Interview Linwood Barclay

‘Ik schreef daarvoor vier boeken met een vaste hoofdpersoon,’ zo vertelt Barclay. ‘Zack Walker. Zack is een onbedoelde pain in the butt, een held tegen wil en dank, en lijkt misschien wel het meest op mijzelf. Ik hoop ook echt dat ik ooit nog eens iets kan schrijven met Zack in de hoofdrol, maar eerlijk gezegd denk ik dat er geen grote toekomst voor hem is weggelegd.’

Het grote succes kwam dan ook pas met zijn eerste standalone.

Linwood: ‘Dat klopt. Maar ik hoop stiekem toch een beetje dat Zack ook opgepakt gaat worden door de lezers van mijn andere boeken. Een serie schrijven is namelijk echt leuk en een stuk eenvoudiger want je hebt al een hoop werk gedaan. De personages staan al, en bij elk nieuw verhaal is het een beetje terugkomen bij oude vrienden.’

Heeft hij zelf een idee waarom het succes pas kwam ná zijn alterego Zack Walker?

Linwood: ‘De Zack Walker-boeken waren heel anders dan wat ik nu schrijf. De humor was een belangrijk onderdeel ervan. Ik probeerde ze grappig te maken. Nu zit er ook humor in mijn boeken, maar veel meer gedreven vanuit de hakkelige situaties waarin de hoofdpersonen terechtkomen. Meer vanuit een stukje relativering.’

Toch werden en worden zijn Zack Walker-boeken op Amazon.com vrijwel allemaal goed besproken. Ik zag vooral vier en vijf sterren. Linwood: ‘Maar ze zijn ook echt goed, haha. Over lezersreviews gesproken. De International Thriller Writers (de club van thrillerschrijvers in Amerika, red.) organiseerde ooit een wedstrijd waarin de schrijvers werd gevraagd hun slechtste recensie ooit in te sturen. Ik stuurde een recensie in van een lezer die schreef: “Ik heb nog nooit een boek gelezen waarbij ik hoopte dat de hoofdpersoon het eind niet zou halen.” Dat ging dus over Zack. Een recensie over mijn eerste boek. Ik verwachtte wel hoge ogen te gooien hiermee, maar ik geloof dat Lee Child had gewonnen. Zijn lezer schreef dat hij zijn laatste boek verschrikkelijk slecht vond, nog slechter dan het vorige, maar dat hij eigenlijk al zijn boeken bagger vond. Maar ze dus wel allemaal las, haha. Kun je je dit voorstellen?’

In Kijk niet weg is de hoofpersoon, David Harwood, net als hij een journalist. In hoeverre lijkt hij op zijn geestelijk vader?

Linwood: ‘Ik weet hoe het is om als journalist te denken, dat maakt het een stuk eenvoudiger om erover te schrijven. Aangezien ik veel van mijn verhalen vanuit de ik-vorm schrijf, kan het niet anders dan dat mijn stem hierin te horen is. Maar ik ben niet bewust bezig om mijn personages op mezelf te baseren.’

Linwood vertelt dat zijn journalistieke achtergrond erg belangrijk is voor de schrijver die hij werd. ‘Ik heb geleerd te schrijven met deadlines. Als journalist kun je niet lopen mekkeren dat je even geen inspiratie hebt. De krant sluit op een moment en dan moet je stukje er zijn. Zo simpel is het. Just get it done.’

Afgelopen zomer was Linwood samen met collega-schrijfster Lisa Gardner in Harrogate voor een dubbelinterview.

Linwood: ‘Was jij er ook? Ik heb nog nooit zo’n verschrikkelijke interviewer gehad als daar.’ Hij zet een ander stemmetje op en kijkt schuin omhoog, zijn beste persiflage van de dame in kwestie. ‘Waar halen jullie je inspiratie vandaan? Dit was haar eerste vraag! Toen wisten we al dat we het gesprek beter zelf konden doen.’

In de FAQ op zijn website vertelt Linwood dat dit ook de “meest gehate vraag onder schrijvers” is. Ook voor hem, ook al vindt hij de vraag ook wel weer legitiem. Hijzelf haalt zijn boekideeën juist uit alledaagse angsten. Vragen als: Wat als ik vergeten ben om de deur op slot te doen? Wat als ik op een ochtend wakker word in een leeg huis?

Tijdens hetzelfde interview vertelt Linwood het publiek dat hij het liefst schrijft over dingen die hij niet weet.

Linwood: ‘Heb ik dat gezegd? Weet je zeker dat Lisa dat niet was?’ Hij lacht, ik weet het zeker en hij gaat verder: ‘Het klopt ook wel een beetje. Kijk, ik schrijf over gewone mensen zoals jij en ik. Niet een politieagent die is opgeleid om of ervaring heeft om uit de hand gelopen situaties op te lossen. In mijn laatste boek speelt een tweedehandsautoverkoper de hoofdrol. Ik heb vrienden die autoverkoper zijn, dus ik kan me vrij goed verplaatsen in zo iemand. Maar nu komt het: hij heeft geen idee. Ik heb geen idee. Ik zou niet weten wat ik moet doen als, zoals in Kijk niet weg, mijn vrouw vanuit het niets van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen? Dat ik iets doe en misschien zelfs het goede, geloof ik wel. Maar wat doe ik? Vanuit die onwetendheid schrijf ik wat hij of ik in dat geval zou doen.’

Op de vraag waarom Linwood thrillers besloot te schrijven, antwoordt hij: ‘Ik heb een plot nodig. Ik kan geen verhaal van twee, driehonderd pagina’s schrijven zonder de structuur van een goede plot.’

Zijn boeken zijn vertaald in meer dan 40 verschillende talen, maar op het filmfront lijkt het nog niet zo te lukken.

Linwood: ‘De filmrechten van Zonder een woord zijn in handen van Eric McCormack (Will uit de populaire televisiereeks Will & Grace, red.). Hij is erop gebrand dat die film er ooit gaat komen, maar ik weet niet hoe het ermee staat. In Spanje zijn de rechten van Vrees het ergste verkocht. En er is interesse bij verschillende producenten voor de filmrechten van Kijk niet weg. Ik laat het allemaal maar rustig op me afkomen.’