Interview Patricia Snel

Als we in het rustieke dorp Dwingeloo aankomen worden we verwelkomd door een rouwstoet die te voet door het dorp schrijdt. Een Fellini-achtig schouwspel, zeker voor wie een gesprek over leven en dood te wachten staat met een misdaadauteur. Onze plek van samenkomst, op de brink, naast de kerk, ligt er vredig bij, zodat de gemoedsrust snel hersteld is. Patricia Snel heeft voor de gelegenheid haar lange blonde haren opgestoken. Ze straalt klasse uit, maar ook de allure van een vrouw uit het westen van het land. Een opvallende verschijning in het beeldschone, maar conservatieve, Drenthe.

Indringers
Het gaat goed hoor, zegt Patricia, ook al worden de westerlingen die alle mooie boerderijen opkopen met Argusogen bekeken. Ze maken dat de prijzen van de huizen stijgen en dat jonge mensen uit het dorp geen woning kunnen krijgen. Het is de bekende ergernis, maar het wantrouwen slijt en als de nieuwe bewoners zich aanpassen is er niets aan de hand.
Het levensverhaal van Patricia Snel begint echter in Gouda waar zij opgroeide en naar school ging. Haar vader was kaaskeurmeester. Haar moeder was huisvrouw. Haar ouders waren streng en gestructureerd. Maar niet zo streng dat ze Patricia haar jeugd ontnamen. Patricia combineerde een enorme leeshonger met een grote behoefte aan buiten spelen en kattenkwaad uithalen. “Ik speelde altijd met jongens. In bomen klimmen, hutten bouwen, cowboytje spelen, het grove werk dus. Tot mijn zestiende, ik was heel lang kind. Ik was met alles laat. Maar daarnaast las ik ook veel, stiekem in bed. Op mijn veertiende bijvoorbeeld Xaviera Hollander. Spannend, al die seks. Ik kom niet uit een intellectueel milieu, maar uit een oer-Hollands traditioneel gezin. Mijn broer werd gestimuleerd door te leren. Mij niet. Voor een meisje vonden ze het niet zo belangrijk. Ik denk dat dat de reden is dat ik nooit wist wat ik wilde. Daarom heb ik zoveel verschillende dingen gedaan en uitgeprobeerd. Waar ik mijn ouders overigens ongelooflijk dankbaar voor ben, is mijn liefde voor de natuur die ik van hen heb meegekregen. We gingen alle vakanties, of dat nu in de bergen was of in Drenthe, wandelen en vogeltjes en reeën kijken. Prachtig.”

Modellenwerk
“Na de middelbare school ben ik eerst gaan werken, als vertegenwoordigster, o.a. van luidsprekerboxen, kopieermachines, van alles. Ik reed al jong in hele dikke auto’s en had altijd veel geld. Pas toen ik een jaar of drieëntwintig was, zag ik iedereen om mij heen gaan studeren. Ik was daar jaloers op. Daarom ben ik Italiaans gaan studeren, omdat ik altijd al veel boeken van Italiaanse auteurs had gelezen, Moravia en dat soort auteurs. Ik deed het ook om af te rekenen met mijn jeugd. Ik was altijd gezien als dat meisje met die leuke blonde haartjes, die wel een goede vent zou trouwen. Met dat beeld wilde ik afrekenen. Getrouwd ben ik nooit al ben ik alweer tien jaar samen met mijn huidige geliefde. Trouwen past niet zo bij mij.
Tijdens mijn studietijd deed ik ook modellenwerk en daar verdiende ik lekker mee. Toen ik klaar was met mijn studie heb ik een modellenbureau opgericht. Dat heb ik 2 ½ jaar gedaan en ik verkocht alleen mezelf. Ik had geen zin in gedoe met allerlei modellen. Als ik het wat rustiger had, werkte ik freelance voor een marketing en reclamebureau in Den Haag. Daar heb ik heel veel informatie opgedaan, o.a. over die wietwereld waar ik in mijn boek Verblind uitgebreid op inga. Daar heb ik ook mijn huidige verliefde, Guido, leren kennen.
Intussen had ik het wel gehad met mijn modellenwerk en mijn vriend had het ook gehad met zijn werk en daarom besloten we een sabatical te nemen en te gaan reizen. We hebben een oude jeep gekocht in Chili en toen zijn we een half jaar met een tentje door Zuid-Amerika gaan reizen. Waanzinnig.”

Schrijfrust in Dwingeloo
“Toen we terugkwamen ben ik heel veel gaan lezen. Ik had tijdens de reis al veel geschreven: brieven naar familie en vrienden. Die werden steeds langer, tot het korte verhalen werden. Iedereen zei toen: we hebben zo gelachen, daar moet je wat mee doen. Ik had ook een dagboek bijgehouden van onze reis. Ik raakte altijd in trance als ik aan het schrijven was. Ik vind het wel leuk om met humor te schrijven. Het kan natuurlijk niet de hele tijd dijenkletsen zijn, maar zonder humor kan ik niet. Dat zal je in Verblind dan ook zien. Hoe serieus het behandelde onderwerp ook is, af en toe moet er humor aan te pas komen. Ik heb in Zuid-Amerika ook een aanzet gemaakt voor een roman. Heel filosofisch. Ik had allemaal boeken van filosofen bij me: Witgenstein, Schopenhauer. Maar toen ik thuiskwam, dacht ik, nee… Dus nog geen schrijver. Maar ik wilde een vrij beroep hebben, niet op kantoor, dus toen heb ik een praktijk opgericht en ben ik sportmassage gaan doen. Dat ging heel goed.
Ik woonde toen in Wassenaar en mijn vriend in Amsterdam en dat was niet ideaal. We ontdekten echter dat we allebei jeugdherinneringen aan Dwingeloo hebben. We zijn hier toen eerst gaan wandelen en fietsen en toen hoorden we dat er een heel klein boerderijtje vrij kwam. Groot genoeg voor twee personen en een hele grote tuin. We hebben dat toen genomen en hier in Drenthe kreeg ik eindelijk de rust om te gaan schrijven. Ik ben iets minder gaan werken en heb me met medewerking van mijn vriend toegelegd op het schrijven.”

Meisje zonder vertrouwen
“Op een dag in oktober ben ik gaan zitten, schreef een proloog en rammelde er van alles uit.
Ik wilde het verhaal vertellen van een meisje dat weinig vertrouwen en veiligheid heeft gekend en dat daardoor de verkeerde keuzes maakt. En dat is zo ongeveer ook wat je van mijn hoofdpersoon Sophie Dercksen kan zeggen. De man met wie ze zal gaan trouwen wil haar weliswaar alle veiligheid in de hele wereld geven, maar ze kent het niet en dan is het heel moeilijk te hanteren als het je plotseling wordt aangeboden. Verder is het karakter van Sophie al schrijvende tot stand gekomen. Dat geldt ook voor de karakters van de keurige verloofde Mark en de totaal foute eigenaar van de tennisbaan, Ben, die een reeks wietplantages beheert.
Hij weet dat vrouwen maar drie dingen willen: aandacht, aandacht en aandacht en dat is iets wat Mark nooit heeft beseft. Ik heb de personages niet bedacht en uitgewerkt voordat ik ging schrijven. Toen ik het verhaal later herschreef, heb ik ook hun karakters wat meer structuur gegeven. Dat zal ik in het vervolg anders aanpakken. Maar eerlijk gezegd, ben ik gaan schrijven zonder dat ik wist dat het een misdaadroman zou gaan worden. Maar toen ik bezig was de criminele wereld te beschrijven, heb ik besloten dat een misdaadroman het beste vervoermiddel zou zijn voor het verhaal.”

Vrije vrouw
“Sophie is niet de eerste personage in een misdaadroman die zich niet prettig voelt in de beschermde omgeving van een trouwe man/vriend, een mooi huis, aardige vrienden. Lastig, want als auteur moet je dan extra origineel zijn wil je het verhaal een frisse invalshoek meegeven. Een gegeven dat Patricia onbekend was omdat zij geen misdaadromans leest.
“En ja, Sophie valt als een blok voor de foute eigenaar van een tennisbaan. Ze doet dat omdat ze hem spannend vindt. Ze wil geld verdienen en die mogelijkheid geeft hij haar door bij haar in huis een wietplantage te installeren. In haar verliefdheid, in haar ongeremde passie stemt Sophie toe om mee te werken aan de criminele activiteiten van Ben. Ik begrijp van jou dat er meerdere boeken zijn waarin meisjes voor foute mannen vallen. Het zou kunnen zijn dat het een universele vrouwenfantasie is. Niet die van mij, want ik ben een heel vrije vrouw.”

Vrouwenfantasie
“Mijn opa zei altijd: Patricia, we hebben 80 jaar voor onze vrijheid gestreden, en dan zal jij het niet zomaar weggeven. Ik heb dat kennelijk erg letterlijk opgevat. Maar ik denk wel dat veel vrouwen vaak worstelen met sleur: we zijn zoveel jaar getrouwd, hebben kinderen, ze vinden dat ze moeten sloven. En dan denk ik dat dat soort fantasieën over foute mannen ontstaan. Het zijn vluchten uit de realiteit. Met name voor vrouwen die in een situatie zitten dat ze weinig kanten opkunnen. De een gaat fantaseren, de ander brengt het in praktijk. De een gaat aan de drugs, de ander gaat vreemd. Dat soort reacties komen daaruit voort. Het zijn universele vrouwengedachtes, dus is het niet vreemd dat vrouwen die schrijven, dat tijdens het creatief proces waarbij je terugvalt op fantasie en emotie, dat gegeven een rol laat spelen.
En nu even naar mijn boek. Ik heb in mijn tijd in Wassenaar heel wat mannen leren kennen. Maar of je nu zo’n Wassenaarse vent neemt of een kerel als Ben, ze hebben allemaal wat gemeenschappelijks, namelijk charisma, charme, humor. Het zijn mannen die ook echt binnenkomen als ze een kamer binnenstappen. De keerzijde is dat ze meedogenloos zijn. Narcistisch. Maar, dat erotiseert. Vrouwen voelen zich aangetrokken tot dat soort mannen omdat ze net even spannender lijken. En het is me opgevallen dat dat soort mannen constant met vrouwen bezig is. Hoe meer geld, hoe meer ze bezig zijn met vrouwen, met seks en met drugs. Het is een ontlading van de stress en druk waar ze mee te maken hebben. En waarom de vrouwen over dat soort mannen fantaseren? Ik denk dat vrouwen het lekker vinden om gedomineerd te worden door een man.”

Vrouwenthriller
“Ik zie mijn boek niet als een typische vrouwenthriller. Hij is voor iedereen. Maar als anderen het zo zouden willen noemen, komt dat waarschijnlijk omdat mijn boek appelleert aan dat wat er bij vrouwen leeft. Waar we het net over hadden, het keurige meisje dat valt voor een foute man. Ik heb overigens bewust niet al te veel personages opgevoerd in mijn boek. Daar houd ik niet van. Vaak voegen ze zo weinig toe, dat ze overbodig zijn. Ik heb alleen kortstondig de ouders van Mark opgevoerd omdat ik daarmee een stukje achtergrond van het personage kan duiden. Een Wassenaars goed milieu. Sophie daarentegen is een eenvoudig provinciaals meisje. Ik geef dus inzicht in de karakters zonder ze heel erg uit te diepen. Ik heb de personages overigens niet direct ontleend aan bestaande mensen. Maar ze zijn behoorlijk authentiek.“

Seks
In Verblind komen vrij veel expliciete seksscènes voor. Patricia aarzelt geen moment met het antwoord als haar gevraagd wordt of ze moeite had met het schrijven van die scènes. “Nee, totaal geen moeite. Ik heb geen last van het idee wat mijn naaste omgeving ervan zal vinden.
Ja, toen mijn moeder mijn eerste versie las, zei ze: “Waar haal jij die viezigheid vandaan?"
Ik zei: "Mam, houd nou toch op. Iedereen doet het. Anders was ik er niet geweest."
Ze vond het helemaal niks en zei: "Nou, nee hoor kind, dat moet je eruit halen.”
Nou, echt niet. Seks is een van de drijfveren van Sophie om met Ben in zee te gaan. Ze vindt het spannend.”

Wiethandel
Om de wereld van de wiethandel goed te kunnen beschrijven heb ik er veel over gelezen.
Verder heb ik veel waar gebeurde boeken over misdaad gelezen. En, ik ben in mijn leven vaak heel aparte figuren tegengekomen. Die ga ik nooit uit de weg. Sterker nog, leuk.
Ik ben heel beschermd opgevoed, maar vijftien jaar geleden ontmoette ik op Mallorca, waar ik toen modellenwerk deed, een keurige jongen die naast zijn gewone werk in wiet handelde. Die vertelde er alles over. Daarna ging ik de wereld anders bekijken en dacht ik, nou die zou het ook kunnen doen en die ook en die ook. Daarnaast ben ik naar growshops geweest en heb ik gevraagd of ik een kijkje in de keuken mocht nemen. Ik kan niet over iets schrijven als ik het niet heb gezien of geroken. Ik ben nogal zintuiglijk ingesteld. Jaja, haha, en heetgebakerd en vrij, haha. En het wordt allemaal niet milder in de loop der jaren.”

Einde
“Toen ik begon te schrijven had ik geen vooropgesteld plan, maar ik wist wel, ongeveer welke haven ik ging bevaren. Eigenlijk wilde ik het slecht laten aflopen. Dat Sophie wel tot inkeer komt, maar dat ze toch Mark, haar meest dierbare, verliest, door middel van een kogel of een mes. Maar dat vond ik wel erg heftig. Aan de andere kant wilde ik ook weer niet te soft laten eindigen. Geen einde in de geest van: wat zijn we allemaal blij. Het echte einde hier vertellen kan dus niet, maar er is lang over nagedacht.”

Genezen van de wereld
“Ik ben nu even heel druk, maar als ik binnenkort verder ga met mijn tweede boek, ga ik weer een beetje genezen van de wereld. Zo noem ik het altijd. Je ziet de hele dag dingen, je hoort de hele dag dingen om je heen en ik ben tamelijk temperamentvol en dan zeg ik het heel voorzichtig, en dan erger je je toch heel vaak. Met schrijven kan je dat heel lekker kwijt. Dan mag je zeggen wat je wilt. Nou ja, alles. Er zijn heel veel dingen die geschrapt zijn, maar ik denk, dat komt nog wel een keer. Voordat ik mijn boek Verblind aanbood aan uitgevers, was ik al bezig aan een tweede boek. Ik heb al vier hoofdstukken geschreven. Maar met de ervaring die ik nu heb opgedaan, ga ik daar opnieuw mee beginnen. Het speelt zich af hier op het platteland. Verder kan ik er nog niets over zeggen.”