Het geheim van 5 miljoen verkochte boeken

Eerst maar even wat getallen: 2 auteurs werken al 33 jaar samen en hebben inmiddels 356 boeken en meer dan 1000 liedjes op hun naam staan. In totaal zijn zo’n 5 miljoen (!) exemplaren over de toonbanken gegaan. Sinds 4 maanden is De Poepfabriek niet meer uit de Top-100 van bestverkochte boeken te slaan en o ja, ze hebben ook allebei een Koninklijke onderscheiding. Dit gaat maar om een enkel duo: Marianne Busser en Ron Schröder. Tijd voor een indringend gesprek.

Daarvoor reis ik af naar hun woonplaats Culemborg. Marianne Busser doet open en ik krijg meteen een warm welkom en een korte rondleiding. Vooral de kamer waarin al hun boeken op rij en jaartal staan, maakt indruk. Pas als je al die boeken bij elkaar ziet, dringt het tot je door dat het dynamische duo echt al héél véél boeken heeft geschreven. Respect. De tweede kamer is hun werkkamer, de kamer waarin het allemaal gebeurt. Wat opvalt is de rust. Nergens ligt er rotzooi, alles staat gecategoriseerd in de kasten, de bureaus zijn, op een computer na, leeg. Het enige in deze kamer dat verraadt dat Busser en Schröder boeken schrijven, is het prikbord aan de wand. Daaraan hangen lange lijsten vol deadlines. ‘Zo weten we precies wanneer wat af moet zijn en kunnen we daarnaar werken,’ vertelt Busser. Dit jaar staan er 22 boeken op stapel. ‘Maar het zijn niet de dikste boekjes,’ verzekert Schröder me.

Per grap betaald

Het schrijven zit ze beiden duidelijk in het bloed, al begon Schröder op z’n zeventiende te schrijven en Busser op haar negentiende. ‘Ik stond voor de klas en ik schreef voor alle kinderen een couplet,’ vertelt Busser. ‘Ik merkte dat ik het leuk vond om te schrijven en toen ik een advertentie zag staan waarin de NOS een redacteur voor Teletekst zocht heb ik daarop gesolliciteerd.’ Ze werd meteen aangenomen, waarna ze werd ingewerkt door niemand minder dan Schröder. ‘Hij werkte er al een jaar en moest mij alles leren.’

Schröder: ‘Ik schreef sinds mijn zeventiende teksten voor de Nederlandse cabaretier Fons Jansen. Ik verzon grappen en werd per grap betaald en later ben ik naast mijn werk bij de NOS gaan schrijven.’ Van het een kwam het ander en voordat ze het wisten, schreven Busser en Schröder samen. ‘Ik woonde toen al op een etage. Ron kwam elke avond bij mij, want hij woonde nog bij zijn ouders.’

En toen sloeg de vonk over! ‘O, nee, absoluut niet,’ lacht Busser. ‘Maar ja, er was wel een puntje, want na zes weken vroeg Ron me ten huwelijk. Ik was heel erg op hem gesteld en we deden veel samen, maar ik had een heel ander type voor ogen om mee te trouwen.’ Schröder zwijgt, maar hij kijkt lachend naar zijn vrouw. ‘Ik vertelde hem dat. Ron zei: “Dat is goed, maar er is een ding; ik vraag het je niet nog een keer. Dan moet jij het maar doen.”’ Die stap zette Busser tien maanden later. Na een praatavondje met haar zus samen, was ze eruit. ‘Ik belde hem op en zei: “Ik wil met je trouwen.’” Rons antwoord was: “Ja, ik kom eraan.” En daar kwam hij op zijn sloffen. Dat is nu 33 jaar geleden.’ Het is duidelijk goed gekomen. ‘Eigenlijk zijn we gewoon te druk om te scheiden,’ zegt Ron gekscherend.

Jonge kinderen zijn ontwapenend

Momenteel staan er staan 356 boeken op hun naam! Waar komt al die inspiratie vandaan? ‘Uit onszelf,’ zegt Busser. ‘De hypotheek werkt daar ook goed aan mee,’ vult Schröder aan. Busser: ‘Schrijven is hard werken. Met alleen maar ideeën kom je er niet.’ ‘Je hebt gewoon je deadlines,’ legt Schröder uit. Een hele rij deadlines! ‘En die werken we een voor een af. We werken meestal allebei aan iets anders. Dan wisselen we van computer en kijken we naar elkaars teksten. Onze stijlen liggen zo dicht bij elkaar dat niemand door heeft wie wat geschreven heeft. Zelfs wij weten het soms niet eens meer.’ De boeken die het getrouwde duo schrijft, zijn vooral voor peuters en kleuters bedoeld. Het is de doelgroep waarbij ze zich lekker voelen. ‘Jonge kinderen drinken alles in en kunnen zo heerlijk meegaan met de verhalen die ik in de klas vertel. Ze zijn zo ontwapenend,’ vertelt Busser. 

Ze schrijven wat ze zelf leuk vinden, maar ‘we zoeken naar ideeën waar behoefte aan is en zo langzamerhand weten we dat wel,’ vertelt Schröder. ‘We kennen de doelgroep heel goed,’ gaat Busser verder. Niet alleen treedt zij heel vaak in klassen op, maar ze krijgen ook vaak brieven van ouders. ‘Daardoor weten we ook heel goed wat die van onze boeken vinden.’

Hun verhalen hebben duidelijke, afgebakende onderwerpen. ‘We proberen zo dicht mogelijk bij onze doelgroep te blijven. Zoals Hoera, ik ga naar groep 1, een boekje over een kleuter die voor het eerst naar groep 1 gaat. Het moet kinderen wel aanspreken. En ze moeten veilig en geestig zijn en ze moeten goed aflopen,’ zegt Schröder. Busser knikt. ‘Ik houd ook niet van boeken die niet goed aflopen.’

Pestpokken werken

De eerste jaren samen hadden ze allebei nog een ‘gewone’ baan, zoals Schröder zijn werk bij de NOS beschrijft. ‘Daarnaast schreef ik in de trein van en naar huis, in de lunchpauze en ’s avonds. Totdat ik rare klachten kreeg en de trap niet meer op kwam. Ik ben toen met schrijven gestopt. Maar niet lang daarna kregen we van Zwijsen een grote opdracht, waar we in eerste instantie nee tegen zeiden.’

‘We zijn toch met ze gaan praten en niet lang daarna hebben we onze baan opgezegd,’ gaat Busser verder. ‘Vanaf dat moment zijn we alleen maar gaan schrijven. We hebben alles aangepakt wat we maar konden aanpakken,’ zegt Schröder. ‘We schreven verhalen en liedjes voor Sesamstraat, Bobo, Okki, Ouders van nu, het onderwijs en voor verschillende onderwijsmethodes.’ 

Busser: ‘Daarnaast werkte ik als freelancer voor een nieuw jongerenblad van de NCRV. Daarvoor reed ik het hele land af, omdat ik artiesten moest interviewen. O, we hebben ons de pestpokken gewerkt. En o jee, ja, ik heb er vaak tegenop gezien of geen zin meer in gehad, maar ja, je moet. Het is je werk geworden. Dan voel je wel meer druk. Maar je wilt het ook gewoon. Het is leuk om vanuit het niets iets te maken en ondanks dat je het druk hebt, staat daar ook veel vrijheid tegenover.’ ‘Iedereen zoekt iets in zijn leven naar iets wat bij hem past. Voor de een is dat tekenen, voor de ander voetballen en voor mij is dat schrijven,’ legt Schröder uit waarom hij is gaan schrijven. 

En is blijven schrijven, evenals Busser! Gelukkig maar, want Busser en Schröder hebben menig kinderhart (en dat van hun ouders) doen smelten met hun verhalen. Zoals een tekstje uit Het grote Liselotje boek (grote favoriet van mijn nichtje):

En daar gaan ze – met z’n drietjes
en ze zingen leuke liedjes
over dikke kakkerlakken
die hun broekjes laten zakken

En we hoeven niet bang te zijn dat ze binnenkort geen ideeën meer hebben. ‘Wij kunnen meer bedenken dan onze uitgeverijen kunnen uitgeven,’ zegt Schröder.


Foto's  © Geert Snoeijer