Karen Rose: de schrijfster die uitgroeide tot haar eigen droom
Schrijven als ontsnapping
‘Ik herinner me nog goed hoe het allemaal begon,’ zegt Karen Rose terwijl ze erbij knipoogt. De Amerikaanse lepelt met gemak maanden, jaartallen en haar leeftijd destijds op als ze vertelt over hoe haar schrijverscarrière startte. ‘In juli 1993 bleef ik een terugkerende droom hebben van een scène die zo uit een film zou kunnen komen. Ik was afgeleid tijdens mijn werk en moest er continu aan denken, ik dacht soms dat ik mijn baan zou verliezen. Tijdens een vakantie besloot ik het een kans te geven en het was het startpunt voor het eerste manuscript dat ik schreef. 250.000 woorden, maar ik had geen flauw idee hoe kolossaal dat was! Niemand zal dit boek ooit lezen, ik beschouw het nu als mijn oefening tot het schrijven van verhalen die wel goed genoeg waren.’
Toen Rose voor haar werk internationale reizen begon te maken, was ze soms iets te snel door haar meegebrachte boeken heen. ‘De oplossing lag binnen handbereik, ik schreef dan mijn eigen verhalen,’ legt ze uit. ‘Ik deed het gedurende een periode van vijf jaar; er was geen druk, geen lezers die er iets van moeten vinden, ik deed het écht voor mezelf. Tot mijn echtgenoot mij aanspoorde om er wel wat mee te gaan doen. Hij bracht uit de kringloop een boekje mee getiteld How to Market Your Romance Novel. Ik doorliep de stappen, ontving aardige afwijzingen van uitgeverijen en dacht dat het daarbij zou blijven. Tot mijn echtgenoot, ja daar heb je hem weer, mij wees op een schrijversbijeenkomst van The Romance Writers of America. Ik reed er naar toe, keek naar alle schrijvers die naar binnen gingen en durfde niet. Ja, toen had ik wel wat uit te leggen toen ik thuiskwam…’ sluit ze af met een lach. Haar echtgenoot bracht haar de volgende maand en kan daarmee bedankt worden voor de echte start van de carrière van Karen Rose.
‘Ik heb mijzelf in die periode nooit echt als schrijfster gezien, ik vertelde mijzelf verhalen en dat was het. Ik ben de schrijfster die nooit verwachtte een schrijfster te worden, maar wel mijn droom werkelijkheid liet worden.’
Happy end?
Hoewel Karen Rose een flinke dosis romantiek niet schuwt, maken haar personages ook de meest vreselijke dingen mee; ontvoeringen, verkrachtingen, schietpartijen of ze verliezen hun familie of geliefden door bloeddorstige moordenaars. Maar er is een vaste regel: haar verhalen hebben altijd een ‘happy end’. ‘Toen ik na mijn studie weer besmet werd met de leesmicrobe, werd mijn echtgenoot ernstig ziek en kreeg de diagnose kanker. Ik was op dat moment moeder van een dochtertje van zes weken. Lezen werd mijn ontsnapping omdat ik dan niet mijzelf wilde zijn. Ik wilde dat andere mensen, ook al bestonden ze alleen in fictie, wel een goed einde zouden hebben. Alleen als ik las, was ik niet bang.’ Deze ingrijpende gebeurtenis heeft Rose getekend in de ontwikkeling van haar plots die ze ontwikkeld. ‘Ik vind dat mijn personages een goed einde verdienen na alles wat ze hebben doorstaan. Alleen de moordenaar mag voor altijd op de blaren zitten na zijn daad. En ja, ook de (huis)dieren van mijn personages overleven het verhaal. Anders krijg ik echt boze mails van mijn lezers. Ik kan me er nog steeds over verbazen dat lezers het niet erg vinden dat een moordenaar vrouwen hun armen of benen afzaagt, maar opgelucht zijn als de hond van een van mijn personages een aanval overleeft.’
Met een beetje doorvragen, geeft Rose zelf toe dat ze ook op een bepaalde manier boeken leest. ‘Als het een auteur is waarvan ik nog niet bekend ben met zijn/haar werk, blader ik eerst naar de allerlaatste bladzijde. Ik kan geen boeken lezen van auteurs die standaard een van hun hoofdpersonages laat sneuvelen in een boek, daar kan ik niet lijdzaam op zitten wachten terwijl ik de moeite doe om mijn draai te vinden in hun wereld.’
De boeken draaien door
Wie de Amerikaanse schrijfster ontmoet, zal onder de indruk zijn over het gemak waarmee ze over haar fantasie en schrijverscarrière praat. ‘Ik heb lang niet altijd gedacht dat ik 23 boeken later nog op de toppen van mijn kunnen zou zijn. Ik heb in het begin nooit een omkaderd schema gehad waarmee ik werkte, maar kwam wel tot de conclusie dat ik bepaalde personages heel interessant vond. Toen startte ik met het bijhouden van hun gegevens en ze groeien ze met de boeken mee.’
Rose vergelijkt het met het weerzien van vrienden. ‘Soms duiken mijn personages veel later weer op, maar dan zijn ze ook wat ouder geworden. Ik doe niet aan soaptaferelen waarin personages in een oogwenk tien jaar ouder zijn geworden. Ik vind het leuk om mijn personages “cameo’s” te laten maken. Zo weten mijn lezers hoe het met ze gaat en soms vragen ze ook specifiek naar de status van iemand. Daarom houd ik nauwkeurig spreadsheets bij wat er allemaal voorvalt in hun levens zodat ze ook echt een ontwikkeling doormaken.’
Wie een trouwe volger van de reeksen van Karen Rose is, zal merken dat er een reis door de Verenigde Staten wordt gemaakt. ‘Ik kies plekken die iets voor mij hebben betekend; Chicago, Atlanta, Baltimore, Minnesota. Plekken uit mijn jeugd, waar familie of vrienden wonen of waar ik veelvuldig voor vakantie ben geweest. Ik zou bijvoorbeeld geen verhaal kunnen schrijven waarin de setting New York is. Natuurlijk ben ik er wel vaak geweest, maar ik zie New York als een toerist en niet als een inwoner. Het voelt niet goed voor mij, dan zou ik er minstens een periode van zes maanden moeten doorbrengen.’ Voor haar volgende boeken heeft ze dan ook precies uitgestippeld wanneer ze haar research in het noorden van Californië zal gaan doen. ‘Ik schrijf over een sekte die zich daar vestigt, en ga dit tijdens onze vakantie uitwerken. Ik abonneer me dan op de lokale krant en verdiep me in hoe mensen zich daar gedragen.’
Nekschot
‘Ik ben echt een rat,’ en daarna grinnikt Karen Rose als ze nadenkt over de vraag wat het ergste is wat ze een personage kan aandoen. ‘Ik heb weleens een redacteur gehad die mij een manuscript teruggaf en aangaf dat ik de voorgenomen zaken echt niet kon laten voorvallen. Het was veel te heftig volgens haar en ze betitelde het als onnodig geweld. Het verhaal ging over een moordenaar op roverspad en zijn modus operandi was dat hij vrouwen doodschoot en vervolgens hun auto stal. Maar ik had dus een openingsscène waarin een onschuldige vrouw op de parkeerplaats bij de supermarkt een nekschot kreeg, onder een andere auto werd gedumpt en de moordenaar wegreed met haar auto. Ja, daar zit je dan met een gat in je plot terwijl je verwensingen naar je redacteur uit,’ zegt Rose. ‘Tot ik besloot mee te gaan in de redenatie dat de vrouw het moest overleven, maar dan moest ik ook op een geloofwaardige manier de scène weer kunnen geven. Een kennis van mij is trauma arts, dus ik legde hem het vraagstuk met de schotwond voor en hij legde mij uit dat als je hoofd precies op het juiste moment draait de kogel niet door je schedel gaat maar schampt. Een kans op overleving dus!’
Traditie voor Rose en haar uitgever is dat er in de week van publicatie met elkaar gebeld wordt om te kijken of het boek de New York Times bestsellerlijst haalt. ‘Na het afronden van dit specifieke verhaal was het spannend hoe het ontvangen zou worden door lezers. Ik haalde de New York Times bestsellerlijst en was enthousiast aan het bellen met mijn redacteur terwijl ik met familie in een busreis onderweg was naar Disneyland toen ik eruit flapte: “En toch had ik haar makkelijk een nekschot kunnen geven.” Bijna alle mensen in de bus draaiden zich vol verbazing en lichte afschuw hun hoofden om naar mij, terwijl een van mijn dochters mij weer vermanend toesprak. Dan verval ik maar in verontschuldigingen dat ik thrillerschrijver ben en ik alleen moorden pleeg op papier.’
Het nieuwste boek van Karen Rose heet Niets te vrezen en is verschenen bij Uitgeverij De Fontein. Auteursfoto in header: verstrekt door Uitgeverij De Fontein.
