Jelmer Jepsen: Rebirthing
Bij de term rebirthing denk ik altijd meteen aan de scene uit Absoultely Fabulous waarin drankorgelmoeder Edina Monsoon (Jennifer Saunders) liggend in foetushouding en met haar duim in haar mond naar haar dochter scandeert: 'Look Saffy, mommy is going fetal! Look! Totally fetal! Is this what you want?'
Ik moet ook aan de term denken wanneer ik voor mijzelf het scenario uitstippel dat ik op een onbewaakt ogenblik bij een psychiater op de bank zou komen te liggen. Je hoort altijd dat ze dan beginnen bij je jeugd. 'Hartelijk welkom Jelmer. Laten we beginnen bij het begin. Je werd geboren, en toen?'
Het angstzweet zou me uitbreken. Ik heb altijd graag overal een antwoord op, maar op deze vraag zou ik niets kunnen zeggen. Mijn eerste concrete herinnering aan mijn leven is er een van toen ik zo'n jaar of acht was. De tijd daarvoor bestaat uit rare abstracte flarden. De geur van de schoollijm in de kleuterklas, bijvoorbeeld. Soms kom ik hem nog wel eens tegen ergens in een gebouw of huis, en dan voel ik mij meteen weer kleuter. Er zijn geen beelden, alleen het gevoel, als iets uit een vorig leven, iets wat niet bij me hoort, maar toch ook weer wel. Als ik langs een circus fiets gebeurt hetzelfde. Bij een Centerparcshuisje idem dito.
Over het waarom ik niets meer weet van mijn vroege leven tast ik in het duister. Ik zit er niet zo mee. Wat niet weet, wat niet deert, zullen we maar zeggen, maar het was helaas wel een vervelende omstandigheid bij het schrijven van Amanda. Het is voor iedere schrijver denk ik moeilijk zich de stem van een kind aan te meten, als je geen referentiekader uit je eigen leven hebt, heb je een groter probleem. Ten minste, dat heb ik zo ervaren. Misschien dat ik daarom wel voor een meisje heb gekozen. Dan maar helemáál los van alles. Gewoon helemaal 100% in de rebirth met die handel.
Ik denk dat de geboorte van Amanda redelijk gelukt is. Het kind heeft een jeugd en een toekomst gekregen, die voor de mensen die het boek al gelezen hebben min of meer geloofwaardig en echt overkomt (want we hebben het hier natuurlijk steeds over een fictief leven). Maar hoe nu verder? Amanda is af, en ik staar een lege toekomst in. Ik zal mezelf en mijn schrijverschap verplicht moeten gaan laten rebirthen. Want meestal heb ik bij het afronden van een boek alweer een idee voor het volgende.
Nu is dat niet het geval. Ik heb ook nog geen contract voor een nieuw boek. Alles ligt vrij. Alles ligt open. Misschien komt er wel geen idee meer? Misschien wel, maar wil niemand het uitgeven? En wat ga ik dan met mijn leven doen? Toch geen foodtruck kopen, waarin ik met een lange baard biologische hamburgers voor 12 euro per stuk aan de man ga proberen te brengen? Toch? Hallo? Is daar iemand?
Anyway. De plek en datum voor mijn rebirth heb ik al gekozen. Het hele evenement gaat aankomende juni plaatsvinden, uiteraard in een centerparcshuisje vanwege die fijne foetushoudingachtige reflexen die ik daar altijd krijg. Ik ga me er een week opsluiten, in mijn eentje, en kijken wat er gebeurt. Ik twijfel er nog over of ik het hele proces zal gaan vloggen.
O nee.
Heeft mijn toekomst zich per ongeluk nu net ineens al onbedoeld aangediend?
Nee toch.
Alstublieft, here God.
If you're out there…
Geen vlogger.
'Lord, look. Look what You make me do. I'm going fetal. Totally!'
Jelmer Jepsen
Over Amanda:
Amanda White is elf jaar oud, maar voelt zich amper kind. Haar moeder is jaren geleden vertrokken en haar vader is dood. Dat laatste probeert ze voor iedereen te verbergen. Een tamme boa constrictor is haar enige gezelschap.
In een wanhopige poging haar moeder terug te vinden, begint Amanda aan een wonderlijke reis door Florida, maar als de media hier lucht van krijgt is ze binnen no-time wereldnieuws. Alle blikken zijn gericht op het meisje dat alleen door de straat trekt. Zullen Amanda en haar moeder ooit herenigd worden en zal Amanda de erkenning vinden die ze zoekt?
Benieuwd naar Amanda ?
Lees hier een fragment
