Interview met Dani Atkins

Als je jezelf zou moeten omschrijven in 5 woorden, welke woorden zouden dat dan zijn?
Vriendelijk, grappig, onhandig, emotioneel en optimistisch.  

Heb je altijd al een (feelgood) roman willen schrijven?
Absoluut! Ook al heb je in een verhaal te maken met tragische gebeurtenissen (verlies, verraad en liefdesverdriet), toch geloof ik erin dat ik lezers altijd iets positiefs kan meegeven nadat ze de laatste pagina hebben omgeslagen. Het zou maar al te makkelijk te zijn om te verdwaald te raken in een wirwar van duisternis, maar persoonlijk vind ik dat geen leuke boeken om te lezen. En het is zeker niet het type boek dat ik zou willen schrijven.  

Wat voor soort boeken vind je wel leuk om zelf te lezen?
Dat verandert nogal eens, omdat het voor mij meer gaat om een goed verhaal dan om een bepaald genre. Onlangs heb ik mijn liefde voor thrillers herontdekt, daar geniet ik nu enorm van. Stephen King is al sinds jaar en dag mijn favoriete auteur en ik word nog altijd belachelijk enthousiast wanneer er een nieuw boek van hem verschijnt. Ik geniet ook van veel Young Adult-titels. Daar is in mijn ogen niks mis mee, ook al zal ik zelf waarschijnlijk een ‘Old Adult’ genoemd worden. Mijn dochter, die in de uitgeverswereld werkt, is erg goed in het aanraden van nieuwe titels en auteurs; ik moet toegeven dat ze het zelden mis heeft. Natuurlijk behoeft het geen uitleg dat ik ook een groot fan ben van liefdesverhalen, bij voorkeur met een sterk emotioneel thema.  

Onlangs is je boek besproken in de Hebban Feelgood Leesclub. Heb je zelf ook ooit meegedaan aan een leesclub?
Nee, jammer genoeg heb ik daar nog nooit aan meegedaan – maar het klinkt ontzettend leuk.  

Heb je het eerst het einde van Versplinterd bedacht, zodat alle puzzelstukjes in elkaar zouden passen, of heeft het einde zich gaandeweg het schrijfproces zo gevormd?
Vanaf het moment dat ik ging zit om de eerste zinnen van hoofdstuk 1 te schrijven, wist ik al hoe het laatste hoofdstuk van Versplinterd zou eindigen. Wat ik nog niet wist – wat ik nooit schijn te weten tijdens het schrijven – is het pad waarop het boek me zal meenemen voordat ik bij het einde ben.  

Wat was de grootste inspiratiebron voor het schrijven van Versplinterd?
Ik ben altijd gefascineerd geweest door verhalen met mysterieuze of zelfs bovennatuurlijke elementen. Hoewel Versplinterd niet specifiek binnen die categorie valt, is er wel een reden voor twijfel over wat echt is en wat niet.

Het idee voor Versplinterd zweefde al langere tijd vaagjes in mijn hoofd rond. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de vraag “Wat als?”. Het idee om terug te kunnen gaan en je eigen leven te kunnen herschrijven en de toekomst te kunnen veranderen was het uitgangspunt waarmee het hele verhaal begonnen is. Wie wil nou niet de kans hebben om iets over te kunnen doen, als ze dat zouden kunnen?  

Hoe kwam je op het idee om de echte wereld te mixen met een andere wereld?
Dat is iets dat zich tamelijk natuurlijk heeft ontwikkeld gaandeweg het schrijfproces. Misschien is het mijn liefde voor thrillers dat me ertoe heeft geleid om een kruimelpad met aanwijzingen in het verhaal te verwerken, zolang het maar subtiel zou zijn. Als lezer houd ik er zelf erg van om het einde van een boek te naderen en plotseling alle puzzelstukjes in elkaar te zien vallen. Dat “Aahh, nu snap ik het!” moment. Het was erg leuk om manieren te bedenken om subtiele hints te geven aan de lezer, zonder al teveel meteen prijs te geven.  

Het personage Rachel uit ‘Versplinterd’ komt veel ouder over dan haar 18-jarige leeftijd. Vooral haar volwassen taalgebruik is opvallend. Was daar een speciale reden voor?
Hoewel Rachel in het begin 18 jaar oud is, spoelen we na de eerste hoofdstukken al snel door naar haar leven als een 23-jarige. Ik erken wel dat de personages soms iets volwassener overkomen dan hun leeftijd doet vermoeden. Ik wilde het verhaal universeel en toegankelijk maken voor alle leeftijd en nationaliteiten. Ondanks dat de hoofdpersoon 23 is en in Engeland woont, hoopte ik dat het boek leuk gevonden zou worden door jong en oud. Ik ben bijzonder trots dat zoveel mensen ‘Versplinterd’ gelezen hebben; hoe oud ze ook moge zijn, of waar ze dan ook vandaan komen.  

Is er een reden geweest voor het geven van algemeen herkenbare eigenschappen aan de personages?
De personages in Versplinterd hebben zo lang in mijn hoofd gewoond, dat ik soms makkelijk vergat dat ze eigenlijk ontsproten zijn uit mijn fantasie. Ze voelden zó echt aan dat, tegen de tijd dat hun verhaal zich ontvouwde, het niet eerlijk aanvoelde om ze te veranderen. Ik denk dat het verhaal van Rachel vooral aantrekt omdat het voor mensen makkelijk is om zich met haar te identificeren. Ik ben er vooral trots op dat zoveel mensen hebben gereageerd op de realistische vader-dochter relatie, wat ik erg lonend vond om te schrijven.  

Krijgen we binnenkort meer van jouw hand te lezen?
Dat hoop ik echt. Mijn tweede boek The Story Of Us is in 2014 in Engeland verschenen en mijn derde roman Our Song komt uit in januari 2016. Ik zou het geweldig vinden als één van deze boeken (of beide!) naar het Nederlands vertaald worden. Wellicht als er genoeg vraag naar is…