Interview /
Interview Leslie Silbert
Silbert ging terug naar Harvard om een studie over de Engelse Renaissance te gaan volgen. Al een jaar later verliet ze Harvard weer om te solliciteren bij een van de beste privé-detective organisaties in het land. Hierover vertelt ze in een eerder interview: “Ik vond de opleiding fantastisch, maar Marlowe inspireerde me om mijn interesses in spionage werkelijkheid te maken en mijn werk te maken van het blootleggen van geheimen.”
Aandacht
Silbert kwam als één van de jongste medewerkers in dienst bij het Private Investigation bedrijf van een voormalig CIA-directeur. Hier deed ze ondermeer onderzoek naar vermiste kunstobjecten (na de Tweede Wereldoorlog), een onopgeloste moord, fraudezaken en crisismanagement voor westerse bedrijven overzee.
Door haar leeftijd en prachtige verschijning trok Leslie Silbert al gauw de aandacht van de media, met interviews en cover stories in kranten, tijdschriften en op televisie.
Leslie vertelde me dat ze – ongewenst – altijd weer het middelpunt werd tijdens recepties en feestjes. “Ik moest altijd spannende verhalen over mijn werk vertellen, terwijl ik eigenlijk voornamelijk mijn onderzoek op ‘papier’ deed.”
Al die aandacht voor haar werk als privédetective was voor Leslie de belangrijkste reden om naast het historische verhaal ook een moderne New Yorkse privédetective een rol te geven. Dit werd Kate Morgan: renaissancekenner, particulier detective en spionne. Deze beschrijving komt natuurlijk wel heel erg dichtbij het profiel van haarzelf, merkte ik op en Leslie antwoordde: “Het is veel eenvoudiger om over iets te schrijven wat je zelf hebt meegemaakt, waar je de ins en outs van kent.” Maar er zitten grote verschillen in onze karakters. Ik ben een stuk voorzichtiger. Waar Kate direct wanneer ze iets in haar hoofd heeft erachter aan gaat, zal ik eerst naar huis gaan en de situatie nog eens goed overdenken. She kicks peoples asses, I do not!!”
Op het moment dat Leslie het contract voor The Intelligencer op zak had, besloot ze haar baan bij het detectivebureau op te zeggen en fulltime te werken aan haar boek. “Na ruim twee jaar ben ik teruggegaan naar kantoor om parttime te gaan werken. Ik werd gek van het eenzame bestaan van een auteur. Ik wilde weer wat actie, weer een onderdeel worden van de samenleving.”
Feiten en fictie
De verspieder is dus deels een fictieverhaal en deels een historisch document over de laatste twee weken uit het leven van Marlowe. “Alles wat bekend is over die periode van zijn leven heb ik in het verhaal verwerkt. Ik heb het geschreven als een soort puzzel, met de nodige ‘blank spots’ waar we eigenlijk niets vanaf weten. Ik heb geen feiten erbij verzonnen en gebruik gemaakt van het werk van gerespecteerde onderzoekers.” Ze probeert met haar manier van schrijven niet alleen de lezer te vermaken, maar er ook iets van op te laten steken. “Ik probeer te laten zien dat geschiedenis niet alleen maar saai en stoffig is.”
Leslie heeft ook niet willen ‘knippen’ in het aantal personages. “Mijn uitgever vond eigenlijk dat er in het historische deel te veel personages voorkwamen. Dat wilde ik niet. Mensen die de geschiedenis van Marlowe kennen zouden zeker personages missen of denken ‘maar zo is het niet gebeurd’. Dat wilde ik zeker voorkomen.”
Uiteindelijk, moet Silbert wel toegeven, is het boek daardoor iets gecompliceerder geworden dan nodig. Dat is dan ook eigenlijk de enige kritiek die ze heeft gekregen op het boek. De Bezige Bij heeft een keurig overzichtelijke lijst van personages voorin het boek opgenomen, waar ik als lezer dan ook erg veel baat bij had.
“Mijn volgende boek zal zeker meer gestroomlijnd zijn,” vertelde Silbert, “Ik heb mensen mijn boek zien lezen die elke keer terug moesten bladeren om te zien wie een figuur ook-al-weer was. En dat is toch niet helemaal de bedoeling. Ik wil dat je een boek kunt lezen, zonder steeds terug te hoeven bladeren...”
Voor haar research bezocht Silbert de meeste locaties zelf om de juiste sfeer te kunnen beschrijven. Op haar website kun je dan ook een groot aantal foto’s terugvinden die ze heeft genomen tijdens haar reizen.
Silbert schreef ruim 4 jaar aan De verspieder. Vooral de laatste jaren waren pittig, want de rechten waren toen allang verkocht en de uitgever. “Mijn uitgever vond het eigenlijk te lang duren. Maar ik moest nog een hoop leren qua schrijven.”
Zeven weken geleden verscheen The Intelligencer in de Verenigde Staten. Op mijn vraag of ze wel eens recensies over haar boek leest, antwoordde ze direct: “Ik lees ze allemaal! Er zaten goede en minder goede tussen. De beste recensie stond in People Magazine, maar een recensent van de New York Times vond er niets aan. Ik heb erg veel goede reacties gekregen van de lezers zelf. Dat vind ik eigenlijk nog veel belangrijker...”
Het boek is inmiddels aan een vijftal landen verkocht. “Het is zo spannend om een boek met je naam op de cover te zien liggen in de boekwinkel. In Nederland is de cover weer heel anders... Het lijkt net of ik twee boeken heb geschreven. (lacht)”
Een eventuele verfilming van het boek zal voor Leslie een groot dilemma worden. “Er bestaat wel wat interesse, maar omdat het het eerste deel van een serie is, weet ik niet of het slim is er een film van te maken. Als de eerste film slecht is dan wil niemand meer de volgende delen lezen of zien. Ik weet het nog niet. Misschien over een paar jaar, na een aantal boeken, en ik iets meer te zeggen heb.”
Favorieten
Frederick Forsyth is zonder enige twijfel de favoriete auteur van Silbert. “The Day of the Jackal is nog steeds een van de beste boeken die ik ooit las. John LeCarre is ook goed, maar alleen niet zo leuk om te lzen. Als ik een spionageroman lees, dan doe ik dat ook omdat ik een leuke tijd wil hebben. Ludlum vind ik niet realistisch genoeg.”
De afgelopen anderhalve maand was Leslie alleen aan het reizen, waarbij ze tussendoor wel iets aan research kon doen voor haar tweede boek. “Kate Morgan komt ook in het tweede boek terug,” vertelde Leslie. “Het is bedoeling om haar steeds in andere landen andere avonturen te laten beleven.”
Na dit interview volgen er nog twee interviews waarna Leslie nog een aantal dagen als toerist in Amsterdam verblijft. “Ik heb vanmiddag een stukje van de stad gezien en ga morgen zeker naar het Van Gogh museum.” Silbert is een groot liefhebber van het werk van Van Gogh en hoopt ook nog tijd te hebben voor een bezoekje aan het Kroller-Muller museum. “The Cafe Terrace at Night, mijn favoriete Van Gogh, hangt daar en wil ik dolgraag in het echt zien.”
Nederland is een van de laatste stops tijdens haar promotietoer. Spanje en Duitsland volgen nog en wellicht later dit jaar nog Italië.
We nemen afscheid en beloofden contact te houden. Ik kijk in ieder geval uit naar de tweede thriller met Kate Morgan in de hoofdrol.
