Janneke Schotveld: Roze laarzen

Roze laarzen

‘Alle schrijvers gebruiken een beetje van zichzelf in hun boeken,’ zeg ik tegen de klas waar ik op bezoek ben.
‘Bij mij is de verhouding zo: ongeveer 10 procent is echt en 90 procent zuig ik uit mijn duim.’ Ik geef met armgebaren aan hoe klein het echte is en hoe groot de verzinsels zijn.
Toch willen ze natuurlijk precies weten wat er dan echt is.
Lijk je op Superjuffie?
Kun je met dieren praten?
Zijn de kinderen in Superjuffie echt?
Heb je wel eens een krijtje gegeten?
‘Ieuw, ieuw, ieuw!’ roepen de kinderen als ik op die laatste vraag ja knik.
Altijd als ik in een klas op bezoek ben gaat het hetzelfde. Ze worden stil, want ze willen weten of ik sta te liegen of niet.
‘Ik vind karnemelk viezer, hoor,’ zeg ik.
De kinderen kijken me aan alsof ik net heb verteld dat ik elke dag kikkerdril eet. Ik leg uit dat ik wilde weten hoe het voelt voor Superjuffie. En als je ergens over schrijft wat je kunt uitproberen, dan moet je dat doen.
Ik zou ook wel willen weten hoe het voelt om te vliegen en ik zou al helemaal graag met dieren willen praten, maar ja...
‘Maar hoe smáákt het dan?’ vragen ze, nog een beetje wantrouwig.
‘Droog, saai, als een beschuit met niks erop en dan nog droger.’
Ze geloven me.  

Het gebeurde in de trein van Den Haag naar Utrecht. Ik kwam terug van mijn eerste Kinderboekenmarkt. Toen ik wegging vroeg mijn uitgever of ik een stukje wilde schrijven voor een bundel met schoolverhalen.*
‘Ik weet niet of ik dat kan,’ zei ik. ‘Maar ik zal erover nadenken.’
Hoewel ik toen zelf nog voor de klas stond, zorgde ik er in mijn verhalen altijd handig voor dat het vakantie was, of dat er thuisonderwijs gegeven werd of dat school gewoon niet bestond in dat universum.
Op weg naar het station dacht ik aan Meester Jaap en Mees Kees. Wat kun je daar nou nog aan toevoegen?
Ik stapte in de trein en ging zitten.
En toen vloog ze zo mijn hoofd binnen.
Hoewel ik altijd een boekje bij me heb tegen het vergeten, hoefde ik dat niet te pakken.
Superjuffie voelde meteen vertrouwd.
Ik schreef dezelfde avond nog het allereerste Superjuffie verhaaltje.
Toen ik het bij de uitgever inleverde zei ik: ‘ik denk dat er wel meer in zit dat alleen dit ene verhaaltje. Misschien wel een heel boek.’
Inmiddels is het zes jaar later, en binnenkort verschijnt het zesde deel van Superjuffie: Superjuffie op kamp.
Jaren geleden ging ik met mijn stageklas op oerkamp. Ik vond het verschrikkelijk, want ik was daar ook toen al veel te tuttig voor.
Met z’n allen in een schuur slapen: ieuw!
Geen wc, maar een gat in de grond: dubbel ieuw!
Geen hippe kleren, maar drie dagen lang in een jutezak rondlopen: ver-schrik-ke-lijk.
Maar dat kon ik natuurlijk niet laten merken, want ik was een juf in spé.
Overigens ben ik in mijn vrije tijd dol op de oertijd en lees ik heel graag wetenschappelijke artikelen en boeken over evolutie en onze voorouders. Voor een nieuw oerweetje mag je me wakker maken. Maar ik hoef er dus niet héén.
Mijn ervaringen van toen heb ik gebruikt in Superjuffie op kamp. Ik wist eigenlijk vooral nog dat ik het vreselijk vond, maar was veel details vergeten.
Gelukkig was mijn nichtje net ook op zo’n kamp geweest. Zij vond het heel leuk en wist alles nog.
Dus als ik dacht: hadden we nou borden of niet? Of: waar zaten we eigenlijk op? Dan appte ik even naar mijn nichtje en kreeg ik binnen een minuut antwoord. Superhandig die moderne tijd.  

‘Maar lijk je nou zelf op Superjuffie of niet?’ vraagt een kind.
Ik aarzel.
‘Hoeveel dieren heb je?’ vraagt een ander.
‘Twee kippen, een hond en vijf poezen,’ zeg ik.
‘Ja dus,’ besluiten de kinderen unaniem, alsof ik er niet bij ben.‘Ze lijkt op Superjuffie.’
‘Voor 10 procent maar hoor,’ protesteer ik. ‘Alleen het stukje van dat ze van dieren houdt en dat ze een beetje onhandig wordt als ze in het middelpunt staat. De rest heb ik verzonnen. Echt.’
De kinderen kijken me aan.
Werpen wantrouwige blikken op mijn roze laarzen.
Ze geloven me niet.    

* Apenkooien en propjes gooien - bundel schoolverhalen, samengesteld door Jacques Vriens.

De Tekentafel met Annet Schaap

De tekeningen bij de verhalen van Superjuffie worden gemaakt door Annet Schaap. Op Hebban lees je vandaag meer over deze illustratrice in de rubriek De Tekentafel. 

Maak ook kans op een exemplaar van Superjuffie op kamp.