Allergisch voor cliché-romantiek

'Ik wist het' is een betoverend verhaal over liefde, vriendschap en geloven in jezelf. Heb jij altijd in jezelf geloofd?
‘Zeker niet. Ik denk dat het daarom een terugkerend thema in mijn boeken geworden is. Ik heb heel wat moeten overwinnen om te komen waar ik nu ben. Volgens mij gaat geloven in jezelf ook gepaard met vallen en opstaan. Niemand is de hele tijd en bij alles wat hij doet vol zelfvertrouwen. Het heeft me in mijn jeugd heel vaak dwarsgezeten dat ik “anders” was. Maar uiteindelijk heb ik ontdekt dat daar ook mijn grootste talenten lagen. Die boodschap verweef ik ook in mijn boeken.’

Jij moet wel een romanticus in hart en nieren zijn.
‘Volgens mij valt dat juist wel mee. Ik ben een beetje allergisch voor cliché-romantiek en kan daar heel sarcastisch op reageren. Als ik een boek lees over een personage dat alleen maar bezig is met daten, vind ik dat heel oninteressant. Maar liefde is een prachtig thema. De mooiste verhalen gaan over liefde. Maar het kan breder zijn dan alleen de zoektocht naar die ene droomman. Mijn personages hebben “het vinden van de ware” nooit als hoofddoel. De liefde vindt hen terwijl ze hun dromen en ambities najagen. En dat vind ik ook het mooiste aan de liefde, dat je er zomaar door verrast kan worden. Dat vind ik dan weer wél heel romantisch.’

In het boek is de vraag of Mia haar gevoel blijft volgen. Volg jij altijd je gevoel, of gebruik je meer je verstand bij bepaalde zaken?
‘O, ik ben echt een enorme piekeraar. Ik kan er helemaal in vastlopen. Maar ik word er wel steeds beter in om mijn gevoel te laten spreken. Ik geloof heel erg in dat onderbuikgevoel, dat je ingeeft of iets wel of niet goed voor je is. Er wordt ons al vroeg geleerd om dat opzij te zetten in het kader van beleefdheid en zelf loop ik ook nog vaak genoeg in die val. Maar je doet jezelf tekort als je altijd maar probeert te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Mia worstelt daar in het boek ook mee. Ik bewonder haar wel een beetje om hoe ze daarmee omgaat. Ik kan zeker zelf ook nog van haar leren.’

Ga jij de deur uit voor je verhalen? In 'Ik wist het' begint Mia een bloemenwinkel op het idyllische stationsplein bv. en je nieuwste boek 'Winter in New York' speelt zich af in NY. Bezoek je dat soort plaatsen, of put jij alleen uit je fantasie?
‘'Winter in New York' – en de voorganger 'Zomer in New York' – zijn ontstaan nadat ik daar met mijn zus geweest ben. Die trip stond al heel lang op onze wishlist. We hadden het gevoel dat we de stad al kenden voor we er geweest waren en nu nog loop ik over van enthousiasme als ik terugdenk aan die hele ervaring. Iets wat zo bij me leeft, is natuurlijk bij uitstek geschikt om over te schrijven. Maar meestal schrijf ik niet over bestaande plaatsen. Het stationsplein van Mia is puur aan mijn fantasie ontsproten. Ik had daar een heel sterk beeld en gevoel bij. En ik zag een mooie, symbolische functie voor de bloemen in dit verhaal. Om dat zo goed mogelijk neer te zetten, ben ik veel research gaan doen. Ik heb gelukkig veel hulp gehad van een bloemenwinkel uit mijn woonplaats, waar ik met al mijn vragen terecht kon. Ik verdiep me zoveel mogelijk in het onderwerp waarover ik schrijf. Daarom vind ik schrijven ook zo leuk, ik kan iets doen met al mijn interesses. Voor even kan ik dierenarts zijn, mijn eigen fashionlabel opzetten, of een bloemenwinkel beginnen. Ik kan naar New York, Canada of een stad die alleen in mijn eigen hoofd bestaat. Alles is mogelijk als je schrijft.’

En hoe doe je dat met personages? Speur je daar treinen, trams, bussen en openbare gelegenheden voor af?
‘Ik observeer wel veel. Volgens mij doen bijna alles schrijvers dat. In heel kleine dingen kan ik een verhaal zien. Ik besteed er heel veel tijd aan om mijn personages goed te leren kennen. Daar staat of valt het verhaal echt mee voor mij. Ik ga er niet echt op uit om voorbijgangers te spotten die een personage kunnen vormen. Ik heb het gevoel dat de hoofdpersonages zich langzaam aan me tonen als ik een idee voor een nieuwe roman uitwerk. Meestal heeft dat idee een eigen stem en hoe beter ik daar naar luister, hoe duidelijker het beeld van het personage wordt. Voor ik begin te schrijven, regel ik een fictieve ontmoeting met dat karakter. Ik schrijf een scène waarbij ik haar tegenkom in een voor haar vertrouwde omgeving en dan raak ik met haar aan de praat. Zo heb ik met Mia een tramrit naar haar bloemenwinkel gemaakt. Ik ben met haar uitgestapt en met haar naar het stationsplein gelopen en ondertussen vertelde ze me van alles over zichzelf. Misschien klinkt het gek, maar dit werkt voor mij heel goed. Zo komen mijn personages echt tot leven in mijn verbeelding en het voelt alsof ik over een goede bekende schrijf. Ook met mijn mannelijke hoofdpersonage pak ik het zo aan.’  

Wat las je vroeger veel?
‘Als kind las ik al heel graag. De boeken van Roald Dahl heb ik echt verslonden. Verder zijn ‘Vlinder voor Marianne’ en ‘Word toch wakker’ twee boeken die me uit mijn jeugd altijd bijgebleven zijn. Later heb ik op het vwo heel veel gelezen voor mijn boekenlijst. Ik had een lespakket met vier talen, dus ik las zo’n zestig boeken per jaar. Veel klassiekers dus. Toen ik begin twintig was, ontdekte ik Sophie Kinsella en bij haar boeken had ik voor het eerst een soort herkenning, omdat dit qua stijl leek op wat ik zelf schreef. Tot op dat moment dacht ik niet dat er een plek was voor mijn eigen verhalen in de Nederlandse literaire wereld. Maar door haar boeken kreeg ik dat vertrouwen wel. Daardoor ben ik erg aangemoedigd om mijn eigen schrijfstijl verder te ontwikkelen. Ze is daarom nog steeds een van mijn favoriete auteurs. Naast bijvoorbeeld Cecelia Ahern en Emily Giffin.  

Je bent super succesvol. Je bent meerdere keren verkozen tot beste Nederlandse chicklitauteur, van je boeken zijn inmiddels meer dan 300.000 exemplaren verkocht. Enig idee hoe dat komt? Is het je trouwe schare fans, de onderwerpen waarover je schrijft?
‘Het zal vast een combinatie zijn, maar ik heb heel erg veel te danken aan mijn lezers. Zij hebben mijn boeken vanaf het begin omarmd. Mijn eerste boek ‘Zwaar verliefd!’ scoorde meteen een plek in de top vijf van de ‘beste chicklit aller tijden’ verkiezing van chicklit.nl. En ze zijn me blijven steunen. Ik ben daar ontzettend dankbaar voor. Ik doe ook erg mijn best om mijn lezers te blijven verrassen met mijn boeken. Ik probeer steeds weer iets nieuws te brengen, zodat ik ze kan blijven boeien. Als je als schrijver steeds hetzelfde trucje uithaalt, kunnen je lezers verzadigd raken. Ik probeer dat te voorkomen. Een formule daarvoor heb ik niet, maar ik denk dat de personages ook onderdeel van het succes zijn. Mijn lezers zeggen vaak tegen me dat Isa, Hannah, Ella en Mia bijna als een soort vriendinnen aanvoelen. Zo voel ik het ook tijdens het schrijven.’  

Besteed je veel tijd aan het onderhouden van contacten met je fans?
‘Via social media. Ik vind dat een meerwaarde, want de meeste lezers doen maar een paar dagen over het lezen van een boek, maar ik kan ze op deze manier wel het hele jaar betrekken bij het schrijfproces. Volgens mij gaat het op die manier veel meer leven bij de lezers. Ze verheugen zich dan – net zoals ik dat doe – op het verschijnen van het boek. Ik kan ze mijn enthousiasme laten zien, maar ook de momenten dat ik deadlinestress heb, of een hele werkdag heb besteed aan een bruggetje van eenentwintig woorden, om van het ene hoofdstuk naar het andere te komen. Ik vind het belangrijk om iedereen persoonlijk te antwoorden als ze me een berichtje sturen. Het kan weleens druk zijn en soms duurt het dan wat langer, maar daar maak ik altijd tijd voor. Ik heb heel veel waardering voor mijn lezers. Sommige volgen mij al jaren en dat vind ik echt bijzonder.’  

Ben je bezig met een nieuwe roman?
‘Daar ben ik altijd mee bezig. Ik zeg vaak: ik kan wel klaar zijn met schrijven, maar schrijven is nooit klaar met mij. In mijn hoofd gaat het werk bijna altijd door. Maar ik heb net de verhalenbundel ‘Winter in New York’ afgerond en ik probeer tegenwoordig even de tijd te nemen om het project los te laten voor ik me op een volgende roman stort. Een boek schrijven is behoorlijk intensief werk, dus ik probeer mezelf ook even een moment van rust te gunnen als het volbracht is.'

Wat zou je nog willen bereiken in je schrijversleven?
‘Ik hoop in de eerste plaats dat ik nog heel lang, en met heel veel plezier, mooie boeken kan blijven schrijven. En dat mijn lezerspubliek blijft groeien en mijn boeken met zoveel enthousiasme zal blijven ontvangen. Ik heb mijn werk kunnen maken van wat ik het liefste doe, dus eigenlijk is mijn grootste droom al uitgekomen. Maar natuurlijk zijn er altijd nog doelen om na te streven. Ik zou heel graag willen dat mijn boeken verfilmd en vertaald worden.’