'Een liefdesverhaal met een respectvolle rafelrand'

'Eigenlijk wilde ik vooral een mooi boek schrijven over het opbouwen van een nieuw leven in een ander land', begint ze het interview. 'Over hoe je ergens anders opnieuw begint, waar je tegenaan loopt. Ik heb toch vooral de leuke opbouwende jaren in Parijs beschreven. Veel mensen hebben herinneringen aan Parijs en die herinneringen deel ik in dit boek. Ik loop als het ware samen met ze door die stad waar we allemaal van houden'.

Verslaving

Al schrijvende kwam ze echter tot de conclusie dat haar relatie met een man met een groeiend alcoholprobleem onlosmakelijk verbonden was aan de jaren van plezier en opbouw in Parijs. 'Het schreef zich als vanzelf het boek binnen”, vervolgt ze, 'en ik realiseerde me dat het belangrijk was het niet te laten liggen. In de laatste jaren zijn er nogal wat boeken geschreven vanuit het perspectief van degene met een drankprobleem', licht ze deze keuze toe. 'Nobele boeken van mensen die hun verslaving aanpakten en door hele moeilijke momenten zijn gegaan. Maar het perspectief van de partner en de interactie binnen zo'n complexe relatie is nauwelijks belicht. Ik wilde vooral de steeds verder glijdende schaal laten zien en ik vond het belangrijk om dit vanuit het oogpunt van de partner te verweven in het verhaal'.

'hoewel daar toen al het steeds verder verleggen van mijn grenzen doorheen sloop om hem gelukkig te houden en mezelf het idee te geven dat ik daar zelf ook gelukkig door zou blijven'

Bruisend uitgaansleven

Ze schrijft openhartig over haar Parijse leven, waarin ze geniet van een bruisend uitgaansleven, vol interessante ontmoetingen, feesten en etentjes met vrienden. Over de eerste verliefde tijd en het samen opbouwen van een nieuw leven met vallen en opstaan. 'We begonnen met kleine baantjes en projecten waaraan we enthousiast begonnen', blikt Marjoleine op die begintijd terug. 'Dingen die meer of minder lukken, maar die uiteindelijk resulteren in een succesvolle handel in met name zalm'.

Voor de lezer van Haring aan de Seine wordt het pijnlijk duidelijk dat Marjoleine en Boy geen gelijkwaardige partners zijn in hun relatie. Je ziet dat ze zichzelf langzaam maar zeker verliest in een relatie die gedoemd lijkt te mislukken. Zelf heeft ze die ongelijkwaardigheid in hun relatie, zeker in de beginjaren van hun samenzijn, niet zo ervaren. 'Nee, helemaal niet', vertelt ze over die tijd. 'We hadden het fijn, ontdekten de stad en bovendien: in alle relaties gebeurt wel eens iets. Waar het om gaat is dat je een gevoel van evenwichtige verdeling denkt te hebben. En ook in onze relatie was die verdeling van gelukkig zijn met soms momenten waarbij het wat minder is, lang in evenwicht. Hij leerde mij veel en ik vond het fijn om er voor hem te zijn. Ook al was de buitenwereld er al eerder van overtuigd dat er sprake was van een ongelijkwaardige relatie, voelde ik dat zeker niet zo', benadrukt ze, 'hoewel daar toen al het steeds verder verleggen van mijn grenzen doorheen sloop om hem gelukkig te houden en mezelf het idee te geven dat ik daar zelf ook gelukkig door zou blijven'.  

Persoonlijke groei

In een land waar het drinken van wijn verweven is met de manier van leven, valt het in eerste instantie dan ook niet op dat Boy meer drinkt dan sociaal verantwoord is. Toch duurt het nog heel lang voordat Marjoleine het besluit neemt om voor haarzelf en haar kind te kiezen en Boy met pijn in haar hart te verlaten. Waarom ze er zolang over heeft gedaan om deze stap te zetten verklaart ze als volgt: 'Lange tijd stond er genoeg tegenover het 'zuur' van onze relatie: een interessante, intelligente man met een behapbaar drankprobleem. Dacht ik. Zijn drankprobleem nam pas in de laatste jaren van ons samenzijn dusdanige proporties aan dat het evenwicht verstoord raakte en ik me meer en meer ondergesneeuwd voelde. Verder kwam ik uit een gezin waar een zekere "onveiligheid" heerste', vervolgt ze, 'en had ik de behoefte om de scheiding van mijn eigen ouders "beter" en "over" te doen. Ook het feit dat je samen een kind hebt is zeker van invloed geweest om de beslissing om weg te gaan uit te stellen. Wat me uiteindelijk heeft geholpen om een ander inzicht te verwerven en me de kracht heeft gegeven om Boy te verlaten, is denk ik toch vooral mijn eigen groei - van jonge vrouw naar volwassen vrouw – geweest'.

'Ik vind oprecht dat ik een integer boek geschreven heb met respect voor de vader van mijn inmiddels grote zoon'. 

Boy raakt meer en meer ongelukkig van de druk die het succes van de winkelketen op hem legt. Ze besluiten in gezamenlijk overleg om de winkels te verkopen met de verwachting dat het hun leven en met name hun relatie zou verbeteren. Ondanks dat dit niet het beoogde effect heeft gehad, heeft zij nooit spijt gehad van de verkoop. 'Geen enkele', zegt ze resoluut. 'De verkoop gaf ruimte om nieuwe mogelijkheden te onderzoeken. Ik begon een grand café: leestafel, plats du jour, broodjes, bar, kruideniershoek met Lola afwasborstels, Droste cacao en Zwitsal shampoo. Kortom, een heerlijke uitdaging'.  

Op de vraag of zij het niet lastig vond om haar verhaal te vertellen en heel Nederland deelgenoot te maken van haar leven in Parijs en over waarom het uiteindelijk mis ging, antwoordt ze net zo resoluut: 'Absoluut niet. Het is in de eerste plaats een boek over pionieren in een ander land en daar doorheen loopt een liefdesverhaal met een respectvolle rafelrand. Ik vind oprecht dat ik een integer boek geschreven heb met respect voor de vader van mijn inmiddels grote zoon'.

Tijd voor iets anders

Net als Haring aan de Seine was ook haar eerste boek, Over zij en ik, autobiografisch. Hierin beschreef ze het effect dat het kampverleden van haar moeder op het dagelijks leven in haar jeugd had. Op de vraag of haar volgende boek weer autobiografisch zal zijn antwoordt Marjoleine dat het tijd is voor iets anders. 'Ik heb al ideeën voor een volgend boek en ik denk dat het een roman kan worden', licht ze een klein tipje van de sluier op. 'Met Ad van de Kiekenboom, mijn redacteur bij uitgeverij de Geus, gaan we kijken hoe het vorm krijgt'.