Kate Morton: ‘Ik wilde een whodunnit schrijven’

De Australische Kate Morton gooide hoge ogen met haar debuutroman Het geheim van de zusters. Het succes is sindsdien alleen maar groter geworden. Haar werk wordt gepubliceerd in 38 verschillende landen en ze verkocht wereldwijd ruim drie miljoen boeken. Voor haar Nederlandse fans verschijnt eindelijk haar laatstverschenen boek: Aan de rand van het meer.

‘Het is echt een eer dat mijn boek hier als eerste verschijnt.’ Het boek komt in Engeland pas eind oktober uit. ‘Jullie vertalers werken zo hard! Het is best een dik boek.’ Kate houdt van de covers van de Nederlandse uitgaven. ‘Ze spreken. Je kijkt ernaar en de reis begint direct. Ik houd ervan.’ Het bezoek aan Amsterdam doet Kate goed. ‘Iedereen is hier zo lief voor me. Wie ik ook spreek in de uitgeverij. Ik ben omringd door een prachtige omgeving en liefdevolle mensen. Mede dat maakt het schrijven een vak om van te houden.’  

Reizen

Kate reist veel om haar boeken te promoten. Ze ontmoet veel mensen en hoort vaak interessante dingen van hen. ‘Ideeën voor mijn verhalen doe ik soms door hen op. Elk boek bevat draadjes, draadjes die bijeen moeten komen en ik krijg ideeën zonder dat ik het door heb.’ Ook activiteiten inspireren haar. ‘Ik deed bijvoorbeeld dit weekend een rondvaart door de grachten van Amsterdam. Alles wat ik zag inspireerde me. En dat realiseer ik me dan niet meteen, maar als ik het nodig heb, komt het vanzelf naar boven drijven.’  

‘Als je schrijft over dingen die je interesseren, schrijf je ook al snel over dagelijkse dingen. Die dingen horen ook in de verhalen. Echt alles. Wat ik lees in boeken, gesprekken die ik hoor in de trein, maar ook geuren en gedachtes daarbij verwerk ik in een boek. Zo ook bij Aan de rand van het meer. Ik wilde al heel lang een verhaal schrijven over een kind dat vermist was. Maar het was een puzzel. De puzzelstukjes moesten zich nog vormen.’  

Whodunnit

Al jaren probeert Kate een detective te schrijven, maar het komt niet over. Het blijft feelgood. ‘Het moest een detective worden, dat moest ook duidelijk zijn. Maar het verhaal was nog niet af. Ik kon mijn vinger niet op de laatste puzzelstukjes leggen. Toch werd kreeg het plaatje steeds meer vorm. Het schrijven van een boek is zeker niet makkelijk. Het is een zoektocht naar welke foto past in welk verhaal. Maar ook een zoektocht naar wat echte mensen kan gebeuren. Het is belangrijk dat het verhaal realistisch is.’  

‘Ik doe ongeveer een jaar over een boek.’ Kate is in die periode streng voor zichzelf. ‘Dat moet ik van mezelf, want anders verlies ik het geloof dat ik het af krijg. Het is zo lastig in het begin. Je hebt alleen maar losse stukjes. Je durft bijna niet te geloven in jezelf. Als ik doorga, krijg ik steeds meer vertrouwen. Het is een soort fabriek die op gang komt.’ Tijdens de eindredactie wordt Kate soms wat onzeker. ‘Soms verlies ik weer het geloof tijdens het editten. Het moet echt voelen, anders verlies ik het vertrouwen. Het moet echt voor mij zijn, maar vooral ook voor de lezer.’  

Hard werken

‘Of ik fan ben van mezelf?’, lacht Kate de vraag weg. ‘Nee, ik lees mijn boek met mijn kritische lezersogen door het uit te printen. Ik moet het immers zelf ook leuk vinden.’ Kate wil een boek dat lekker wegleest. 'Ik probeer dat te finetunen door te doen alsof niemand mijn boeken leest. Je schrijft dan voor je eigen plezier. Je kunt er immers nooit op vertrouwen dat mensen maar blijven houden van de boeken die je schrijft. Maar dat is wel hard werken. Maar als je van je werk houdt, dan lees je dat ook van de pagina’s af.’  

Kate doet de eindredactie grotendeels zelf. ‘Zoals ik al zei, print ik het manuscript helemaal uit. Dan ga ik het lezen. Schrappen. Schrijven. Schrappen. Schrijven. Ga zo maar door.’ Volgens Kate zie je het manuscript anders als het op papier voor je ligt. ‘Het voelt als een echt boek en maakt je kritischer. Ik zie mijn fouten dan ook gemakkelijker en sneller. Vooral gekke zinnen en niet passende woorden vallen op.’  

De waarheid ligt in het midden

Recensies spelen een belangrijke rol in Kates leven. ‘Het is altijd moeilijk om negatieve dingen over je werk te lezen, maar de vraag die ik me altijd stel is: is de recensie negatief omdat de persoon iets anders verwachtte? Of heeft diegene gewoon een boek in een genre gelezen dat-ie niet zo leuk vindt? Dan kan ik het makkelijk naast me neerleggen. Wanneer iemand het genre niet leuk vind, vindt-ie het boek ook niks, dat is logisch,' wuift Kate sommige recensies weg.  

‘In het begin had ik wat moeite met de recensies. Maar je groeit en beseft je al snel dat internet een plek is waar iedereen kan zeggen wat-ie wil.’ Nu doen slechte recensies de schrijfster minder. ‘Ik hecht gewoon veel waarde aan de mensen die ik persoonlijk ken. Zij houden van het genre en kunnen dus ook een goede mening hebben en deze onderbouwen. Maar, de waarheid, ook die van hen, ligt altijd in het midden.’  

Ook leuk! Het verslag van Charlotte Veltman van de high tea met Kate Morton in Amsterdam.