Interview PJ Tracy

Jobhoppen
Inmiddels zijn Moeder P.J en dochter Traci bezig met het vierde boek in de serie die begon met ‘Engelenmoord’. Ze zijn flink op dreef en nog lang niet van plan om te stoppen met schrijven. Het auteursvak was voor beiden een droom die ze altijd hebben nagejaagd. “We begonnen beiden al te schrijven vanaf het moment dat iemand ons het alfabet leerde. We zijn allebei gepassioneerde verhalenvertellers en dat moest ook wel, het was de enige manier om in onze familie weg te komen met een leugentje…” Toen Traci nog klein was, schreef P.J. solo, maar de wens om samen met haar dochter te schrijven kreeg toen al vorm. P.J.:“Ik wachtte totdat Traci leerde om haar schoenen te strikken, haar school afmaakte en de wereld rondreisde voordat ik haar ‘the family business’ insleepte.” Hoewel moeder en dochter al vijftien jaar samen schrijven, begint hun werk nu pas echt zijn vruchten af te werpen. De afgelopen jaren hadden zij dan ook diverse andere banen nodig om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. “Voordat we met ons schrijfwerk de rekeningen konden betalen, was secretarieel werk een prima vangnet voor ons. Bovendien hebben we de ‘tik’ om van onze hobby’s ons werk te maken. We hebben dan ook een tijdje het plaatselijke sufferdje geleid, een kledingzaak gehad en paarden getraind. Daarnaast was Traci ook nog zangeres van een rockband en tuinarchitecte. Het is een vrij lange lijst, daar zijn we ons bewust van…”

Teamwork
Een voorwaarde voor het samen schrijven van een boek is een goede samenwerking tussen beide auteurs. Daaraan schort het gelukkig niet tussen moeder en dochter ‘Tracy’. Maar, dat wil niet zeggen, dat het proces op zich eenvoudig is. Als interviewer vraag je je dan af of ze wel eens moeilijkheden ervaren tijdens het schrijven en hoe goed die samenwerking nou daadwerkelijk is. P.J.: “Het is BIJZONDER hard werken, dat vertel ik mijn man tenminste als onze middernachtelijke lachbuien hem wakker maken. We vervelen veel mensen als we vertellen dat we nog nooit een meningsverschil en al helemaal geen ruzie hebben gehad. Niet tijdens het schrijven en niet in ons gewone leven. Ik ben ervan overtuigd, dat dit komt omdat Traci altijd een perfect kind was en nog steeds is. Zij beweert dat het komt omdat ik de perfecte moeder ben, wat uiteraard nonsens is.” Bespeuren we hier toch een meningsverschil…?
Een volgende vraag die zich aandiende, was hoe het samen schrijven er in de praktijk uitziet. Van Nicci French is bekend dat ze niet samen achter de computer kruipen, maar ieder apart schrijven en elkaars werk redigeren. Werkt het duo P.J. Tracy op dezelfde manier? “Als we samenzijn dan zitten we vaak achter hetzelfde bureau en schrijven we elke zin samen. Maar aangezien we momenteel behoorlijk ver bij elkaar vandaan wonen, zijn we genoodzaakt om ook een groot gedeelte apart van elkaar te werken. Ongeveer één keer per maand komt Traci thuis op de boerderij, zodat we elkaars werk kunnen polijsten en het volgende hoofdstuk kunnen doorspreken. Buiten deze ontmoetingen wisselen we honderden e-mails en telefoontjes uit.” Aan vaste werkschema’s hebben beide dames een broertje dood. “We zijn allebei vreselijk chaotisch en snel afgeleid. Maar als we eenmaal ‘in’ het verhaal zitten waar we mee bezig zijn, dan laten we ons volledig opslokken. We leven dan meer in die wereld dan in de echte en dat is wel eens lastig voor onze directe omgeving…”

Flexibel
Voor het verzinnen van een verhaal gaan de dames ’Tracy’ niet over één nacht ijs. “We nemen heel veel tijd om een verhaal goed in de steigers te zetten. Benieuwd naar hoe dat in zijn werk gaat? Stel je een paar goede vrienden voor die op een Porsche zitten of aan de keukentafel en elkaar de wildste verhalen vertellen. Dit geeft een behoorlijk natuurgetrouw beeld van de manier waarop wij de plot verzinnen. Op het moment dat we daadwerkelijk gaan schrijven dan heeft ieder van ons echt 50% inbreng.” Ondanks het uitvoerig filosoferen over het verhaal houdt P.J. Tracy niet koste wat het kost vast aan de afgebakende plot. “Het hele verhaal zit behoorlijk goed in ons hoofd, maar het is zelden het verhaal waar we mee eindigen. Op de een of andere manier blijven de karakters steeds dingen veranderen als we bezig zijn. We hebben wel geprobeerd om onze verhalen tot in detail uit te werken, maar de hoofdpersonen nemen het verhaal altijd over en daarbij zijn we zelf ook zeer bekwaam in het radicaal wijzigen van de uitgestippelde koers. Soms zijn we zelf net zo verbaasd als onze lezers over de beslissingen die onze karakters nemen…”

…That’s the question
Tracy’s debuut ‘Engelenmoord’ (Monkeewrench) staat bol van de spanning, originaliteit en humor. Met name het bewerkstelligen van originaliteit binnen het grote aanbod van spannende verhalen riep de vraag op: “Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?” Tracy: “Het is makkelijker om met nieuwe ideeën te komen als je samenwerkt met iemand anders. Onze samenwerking maakt het mogelijk om verhalen, karakters en ideeën te ‘sparren’ tegenover elkaar. Daarnaast speelt ook ons leeftijdsverschil en de wisselende kijk op het leven die daar inherent aan is een grote rol bij de brede range van ervaringen waar we uit putten.”
Zoals bij zoveel boeken ontstond ook het idee voor ‘Engelenmoord’ uit een simpele vraag: “Stel nou dat er een computerspel is over het vangen van seriemoordenaars en dat iemand de moorden in het spel vertaalt naar het echte leven?” Deze vraag stond niet alleen garant voor een spannend verhaal waar Tracy ruim een jaar aan werkte, maar bevatte ook een boodschap. “Ondanks dat we schrijven over moorden, vinden wij het idee van een moordspel (waar er heel veel van zijn als populaire computerspelletjes) weerzinwekkend. Het schrijven van een boek dat deze spelletjes in de realiteit plaatste, was een subtiele boodschap om mensen bewust te maken van de absurditeit ervan. De titel van het boek ‘Monkeewrench’ is afgeleid van het Engels gezegde: 'Throw a Monkeywrench into the works', wat zoveel betekent als ‘er een zootje van maken’. Dat leek ons wel passen bij het softwarebedrijf uit het boek.”

Vreemde vogels
De hoofdpersonen uit 'Engelenmoord’ zijn verre van alledaags te noemen. Stuk voor stuk hebben ze hun eigenaardigheden. “De meeste karakters in onze boeken zijn vreemde vogels. We wilden ze allemaal een beetje merkwaardige eigenschappen meegeven waar onze lezers zich mee konden vereenzelvigen en betrokken bij zouden voelen. Daarbij zijn het allemaal personen die we in het echte leven graag zouden leren kennen. Echt waar, deze personen bestaan in onze fantasie. Vrienden hebben wel eens gesuggereerd dat we allebei een meervoudige persoonlijkheidsstoornis hebben…”
Wat opvalt tijdens het lezen van ‘Engelenmoord’ is dat de schrijfstijl in het boek niet typisch vrouwelijk te noemen is. De grappen zijn zelfs als mannelijk te kenschetsen. Aangezien de auteurs beiden erg vrouwelijk zijn, rees de vraag of ze hier extra hun best voor hebben gedaan. “Veel mannelijke schrijvers gaan de mist in als ze proberen om vrouwelijke karakters op een geloofwaardige manier neer te zetten. Andersom geldt hetzelfde probleem. Wij hebben ons uiterste best gedaan om de ‘geslachtslijn’ te overwinnen en onze karakters zo natuurgetrouw mogelijk te laten zijn.”
Hoewel het duo grote waarde hecht aan haar karakters en de geloofwaardigheid ervan, onderschat ze ook het belang van een goed plot niet. “Onze hoofdpersonen zijn heel belangrijk voor ons. Je kunt alle elementen voor een goed spannend verhaal hebben, maar als de lezer niets geeft om de karakters dan zal het ze uiteindelijk ook niet kunnen schelen hoe het boek afloopt. Ook de plot is zeer belangrijk, met name in het thrillergenre. Daarbij zijn wij ervan overtuigd dat goede karakters recht hebben op een goed plot. De plot is namelijk de motor die hen door het verhaal leidt. Karakters kunnen niet zonder een goed plot en vice versa, aan beiden hechten we dus enorm veel waarde.”

Wordt vervolgd…
Het vinden van een uitgever was geen probleem voor P.J. en Traci. “Tien jaar geleden stuurden we een manuscript op naar een agent. Hoewel ze erg enthousiast was, is het met dat verhaal uiteindelijk niets geworden. We hebben haar aanmoedigingen en vriendelijkheid van destijds echter altijd onthouden. Toen ‘Engelenmoord’ klaar was, vonden wij het niet meer dan logisch om haar het eerste exemplaar te sturen. Ze was er helemaal weg van en kreeg het voor elkaar dat uitgeverij G.P. Putnam’s Sons het wilde uitgeven. Inmiddels is het boek al verkocht aan veertien landen, waaronder Nederland.”
Het typen van de slotzinnen van ‘Engelenmoord’ wekte een ander gevoel op dan moeder en dochter van te voren dachten. “We rekenden erop dat we ons heel opgelucht zouden voelen, maar niets was minder waar. In plaats daarvan ervoeren we een enorme leegte. We hadden meer dan een jaar besteed aan het leren kennen en liefhebben van onze hoofdpersonen en ineens waren ze geen onderdeel meer van ons dagelijkse leven.”
Het schrijven van een serie rondom hun geliefde hoofdpersonen was in eerste instantie niet wat Tracy in gedachten had tijdens het schrijven van ‘Engelenmoord’. Toen hun uitgever echter wilde dat ‘Engelenmoord’ het eerste deel van een serie zou zijn, grepen ze die kans met beide handen aan. “Hierdoor kregen we de gelegenheid om onze oude vrienden weer te ontmoeten…”
Inmiddels werken beide dames al aan het vierde boek in de serie. Hoelang ze er nog mee doorgaan weten ze niet. “Zolang als de serie succesvol blijft, blijven we schrijven! Maar, het kan best zijn dat we in de toekomst een pauze nodig hebben en nieuwe karakters en frisse ideeën willen ontwikkelen. Misschien wel in stand-alone vorm, maar ook het schrijven van een nieuwe serie sluiten we niet uit.”