Interview Griselda Molemans

Ze is uitermate zelfstandig, heeft een ongekend doorzettingsvermogen, een grote behoefte aan vrijheid en een dosis daadkracht waar menig topmanager jaloers op kan zijn. Door haar grote talenkennis (Frans, Duits, Engels, Spaans en Italiaans) is zij multi-inzetbaar. Geen wonder dat de cv van Griselda Molemans meerdere pagina’s omvat.  


Griselda Molemans werd in 1961 in Castricum geboren. Haar moeder die afkomstig is uit Surabaya, is een Indisch-Molukse die afstamt van een Afrikaanse KNIL-soldaat die de door de legerleiding gegeven naam Molemans droeg. Haar vader komt van Curacao en stamt af van een Surinaams-Duitse familie. Begin jaren vijftig kwamen ze beide met hun ouders naar Nederland. Griselda: 'Mijn moeder en mijn oma hadden het veel over hun geboorteland en lieten vaak foto’s zien. Dat verklaart  waarom ik een aantal boeken over Indië heb geschreven. Ik ben gefascineerd geraakt door het leven dat mijn moeder en de andere familie daar hadden. Zij zijn daar weliswaar als Nederlandse staatsburgers opgegroeid, maar ze hebben veel meegekregen van de inheemse, Indonesische tradities. Ik ben dus met een bepaalde gespletenheid opgegroeid. Ik merkte  al heel jong dat zij op een andere manier behandeld werden. Mede vanwege hun uiterlijk. Ik vond het raar dat je een Nederlands paspoort hebt, maar wel op een andere manier bejegend wordt. Ik heb daar altijd een bepaald soort gevoeligheid voor gehad. In Amerika is het allemaal wat zakelijker. Als je daar binnenkomt, moet je meteen aan het werk. Probeer je maar staande te houden en wie je bent en wat je afkomst is, dat is secundair. Ik voel me daar wel bij.'

Indische roots

Griselda maakt er overigens geen geheim van dat zij zich Indischer voelt dan zij zelf dacht. In Los Angeles houdt ze de heimwee in stand door Indische kruiden en groenten te planten en recepten te verzamelen van Indische en Molukse tantes. Verder doet ze research voor het boek United States of Amerindo over de migratie van Indische, Molukse en Indo-Afrikaanse vluchtelingen die als 'displaced persons' tussen 1958 en 1962 naar de Verenigde Staten zijn geëmigreerd. Ook in haar eerste thriller Oog van de naald verloochent zij haar roots niet. Zo zijn de ouders van haar hoofdpersonen Fay (journaliste) en Mike (rechercheur) pioniers uit de archipel en worden er ter verhoging van de sfeer regelmatig Indische woorden en uitdrukkingen gebezigd. Zoveel zelfs dat er een verklarende woordenlijst achterin het boek is opgenomen om de willekeurige lezer op het goede spoor te houden. Banyak selamat dan rejeki (veel liefs en geluk).


Televisietijd

Voor het grote publiek is Griselda bekend als de deskundige presentatrice en sportverslaggeefster van Studio Sport. Ze was net afgestudeerd s toen ze op haar 28e de kans kreeg om op tv programma’s over voetbal, tennis en Nederlands basketbal te presenteren. Maar aan de, overigens plezierige, samenwerking met de NOS kwam na jaren een einde toen men haar dwong in vaste dienst te komen. Griselda: 'Het leidde tot een enorm conflict. Ik weigerde om in vaste dienst te gaan. Ik had een eigen bedrijf met veel opdrachtgevers, droeg m'n eigen sociale premies en verzekeringen af en wilde bovenal mijn vrijheid behouden. Ik wilde voor tijdschriften en kranten sporters blijven interviewen, zonder dat ik daar van tevoren toestemming voor hoefde te vragen. Toen ben ik dus weggegaan, helemaal nadat mijn facturen niet meer werden betaald'.

Hoewel ze als eerste in Nederland een VAR uitgereikt kreeg en nog een tijdlang voor andere omroepen sportprogramma’s presenteerde, kwam de nadruk steeds meer te liggen op buitenlandse activiteiten. 'Voor de Amerikaanse sportzender ESPN ben ik gedurende 10 jaar dwars door Europa gereisd. Ik kon bij hen komen werken, maar hun standplaats Hartford in Connecticut vond ik erg droefgeestig. CNN wilde me een contract geven voor drie jaar,  maar dan mocht ik juist niet meer reizen en moest ik in Atlanta komen wonen. Ik besloot toen dat ik het zelf moest gaan doen. Eerst ben ik naar Miami gegaan, maar ik ontdekte dat ik daar met het weinige sport- en entertainmentnieuws niet mijn boterham zou kunnen verdienen. Dus toen bleef er maar één stad over: Los Angeles. Er was film, sport, entertainment, literatuur, de game-industrie. Zo ontzettend veel. Dus ik nam mijn koffer en laptop mee en waagde de sprong. Ik ben bij Indische kennissen een weekje in huis geweest en daarna heb ik een appartement gevonden. Ik had gelukkig al een groot aantal opdrachtgevers, dus heb ik een vliegende start kunnen maken. Ik kon meteen verhalen kwijt over de Clippers en de Lakers. Vanaf de tweede week in Los Angeles wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt. Het is waar dat het beste van het beste en het slechtste van het slechtste samenkomen in die stad. Maar ik ben geïnteresseerd in de absolute genieën die daar wonen. Er zit daar een ongekende enclave aan talenten. De keerzijde van die keiharde stad is dat je er  struikelt over de droevigheid en de sneuneusjes, maar ook dat is onderdeel van de stad.'

Tijd voor een thriller

Naast sport, entertainment en kunst behoort ook het spannende boek tot de interessevelden van Griselda: 'Al vanaf mijn jeugd ben ik een groot liefhebber van de misdaadverhalen van Agatha Christie. Het leek me altijd fantastisch om zo'n plot te kunnen uitdenken, op een zodanige manier dat het tot in detail klopt. Met die gedachte liep ik al een tijdje rond. Maar ik had me tot aan het voorjaar van 2010 voor een aantal boeken aan mijn uitgeverij verbonden. Het laatste boek dat ik heb geschreven, Zwarte huid, Oranje hart, heeft me vijf jaar gekost. Ik schreef het met tussenpozen omdat ik er veel voor moest reizen. Toen dat af was, had ik eindelijk de tijd vrij. Ik had geen deadline. Ik  kon rustig nadenken en ik had langzamerhand wel de contouren in mijn hoofd. Oscar van Gelderen (uitgever van Dutch Media, red.) heeft ooit mijn tweede boek uitgebracht en op een gegeven ogenblik heb ik het concept voor Oog van de naald aan hem voorgelegd.  Ik had geluk dat hij op dat moment nog één thriller zocht die hij graag wilde uitgeven. Daarna is alles snel op de rails gezet. Ik ben een aantal maanden in LA gaan researchen en ben meteen met de eerste hoofdstukken begonnen.'


Tatoeages
Toen Griselda begon met schrijven waren er twee dingen die zij in haar hoofd had. In de eerste plaats wist ze dat het boek over één van haar interessevelden, de tatoeagewereld, zou gaan. En in de tweede plaats wist Griselda dat ze een serie wilde schrijven met vaste personages. 'Ik wilde dat mijn hoofdpersoon een journaliste was, met heel veel slechte eigenschappen. Ze moest ongelooflijk nieuwsgierig zijn, koppig, af en toe vervelend, maar wel een doorzetter. Iemand die een bepaald soort boerenslimheid aan intelligentie koppelt, waardoor ze zelf op onderzoek kan uitgaan.  Dat leek me wel geestig. Ik wilde geen clichématige rechercheur, geen forensisch onderzoeker. Als het een journaliste was, kon ik mooi uit eigen ervaring putten. Die hoofdpersoon werd Fay Pizarro, journaliste in L.A. die zich heeft voorgenomen een serie artikelen over sterren met tatoeages voor haar krant te schrijven. Zelf houd ik ook van tatoeages, ik heb er een paar. Ik ga ook al vijfentwintig jaar naar conventies. De eerste conventies waren rauw, underground, niemand nam daar notie van. Gewoon tattoo-liefhebbers uit verschillende landen die bij elkaar kwamen. Maar nu is de behoefte aan tatoeages doorgeschoten. Ze zijn niet alleen volledig geaccepteerd, maar ook op extreme wijze een modeverschijnsel geworden. In Los Angeles heeft iedereen  tatoeages. Je bent echt een uitzondering als je er geen hebt. Het is een statement geworden. Zelfs mensen in Orange County hebben het en dat is echt niet ' the hood', hoor. Dat is rijk en welvarend. Ik heb zelf altijd gevonden dat de uiterste grens is dat je je in je gezicht laat tatoeëren. Dan ben je of niet goed bij je hoofd of je wilt je bewust buiten de maatschappij plaatsen. Die opvatting wilde ik ergens in het boek meenemen. Vandaar dat ik in Oog van de naald een maniak vrouwen in hun gezicht laat tatoeëren.'


'Het basisidee was dus een sicko die vrouwen ontvoert en als statement wonderlijke mythische wezens op de gezichten van die vrouwen tatoeëert. Die tattoos zijn een soort uitdaging, zo van probeer me maar te achterhalen, probeer er maar achter te komen wat ik wil en waarom ik dat doe. En van mijn hoofdpersoon Fay Pizarro wilde ik een zo authentiek mogelijke journaliste maken. Dat ze werkt op een redactie en dat ze daar gebonden is aan regels. Maar het is een koppig wezen, bovendien heimelijk verliefd op rechercheur Mike Flohr, die het onderzoek leidt. Daarom besluit ze om zelf ook op onderzoek uit te gaan. Ik wilde dat haar onderzoek vanuit haar kennis van tatoeages zou komen. Daarom laat ik haar een serie artikelen over beroemde sterren met tatoeages maken. De kritische kanten beschrijf ik ook. Ik wilde niet dat de kennis van Fay oppervlakkig zou zijn. Ik heb al mijn aantekeningen van de afgelopen vijfentwintig jaar erbij gehaald, omdat je ook op het gebied van tatoeages een hele ontwikkeling ziet. En vanuit die kennis van zaken is het logisch dat Fay actie onderneemt en de herkomst van de op de gezichten getatoeëerde afbeeldingen probeert te achterhalen.'


Spelfouten in tattoos

In haar behoefte om aan te tonen dat er in de wereld van tattoo-artiesten minstens zoveel kaf als koren is, beschrijft Griselda in enkele pagina's de spelfouten en andere storende fouten die sommige tatoeage-artiesten voor eeuwig in het lichaam van hun klanten inkten. Hier lijkt de journaliste Molemans aan het woord die haar overdaad aan kennis graag met de lezer wil delen. Griselda is echter niet bang dat de vele voorbeelden de vaart uit het verhaal zullen halen. 'Ik wilde ermee aantonen dat mijn hoofdpersoon Fay gepokt en gemazeld is in de journalistiek, dat ze haar huiswerk goed heeft gedaan. Maar, het is wel zo dat ik die fouten gewoon in het boek moest opnemen. Ik had al mijn aantekeningen over spelfouten in tatoeages erbij gepakt en het was allemaal te geestig om te laten liggen. Maar ja, er zit ook iets schooljuffrouwachtigs in, dat besef ik. Het is een keuze.'


Spanning

Een misdaadroman bestaat dankzij de opgeroepen spanningen, met als onderdeel daarvan de interne spanningen tussen de personages. Wat dat betreft zit Oog van de naald goed in elkaar. Griselda: 'Wat de karakters betreft heb ik ervoor gezorgd dat er een spanning is tussen Fay en Mike, de leider van het onderzoeksteam. Maar er is ook onderlinge spanning tussen de journalisten op de redactie. Ik wilde dat Mike een soort sophisticated uitstraling had. Hij is geen watje, maar een jongen met een enorme innerlijke beschaving. Hij botst regelmatig met zijn partner Jake, een hele slimme jongen maar bot, een beetje een boertje. Het belangrijkste is dat ze geen bordkartonnen personages blijven. Verder komt er een moment dat Fay en rechercheur Mike elkaar niet meer spreken. Toch ontdekken zowel Fay als het onderzoeksteam verschillende zaken. Voor de lezer is het dan spannend om te zien wanneer Fay en Mike die opgedane kennis nu eindelijk eens met elkaar gaan delen. Het was nog een hoop vlechtwerk en schrijven en herschrijven.' 


Knappe rechercheur

'Mijn boek is gepubliceerd bij uitgeverij Mistral die vrouwenboeken uitgeeft waar ik me erg in kan vinden. En het grappige was dat een redactrice op een gegeven moment tegen me zei: "Godallemachtig, voetbal, tatoeages, houd je eens een keer op!" Ik moest er erg om lachen, maar ik dacht: ze heeft wel gelijk. Als vrouwen de grote doelgroep vormen, zal ik het een beetje temperen. Ik heb de redactrice overigens wel uitgelegd dat er meer vrouwen zijn die van tatoeages houden dan zij denkt.'

Hoewel de toonzetting inderdaad niet uitsluitend op vrouwen is afgestemd, is er wel de onvermijdelijke romance die vrouwelijke lezers zo prettig vinden. Vanaf het moment dat Fay de knappe rechercheur Mike Flohr is tegengekomen, denkt ze aan hem en stemt zelfs haar gedrag op hem af.  Dat zij op onderzoek uitgaat is deels om Mike te behagen. Griselda beaamt het glimlachend: 'Fay is inderdaad niet gelukkig in de liefde. Ze heeft een paar forse littekens op haar hart. Mike maakt iets bij haar los. Ze is zo verliefd op hem, dat ze hem nog één kans wil geven, ook al wijst hij haar keihard af. Dat is een typisch vrouwelijke vorm van redeneren. Maar ja, Mike is ook een knappe man. Zo werkt dat bij meisjes en vrouwen, haha.'


Droomwens

'Vanaf de middelbare school heb ik altijd de droomwens gehad om alle staten van Amerika te bezoeken. Toen dacht ik, hoe ga ik dat nu voor elkaar krijgen? En toen ik vorig jaar bezig was met de voorbereiding van mijn eerste thriller Oog van de naald, dacht ik: zou het niet geestig zijn als mijn hoofdpersoon steeds in verschillende steden kan gaan wonen en werken? Het is een mooie methode om alle staten van Amerika te bezoeken. Dat is ook de reden dat ik nu tijdelijk verkas naar New Orleans omdat ik daar mijn volgende verhaal laat spelen. Dat maakt het voor mezelf ook heel spannend. Elke stad heeft toch zijn eigen dynamiek. Als je een stad in woorden probeert te vatten, horen daar altijd bepaalde karakteristieken bij. Bij New Orleans denk je onmiddellijk aan muziek, voodoo, begraafplaatsen en forensische antropologie. Dat wordt de insteek. Momenteel zijn er allerlei organisaties bezig met de herbouw van New Orleans, na de ramp met Katrina. Eén van die organisaties wordt gesteund door Brad Pitt en even verderop in de stad is de organisatie van zanger-acteur Harry Connick Jr. actief. Ik denk wel dat ik die in mijn boek ga verwerken. Lijkt me leuk, even bij de projecten langs gaan en kijken of zij er zelf ook zijn. Hello guys.'