Interview Katy Gardner

Gardner (42 jaar, moeder van drie kinderen) werkt als cultureel antropologe aan de universiteit van Sussex. Ze geeft les, doet onderzoek, schrijft artikelen, zoals elke wetenschapper van naam doet. Zij heeft zich gespecialiseerd in de culturen van India en Bangladesh. Daar is ze dan ook ontelbare keren geweest.
Haar eerste boeken waren op die ervaringen gebaseerd. Maar De zolderkamer is een heel ander soort boek geworden. ,,Ik wilde nu eens een keer een echte thriller schrijven langs de klassieke lijnen.’’ Een vrouw vindt na lange omzwervingen en veel onrust eindelijk de ware en vertrekt met hem naar het platteland van Zuid Engeland. Haar oudere dochtertje uit een vorige relatie en de baby van haar nieuwe vriend verhuizen mee. Alles lijkt goed te gaan, totdat haar dochter spoorloos verdwijnt. Het wantrouwen slaat toe. Wat heeft haar vriend ermee te maken? En hoe zit het met zijn ex?
,,Ik was er aan toe om het anders te doen,’’ vertelt Katy Gardner. ,,Eigenlijk schrijf ik nu over wat er de afgelopen vijf jaar met mij zelf is gebeurd. Kinderen krijgen en verhuizen. Wij woonden in Brighton, toch een redelijk grote stad. Een paar jaar geleden zijn we naar een dorpje op het platteland verhuisd. Dan doe je hetzelfde als de moeder in De zolderkamer. De huiselijkheid. Je brengt en haalt de kinderen, je maakt het huis schoon, doet boodschappen in de plaatselijke supermarkt. Het is op dit moment echt hèt ideaal van de Engelse middenklasse. Koop een oud huis op het platteland, knap het mooi op en verdien er een fortuin mee, waarmee je gaat rentenieren aan een Spaanse costa. Dat is echt de droom van dit moment. En het is ook de droom van de schilder en zijn vriendin die een oud pakhuis kopen in De zolderkamer.’’
Zij heeft het zich voor haar derde boek wel gemakkelijk gemaakt. Katy Gardner woonde vroeger aan de zuidkust van Engeland. Vlakbij het vervallen pakhuis dat zij zo veel jaren later heeft gebruikt voor De zolderkamer. ,,Ik liep vaak in die buurt over de vlakten met modder en kleine stroompjes. Het is een vreemd, angstaanjagend landschap. Leeg, verlaten. En een haventje vlak achter het pakhuis waar allerlei boten liggen. Sommige weggezakt in de modder en vervallen. Andere boten weer goed onderhouden aan de steiger. Ik ben er nog een keer gaan kijken voor het boek. En weet je, het pakhuis is helemaal opgeknapt. Er zijn dure appartementen in gemaakt, zoals in heel Kent gebeurt.’’
Voor Katy Gardner draait een thriller om de opgebouwde spanning. Geweld hoeft voor haar niet. "Angst, vertrouwen in vrienden, maar zijn die eigenlijk wel te vertrouwen? En de paniek over je kind dat verdwijnt. Ik wil schrijven over de donkerste tijden van mensen. En het allerergste is toch om je kind te verliezen. Daar kom je als ouder nooit meer overheen. Als je je kind ook maar even kwijt bent, slaat de paniek al toe. Ik zat toen de kinderen klein waren ook wel eens bij de speeltuin met een vriendin te kletsen en plotseling was mijn jongen weg. Ik was behoorlijk in paniek. Zoeken, zoeken. Uiteindelijk bleek hij rustig onder de glijbaan in het zand te zitten. Niets aan de hand. Moord op kinderen, dat gaat mij te ver.’’
Of ze nu een thriller over India, Bangladesh of Engeland schrijft, maakt niet uit. Het zal altijd over relaties gaan, over mensen die niet helemaal sporen. ,,Voor mij geen detectiveverhalen of boeken waar de onderzoekstechnieken en de procedures van de politie centraal staan. Het moet over mensen gaan en over hun relaties. De personages zullen ook altijd uit de blanke, Britse middenklasse komen. Ik schrijf over dingen die ik goed ken. Mijn volgende boek speelt in Bangladesh, maar de hoofdpersonen zijn gewoon Engelsen.’’
Schrijven heeft Katy Gardner altijd al gedaan. Niet zo vreemd als je moeder kinderboeken schrijft. ,,Ik ben eerder schrijver dan academicus,’’ bekent zij. ,,Maar ik ga nooit meer bij de universiteit weg. Niet alleen geeft het zekerheid door het salaris, maar als ik schrijven zat ben, stort ik mij op onderwijs en onderzoek. En als ik daar weer genoeg van heb, zet ik mij aan het schrijven.’’
Dat de twee gescheiden werelden bij Katy Gardner toch een beetje door elkaar lopen, blijkt uit de bijna wetenschappelijke aanpak die zij voor haar spannende boeken kiest. ,,Ik houd er van om boeken met onverwachte wendingen te schrijven. Maar het plot moet wel helemaal goed zijn. Zonder spannend einde, geen thriller. Voor een eerste manuscript had ik een prachtig begin, maar geen einde. Het is maar goed dat het nooit is uitgegeven. Het was rotzooi.’’
Voor De zolderkamer bedacht ze eerst het einde. Ook de motieven van de hoofdpersonen had ze al in haar hoofd. ,,Ik schrijf altijd het plot helemaal uit. Ik schrijf een tijdbalk op en hang de velletjes papier naast elkaar aan de muur. Wanneer is het kind geboren? Wanneer is ze verhuisd? Alles moet kloppen. Vooral als een boek meerdere lagen heeft, zoals het in De zolderkamer gaat over wantrouwen, wraak en relaties. Als je een fout maakt, verliest de lezer het vertrouwen in het boek en legt het weg. Ik wil graag weten waar een verhaal naartoe gaat. Wat er gebeurt. Ik wil voordat ik ga schrijven het plot helemaal kennen. Want ik vind: als het plot goed is, is het een goed boek. Voor mij is schrijven gewoon hard werken.’’