Isa Maron: Mijn eerste X

Mijn eerste vertaling  
Op de basisschool overtuigde ik mijn vriendinnetje Mariët om haar naam met een ‘j’ te schrijven omdat ik dacht dat de oorspronkelijke spelling nergens op sloeg. Nu schaam ik me dood voor zoveel onterechte wijsheid, maar op dat moment vond ik die heel logisch. Ik vond het ook totale onzin dat er een ‘d’ in het woord plafond thuishoorde. Je zei toch ‘plafon’, waar sloeg die ‘d’ dan op?
Later, op het gymnasium, kreeg ik het aan de stok met de docent Latijn. Al die heel precieze vertalingen… wat deed het er toe of de lucht bezwangerd ‘had kunnen zullen zijn of was’ van donkere dreigende wolken en de zee ‘vol of afgeladen of ook al bezwangerd’ met schepen die naar de haven voeren om hun dreigende lading op deze of andere ongenaakbare plek aan land te laten teneinde die in staat te stellen om… enzovoort. Echt, zei ik, het is gewoon prutweer en er komt een zooitje vijanden aan. Rennen! Mijn interpretatie was gek genoeg niet secuur genoeg voor een voldoende.
Met verhalen schrijven begon ik in de tijd dat ik op de basisschool zat. Ik heb nog ergens een klein boekje liggen met een zelfgetekende cover en de titel Daisy in gekrulde letters. Bij het schrijven van die verhalen was ik blijkbaar minder overtuigd van wat ik deed. Het verhaal houdt middenin op en ik kan me herinneren dat ik het aan de kant gooide omdat ik het niet goed genoeg vond. In de loop van de jaren bedacht ik de ene na de andere verhaallijn. Die noteerde ik, maar aan de uitwerking durfde ik niet te beginnen. Stel je voor dat het niet goed genoeg zou zijn.
Toen ik kinderen kreeg, las ik voor totdat mijn man kwam kijken of ik soms in slaap gevallen was. Dan vroegen de kinderen en ik of we nog één hoofdstuk mochten. Eentje maar… Later begon ik mijn eigen verhaaltjes te vertellen en toen onze tweede ernstig dyslectisch bleek en bij al die vreselijke schooltestjes bleef hangen in AVI 2 of wat dan ook, schreef ik eindelijk mijn eerste boek: Heks op de hoek. AVI 3.674. Mijn zoontje las het in een keer uit – hij kwam er immers zelf in voor –, bijna zonder haperen.
Op een dag had ik genoeg moed verzameld om een van mijn verhalen op te schrijven. Ik stuurde het naar een schrijfster van kinderboeken en ze zei dat ik zeker een talent had, maar raadde me aan een schrijfcursus te gaan doen. Vier jaar later verscheen mijn eerste boek Passiespel, dat wel heel ver van de jeugdverhalen afstond – het verhaal is een soort Vijftig Tinten, maar dan in thrillervorm.
Ik bleef schrijven. Toen ik eenmaal echt was begonnen, kon ik niet meer ophouden. Ik heb nog steeds een stapel verhaalideeën liggen, variërend van een verhaaltje over een scheetprinses tot een volgende thriller.
Gisteren belde de uitgever mij met goed nieuws: Galgenveld en IJskoud worden uitgegeven in Duitsland. Wow! Ik deed een uitgebreide rondedans. En denk er om dat ik die vertaling kritisch door ga lezen. Niks plafon zonder ‘d’. En als de lucht bezwangerd is dan is-ie hartstikke zwanger en niks anders. Wat er staat dat staat er en zo moet het ook vertaald worden. Eindelijk, na dertig jaar, kan ik mijn docenten gelijk geven. En sorry nog Mariët.