Interview Laura Wilson

“Ik kan me niet eens herinneren dat ik heb leren lezen, het ging net zo vanzelf als eten en drinken.” Het is dan ook niet verwonderlijk dat schrijfster Laura Wilson op haar derde al een eigen ‘bibliotheek’ op haar kamer had. “Ik was verslingerd aan boeken en wilde niets liever dan bibliothecaresse worden. Op die manier zou ik continue in de buurt van boeken kunnen zijn.” Dat het schrijven van haar eigen boeken ook tot de mogelijkheden behoorde, kwam pas veel later in Wilsons gedachten op. Op haar zevende breidde Wilson haar ambitie uit. “Ik wilde niets liever dan Playboy Bunny zijn. Andere meiden droomden ervan om prinses te zijn, maar ik wilde dolgraag in zo’n konijnenpakje lopen. Ik had nog geen flauw benul van de seksuele lading die het pakje symboliseerde.” Ook haar wens om in een bibliotheek te werken bleef bestaan. Wilson bedacht een creatieve oplossing om beide dromen te combineren. “Het was voor mij zo klaar als een klontje, ik zou met mijn bunny pakje in de bibliotheek gaan werken. Tja, als kind van zeven denk je nog dat alles mogelijk is.”

De wijsheid komt met de jaren dus Wilson ruilde haar denkbeeldige Playboy pakje in en ging Engelse literatuur studeren. “Ik hoopte met die opleiding te ontdekken hoe een boek schrijven in zijn werk ging. Wie weet kon ik zelf nog eens een poging wagen.” Achteraf bezien heeft haar studie in plaats van antwoorden alleen maar meer vragen opgeleverd. “Al die regeltjes en do’s en don’ts blokkeerden me enorm. Zonder die opleiding was ik waarschijnlijk tien jaar eerder begonnen met schrijven.” Wilson voelde zich te onzeker om zich aan een eigen boek te wagen en ging bij een uitgeverij werken. Ze hield zich jarenlang bezig met het uitgeven van non-fictie boeken over diverse onderwerpen. “Je kunt me alles over Geraniums vragen. Ik heb talloze boeken gedaan over dit onderwerp. Dat mensen daar überhaupt iets over willen weten. Ze doen me altijd denken aan de hoeden van Queen Elizabeth…” Toch bleef de wens bestaan om zelf een boek te schrijven. Na het volgen van een schrijfcursus durfde ze het schoorvoetend aan. In haar vrije avonduren schreef ze zeven jaar lang aan haar debuut A little death, een psychologisch misdaadverhaal dat zich afspeelt in het Londen van de jaren ’50. “Ik had het verhaal al drie keer herschreven voordat überhaupt iemand het mocht lezen. Het was mijn geheimpje. Soms krabde ik achter mijn oren en dacht: misschien moet ik toch maar een andere hobby zoeken.” Uiteindelijk durfde Wilson haar verhaal toch aan vrienden voor te leggen. Nadat die enthousiast regeerden, stuurde ze het manuscript naar een literair agent. “Toen ik het pak papier terugkreeg met 7500 post-its die volgekalkt stonden met opmerkingen, zonk de moed me in de schoenen. Toch bracht ik alle verbeteringen aan en stuurde het verhaal weer retour.” Met de opmerking ‘het begint ergens op te lijken’ en slechts 25 post-its ging Wilson verbeten de tweede correctieronde in. Na drie keer aanscherpen was het scheepsrecht, haar boek werd verkocht aan uitgeverij Orion. “Ik weet nog precies waar ik was toen ik het verlossende telefoontje kreeg. Ik was net verhuisd en bezig om de tuin op te knappen. Toen de telefoon ging, kon ik hem van buitenaf nog net grijpen door het open raam. Ik zat van top tot teen onder de modder.” Een olympische ereronde in de nieuwe tuin terwijl ze haar longen uit haar lijf gilde, kon dan ook niet uitblijven. “De buren zullen wel gedacht hebben…”

Wilsons voorliefde voor geschiedenis komt in zes van haar boeken terug. Al deze verhalen spelen zich af in het verleden en zijn geschreven vanuit de eerste persoon. Des te opmerkelijker is dan ook haar meest recente boek dat in Nederland verscheen als Duizend Leugens. “Het is mijn eerste boek dat in de huidige tijd speelt en ik heb het in de derde persoon geschreven. Ik was van mening dat echte, volwassen schrijvers in de derde persoon behoren te schrijven. Bij mijn zevende boek was ik er klaar voor.” De nieuwe schrijfstijl bezorgde Wilson wel wat opstart moeilijkheden, maar nu wil ze niet meer anders. Duizend leugens gaat over een ogenschijnlijk gelukkig gezin, waar vreselijke dingen gebeuren als incest en mishandelingen. “Het idee voor het verhaal ontstond jaren geleden al tijdens een fototentoonstelling. Het thema was familiefoto’s. De foto’s van één familie, de Thompsons, maakten enorme indruk op me. De vader van het gezin mishandelde en verkrachtte zijn kinderen continue, maar op de foto’s leken ze one happy family.” Dit schokkende familiedrama bleef jarenlang in de krochten van Wilsons hersenen zitten, maar er ‘miste’ nog iets om er echt iets mee te gaan doen. Dat ‘iets werd jaren later aangedragen door een onbeschofte dierenarts. “Ik had een hond uit het asiel gehaald en het beestje moest gelijk naar de dierenarts voor een operatie. Tijdens de operatie bleek dat het betreffende ongemak allang was verholpen en dat ik was voorgelogen. De dierenarts beschuldigde mij er toen van dat ik via mijn hond aandacht voor mezelf wilde krijgen. Ik was woest, ik had het beestje net vijf minuten in mijn bezit.” Toch had dit vervelende akkefietje een kiem gezaaid. “Ik ben zelf opgegroeid in een heel liefdevol gezin, maar realiseerde me ineens dat er ook moeders zijn die hun kind bewust ziek maken om zelf aandacht te krijgen. Toen kwam ook het verhaal van de Thompsons weer om de hoek kijken.” De finishing touch voor de plot werd geïnspireerd door een zaak die een jurist, en tevens vriend van Wilson, behandelde. “Een vader pleegde stelselmatig incest met zijn zoons en een van de jongens mat de liefde van zijn vader af aan de frequentie van het seksueel misbruik. Dit was de inspiratiebron voor een van de karakters in mijn verhaal.”

Duizend leugens is een psychologische thriller pur sang. De vader in het verhaal, Leslie Shand, heeft zijn vrouw en twee dochters volledig in de tang. De meest vreselijke dingen passeren de revue en de angst en verkniptheid spat van de pagina’s af. Ook Wilson zelf kreeg nachtmerries van haar verhaal. “Ik was heel blij toen het verhaal af was, de plot was zo gruwelijk dat ik er slecht van sliep. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat er ’s nachts een enge man in mijn slaapkamer stond. Natuurlijk was er niemand, anders was de hond wel gaan blaffen.” Wilsons vriend Tim (aan wie het boek is opgedragen) hielp met het naspelen van alle gewelddadige scènes. “Ik moet de dingen waar ik over schrijf zelf ervaren, anders krijg ik het niet goed op papier. Tim en ik speelden alle vechtscènes na. Wel in slow motion hoor en niemand raakte gewond”, zegt Wilson lachend.

Volgens Wilson is het schrijven over een slechterik heel leuk om te doen en kan ze er veel in kwijt. “Acteurs zeggen toch ook altijd dat er niks leuker is dan de ‘bad guy’ spelen. Wij thrillerschrijvers zijn eigenlijk hele aardige mensen, ondanks onze bloeddorstige verhalen. Wij vechten en moorden in onze boeken en hebben daardoor geen agressie meer over voor het dagelijks leven.”

De spanningsopbouw in Duizend leugens is uitstekend. Druppelsgewijs onthult Wilson kleine details die de broeierige sfeer in stand houden. “Het is net alsof je eten door een zeef duwt.” Toch bevat het boek naast alle verknipte zielen ook een ‘normaal’ karakter. “Hierdoor steken de slechteriken meer af, maar wordt het verhaal ook geloofwaardiger. Je moet zorgen dat je geen overkill krijgt aan mafkezen. In de verhalen van Hitchcock komt dat heel duidelijk naar voren. Hij weet de balans tussen goedzakken en slechteriken uitstekend te hanteren.”

Wilson blijft zichzelf uitdagen en probeert steeds weer nieuwe kwaliteiten in zichzelf te ontdekken. Na de afronding van Duizend leugens is ze begonnen met het schrijven van een politieserie. “Tot nu toe schreef ik alleen stand alones en ik wilde weten hoe het me zou bevallen als ik een hoofdpersoon in meerdere verhalen laat terugkomen.” Als hoofdpersoon heeft Wilson een hele leuke, normale man uitgekozen. “Ik werd zo langzamerhand een beetje moe van al die doodongelukkige politiemannen met relatie- en drankproblemen. Mijn politieman is niet depressief, is gelukkig getrouwd en er is helemaal niks mis met hem. Ter compensatie komt hij op zijn werk natuurlijk wel de meest gruwelijke dingen tegen (lacht). Het moet wel een beetje spannend blijven…”