Interview Milou van der Will

Ik sprak met haar af in een café in de buurt van haar zojuist gekochte huis in Amsterdam. De interviewer die zelf geïnterviewd wordt. Haar debuut maakte indruk. Ik zag uit naar onze ontmoeting.

In een hoekje van het ‘schrijverscafé’ zoals op de deur stond trof ik haar aan. Met een boek en een kop thee. De vijfentwintigjarige blondine die binnenkort als thrillerauteur bij uitgeverij Cargo debuteert met Rood licht steekt niet onder stoelen of banken dat ze nog wel even moet wennen aan haar nieuwe rol.
‘Goh, nu moet ik ineens vragen beantwoorden. Dat is wel even andere koek.’

Ondanks haar (jonge) leeftijd heeft Milou behoorlijk wat ervaring als journaliste, de laatste jaren dus op de redactie van Metro. Daarvoor werkte ze “in de bladen”, maar ongeduldig dat ze is, vond ze dat niet snel genoeg.
‘Je werkt soms wel drie maanden vooruit aan een blad, dat vond ik te lang duren. Bij de krant is het elke dag anders en veel sneller.’

Ik moet lachen, en vraag haar waarom ze dan in godsnaam per se een boek wilde schrijven. Een proces dat van begin tot de uiteindelijke publicatie nog veel langer duurt dan die drie maanden van een magazine.
Milou: ‘Tja, daar heb je me. Misschien is dat wel juist als compensatie voor het snelle werk bij de krant, haha. Nee, ik wilde altijd al schrijfster worden. Juist door mijn werk kwam ik op het thema – en het idee – voor Rood licht. Ik heb zoveel mensen gesproken over loverboys dat ik al snel wist dat er veel meer in zat dan alleen maar de artikelen die ik erover kon schrijven. Je kan een uitgebreid interview in de krant doen, maar daarna niet nog een keer over hetzelfde onderwerp.’

Daar wilde ik meer mee doen
Waar kwam haar interesse het onderwerp loverboys eigenlijk vandaan?
Milou: ‘Het begon volgens mij met een nieuwsberichtje over een loverboy. Ik ben daarna naar een congres gegaan en ineens rol je in dat wereldje met politiemensen en hulpverleners die je dan tippen over verhalen. Al vrij snel daarna kon ik de meisjes zelf ook interviewen. Eén gesprek met een slachtoffer maakte zoveel indruk op me. Ik denk dat ik wel twee uur met haar heb gesproken. Daar wilde ik meer mee doen. Kijk, ik had al wel ideeën en opzetjes voor een boek liggen, maar zij gaf mij de inhoud.’

Ik vraag Milou of dit meisje dan ook model heeft gestaan voor haar hoofdpersoon. Zou dat meisje zichzelf erin kunnen herkennen?
Milou: ‘Nee, dat geloof ik niet. Ik heb een combinatie gemaakt van de vele verschillende verhalen die ik heb gehoord. Sommige dingen heb ik bedacht, andere heb ik letterlijk van die meisjes gehoord. Die geweldsscènes bijvoorbeeld, die zijn dus echt gebeurd.’

Het idee om ooit een boek te gaan schrijven had Milou al vrij vroeg in haar jeugd. Het klassieke verhaal…
Milou: ‘Ja, al vanaf het moment dat ik kon schrijven, wilde ik niets liever. Ik knutselde boekjes in elkaar. Echt een meisjesdroom. Maar ik vertelde het tegen niemand. Zelfs later niet. Mijn vriend wist het natuurlijk wel. Pas vanaf het moment dat hij stukjes is gaan lezen, toen werd het echt. Ik wist nog niet precies wat het zou worden, dus dat was wel spannend.’

Wachten, wachten, en nog langer wachten
De weg naar de uitgeverij was voor Milou eigenlijk niet al te lastig.
Milou: ‘En dat is nou precies het voordeel van journalist zijn. Ik heb gewoon mijn contactpersonen bij een aantal uitgeverijen gebeld. Eerst om er achter te komen hoe zoiets precies gaat. Zou mijn manuscript dan gewoon ergens op de stapel terechtkomen, of zou ik het ook gewoon leuk naar iemand kunnen mailen. En dat laatste mocht ik.’

Maar ondanks deze short cut werd er alsnog een beroep gedaan op het schaarse geduld van Milou van der Will.
Milou: ‘Ja, dat is echt killing hoor. Jeetje… het duurt dan nog zó lang voordat je iets hoort. Het is dan een kwestie van wachten, wachten en nog langer wachten. Er gaan zo weken overheen. Maar dan ineens hoor je dat ze het leuk vinden en mag je komen praten.’

En nu, aan het eind van de rit, de boekpresentatie vindt deze week plaats, is het weer spannend voor de jonge auteur.
Milou: ‘Dan gaan andere mensen het lezen en die vinden er allemaal wat van. Ik weet nog niet of ik dat nou echt leuk vind of alleen maar eng. Het is wel mijn ding waar ze het dan over hebben.’

In Rood licht wordt het verhaal verteld vanuit dochter Evie (17) en haar moeder Roos. Evie raakt in de ban van een loverboy en belandt al snel in zijn web van list en bedrog en niet veel later ook achter een raam op de wallen waar ze onder bedreigingen dagelijks tientallen klanten moet “afwerken”. Haar snelle gang naar de wallen verbaasde mij enigszins. Ik wist niet dat het zo werkte.
Milou: ‘Ja, dat gebeurt echt. Het schijnt zelfs zo te zijn dat het tegenwoordig allemaal nog veel sneller gaat. Er komt steeds meer en steeds eerder geweld en bedreigingen bij kijken. Het is een psychologisch stappenplan wat die gasten afgaan om meisjes in hun web te vangen. Dat gaat heel ver. Ze willen bijvoorbeeld dat de meiden hun taal en associaties overnemen. Een soort hersenspoelen waarbij onschuldige zinnetjes als “Ik wil je alleen helpen” worden gekoppeld aan geweld of straffen. Als een hulpverlener of ouder zoiets zegt tegen een slachtoffer dan zal het een tegengesteld effect hebben. Ik vind het wel heel interessant hoe dat werkt.’

Geen loverboy-boek
Er zijn de laatste jaren veel boeken – vooral non-fictie – verschenen over de loverboy-praktijken. Ik vraag haar of ze na de affaire Maria Mosterd niet bang is dat haar boek, zij het onterecht, ook in dat rijtje wordt geplaatst.
Milou: ‘Ik zal erop blijven hameren: Rood licht is geen loverboy-boek. Het is geen waar gebeurd drama. Ik wil ook niet in die hoek terechtkomen. Het is een thriller. Dat is het en zo is het ook bedoeld.’

Over Maria Mosterd laat ze zich liever niet teveel uit.
Milou: ‘Het verhaal van haar moeder kan in mijn ogen niet oprechter, anders moet er echt iets heel erg mis zijn met mijn mensenkennis. Wat betreft Maria, ach… Het is voor slachtoffers van loverboys helemaal niet zo raar dat ze er dingen bij verzinnen, of details anders invullen. Die meisjes hebben het voor hun gevoel dan ook echt zo ervaren. Kijk, ik weet natuurlijk ook niet wat er dan wel echt gebeurd is en wat niet. Het verhaal van Maria staat niet op zichzelf. Misschien dat het haar niet allemaal zo is overkomen, maar andere meisjes wel. Ik begrijp ook niet zo goed die hele hetze rondom Maria Mosterd. Het is gewoon goed dat het loverboy-verhaal veel aandacht heeft gehad.’

Nu ga ik eens een thriller schrijven
Heeft ze er specifiek voor gekozen om over dit onderwerp een thriller te schrijven? Was het in haar hoofd al een spannend boek?
Milou: ‘Ik ben niet begonnen met de gedachte van “Nu ga ik eens een thriller schrijven”. Dat ontstond gewoon. Toen ik begon te schrijven kon het nog alle kanten op gaan. Maar al heel snel dacht ik dat het het best zou werken in de vorm van een spannend verhaal. Maar nog wist ik na de eerste paar pagina’s niet wat zou gaan worden. Een kort verhaal of een heel boek. Ik ben in het verleden wel vaker begonnen met schrijven, maar dan liep ik vast of kwam er achter dat het verhaal wat ik wilde vertellen geen boek waard was. Toen er bij Rood licht voldoende elementen voor een verhaal in bleken te zitten, ben ik de plot gaan bedenken.’

Wat gaat er de komende tijd gebeuren met haar gebeuren? Agenda vrij geblokt?
Milou: ‘Ik weet het niet. De boekpresentatie is donderdag 21 oktober, wat er daarna gebeurt geen idee. Ik hoop alleen dat het boek goed ontvangen wordt. Ik wil toch ooit kunnen leven van mijn schrijven.’

En het verhaal voor een volgend boek, is dat er al?
Milou: ‘Ja dat is er allang. En voor het boek daarna ook al. Ik ben al een hele tijd geleden begonnen met twee ideeën voor twee boeken. Ik moet nog kiezen welke het eerst gaat worden. Maar ik wilde eerst even wachten tot alle correctierondes voor Rood licht en mijn verhuizing achter de rug waren. Die shit moet eerst weg, dan kan ik weer schrijven. Haha!’