Jelmer Jepsen: Firestarter

Hoe schrijf je een literaire roman voor volwassenen met een meisje van elf in de hoofdrol (Amanda White, in mijn geval)? Hoe pak je dat aan? Wat zijn valkuilen en dilemma's? Hoe voorkom je dat het allemaal niet te kinderachtig overkomt? Of juist dat jouw hoofdrolkind ongeloofwaardig wordt omdat het alleen maar erudiete kennis uitkraamt?

In alle zelfhulpboeken die ik las over schrijven (Het geheim van de schrijver, Renate Dorrestein; Bestseller, Paul Sebes; Over leven en schrijven Stephen King), kwam ik nagenoeg niets tegen over dit onderwerp. In het boek van Stephen King stond eigenlijk nog het meest, en dat is niet verwonderlijk. Ik ben groot fan van King, juist omdat hij veel verhalen schrijft met kinderen in de hoofdrol. Children of the Corn, The Body, Carrie, Firestarter, ik verslond ze stuk voor stuk en ik denk dat ik in al mijn boeken wel ergens schatplichtig ben aan King. Soms heel duidelijk (de moeder uit Vallen als het heet is, is karaktertechnisch voor een groot deel gebaseerd op de gestoorde verpleegster Annie Wilkes uit Misery), soms minder duidelijk (de achternaam van Amanda is White, geleend van Kings debuuthoofdfiguur Carrie White, die met haar paranormale krachten een heel dorp van de aardbodem deed verdwijnen).

Wat ik vooral van King leerde, is dat je je hoofdpersoonkind gewoon heel erg kind moet laten zijn. Het zijn de volwassenen die je opvoert die voor de diepere laag moeten zorgen, voor het literaire gehalte, voor de ervaring dat je een serieus boek aan het lezen bent, en niet een nieuw verhaal van Pipi Langkous. Alle mensen rondom Pipi zijn immers volledig infantiel. Het zijn kinderlijke karikaturen van de volwassenwereld. De strenge schooljuf, de gevaarlijke boef, de onbereikbare vader...

De mensen rond Charlie McGee, het meisje uit Kings Firestarter dat met haar ogen alles in brand kan laten vliegen (een prachtrol van de toen negenjarige Drew Barrymore), zijn alles behalve kinderlijk. Ze bewegen zich in medische en psychologische netwerken, vooral ten dienste van het plot: hoe kan het dat dit meisje met haar ogen voorwerpen kan laten ontbranden? Het was een wet die ik ook heb toegepast op Amanda. De volwassenen in het boek: compleet normaal en bijdragend aan het plot; Amanda: volledig losgezongen van de werkelijkheid en bezig met van alles en nog wat, behalve met het plot.

Volgens mij werkt het in de echte wereld ook zo, maar dan gewoon voor iedereen. Kind of volwassene. Hoe vaak komt het niet voor dat de mensen om je heen precies weten wat je moet doen, hoe je je moet voelen, terwijl jijzelf geen idee hebt. Geen idee van de achtergrond van je gevoelens, geen idee van de gevolgen van je acties. Deel je twijfels met een willekeurig persoon, en je zult overladen worden met ideeën, oordelen en voorspellingen, ten minste, dat is mijn ervaring.

Terug naar Amanda. Ik zal niet teveel verklappen, maar wel dit: Amanda kan met haar ogen de boel weliswaar niet laten ontvlammen, maar ze bezit een hoop eigenschappen die spreekwoordelijk wel dit effect hebben. She's the firestarter. Twisted firestarter.

Jelmer Jepsen 

Over Amanda:
Amanda White is elf jaar oud, maar voelt zich amper kind. Haar moeder is jaren geleden vertrokken en haar vader is dood. Dat laatste probeert ze voor iedereen te verbergen. Een tamme boa constrictor is haar enige gezelschap.

In een wanhopige poging haar moeder terug te vinden, begint Amanda aan een wonderlijke reis door Florida, maar als de media hier lucht van krijgt is ze binnen no-time wereldnieuws. Alle blikken zijn gericht op het meisje dat alleen door de straat trekt. Zullen Amanda en haar moeder ooit herenigd worden en zal Amanda de erkenning vinden die ze zoekt?

Benieuwd naar Amanda ?

Lees hier een fragment