkelijk af of het de moeite loont. Het kost vreselijk veel tijd. Twitter is een goede manier om een nieuwtje in de wereld te brengen, dat is weer gebleken met het persbericht over The Killing. Maar daarvoor terug krijg je heel veel mensen die je ineens manuscripten en selfpublished boeken willen toesturen en mij vragen om een aanbeveling te schrijven omdat ik een Facebook-vriend ben… Echt niet! “I am not your f***ing friend, you know. Delete!”. Zo werkt het dus niet. Je kunt niet iedereen antwoord geven op de berichtjes die ze jou twitteren. Dus dat levert ook weer teleurstellingen op. En wat mensen ook rondsturen… “Ik zit in de trein” of “Ik ben aan het schrijven”, nou dát is interessant hoor! Als je echt aan het schrijven bent dan kun je niet op Twitter berichtjes achterlaten.
Ik ga er ook mee stoppen en me straks weer volledig focussen op het schrijven van boeken. The Killing staat op het programma, dus ik moet vol aan de bak.’

Het masker van Dante verscheen begin 2011 bij uitgeverij De Fontein. Crimezone Members maken kans op een gesigneerd exemplaar in de Mail-en-win actie!