Jesse Drent wil plezier terugbrengen in de paardensport

Jesse Drent treedt vrijwel iedere week op tijdens paardenevenementen in heel Nederland met zijn Arabische merrie Andorra en shetlanderhengst Macho. Met veel liefde en aandacht traint hij zijn paarden in de vrijheidsdressuuur. Binnen een paar jaar is Jesse, mede door zijn activiteit op Facebook en YouTube, uitgegroeid tot een idool. In Passie voor paarden deelt Drent zijn trainingsmethode en boodschap met zijn fans.

Paarden trainen met als resultaat een hechte band, rust, geluk en plezier. In een paardenwereld waarin het plezier soms omslaat in prestatiedrang – met als gevolg een even grote druk op het paard – is een boek zoals dat van Jesse zeer welkom. Jonge ruiters leren dat de vriendschap met hun lievelingsdier op de eerste plaats komt. Bovendien zullen ze plezier beleven aan het lezen én bekijken van Passie voor paarden, dat gevuld is met grote kleurrijke foto’s van Jesse en zijn paard Andorra en shetlandpony Macho.

Jesse, hoe verklaar je je succes? Je behoort niet tot de ruitertop, traint geen miljoenen-paarden en je bent pas negentien jaar oud. Toch ben je een graag geziene gast op paardenevenementen en heb je duizenden volgers en abonnees op YouTube en Facebook.

‘Ik denk dat ik mensen zo aanspreek omdat ik met mijn paarden iets doe wat zij ook zouden willen en kunnen. Wat ik laat zien is toegankelijk en bereikbaar voor iedereen die een eigen paard heeft, of een paard waar hij voor mag zorgen.

De meeste mensen beginnen voor hun plezier met paardrijden, maar later slaat dat gaandeweg om in een drang om te presteren. Ik zeg eigenlijk: je kunt ook een andere weg in slaan. Plezier is belangrijker dan prestatie. Blijf vooral genieten van je paard.’

Samen met Eva Roemaat train je paarden, geef je rijles en verzorg je shows door het hele land. Hoe is het idee ontstaan om naast al deze werkzaamheden ook nog eens een boek te gaan schrijven?

‘Annemarie stuurde me een berichtje via Facebook met het idee om alles eens op te schrijven in een boek. Dat had ik zelf nog niet bedacht. Toen we dit idee met elkaar doorspraken werd ik steeds enthousiaster. In het boek had ik de mogelijk om te vertellen wat ik belangrijk vind.’

Wie hebben je geholpen dit boek tot stand te brengen en hoe is dit in zijn werk gegaan? Hoe verliep het schrijfproces en in hoeverre was je betrokken bij de vormgeving en fotografie van de beelden?

‘Ik heb het boek samen met Annemarie Dragt geschreven. Of eigenlijk: ik heb gepraat en Annemarie heeft geschreven. Ze heeft me een paar keer geïnterviewd, en die interviews dan weer uitgewerkt, ik heb dat doorgenomen en daar weer opmerkingen bij geplaatst. We hebben ook geskypet en heel veel gewhatsappt. Uiteindelijk werd het boek zoals het nu is.

Voor de foto’s heb ik zelf gezorgd. Ik ken een paar geweldige fotografen en heb met hen een aantal shoots gedaan. Ik had ook al heel veel foto’s in mijn persoonlijke archief. Ook daarvan hebben we er nog een paar gebruikt.

Mariska de Cock heeft de vormgeving van het boek gedaan. Ook hierbij kon ik zelf aangeven wat ik wilde. Het boek is precies zo geworden als we hadden gehoopt.’

De bijzondere band die je samen met je paarden hebt opgebouwd, het geluk, de vriendschap en het plezier samen staan centraal in je boek. Welke boodschap wil je de lezers nog meer meegeven?

‘Geef het niet op als het even tegenzit! Denk nooit dat het niet zal lukken. En geef je paard niet de schuld. Op het moment dat je vastzit, denk je: dit komt nooit goed, maar uiteindelijk lukt het als je maar volhoudt. Blijf hierbij altijd je eigen gevoel volgen. Tips van anderen zijn natuurlijk welkom, maar laat je niets aanpraten, laat je gevoel niet beïnvloeden. Achteraf ben je juist blij en dankbaar dat je paard en jij samen door die crisis zijn gekomen, en is jullie band hierdoor sterker geworden.’

Welke reacties krijg je op je boek? En hebben ‘de groten uit de paardenwereld’ ook al wat van zich laten horen?

‘Ik heb veel positieve reacties op het boek ontvangen. Iedereen die het heeft gelezen herkent zichzelf erin en vindt het mooi om te lezen hoe het is gegaan met mij en mijn paarden. De meeste mensen zeggen dat ze er iets van hebben geleerd, dat ze zich dankzij het boek weer realiseren dat plezier hebben met je paard het belangrijkste is.

Daarnaast hoor ik vaak dat mensen de uitvoering en de foto’s heel mooi vinden. Het valt me ook op dat niet alleen jonge mensen enthousiast zijn, maar ook oudere. Het is een boek voor alle leeftijden.

Een aantal bekende ruiters heeft positief gereageerd op mijn boek. Het leukste was Anky van Grunsven. Mijn boek werd gepresenteerd op het Horse Event, en daar signeerde Anky ook, op een heel andere stand. Maar veel fans wilden dat zij haar handtekening in mijn boek zette. Na afloop kwam ze me opzoeken en een hand geven, omdat ze toch wel benieuwd was wie die jongen van het boek was. Echt heel aardig.’

Het boek is interessant voor elke paardenliefhebber, maar welke doelgroep had je zelf in gedachten toen je aan het boek begon?

‘Eerlijk gezegd dacht ik in het begin: wie wil er nou een boek van mij lezen? Annemarie moest me wel ompraten. Daarna dacht ik vooral aan de mensen die mij toch al volgen op Facebook, Instagram of YouTube, mijn ‘fans’, zeg maar (dat blijft raar om te zeggen). Nu het boek klaar is, merk ik dat veel meer mensen het lezen, en daar ben ik heel blij om.’

Het boek staat vol leerzame informatie. Ga je hier verder nog iets mee doen, zoals clinics of cursussen geven?

‘Ja, ik probeer regelmatig overal in het land en ook in België les te geven. Als mensen een groepje ruiters bij elkaar hebben, kunnen ze me mailen om een afspraak te maken. Verder ben ik begonnen met workshops met mijn eigen paarden. Die doe ik met een paar mensen tegelijk. Ik kan me namelijk nog goed herinneren hoe het was toen ik voor het eerst met een paard werkte dat vrijheidsdressuur kende. Dan gaat er zo’n wereld voor je open! Die ervaring wil ik nu doorgeven aan andere mensen. Dit is voor mij iets nieuws en ik wil het niet te vaak doen om mijn paarden niet te veel te belasten.

In de recensie van mijn boek op Hebban.nl stond de suggestie om ook lezingen te geven bij verenigingen en maneges. Daar sta ik zeker voor open, dus als mensen daar belangstelling voor hebben, mogen ze me benaderen.’

Succesvolle paarden worden vaak met harde hand en strenge discipline getraind. Het welzijn van het dier laat hierbij veel te wensen over. Denk je dat je hetzelfde niveau kunt bereiken met de diervriendelijke Jesse en Eva-methode?

‘Ik denk niet dat iedere ruiter die op hoog niveau presteert, hard voor zijn paard is, maar het komt natuurlijk wel veel voor. Vaak leer je als ruiter ook om op die manier met je paard om te gaan.

Het lijkt me zeker mogelijk om onze methode te gebruiken om paarden te trainen, in alle takken van de paardensport. In principe draait het erom dat paarden snappen wat je van ze vraagt en het vervolgens ook voor je willen doen. Onze methode is eigenlijk: uitlokken dat het paard de oefening doet die jij van hem verwacht en hem dan op het juiste moment belonen als hij dat inderdaad doet. Nooit straffen of dwingen, alleen vragen. Voor een paard is straf alleen maar verwarrend, hij leert er niets van.  Als een paard vrijwillig en in harmonie de oefeningen doet en zichzelf met hart en ziel inzet, zijn de resultaten beter en ziet het er uiteindelijk ook veel mooier uit.’

Er kan nog veel verbeterd worden in de wetgeving omtrent het paardenhouden en fokken. Welke regels zou jij graag ingevoerd zien worden?

‘Ik vind het belangrijk dat paarden niet in het donker worden weggestopt, maar dat ze elke dag buiten komen en kunnen bewegen. Alle paarden zouden iedere dag buiten moeten kunnen lopen. De stallen waarin paarden worden gehouden moeten ruim genoeg zijn en ze horen niet in stands te staan.

Wat mij betreft zou er ook wel wat mogen veranderen aan de eisen die er op wedstrijden aan combinaties worden gesteld. Ik zou het mooi vinden als meer wordt gekeken naar de harmonie, als juryleden niet alleen maar ‘dat ene plaatje’ willen zien. Ieder paard doet een oefening op zijn eigen manier, en die vrijheid zou er moeten zijn. Nu zie je veel dat mensen een bepaald plaatje in hun hoofd hebben en hun paard in dat beeld proberen te dwingen, ook als dat helemaal niet bij dat paard past. Alsof het machines zijn. Maar paarden zijn dieren, ze zijn allemaal verschillend. Pas als de oefeningen uit het paard zelf komen, is het echt mooi om naar te kijken.’

Er wordt vaak gezegd dat paarden de spiegel van je ziel zijn. Hoe zie jij dit en hoe ga je hier mee om?

‘Het is zeker waar dat paarden spiegelen hoe jij bent. Je houding op een bepaald moment, zelfs je hartslag merken ze op. Dat kan heel confronterend zijn, en daar moet je wel mee leren omgaan. Weet dat de oorzaak bij jouzelf ligt en niet bij het paard. Als je je dat realiseert, kun je er veel van leren.

Paarden kunnen overigens wel op verschillende manieren reageren als je je dag niet hebt. Andorra, mijn arabier, gaat me geruststellen. Macho, mijn shetlanderhengst, gaat juist gek doen, hij wordt er zelf onzeker van. Shilas van Eva reageert zo sterk op haar dat hij soms zelf kreupel gaat lopen als Eva niet lekker in haar vel zit. Het is natuurlijk wel goed als je die signalen oppikt en begrijpt waar ze vandaan komen. Daar moet je voor openstaan.’

Jij en Eva zijn een groot voorbeeld voor veel jeugdige ruiters. Een eigen pony of een carrière in de ruitersport zit er echter niet voor iedereen in. Heb je nog leuke tips voor jullie fans?

‘Vooral blijven doen wat je leuk vindt! Als je echt iets wilt, kun je het bereiken. Laat je nooit ontmoedigen door anderen. Vooral jongens worden nog weleens uitgelachen als ze willen paardrijden. Ik heb me daar nooit veel van aangetrokken. Het is natuurlijk ook onzin, want tegen mannelijke ruiters die goed presteren, wordt wel heel erg opgekeken. Doe gewoon wat jij wilt!

Een andere tip die ik heel belangrijk vind is: nooit je paard straffen, alleen belonen als hij het goed doet. Als het paard je vertrouwt zal het zich voor je openstellen en zal alles makkelijker gaan. Zo kun je een prachtige band opbouwen met jouw paard.’

Je hebt op je negentiende al heel veel bereikt. Hoe gaat jouw toekomst eruitzien? Welke plannen heb je? Komt er nog een tweede boek?

‘Om met het laatste te beginnen: ja, er komt nog een boek! Dat wordt een handboek voor de vrijheidsdressuur. Eva en ik gaan het samen maken en het verschijnt in september 2016. Natuurlijk blijft het uitgangspunt hierbij onze methode om vriendelijk en eerlijk met je paard om te gaan.

Daarnaast willen we in het boek alle oefeningen uitleggen en tips geven voor mensen die zelf met hun paard aan de slag willen. Daarnaast hebben we veel andere plannen. We willen doorgroeien met Nalanta. Ik wil mensen en paarden blijven begeleiden en zelf ook blijven leren, zowel van instructeurs als van paarden.

Wie weet zal ik zelf in de toekomst ook nog mijn eigen plek hebben, waar ik met mijn paarden kan wonen en werken.’

Waar kunnen wij jullie de komende maanden nog ontmoeten?

‘Op 29 november bij manege Beukers in Alkmaar. Op Paard 2016 in Hardenberg en Paard en Leven op 2 april 2016. En hoogstwaarschijnlijk ook weer op het Animal Event en het Horse Event in 2016!’  


Wil jij een gesigneerd exemplaar winnen van Passie voor paarden? Doe dan gauw mee aan de winactie op Hebban!