Interview Lisa Unger

In haar boek beschrijft Lisa Unger hoe een vrouw langzaam achter alle leugens komt waarop haar leven was gebaseerd. Zijn haar ouders wel haar ouders? Welke rol speelde suikeroom en zijn project voor arme weeskinderen? De zaak komt aan het rollen als zij een jongetje vlak voor een bestelbusje van de weg plukt. Een toevallig aanwezige fotograaf van een krant schiet een plaatje en zij is een dag lang een beroemdheid. Zij ontvangt vreemde brieven van iemand die beweert haar vader te zijn en samen met een bovenbuurman die net in het appartementencomplex is getrokken, gaat Ridley op onderzoek uit.

Als dochter van een man die bij het Amerikaanse Exxon werkte, reisde zij de hele wereld over. Zij verbleef zelfs een periode in Amsterdam. Haar broertje werd in de Nederlandse hoofdstad geboren. Veel weet zij er niet meer van. Te jong. “Ik weet er niet veel meer van af. Ik herinner mij stalletjes met groente en fruit. En ik weet dat mijn ouders mijn opa en oma hebben meegenomen voor een tochtje door de hoerenbuurt. Nee, van coffeeshops weet ik niets. Het was te lang geleden en ik was helaas nog te jong.”

Lisa Unger werkte na haar studie bij een uitgeverij in New York. Op een reisje naar Florida ontmoette zij haar man. Ze verhuisde naar de zuidelijke staat van de VS en kwam daar tot het schrijven van Mooie Leugens. Een droom werd werkelijkheid. “Ik ben altijd al een schrijver geweest. Ik kan me geen periode herinneren dat ik iets anders wilde dan schrijven. Ik ben bij een uitgeverij gaan werken, omdat ik dacht dat ik dan dicht bij het vuur zou zitten zonder dat ik me vastlegde op een toekomst als schrijver. Het was natuurlijk ook gewoon omdat ik een baan nodig had. Maar uiteindelijk werd ik steeds verder het bedrijf ingetrokken en ik dwaalde steeds verder weg van mijn eigenlijke doel, schrijven.”
Het idee voor Mooie Leugens kwam bij haar op toen zij en haar man begonnen na te denken over kinderen. “Ik mijmerde over wat het voor mij zou betekenen om moeder te worden en wat het betekende om iemands kind te zijn. Ik dacht terug aan mijn eigen kindertijd. Juist op dat moment kreeg ik een advertentieblaadje in de brievenbus. Op de ene kant stond de advertentie en op de achterkant een foto van een kind dat al tien jaar werd vermist. Een computerprogramma had de foto aangepast om het kind ouder te laten lijken. Het ging toen opeens door me heen: Stel dat ik een dergelijke foto in handen krijg en ik herken mezelf.”
Dit uitgangspunt heeft zij genomen voor een verhaal over ontvoerde baby’s, verwarde familiebanden en pogingen om alles in de doofpot te houden, “Ik heb alles bedacht, maar natuurlijk worden er nog elke dag meisjes ontvoerd, gekocht en verkocht voor winst over de hele wereld.”
Uit haar verhaal klinkt verder een veroordeling door van de rijke Amerikanen die het zich kunnen veroorloven alles te kopen wat ze willen. Ook een kind. En ze hebben genoeg macht en invloed om de consequenties te ontlopen als het aan het licht komt. Lisa Unger nuanceert dit beeld: “Dat is geen typisch Amerikaans verschijnsel. Wereldwijd is er een strikte verdeling tussen rijk en arm. In die verdeling tussen superrijk en ontzettend arm geloof ik inderdaad dat die rijken en machtigen van deze aarde met de meeste zaken weg weten te komen.”
Het feit dat Lisa Unger altijd een boek wilde schrijven, geeft geen antwoord op de vraag waarom het thrillers moesten worden. Ze had toch ook een roman kunnen schrijven? “Ik zou niet weten waarom ik thrillers ben gaan schrijven. Alsof ik een keuze had! Ik heb het gevoel dat het genre mij heeft gekozen in plaats van andersom. Ik ben van jongs af aan gefascineerd geweest door de zwarte kant van het leven, door de onderbuik van de samenleving.”