Manuel Moyano: 'ik hoef niet naar een land om erover te kunnen schrijven'
We zitten aan een klein tafeltje op het Amsterdamse balkon van onze uitgeefster. Hij met een kopje koffie, ik met een beker thee. Voor ons op tafel liggen onze romans. Zijn Het rijk van Jegorov en mijn Paradijsvogel.
Een beetje onwennig beginnen we met elkaar te complimenteren. Ik las zijn vertaalde roman, die ik fantastisch vond, en hij bekeek mijn website met veel Engelstalige informatie over mijn werk. 
Ik begreep van internet dat jij voornamelijk korte verhalen schrijft?
'Ja, ik vertel een verhaal het liefst heel compact. Ik wil wel lange verhalen schrijven maar meestal worden ze toch weer kort.'
Eigenlijk is je roman Het rijk van Jegorov een ingenieuze bundeling korte verhalen. (red: de roman bestaat uitsluitend uit dagboekaantekeningen, krantenberichten, mails, brieven, sms, etc).
'Ja, dat bleek te werken. Ik begon met het dagboekfragment van de Japanner en toen ik de volgende dag weer aan mijn schrijftafel zat ontstond de brief van de missionaris. Opeens snapte ik dat dat het mechanisme was waarmee ik dit verhaal moest vertellen. Vanaf het moment dat ik dat begreep heb ik het in vijftien dagen op papier gezet. Snel hè?'
Mijn roman De stille stad schreef ik in drie weken. Ik had destijds niet meer tijd en het lukte. Maar daarna was ik volkomen leeg en uitgeput.
'Ik schrijf meestal halve dagen. Het lukt me niet een hele dag te schrijven. Ik heb denktijd nodig.'
Hoe begon je aan dit verhaal? Wat wilde je maken?
'Ik wilde vertellen over mensen die besmet waren met een parasiet en om te kunnen blijven leven moesten ze die onderdrukken met een extract waarvan de bijwerking onsterfelijkheid bleek te zijn. Ik zag het verhaal voor me maar de horizon was zo groot. Ik dacht 'dat boek ga ik nooit afmaken'. In eerste instantie wilde ik het als een traditioneel verhaal vertellen, vanuit de derde persoon, maar toen werd het te veel sciencefiction. Ik begon opnieuw en zocht een manier waarmee ik kortere sprongen kon maken. Pas toen ik dat gevonden had viel alles op zijn plaats. Ik ben blij dat het geen traditionele opzet heeft.'
En het werkt!
'Ja. Ik verzon elke avond hoe ik de volgende dag verder zou gaan. Een e-mailconversatie, een preek of een chat etc. Steeds bedacht ik nieuwe vormen en ik begreep steeds beter dat ik het verhaal moest vertellen zonder een persoon te laten praten. Ik moest alles onthullen door volkomen verschillende soorten documenten. Het moment dat ik de journalisten verzon was echt een aha-erlebnis. Toen wist ik dat het ook echt zou werken.'
Het is ook zo vreselijk grappig dat alles, echt alles, ook het voorwoord, het dankwoord en het personenregister onderdeel is van het verhaal.
'In de oorspronkelijke versie ga ik zelfs nog een stap verder. Daar zijn ook mijn auteursfoto en het omslag onderdeel van het verhaal.'
Je was oorspronkelijk landbouwingenieur, hoe werd je schrijver?
'Ik heb dat vak maar drie jaar beoefend. Daarna ben ik nog een tijd grafisch ontwerper geweest. Tot we naar Zuid-Spanje verhuisden, waar ik een nieuw leven begon. Als kleine jongen schreef ik al en ik begon allerlei korte verhalen in te sturen en won diverse wedstrijden. Zo startte mijn schrijversloopbaan. Maar van korte verhalen kan ik niet leven, dus werk ik ernaast als gemeenteambtenaar, verantwoordelijk voor cultuur.'
Is je wetenschappelijke achtergrond de basis waarop je dit boek hebt kunnen verzinnen?
'Ja ik denk het wel. Zonder mijn studie biologie had ik dit waarschijnlijk nooit verzonnen. (Hij lacht hard) Maar ik houd me niet vast aan de wetenschap, het is deels echt en deels volkomen fictie. Dat doe jij toch ook?'
Ja ik vermeng heel graag werkelijkheid met fictie. Ik geloof niet dat ik volkomen non-fictie zou kunnen schrijven, al wil ik het wel eens gaan proberen.
Lees verder op pagina 2
