Interview Sarah Diamond

Sarah Diamond zag het levenslicht in 1976 in het Engelse stadje Weymouth en groeide op in armoede. Diamond: ‘Ik was enig kind van een alleenstaande moeder met een serieus drankprobleem. We waren zo arm als je kunt zijn in een Westers democratisch land. Het huis waar we in woonden had geen badkamer, het toilet was buiten en we wasten ons aan de gootsteen.’ Op haar elfde kreeg Sarah Diamond de mogelijkheid deze situatie te ontvluchten; ze ontving een beurs voor één van de duurste openbare scholen in het land.

Diamond: ‘Maar dat bracht weer een hele cultuurschok te weeg.
En om het nog erger te maken, mijn pubertijd was afschuwelijk. Vergelijk het maar met de film Welcome to the Dollhouse, als je die ooit hebt gezien. En anders kun je denken aan Carrie, maar dan zonder die telepathische krachten.’

Het is dus niet zo vreemd dat de personages in haar boeken ook een ‘verleden’ met zich meedragen. Diamond: ‘Alles wat ik schrijf is gekleurd door mijn eigen verleden. Mijn karakters zijn hebben zelden een gelukkige jeugd gehad, hebben te maken met verstoorde familierelaties, wreedheid, geheimen en leugens. Mijn persoonlijke ervaringen zorgen er tevens voor dat ik een zwak heb voor de underdog, wat er dan weer voor zorgt dat de moordenaars in mijn boeken verrassend sympathiek kunnen zijn. Ook in De schaduwvrouw is dit het geval. Rebecca Fisher, de kindermoordenares, heeft veel meer gemeen met een vriendelijke heldin dan je zou kunnen vermoeden.’

Wanneer besloot Sarah Diamond dat ze haar verhalen aan het papier moest toevertrouwen? Diamond: ‘Al zolang ik het me kan herinneren wilde ik schrijven. Ik schreef in mijn tienerjaren al vele korte verhalen, maar zonder enig succes. Achteraf gezien was daar een heel goede reden voor. Ze waren zo slecht, dat ik me er nu nog steeds voor schaam!’

Na de onophoudende stroom van afschrijvingen, besloot Diamond het schrijven maar even te laten voor wat het was. ‘Ik geloofde er niet meer in’, vertelt Daimond, ‘Tijdens mijn studie Engelse literatuur in Reading heb ik jaren niet meer geschreven. Ik dacht echt dat schrijver worden niet was weggelegd voor “normale” mensen.’

Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Diamond: ‘Toen ik net begon bij mijn eerste ‘echte’ baan, kreeg ik een idee en begon weer te schrijven. Het had me zo in de ban, dat ik niet meer kon stoppen. En als uit het niets was er ook een uitgever die het verhaal wilde publiceren.’

In 2000 verscheen dit verhaal als The Beach Road, dat een jaar later in Nederland verscheen als De strandweg. Daarna volgden Cold Town (2001) en Remember Me (2003). In 2004 schreef Diamond The Spider’s House waarin een jonge schrijfster op onderzoek gaat naar een moordzaak uit het verleden. Wederom met een hoofdpersoon die heel dicht bij haar komt. Diamond: ‘Anna uit De schaduwvrouw lijkt erg op mij. Het had nog veel meer gekund, maar ik heb een hoop van mijn achtergrond al “verbruikt” in mijn eerdere boeken en wilde niet het risico lopen om weer in dezelfde setting terecht te komen. Anna is even oud als ik was toen ik begon met schrijven, we hebben dezelfde gekleurdheid en persoonlijkheid. Alleen onze achtergronden verschillen nogal. Ik mag haar erg graag, maar ik kan dat niet zeggen zonder een beetje verwaand te klinken...’

Ook De schaduwvrouw is een op zichzelf staand boek. Is ze van plan om ooit nog eens een serie te schrijven?
Sarah Diamond: ‘Tot op dit moment weet ik het echt niet. Ik heb nog nooit een karakter gevonden, waar ik genoeg van houd. Ik vind mijn karakters in het begin altijd erg fascinerend, maar na een paar maanden – wanneer het boek op zijn einde loopt – is het meestal een opluchting om weer afscheid te nemen van ze. Maar, ik zeg nooit nooit, want als ik ooit de juiste personage tref, ben ik natuurlijk meer dan bereid om een lange termijn relatie met hem of haar uit te bouwen.’

De schaduwvrouw is volgens Diamond hét boek dat je moet lezen om kennis te maken met de auteur. Diamond: ‘Het is mijn grootste werk in omvang, zowel inhoudelijk als letterlijk. Het bevat een aantal thema’s die ik ook al in eerdere boeken heb aangehaald, maar dan veel uitgebreider en beter uitgewerkt. Daarnaast moet ik zeggen dat De schaduwvrouw de sterkste karakters en het beste plot bevat... en bovenal: het is het meest beangstigende verhaal dat ik ooit heb geschreven...’

Diamond is natuurlijk zelf ook een groot fan van het misdaadgenre. Als ze een boek zou hebben kunnen schrijven, waar niet al haar naam op stond, welk boek zou dat dan zijn?
Diamond: ‘Het antwoord op deze vraag zal waarschijnlijk van maand tot maand veranderen. Ik lees namelijk erg veel. Ik las onlang Tokio van Mo Hayder, een boek dat erg veel indruk maakte en waar ik absoluut van heb genoten. Ik zou wensen dat verhaal te hebben mogen schrijven...’

Sarah Diamond werkt naast haar carrière als misdaadschrijfster in de reclamewereld als copywriter. Een baan die ze niet zo heel erg snel zal opgeven. Diamond: ‘Het mooie van werken in deze “industrie” is dat het hier – net als bij schrijven – gaat om ideeën. Geen twee dagen zijn hetzelfde en dat is heerlijk! Ik verdien trouwens nog lang niet genoeg met mijn boeken om daarvan te kunnen leven. Ik zou echt tegen een rijke vent aan moeten lopen die mij zou kunnen onderhouden... maar op een of andere manier lukt het mij altijd om alleen uit te gaan met arme mannen (lacht)...’

Heeft Sarah Diamond nog verborgen ambities?
‘Ik wil een internationale bestsellerauteur worden, op tournee gaan en ervoor zorgen dat de room service rekening zo hoog is als ons nationale budget voor defensie en mijn uitgever de rekening laten betalen… (lacht). Dit is een terugkerende fantasie van mij dat ervoor zorgt dat ik door kan blijven gaan. Maar – realistisch gezien – hoop ik ooit voldoende te verdienen zodat ik een parttime baan kan nemen en weer wat avonden vrij kan hebben. De laatste vijf jaar weet ik niet eens meer welke soaps er op televisie zijn...’