Ivo Victoria: ‘Een hap-snap-weg-feelgoodroman is als een hamburger van McDonald’s’
Pagina 2 van 2
Het ontstaat bij Seb en zijn vrienden vooral uit verveling.
'Toen ik bezig was met dit boek was er veel te doen over Syrië-gangers, de geradicaliseerde jongeren uit Europa die naar Syrië trokken om er echt te gaan vechten. Ik herinner me een artikel over een aantal potentiële Duitse terroristen, hele jonge gasten, die gepakt werden in een bungalowpark. Die werden ondervraagd en daaruit bleek dat religie niet het doel was, maar de facilitator. Hun radicalisering kwam voort uit verveling, uit leegheid. Ze hadden geen enkel besef wat hun strijd betekende, ze wisten weinig van de islam of jihad en ze hadden geen historische kennis over terreurgroepen. Het was begeestering uit verveling: iets doen, om toch maar íets te doen. En ze werden daar heel fanatiek in, omdat er verder niks anders is. Dat vond ik heel onthutsend.'
Op het ‘eiland’ van Billie & Seb is verder ook niet veel te doen?
'Die jongens zitten daar maar, inderdaad. Het landschap is volledig onverschillig ten aanzien van de mens. Het landschap trekt zich nergens iets van aan, terwijl wij daarin circuleren en ons druk maken om van alles en nog wat, maar vooral om onszelf. De natuur is eigenlijk de enige constante op aarde, terwijl de mensen gewoon passanten zijn. Alleen achten we onszelf veel belangrijker: we zeggen dat we de natuur willen redden, maar eigenlijk willen we vooral onszelf redden. In het hedendaagse debat, de manier waarop we met elkaar praten, is er heel veel emotie. Je ziet dat mensen niet kunnen loskomen van hun eigen standpunt; dat standpunt verlaten zou een nederlaag zijn. Of ook maar een seconde overwegen dat je misschien ongelijk hebt, al was het maar voor een stukje: die bereidheid is bij veel mensen weg. En dan heb je anderen die hiernaar kijken en er wijsheden over debiteren in de media, maar die staan eigenlijk net zo roestvast in hun positie als degenen waar ze het over hebben. Alleen Seb blijft hangen op het moment waarop hij geboren is, hij heeft nog dezelfde onschuld en onbevangenheid in zijn manier van kijken naar de wereld. Dat geldt voor Billie eigenlijk ook. Seb lijkt misschien af en toe eng, maar voor mij is hij heel zuiver. Dat is een zuiverheid die wij allemaal op een bepaald moment verliezen.'
Van pornonaam tot tweede identiteit
Ooit ben ik met schrijven begonnen als blogger. Destijds was ik perswoordvoerder voor Lowlands, dus ik kwam best vaak in de krant om over het festival te praten. Ik wilde dus niet onder mijn eigen naam schrijven op die blog. Ik moest dus een pseudoniem verzinnen en besloot daarvoor de ‘regels’ voor je pornonaam te gebruiken. Zo kun je de naam van je eerste huisdier en de straat waarin je bent opgegroeid gebruiken, de Victoriastaat in mijn geval, dus het werd Fifi Victoria. Dat was wel een goede pornonaam, maar toch niet zo’n goede schrijversnaam. Gelukkig kon je ook je tweede voornaam en je straat gebruiken, dus werd het Ivo Victoria. Ondertussen kreeg mijn blog meer en meer lezers, dus toen ik ging debuteren zou het dom geweest zijn om niet die auteursnaam te gebruiken. Ik verzon die naam in een soort onbevangenheid, waardoor ik niet had voorzien dat het verwarring teweeg kan brengen. Tijdens de tournee van Waumans & Victoria, bijvoorbeeld, vroegen sommige auteurs die te gast waren zich af waarom Waumans mij steeds Hans noemde. En als ik iemand benader die me kent uit het literaire circuit, dan benader ik diegene als Ivo Victoria omdat diegene Hans Van Rompaey niet kent! Inmiddels ben ik er zelf dus heel pragmatisch in geworden, maar voor anderen is het nog wel eens verwarrend.
Hebban Reading Challenge-tips
De Brief voor de Koning van Tonke Dragt is een goede tip! Ik had dit boek voor mijn 9-jarige dochter gekocht, maar die wilde het niet lezen. Dat gebeurt nu altijd als ik haar een boek aanraad, terwijl ze best veel leest. Dus ik zei tegen haar: ‘Lees deze klassieker, dit is de Harry Potter van de lage landen!’ Maar ze wilde nog steeds niet, dus ben ik het maar gaan lezen. Als kind verslond ik boeken als dit, maar ook Koning van Katoren, Kruistocht in Spijkerbroek, al dat soort boeken. En nu weer: toen ik begon met lezen kon ik niet meer stoppen. Het is zo vreselijk goed, na vier of vijf pagina’s zat ik al helemaal in het verhaal. Ik was onmiddellijk gegrepen, heel knap hoe Tonke Dragt dat gedaan heeft, zonder introductie of beschrijvingen, maar je leert het personage direct kennen door de beslissingen die hij moet nemen.
De tweede tip is Het Verhaal van de Dienstmaagd van Margaret Atwood, dat ik ook toevallig heb gelezen. Ik ging het glas wegbrengen naar de glasbak, waar enkele boeken bovenop lagen om mee te nemen. Althans, dat denk ik. Maar het is een toekomstroman, geschreven in 1985, die gaat over de wereld na een nucleaire ramp. Vrouwen zijn volledig gedomesticeerd, ze worden onderdrukt en de voortplanting is volledig gereguleerd. Dienstmaagden worden van gezin naar gezin gebracht om te proberen nog gezonde baby’s te maken. Dit is pas een beklemmend boek! Maar het is ook een ongelooflijk slim boek en heel actueel. Alle thema’s van deze tijd zitten er in: terrorisme, seksisme, fascisme, racisme.
