Interview Michael Connelly

In het onlangs verschenen boek Echo Park van Michael Connelly vervolgt Harry Bosch zijn moeizame weg door het politiekorps. Na een kortstondige pensionering zit hij nu bij de afdeling oude zaken (cold cases). Samen met zijn partner krijgt hij te maken met een moord die hij zelf jaren geleden niet heeft kunnen oplossen. Nu hij weer in die oude wond zit te wroeten, gebeuren er onverwachte zaken: De doorgewinterde crimineel Raynard Waits bekent de moord en wijst de weg naar het graf dat hij voor de vrouw heeft gegraven. Einde verhaal? Voor iedereen wel, maar niet voor Harry Bosch.

Waarom ben je zo tegen een akkoord met Waits? Is dat omdat hij daarmee aan de doodstraf ontkomt? Ben je voorstander van de doodstraf?
“Dat weet ik eigenlijk niet zeker. Maar ik geloof er wel in dat een individu verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Ik heb er moeite mee om een deal te maken waarbij negen moorden worden bestraft met een leventje in de cel op kosten van de staat. Ja, zo te zien moet ik toegeven, dat ik voorstander ben van de doodstraf. Als je zoveel hebt meegemaakt als ik, dan weet je dat een levenslange gevangenisstraf niet opweegt tegen de misdaden die mensen plegen. Levenslang voor iemand als Raynard Waits is een mazzeltje voor hem. En na wat Waits allemaal heeft gedaan, heeft hij geen recht op mazzel.”

Na de schietpartij waarbij Waits je partner ernstig verwond, word je geschorst gedurende het onderzoek van de rijksrecherche. Je blijft er opmerkelijk rustig onder.
“Ja? Ik dacht het niet. Maar ik begrijp dat het de normale procedure is. Je wordt op een zijspoor gezet zolang een schietincident wordt onderzocht. Zo is het altijd geweest. Dat accepteer ik. Maar ik ken mezelf. Ik laat me niet op een zijspoor zetten. Of ik nu gewoon aan het werk ben of dat er een onderzoek plaatsvindt. Dat maakt mij niet uit. De enige die mij op een zijspoor kan zetten, ben ik zelf.”

In de zaak van Echo Park wijk je af van de fysieke bewijzen, omdat je gevoel iets anders zegt. Wat zegt dat over jou als rechercheur?
“Ik doe dit al meer dan twintig jaar. Het gevoel voor een zaak, je instincten, moeten ergens goed voor zijn. Bewijzen kunnen in de loop van de tijd veranderen. Met fysieke bewijzen kan worden gerotzooid. Ik blijf naar alles kijken gedurende een onderzoek. Ik leef nog omdat ik op mijn instincten vertrouw. Daar komt mijn gevoel van eigenwaarde bij, dat geef ik toe. Als de bewijzen allemaal kloppen, dan wijst alles naar Raynard Waits. Als dat zo is, dan was ik al die jaren geleden ook wel bij hem uitgekomen. Dat weet ik zeker. Dat klinkt misschien ijdel en arrogant, maar ik moet wel zo denken wil ik in een strijd op leven en dood kunnen overleven.”

Na zoveel jaren bij de politie, heb je nu het Kwaad in al zijn vormen gezien? Waar komt het vandaan, denk je? En word je er niet zelf mee besmet als je er zo lang mee omgaat?
“Dat is een vraag, waar ik geen antwoord op weet. Ja, ik weet dat het Kwaad buiten op straat rondloopt, maar waar het vandaan komt, weet ik niet. Of het nu met de paplepel wordt ingegoten of dat het later bij iemand groeit, dat maakt mij niet uit. Ik werk met het feit dat het Kwaad bestaat en meestal goed is verborgen. Het is mijn werk om dat Kwaad op te sporen. Niet om lang na te denken over waar het vandaan komt. Het is mijn werk om het uit te schakelen. Ik laat de achtergronden graag aan de grote denkers. Dat ben ik niet. Ik ben een man van actie.
Hoe ik mezelf veilig weet af te schermen van het Kwaad, is een goede vraag. Ik weet het antwoord niet. Dat moet de jury maar beoordelen en die is zich nog aan het beraden. Maar ik denk wel dat op het moment dat je in de afgrond kijkt, dat die afgrond ook terug kijkt. Als je in het duister van het Kwaad loopt, dan is de kans groot dat er wat aan je blijft hangen. Ik hoop alleen dat het bij mij niet te veel is gebeurd. Maar als dat wel zo is, dan moet ik dat zelf verwerken. Dat doe ik met alles. Ik ga altijd overal recht op af.
Ik heb ook wel dingen die mij tegen de duisternis beschermen. Een dochter die mij redt elke keer dat ik haar spreek of zie. Muziek redt mij ook omdat ik de mooie uitkomst hoor van de moeizame worsteling om het te maken. En ik word gered door die mensen en zaken in de stad die niet zijn aangetast door corruptie. Die vertellen mij dat het altijd de moeite van de strijd waard is.”

De stad niet aangetast door corruptie? Je hebt juist een lage dunk van die stad, van de politiek, de politiebazen.
“Dat klopt. Dat komt door een leven in deze stad waar altijd wel iemand druk uitoefent. Ik haat mensen, die zaken willen regelen. Heel vaak zijn het de politici die het op een akkoordje willen gooien, maar niet altijd. Het gaat bijna altijd over geld. Voor mij is de corruptie van het individu het belangrijkste. Dat kan in allerlei vormen optreden: morele, financiële of seksuele corruptie. Ik voer geen vendetta tegen politici, mijn bazen of meer algemeen tegen autoriteiten. Ik voer strijd tegen de mensen die anderen corrumperen.”

Iedereen heeft iets naast zich nodig, een ideaal, een vrouw, een gezin. Wat is jouw motivatie om maar door te gaan? Is de relatie met Rachel, de FBI-agente in Echo Park, blijvend?
“Ik heb geen idee hoelang de relatie stand zal houden. Niemand weet toch vooraf hoelang een relatie zal duren? Ik ook niet. Ik weet wel dat ik heb geleerd om alleen te zijn. Ik kijk niet op mijn leven als een soort eenzame marteling. Ik heb mijn leven zo ingericht dat ik door kan gaan met mijn missie. Die missie zelf is mijn motivatie. Ik heb een talent – misschien is het een soort kunst – om het verborgen Kwaad te vinden. Ik heb mijn leven zo ingericht dat ik daarmee door kan gaan. Ik denk dat ik veilig ben in mijn kogelvrije vesting. Ik ben alleen kwetsbaar voor mijn dochter.”

Je baas droomt van een baantje op een Caribisch eiland. Wat is jouw droom?
“In míjn droom open ik de voordeur van mijn huis en roep: Schat ik ben thuis.”